Ieder jeugdherberg heeft zijn eigenheid. Deze ligt erg hoog langs ongelooflijk stijle straten, de vrouw des huizes wil alles maniakaal op slot, en er is geen wifi. Maar het is wel mooi en rustig.de halve nacht lig ik wakker, door het open raam enkel een sonoor gezoem uit de diepte van de stad, dant pas rond een uur of zeven aanzwelt.tot dan dwing ik mezelf in bed te blijven. Daarna installeer ik me op het terras in afwachting dat de ontbijtkeuken opent. Prachtig zicht van hierboven over de onderliggende stad en kanalen.sete is de officiële monding van het canal du midi en terzelfdertijd ook van le canal du Rhône à Sete. Ook voornaamste Middellandse zeevishaven van Frankrijk, hier liggen inderdaad enkele grote vissersboten. Tegen achten ga ik douchen en begin te pakken, dat is gauw gebeurd, alleen herinner ik me niet dat ik mijn iPad heb ingepakt, dus opnieuw beginnen..de madam geeft me als afscheid nog een standje omdat ik mijn fiets niet genoeg heb beveiligd naar haar zin. Dan ben ik weg. Het spettert wat, verfrissend. De afdaling per fiets is gevaarlijk door de grote helling. Beneden drink ik nog een koffie op het terras terwijl ik mijn krant download.
De verplaatsing naar montpellier is niet prettig, de weg is te druk met autoverkeer, meestal viervaks en zonder afgescheiden fietspad. Ik geraak toch heelhuids in de stad. Nog zes uur te gaan voor mijn trein vertrekt. Ik wil mijn bagage ergens kwijt,maar er is geen bagagerie in of rond het station. Moet ik maar gepakt en gezakt de stad bezoeken! Eerst wat eten , ik heb mijn zinnen gezet op thai,en het valt me best mee. Dan maar met tegenzin op de fiets,maar Montpellier verrast me op een aangename manier, de stad is zeer levendig en erg autoluw. Voetgangers, ook wat fietsers maar vooral de tram maken de dienst uit in het immens grote (winkel) centrum.. Veel grote pleinen ook met platanen of andere bomen die voor schaduw zorgen. Hoewel anders doet het me toch denken aan Bordeaux, dezelfde openheid.
Het wordt dan toch algauw vijf uur. Tegen zessen komt mijn trein, ik moet mijn fiets nog demonteren en inpakken. Met een beetje goodwill van de infodienst kom ik te weten op welk perron de trein vertrekt, dat is info die normaal gezien maar een kwartier voor tijd wordt vrijgegeven, en dan haal ik het niet of moet ik eindeloos sleuren met een ingepakte fiets én mijn bagage. Maar alles loopt gesmeerd, de trein staat in het station een kwartier voor vertrektijd , ik kan mijn fiets op mijn gemak opbergen. Redelijk wat volk tot in Lyon, dan mindert het snel. Van dan af valt de trein een drietal keer stil,zodat we net geen half uur vertraging hebben. (vanaf een half uur vertraging is er recht op een vergoeding)
Ik heb eten en drank((een hele fles water! ) bij zodat ik geen honger of dorst moet lijden, heb een hele coupé aangeslagen die door niemand wordt opgeëist,zodat ik warempel ook nog een dutje kan doen.
Claudine komt me afhalen,we moeten nog een stuk omrijden door een afgesloten autostrade maar het deert allemaal niet, ik riek mij n stal.
De hele nacht slaap ik door als een blok. Pas tegen zeven word ik wakker, en dat voor een reisdag! Maar ik moet niet ver, een zestig km scheiden capestang van Sète, en ik heb de hele dag tijd. Dus op mijn gemak ontbijten,ik eet bijna een hele baguette, puur om de smaak van het brood. Het Frans koppel komt ook om de deur piepen, zij zijn zo'n gîte niet gewoon, verwonderen zich dat ze zich kunnen bedienen van wat anderen achterlieten. Maar ze kiezen wél voor de Nescafe die er nog staat, en weigeren mijn vers gezette koffie: ah non, il est à vous! Alsof die oploskoffie van henzelf is. Rare jongens, die bourgeois! Mevrouw is nog in negligé maar toch al gedeeltelijk opgemaakt denk ik, zo stap je niet uit uit je bed. Gisteren hed ze ook een avondkleed aan om uit te eten, hoe sleep je dat allemaal mee in je fietsbagage? Het inpakken gaat vlot,oefening baart kunst. Tegen half tien verlaat ik capestang, neem de grote weg naar beziers die vlot rijdt, langs het canal is het een heel slecht pad, een van de slechtste stukken in mijn memorie.vanaf beziers naar ande loopt initieel een mooi fietspad, dat zoals ik verwachtte halfweg verandert in een karrenspoor. Toch blijf ik het volgen, het is lang geleden dat ik dit trajekt deed en het is een verademing te rijden zonder autogeraas, en afwisselend in de felle zon waar het open is en de luwte waar begroeiing staat. In agde ga ik toch de weg op, sla een praatje met een Hollands koppel - ik zág het zo als ze op het terras kwamen- Hollanders reizen overal zonder scrupules wat hun gebrek aan talenkennis betreft, ik snap soms niet hoe ze het doen, ik vermoed dat alles vanuit thuis geregeld wordt, ze dragen zo'n plastiek armbandje waar misschien een code in zit..
Het is middag en een eind buiten agde ga ik een dagmenu eten. Tja, het is niet altijd kermis,maar ik voel me het meest gepakt bij de afrekening: de prijs voor het menu is normaal, 13 , maar de wijn wordt en plus gerekend, waar hij anders inbegrepen is ,6 méér! Welkom in roeristenland! Van hier tot in Sète lopt een mooi en afgescheiden fietspad langs de stranden. Gelukkig is het even bewolkt, het zou veel te warm zijn. Sète is een verrassend grote stad. Van ver ligt het ook op een grote heuvel, en dat zal ik weten als ik op zoek ga naar de auberge: helemaal boven, en een weg er naar toe die ik met moeite te voet haal. Het verwondert dat de auto's die langs de straat geparkeerd staan niet gewoon naar beneden schuiven , zo sterk is de helling. De poort is potdicht tot zes uur, ik laat mijn boeltje , op mijn portefeuille en mijn iPad na achter en laat me naar beneden vallen tot op een plein waar ik drank en internet vind. Nog twee uur zoek te maken. Maar het leven is draaglijk op de terrasjes aan het verkeersvrije plein. Op het eerste terras heb ik gen wifi dat werkt, op het tweede wel maar daar krijg ik ineens een pint van een halve liter, een mens wordt dronken buiten zijn wil..
Ik maak toch nog een wandeling verder naar beneden richting haven. Hier de ene hallal winkel naast de andere oosterse markt, vooral Tunesiërs heb ik de indruk. Hier in Sete liggen ook ferry's op noord Afrika.
Onderweg naar boven hou ik halt in een park om even op adem te komen. Een jong koppel, zo herkenbaar als jeugdherbergvolk vraagt om ze samen te fotograferen. Hij is Belg uit de Kempen, zijns Spaans. Later ben ik met de jongen op dezelfde kamer. Er wordt gekookt in de auberge. Terug naar beneden om te eten trekt me niet aan, dus bestel ik hier maar wat.
Een australisch koppel zoekt wat contact. De man kan niet wegsteken dat hij boer is, vroeger dairy farmer, nu slachtvee. Interessante conversatie. Als de fles wijn leeg is ga ik slapen.
Mijn vrees voor deze nacht was ongegrond. De fuifnummers of feestbeesten zijn in alle stilte thuis gekomen, nog geen gestommel was te horen.
In mijn vroegste opstaan moet ik even mijn gedachten kunnen verzetten. Ik Google wat op zoek naar een plek-voor-één -nacht, en reserveer in Sète,stad die me om onduidelijke redenen niet bekoort maar goed scoort als jeugdherberg. Misschien een opportuniteit om van een vooroordeel af te geraken? Eens de boeking bevestigd ga ik nog een paar uur pitten.
Zeven uur is het als ik kakelfris uit mijn bed wip. Verse koffie! Dan naar de bakker op de markt, de Kramers zijn volop bezig hun marchandeer uit te zetten. Ik ontbijt heerlijk in alle eenzaamheid. Ga dan mijn inkopen doen, wat kersen hier, een stuk worst daar, mooie perziken en een m.eloen met een barstje in: een kweker waar ik ooit kampeerde leerde me dart deze de beste zijn, ze barsten open van de suiker,maar zijn niet commercialiseerbaar wegens niet gaaf. Die bewaar ik voor vanavond.
Ik nestel me op het terras de la paix en bestel een koffie, te vroeg voor wat anders. Claudine komt me gedag zeggen, ze parkeert haar man bij me terwijl ze boodschappen doet. We converseren in Engels en Frans, het gaat heel bizar maar toch heel vloeiend. Time pour un choppe! Het terras wordt druk, Engelsen en duitsers, de allochtonen houden zich dichter bij de bar. Zij gaan naar Bouzigues, aan de lac de thau, zij om crustaceeën te eten, hij is allergisch aan zeevruchten, ik vertel hem dat ik van mijnallergie ben afgeraakt door antihistaminica te slikken, ik denk dat hij het gaat proberen. Morgen ga ik naar le lac, ik hoop ook op oesters voor mijn Fin de vacances..
Het wordt heet vandaag, ik maak een voetwandeling door het dorp, het is toch heel simpel charmant zonder opgesmukt te zijn, een soort natuurlijke schoonheid. Raar: buiten de twee bars op het marktplein en een handvol restaurants waar je niet verondersteld wordt alleen te aperitieven is hier weinig gelegenheid tot.
Dan maar naar mijn kasteel, ik drink maar op mijn eentje, terwijl ik dit bewrocht.
Op mijn binnenplaats organiseert een soort schoolcommité een bbqtje, ik riek het vlees aanbranden door mijn open venster. Gelukkig heb ik kip met ratatouille van de markt..
Met de hitte, het aperitief, het eten en de wijn voelik me wat loom en ga ter siësta. Na een uurtje word ik wakker van het feest dat volop aan de gang is . Het is een doorlopend optreden van een jongerengroep,die veel met bewegen en dansen bezig is. De jongsten komen eerst aan de beurt, evenwichtsoefeningen op de balk en zo, met de leeftijd klimt de moeilijkheidsgraad, de bakvissen doen een soort rock optreden, ik verlaat de boel als de pubers met een paar buikdansnummers aankomen, dit is teveel voor deze korneel. Ik drum me met mijn fiets door het publiek en ga nog eens fietsen richting ouvellan. Het is na vijven en bloedheet in de open vlakte. Gelukkig is er een kroeg open in het dorp,wijndorp zonder pretentie meer te zijn. Vandaar zak ik af naar le canal langswaar ik mijn afscheidstoernee rij. Afscheid nemen is altijd een beetje sterven,al weet ik dat ik hier gauw terug kom.
Het feest is nog niet uit als ik thuis kom,maar het meeste vuur is weg. Nog eten en inpakken, morgen weg wezen..
Bij het thuiskomen zie ik nog een kopel die net arriveert, koppel uit Bordeaux, de man drinkt álles wat nat is, zo'n dorst heeft hij. Zij, bordelaise, draagt een soort panty boven haar fietsbroek, is dat bescherming contre les moustiques of zo? Ik heb het nog niet kunnen/durven vragen. Misschien zie ik ze morgen terug bij het ontbijt, zij is knap en hij heeft een oogje op mijn fiets of is zot van mijn koga. Ik kén zijn fietsenboer in Bordeaux, was er al. Manãna,manãna.
Morgen pakken. Het wordt een routine.less is more, maar ik hou toch liever alles bij wat ik heb meegenomen. Tot nu toe is het verlies beperkt tot een zonnebril en twee stukken zeep,daar kan ik mee leven.buiten op pijn binnenkomer zitten ze nog wat te lullen. Ach, ik val toch zo in slaap..
P.s.: ik kreeg verschillende meldingen dat mijn doorgestuurde foto's op hun kop staan. Zelf heb ik ze gepost via skyfire, waar ik ze recht kan bekijken, en ook op de safari-server kan ik ze bekijken zonder problemen. Wel krijg ik veel be'langstellenden op mijn blog die inschrijven op mijn mailinglijst via @ aol.co.uk. Ik weet niet of het een met het ander te maken heeft?...
