Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
21-03-2010
Zondag 21 maart 2010
Ik ben net wakker...En plotseling besef ik zo goed wat er is gebeurd.. Het ging allemaal zo snel dat ik niet wist wat er gaande was. Ik voel mij rot,ik voel mij alleen,ik voel mij raar.. Ik begrijp het allemaal niet zo goed meer,en toch weer wel. Toen ik daarstraks wakker werd was het eerste wat ik dacht, ik ben niet meer zwanger.ik heb niks meer om naar uit te kijken. Hoe moet ik daar in godsnaam over geraken.en zal het weer zo een lange lijdensweg zijn. Telkens ik het al meegemaakt had,heb ik altijd mijn kopje in de lucht gehouden omdat ik nog een kans zag om toch nog een baby te krijgen want ik wou telkens weer opnieuw proberen,maar nu weet ik dat er geen kansen meer zijn,dat het voorbij is,en daar moet ik dan genoegen meenemen. Mijn wereld stort vandaag een beetje in en ik weet niet eens hoe mij te gedragen.ik weet niet eens of huilen wel kan,of rouwen wel noodzakelijk is,en of ik alles nog wel aankan. De mensen rondom mij zijn het waarschijnlijk al zodanig gewend dat zij al niet meer verschieten als het bij ons verkeerd loopt,maar bij ons blijft dat een helse nachtmerrie. En alleen voor ons blijft het een intens verdriet met zich meebrengen. Ik zal met de beste wil van de wereld proberen het beste van mijn leven te maken, en zorgen dat ons leven weer zin heeft,zorgen dat we weer gelukkig worden, en geloof mij,ik wil echt wel weer wat kleur in mijn leven krijgen, maar het zal niet gemakkelijk worden. Rondom ons zullen altijd kleine wondertjes geboren worden,en wij zullen dat nooit meer zelf kunnen meemaken. Onze babykamer zal voor altijd een lege plaats zijn,de plaats waar ieder van ons engeltje hierboven een plaatsje had gekregen,en nu is er niks. De spulletjes die wij hadden voor elk van de meisjes die ik droeg in mijn buikje zullen nooit gedragen worden door onze eigen kindjes.. Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen... Nu is er alleen maar die leegte,en de pijn,waar wij mee gekneld zitten. Niemad kan ons begrijpen.niemand kan ons helpen,en niemand kan ons het geluk geven die wij verloren hebben. We zijn nu een dagje verder.. En het is alsof ik van vrijdagavond tot deze morgen verdoofd was. Ik kon niet huilen,ik kon geen emotie tonen,en ik kon er niet aan denken. En vandaag die grote weerbots. Ik heb geen zin om terug te gaan werken.wetende dat alles mij zal pijn doen. Ik weet niet eens hoe ik mij zal moeten gedragen.ik heb geen zin om overal te moeten huilen,te moeten uitleggen wat er weeral is gebeurd. En het ergste van alles is,ik heb geen zin om morgen al weer de draad te gaan opnemen en toch zal ik ooit eens moeten. Ik heb beslist om dinsdag terug te gaan werken,eneigenlijk heb ik helemaal geen zin,maar vanaf morgen zit ik alweer alleen. Papa ia gaan werken,Toby is naar school,alles en iedereen waar ik liever zou bij zijn,zal er niet zijn.er zal alleen die leegte zijn.. En ik..ik alleen met mijn verdriet. Ik heb geen genoeg woorden meer om hier neer te schrijven,en toch wil ik er alles uit spuwen,maar het blokkeert. Ik denk,dat ik nu maar ens een goede warme douche zal nemen, en daar eens goed zal wenen. En ik kan dan misschien weer een stapje vooruit in de wereld. Een stapje weg weer van deze dag. Ik mis het gekriebel in mijn buikje nu al en ik heb nochtans niet veel van je gevoeld. Ik ben niet meer misselijk,en waar ik altijd al en hekel aan had,was dat overgeven,en zelfs nu..mis ik dat. Verschrikkelijk is het.
