Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
04-04-2010
Zondag 4 april 2010
Hallo lieve meisjes , Een vrolijk pasen:-P Broertje Toby is heel blij dat de paahaas langs heeft gekomen,want zo kan hij van alles heel veel eten,en wil hij ook niks anders dan eitjes eten. En mama en papa moeten dan eens boos zijn,zodat hij zijn aardappeltjes ook zou willen opeten.
Vrijdagavond een beetje ruzie gehad met papa,was eigenlijk alles behalve leuk. Ik heb een ganse nacht gehuild...Het ging gewoon even niet meer. Ik kan ook niet goed uitleggen waarover we ruzie hadden,het begon met gewoon praten over van alles en nog wat,en uiteindelijk kwamen we uit op meningsverschillen rondom jullie,en over zwanger zijn,en over mijzelf,ons verdriet,niemand die ons begrijpt enzoverder.. Papa kon als een blok in slaap vallen toen eigenlijk nog niks opgelost was, maar ik bleef over met de gebakken peren. Ik kon niet slapen,had geen zin om op te staan,wou dan nog gat in de nacht op mijn site komen schrijven,maar uiteindelijk ben ik na lang en veel huilen ook in slaap gevallen,en de dag erna met rooie oogjes opgestaan. Die ik dan nog voor iedereen moest verbergen. Het is inderdaad moeilijk accepteren dat wij gefaald hebben in ons strijden naar het krijgen van een gezonde baby. En het is ook lastig overal naartoe te gaan,mee te doen met de rest van de wereld en aan niemand echt kunnen tonen dat wij vol van verdriet zitten. Ook heel lastig dat niemand ons kan bijstaan in dit geval,want als je het zelf niet hebt meegemaakt,kun je er inderdaad moeilijk ons in helpen. En met alle respect,want ieder huisje draagt ook zijn kruisje. En voor ons is dit het ergste,maar anderen hebben ook verdriet... Alleen is dit voor ons wel erg lastig om dragen.. Waar we het ook over hadden was dat sommige zien dat ik weer energie heb om te werken,zowel thuis als op mijn werk,en dat is ook zo,fysiek ben ik er weer helemaal door,ik ben niet meer misselijk,ik voel mij top om te werken,maar ben ook niet meer zwanger.. Papa zei mij vrijdagavond dat hij mij het laatste jaar liever had toen ik zwanger was,ik zou aangenamer zijn,ondanks ik niks kon doen. En dat bleef bij mij zo fel haperen. Ik ben nu niet meer zwanger,en dat zeggen dat ik niet meer goed ben in omgang of zo? Maar ook dat was verkeerd begrepen denk ik van mij.. Ik was inderdaad makkelijker,ik had geen zin te reageren of banale dingen, want ik had meer aan mijn hoofd toen ik zwanger was van elk van jullie namelijk of het goed ging komen met een van jullie. Als ik dan zoals nu niet meer zwanger ben reageer ik inderdaad feller op alles. Ik heb mijn strijd verloren,moet veel opgeven nu,zoals mijn droom een kindje erbij te krijgen. Ik heb ook nog nooit of toch zelden niet gekregen wat ik wou. En nu krijg ik ook niet wat ik wil. En ik schrijf ook niet altijd als wij ruzie maken,want dan gaat het toch altijd om julie,om ons verdriet,en dan wil ik ook niet dat iedereen denkt dat wij het niet meer samen gaan halen,want wij vechten om ons er door te sleuren. Ik heb inderdaad moeite met mijn verlies,mijn rouwproces die ik even niet wil doormaken en toch moet doorstaan,je mag dit ook niet opzij schuiven,maar wat moet ik dan doen? Moet ik elke dag huilen en bidden,moet ik mezelf plat leggen en zorgen dat ik niet meer functioneer? Ik moet God misschien wel bedanken om de kleine dingen die ik wel heb gekregen in mijn leven,maar ik kan hem niet bedanken om de dingen die hij uit mijn leven heeft weggenomen. Ik wil ook niet elke dag lopen janken,want dat helpt mij niet vooruit. Ik heb weken en maanden niet kunnen functioneren,niet naar tv kunnen kijken omdat ik enkel en alleen aan mijn verdriet kon denken, en ik werd er eerlijk gewegd bijna paranoya van. Ik probeer ook gewoon maar verder te gaan met mijn en ons leven. Wij slaan er ons hoe dan ook wel door zoals altijd,en dat weet ik natuurlijk niet zeker,maar dat kan ik enkel hopen.
Vandaag zijn we pasen,en zullen wij pasen vieren met onze bengel en met jullie in onze gedachten. Ik zal jullie altijd in mijn gedachten houden,en jullie gezichtjes armpjes en beentjes voor mij zien. Het afscheid die jullie met ons hebben gehad waren telkens hemels om mee te maken hoe erg het ook telkens was. Het heeft mijn leven compleet veranderd,en ook ikzelf redeneer nu ook helemaal anders op alles. Ik hoop ooit weer in de kleine dingen het geluk terug te vinden. En dat alles nu een beetje veranderd,zodat mijn kopke wat rust krijgt. Ze zeggen altijd dat de ene koppel uit elkaar gaat na zoiets,en de ander geraakt er beter uit.. Ik kan maar hopen dat het bij ons een beter effect heeft dan voor sommige ander. Niemand moet zich nu druk maken ,want ook in de beste gezinnen gebeurt het weleens dat er ruzie is. Wij zijn niet alleen op deze wereld.
Mijn kleine meisjes, Ik hoop dat er hierboven voor elk van jullie iets lekkers ligt,en dat jullie van daaruit naar ons toekijken en hopen dat mama en papa zich gauw weer wat beter gaan voelen. Voor altijd in ons hartje, Mama papa en broertje Toby xxx
