Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-03-2010
Maandag 22 maart 2010
Hallo mijn kleine meisjes Zoë ,Amy en Chloë, Ik heb een bewogen weekendje achter de rug.. Ik voel mij zo raar de laatste dagen Alsof niks mij eigenlijk nog kan schelen,behalve mijn broertje Toby en papa dan. Het liefst van al zou ik elke dag willen thuis zijn en in papa zijn armen liggen,daar waar ik veilig ben, waar hij mij begrijpt,waar ik liefde krijg en aandacht. Alleen zijn is zo verschrikkelijk lastig,en papa weet dat. Daarom dat hij ook geen zin meer heeft om te gaan werken, om op te staan,en door te gaan met ons leven. Aloewel wij ook heel goed beseffen dat onze toekomst misschien wel nog goede vooruitzichten heeft, of dat er wel iets zal veranderen aan onze gemoedstoestand. Maar op dit moment zit de moed in onze schoenen, en ik denk wel dat wij er goede redens voor hebben. Telkens weer die tegenslag verwerken,en waarom? Waarom ons?en waarom drie keer? En waarom telkens bij een meisje? De testen en atopsie wijzen uit dat het niet geslachtsgebonden is,en dus nog altijd een meisje kan krijgen in mijn leven maar daar gaat het niet om,het was om het even. Zo heb ik vandaag al mijn moed samen geraapt om foto's te nemen van al mijn babyspulletjes en die op kapaza en tweedehands te zetten om te verkopen. Gedaan met zwanger zijn... Ik heb gisteren gehuild samen met papa.. Het voelde zo raar en tergelijkertijd een opluchting,dat ik kon huilen en ook voor hem,want opkroppen is nooit niet goed. Ik heb zo het gevoel dat ik mijn tijd verspild heb door het proberen, Broertje Toby groeit zo snel,heeft zoveel aandacht nodig,en ik heb er niet eens tijd voor gehad,ik was altijd ziek, mama moest altijd maar rusten,hij moest altijd maar oppassen voor mama's buik,want de baby zat daar in. Hij praat ook elke dag meer en meer over jou Zoë, alsof hij jou kent,maar anderzijds begrijpt hij helemaal niet dat jij er nooit zal zijn,dat jij niet hier zal wonen. En elke dag vraagt hij mij wanneer jij er zal zijn. Met steken in mijn hart,trillende stem zeg ik dan dat jij er nooit zal zijn bij hem,maar wel in de sterretjes. Hij maakt dingen op school en dan komt hij thuis en zegt hij dat dit voor in het huisje van jouw is,zogezegd is de kast jouw huisje volgens hem toch.. En soms denk ik dat het voor problemen zal zorgen voor hem dan. Dat hij te veel bezig is met jouw.. Maar ik weet niet wat ik er kan aan doen,maar het is zo schattig en lief dat hij aan zijn zusje denkt,hij heeft jou ook gezien als baby. weliswaar op foto dan. ik kan hier uren naar jullie schrijven,maar nog steeds krijg ik geen woord over mijn lippen om hier neer te schrijven,want het is onbeschrijflijk moeilijk om dan ook maar iets van mijn gevoelens los te laten. Morgen terug gaan werken,en heb er totaal geen zin in. Komt er ook nog bij dat ik examen heb donderdag namiddag en daar zie ik nog meer tegen op. Maar nu denk ik nog liever aan mezelf en jullie ik mis jullie verschrikkelijk.. Voor elk van jullie heb ik een plaatsje gemaakt in mijn kast, waar jullie allebei een herdenkingkaartje hebben staan. En als het voor mij even niet meer gaat,dan kijk ik naar jullie
