Ik had het gisteren nog gedacht, en zo komt het ook uit: als ik wil vertrekken is hij er niet, zijn hulpje dat gelukkig Engels spreekt vraagt me te wachten, dan krijgt ze per telefoon toch de opdracht zelf te innen.. De oude vos had gehoopt dat ik het diner waarop hij me had uitgenodigd met de overschotten van de notabelen nog eens extra zou betalen, maar ik was uitgenodigd, of niet? Niet. Betaald dus! Na uitgebreid bestuderen van de kaart kies ik voor de volgende route: ferraira-Aljustrel-Odemira. Ik rij op het gemak,geniet van het landschap dat eerst heel open wordt met veel akkerbouw, dan weer bergachtig, de laatste kilometers rijden echt lastig door het vele bochtenwerk. Even na de middag kom ik aan, telkens als ik ergens wilde stoppen was ik het dorp weer uit voor ik het wist,dus dorst! Odemira valt me tegen,teveel chique gedoe,Knokke-achtig. Ik blijf er enkel even voor een slok wijn en om de kaart te bestuderen, dit is niks voor mij. Bijna noodgedwongen kies ik voor Monchique, een zestig kilometer verder dwars door de bergen, de route is groen getekend, wat wijst op zeer pittoresk, maar ik heb lak aan al dat pittoresk bochtenwerk. Ik hang een tien kilometer achter een lijnbus,probeer afstand te houden omwille van de uitlaat,want inhalen kan niet door de opeenvolgende bochten. Als hij stopt op zijn eerste halte stap ik uit, er is een kroeg met drank en eten, ik eet nog maar eens frango ofte kip. De uitbaatster is Duitstalig en zeer vriendelijk,heeft tien jaar gewerkt in Neuss, Ruhrgebied. Als ik wil vertrekken komt net een grote truck uit het bos gedonderd, ik kan weer volger spelen. Gelukkig begrijp ik hem als hij sein geeft voor veilig inhalen,ik pink links-rechts terug. de bergen gaan me gauw vervelen,maar een eind voor Monchique stop ik toch op een uitkijkpunt, en ben toch verrast door de schoonheid van dit landschap. Via booking.com vind ik een adres buiten Monchique, in een klein kuuroord,aan een fatsoenlijke prijs,al wil de receptioniste me 15 meer aanrekenen dan booking vermeldt. Ga dan eens buiten booking om gaan presenteren! Gelukkig herinnert ze zich vlug de prijs die booking voor hen afficheert. het is hier heel rustig,een kuuroord waardig. Maar de prijzen liggen al heel anders, eten en drank kost hier al bijna het dubbele van wat ik de laatste tijd heb betaald.. Gelukkig blijf ik maar éen nacht. Dan nog twee te gaan, ik kom nog in tijdsnood.
Morgen verlaat ik dit oord, en vandaag wil ik nog wat genieten van de omgeving. De kolonel had me gisteren een route voorgesteld die ik ABSOLUUT moest afrijden, maar wars als ik ben van bevelen en tuk ben op eigenzinnige ideeën werk ik een alternatief uit: in plaats van een hele dag auto rijden om de grote afdamming op de Guadania te omvatten kies ik voor een kleinere barrage in de buurt, niet half zo ver en zeker even mooi,de barragem de Alvito. Afdammingen zijn hier bij de vleet, geen dorp of stad of ze hebben een eigen waterplas om de hele zomer door te kunnen bevloeien. En hier in de Alentejo hebben ze drie lange wintermaanden bijna dag en nacht regen, in de zomer is het bangelijk heet.. ik start in mijn vaste stek Viana, en volg de weg naar Portel, maar op de kaart zie ik een klein dorp Oriola,verder moet ik al niet zijn. Het is zondag, de ervaring heeft me al geleerd dat de meeste barretjes gesloten zijn, maar in dit verlaten gat vind ik er toch een open, met wifi en al, een luxe voor de zondagsgroeten.. een binnenweggetje leidt me dicht langs het stuwmeer, de natuur is prachtig. Tegen de middag vind ik Santana, een goddelijke naam als ik aan de muziek uit mijn jeugdjaren denk maar het heeft er niets mee te maken . In het enige café-restaurant wil ik een kleinigheid eten, drinken ook, de keus is beperkt : een lap geroosterd spek of kip van dezelfde rooster, ik kies het eerste, kip is er altijd en overal, en echte honger heb ik niet. Terwijl ik nageniet op het terras krijgt een oude man de stuipen in zijn auto vlak voor de herberg. Het lijkt ernstig, ik wacht even om te zien hoe vlug de bombeiros hier zijn: nipt een kwartier, dat valt me reuze mee voor dit verloren gelegde gat. De man is ondertussen wat aan de beterhand maar wordt toch meegenomen met de ambulance. Via Vidiguera,Vila Alva en Alvito maak ik mijn cirkel rond. Een mooie ,niet te overladen uitstap die ik afsluit met een perfecte chocolademousse in mijn stamcafé,kwestie van te kunnen berichten. Het is prettig warm, niet te heet, net geen dertig graden. Ik trek naar mijn thuis, ideaal om nog even in het zwembad te ploeteren. Morgen zak ik weer stilletjes af naar het zuiden, nog drie dagen te gaan.
Inderdaad weekend toeristen in de herberg. De eerste aan het ontbijt verschijnen een koppel met een rotverwend dochtertje, een over het paard getild schreeuwlelijkdat heel goed weet hoe de ouders te manipuleren. Het gekrijs en gedoe verstilt maar als een ander koppel met twee adoptiekindjes( de eerste blank, de andere zwart,aldus..) binnenkomt. Gisteren was het weer wat zwakker, alhoewel toch warm, op de middag 32°, vandaag ziet het er naar uit dat het zeer zonnig wordt. Ik meld de kolonel dat ik nog 2 nachten blijf, hij wil me ineens doen toeren, maar daar heb ik geen zin in. iets verderop staat een immens melkveebedrijf. Ik rij binnen op goed geluk, de gerant noch zijn vrouw spreken iets anders dan Portugees, dus wordt de dochter van 12 maar uit bed gehaald, zij kan tolken want spreekt Engels. Ook haar kleine broer, ik schat een jaar of tien vraagt me in perfect Engels waarom ik geen Portugees spreek. Zo doe ik met moeder, dochter en twee zoontjes de toer van het bedrijf, het is impressionant. Achthonderd koeien worden hier drie maal daags gemolken in een carrousel. Ze blijven uiteraard binnen, in een viertal stallen, meest met ligboxen met zand en schrapers,éen stal nog met roosters. Uitstekende huisvesting ook voor jongvee, de kalveren drinken aan een automaat met beperking via een halsband. De stierkalveren worden verkocht,een twintigtal zit klaar voor verkoop. Alleen de droge koeien en de vaarzen staan buiten ,onbeschut. op het einde van de rondleiding ontmoet ik de bedrijfsleidster, een in de ogen van de Portugezen een reuzin van een vrouw, een Nederlandse die hier vijftien jaar geleden gearriveerd is,zonder franjes , ze loopt rond in blauwe overal maar heeft nauwelijks tijd om iets of wat uit te leggen. Puik bedrijf, voor een deel gesubsidieerd door de gemeente en de regio. Veel verder dan mijn wifi station geraak ik niet meer, het is ondertussen bloedwarm, ik eet wat,meer dan ik zin in heb en eigenlijk wil ik gewoon wat rond het zwembad zitten en lezen,dus rij ik naar huis waar ik eerst een uil vang. de dag verloopt rustig, ik doe niks dan mijn zin en moet noodgedwongen weer op pad door de grote dorst, hier is niks te verkrijgen,spijtig,spijtig!
Het verblijf hier brengt me een stukje terug naar mijn kindertijd,vooral door het gekwetter van hordes mussen. Het koelt hier op de buiten meer af dan in de stad,en voor het eerst trek ik s nachts een deken over me! Verder is het doodstil, je hoort zelfs de muizen lopen, in ieder geval is er een vaag geritsel. Tegen de morgen worden de zangvogels opgevolgd door een luidruchtig gekwetter van duizend mussen. Ik slaap zalig weer in.
Het ontbijt wordt geserveerd in een majestueuze zaal, vol met jachttrofeeen ,een prachtige zaal om te feesten. Als ik nog eens zou trouwen doe ik het hier.
Het leven op den buiten heeft éen groot ongemak,er is geen internet of wifi. Ik hou me sterk en doe maar of het me niks uitmaakt, ga zonnebadend wat lezen,maar tegen elven wil ik toch mijn berichten en vooral mijn krant. Ik rij de verkeerde kant op, in het ene dorp is geen internet, ik moet terug naar Viana,een kleine 20 km verschil. De eigenaar van het domein,- ik giste op een militair, en dat blijkt te kloppen- heeft de dorpshoofden uit 5 dorpen uitgenodigd voor een bbq, hij vraagt me om er ook bij te komen, kwestie van zijn prestige vermoed ik. Ik zeg niet nee, in het passeren van het ene dorp naar het andere zie ik dat zijn gasten al gearriveerd zijn.
Het bejaardenparlement is verhuisd naar de banken aan de andere kant van de straat, ze draaien met de zon mee,of beter ze volgen de schaduw.
De ouderen hebben allemaal een grijze stoffen broek en een pet, de jongeren(!) zitten apart en dragen jeans, geen petten, durven ook al eens een pint bestellen.
Ik had mijn auto onder de boom gezet waar boven een nest cigognas woont, ik vind hem helemaal bescheten terug, ook binnen want ik had mijn ramen opengezet voor de koelte..Eerst opkuisen is de boodschap. Nog even terug naar Viana om te mailen,maar geen zin meer om te schrijven, ik laat de foto's spreken.
