Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
13-04-2010
Dinsdag 13 april 2010
Goeiemorgen Zoë,Amy en Chloë, Ongelooflijk hoe die tijd zo snel kan gaan..Jullie zijn alweer een tijdje geleden geboren, en heengegaan, en nog steeds maakt het bij ons zo een groot verdriet. Ondertussen gaat het alweer wat beter dan zaterdag met mij. Nu en dan eens wat gekibbel is denk ik ,in elk gezin gezond. Ik probeer zo veel en zo snel mogelijk de draad weer op te nemen in ons dagelijks leven en met zo weinig mogelijk tranen door het leven te gaan. Maar soms komt het op mij af,en kan ik het niet negeren. Dat de pijn mijn ganse leven zal duren is normaal als moeder,een vader probeert en redeneert anders;hij wil eerder zo snel mogelijk aan iets anders denken, en negeert ook de onderwerpen over baby en zwangerschappen omdat hij zijn vrouw dan niet meer wilt kwetsen. Zo vertellen ze mij dat toch.. Ik heb al altijd goed mijn gevoelens kunnen schrijven op ons blogje en zal dat in de toekomst ook blijven doen,want dankzij dit heb ik alles redelijk goed van mij af kunnen zetten,en ben ik vlugger terug aan de slag kunnen gaan dan voorzien. Ik ben blij dat ik nooit bij de pakken ben blijven neerziten,en niet langer ben thuisgebleven,want dat zou in mijn geval alleen maar negatief zijn uitgedraaid. Ik voel aan mijzelf dat als ik ga werken ik verstrooïng heb,ik ook niet denk aan wat ik moet missen,wat ik heb doorstaan. En als ik dan eens een vrije dag heb;dan voel ik alleen maar ellende. Ik ben ook telkens bezig met jullie,met mijn blogje,met mijn boekje,altijd zijn jullie in mijn gedachten,en ik wil ook niks liever. Ik had trouwens beloofd dat ik tegen 26 juni(de geboortedatum van Zoë) mijn boekje zou af hebben,en dat zal ook zo zijn. Het boek vraagt veel energie,en ik laat er ook veel tranen bij,maar het is de bedoeling dat iedereen het boek kan lezen,en hopelijk ons een klein tikkeltje meer begrijpt dan op deze website. Ik schrijf ook het boek omdat ik wil tonen aan jullie,dat jullie nog verder leven in ons gezin,en wij niet zomaar alles gaan vergeten. Het boek publiceren zal moeilijk zijn,maar ik zal er toch eentje via een fotoshop laten afmaken,en dan zien wat het heeft. Ik ben ook geen echte schrijfster,weet ook maar half hoe een boek moet zijn, maar met wat afkijken van een ander boek hoe hun indeling was,zal ik er ook wel geraken. Na het boek zal ik voorlopig wat stil moeten zijn rondom jullie,want tegen eind juni komen voor mij alweer de drukste dagen aan,en dan gaan we ook in verlof. Elk vrij moment die ik dan zal hebben,zal ik nog steeds,blijven schrijven. Ik heb ook al gemaild naar het stedelijk kerkhof met de vraag of wij iets mogen plaatsen op de strooiweide voor babytjes. Oma en opa zouden graag iets in steen plaatsen voor jullie,en voor ons als herinnering. Ook ik zou ,behalve de beertjes die ik telkens plaats ook graag jullie namen laten graveren op steen,maar weet dus voorlopig nog niet of dit wel mag. Had ik dit alles natuurlijk al op voorhand meegemaakt,of iets beter was ingelicht op het moment zelve,dan kreeg ieder van jullie wel een vast plaatsje op het kerkhof en niet op de strooiweide,maar ik weg het jullie,niemand van ons wist of dit mocht en kon. Spijt komt natuurlijk altijd te laat. Dus je ziet,ik ben nog veel bezig met jullie,en zal altijd blijven denken aan jullie. Dikke kus en tot later x x x
