Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-03-2010
Maandag 29 maart 2010
Hallo kleine lieve meisjes van mij, Hoe gaat het daarboven ? Met mama gaat het redelijk,alhoewel ik verschrikkelijk last heb van pijn in mijn hoofd. Het schijnt te komen van mijn hormonen die veranderd zijn. En het zou nog kunnen duren tot mijn eerste menstruatie. En ik kan alleen maar hopen dat die dan snel komen ,want het is erg ambetant. Ik heb wel weer verschrikkelijk veel energie om te gaan werken,en doe ook mijn best om mijn schade weer in te halen voor de keren dat ik amper kon werken. Het heeft zijn voor en zijn nadelen om niet meer zwanger te zijn. Maar ik mis iets in mijn leven,en of ik nu een nieuwe auto koop, of mezelf verwen met een reisje,het gevoel wil maar niet weggaan. Maar het is wel waar dat zowel papa als ik telkens als wij tegenslagen hebben,wij altijd iets willen kopen. In juli hebben wij zo onze reis naar tunesie geboekt. In augustus hebben wij dan onze nieuwe salon gekocht,waar wij nog steeds op wachten:-x In november hebben wij onze nieuwe tv meubel gekocht en onze vorige meubels die eigenlijk nog nagelnieuw waren,zomaar vervangen,om oms eigen goed te voelen. En nu...nu hebben wij nog niks gekocht,waren nochtans van plan een nieuwe auto te kopen, maar hebben ons eigenlijk bedacht,toen we iets nuchterder konden denken. Want eigenlijk is er meer dan dat in het leven. Alhoewel ik dolgraag mijn hartje eens zou verwennen met iets waar ik kan naar uitkijken. Een vervangmiddel die de leegte even zou kunnen wegenemen,die jullie hebben achter gelaten. Maar is dat dan mijn leven? Er is waarschijnlijk wel meer dan dat he... Ik vraag mij elke dag af wat ik zou kunnen doen om het maar even uit mijn gedachten te krijgen,om dat verdriet maar heel even uit mijn lichaam te krijgen. Elke dag pijn en verdriet hebben maakt het echt lastig om te werken,te functuineren. En vooral....niemand die kan zien hoeveel verdriet ik heb,niemand die kan zien wat ik allemaal heb moeten doorstaan weer. En vooral niemand die weet dat wij drie dochtertjes hebben hierboven. Djeezes,ik zat vanavond in de auto en..Ik dacht echt waar bij mezelf zo van, Bren,kun jij u dat nu voorstellen dat jij dat drie keer hebt moeten meemaken. En eerlijk gezegd,ik schrik nog als ik er bij stil sta,want ja hoor,drie keer heb ik in dat moederhuis gelegen,en drie keer met lege handen naar huis gekomen. Drie keer die verdomde harde tegenslagen op je kopke krijgen. Je zou er voor minder van onderuit gaan. Maar ik blijf sterk,en nog steeds optimistisch,want,ik had toch met elk van jullie een bijzondere band. Ik heb gezongen voor jullie,ik heb geweend voor jullie,ik heb gezorgd voor jullie, ik heb gebeden en gesmeekt,maar niks heeft mij verder geholpen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zeker niet meer geloof,ik geloof niet meer in God. Hij heeft mij genoeg ontnomen en veel pijn gedaan. En nochtans ben ik geen slecht mens. Ik wou dat ik andere dingen kon schrijven,maar helaas.. Wel kindjes,mama zit niet elke dag te kniezen hoor,ik huil als ik alleen ben, ik praat dan tegen jullie,ik kijk dan naar jullie fotos,en dan laat ik mij eens gaan. Maar als ik ga werken,dan sta ik er ook zoals ik moet doen. En weinig mensen zouden dan ook iets zien aan mij. Ook dat vind ik soms jammer,maar ik loop niet graag te koop met wat er is gebeurd,em wat men niet weet,kan men ook niet over oordelen dan. Ik ben ook eens benieuwd hoe lang ik nog zal schrijven,hoe lang het de mensen nog zal boeien dat ik wat schrijf. Alhoewel ik er nooit bij stil sta dat er mensen ons blogje lezen,toch ben ik altijd blij dat ik zie dat de teller nog om hoog gaat,zo weet ik dat er nog mensen zijn die nog aan jullie maar ook aan ons denken. Het doet soms deugd dat te weten. Het is een klein lichtje die voor ons blijft branden,een klein duwtje die ons de goede richting aan toont en zegt dat we nog steeds goed bezig zijn. Ik vertel nooit meer hoe mama en papa hun relatie nu zit,maar denk wel dat velen zich afvragen hoe het er nu bij ons aan toe gaat. Wel,eigenlijk doen wij dat heel goed samen. Het loopt overal eens scheef,en dus bij ons ook,maar gelukkig vinden wij altijd onze weg weer naar mekaar toe. Ik heb helemaal geen verwijten te smijten naar papa,want onze chromosomen zijn dezelfde en wij vormen samen het probleem. Noch ik nog papa hebben hier schuld aan,het zit nu eenmaal in onze genen. Papa gaat er even onderdoor van al de zwangerschappen die ik heb gehad, en eigenlijk sinds de laatste kan hij echt niet meer. Ook al moet ik de babytjes dragen en afgeven,ook hij moet afscheid nemen van jullie,en telkens weer. De gedachte dat wij telkens falen maakt ons ook niet sterker,maar wel beter naar mekaar toe. Het ene koppel gaat uiteen,het andere komt er sterker uit. Sedert juni hebben wij grootse dobbers gevangen tegen ons gezichtje, en toen dacht ik dat alles kapot was. Ik verwerkte alles anders,ik wou praten ,schrijven,huilen.. Ik wou niks meer doen,behalve zwanger zijn. Ik had trouwens kwaad geweest als ik niet meer zou mogen zwanger zijn. Ik wou er kost wat kost altijd blijven voor gaan. Maar na de tweede poging die ook weer mislukte,had ik nog steeds die drang..maar papa was het al beu. Hij was kapot,hij kon niet meer.. Maar even later was ik weer zwanger en toen moest ik niet,maar vroeg hij wel of dit de laatste keer zou zijn,en hier staan we dan.. Ik kan het bijna niet geloven dat ik het weer moet gaan opgeven,maar toch is het zo. Ik mag mezelf en mijn gezin niet nog meer pijn aandoen,ondanks de drang die ik heb. Ik zou het nooit opgeven,ik zou vechten voor mijn dromen. Zoals ik al voor alles heb gevochten in mijn leven. Je bereikt niet zomaar iets hoor,maar soms moet je wel iets opgeven daarvoor. En ik heb geen zin om mijn leven hier thuis te gaan opgeven, alles kapot maken om mijn eigen dromen in vervuling te laten komen. Wetende dat het weer kan mislopen. Ik mag in dit geval niet alleen aan mezelf denken. Ik blijf het spijtig vinden hoor,maar ik zal verstandig reageren ,en doen wat ik moet doen. Dus wat ons betreft,ja hoor het gaat goed,we vechten voor onszelf,en voor mekaar.
