Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
21-04-2010
Woensdag 21 april 2010
Mijn lieve meisjes, Hier is mama weer.. Het gaat de laatste tijd wat bergaf met mij.. Ik weet niet hoe het komt,maar alles lijkt niet meer goed te komen. Ik heb echt geen zin meer om dit moeilijke leven te blijven leven. Ik ga zeker geen domme dingen doen,want zo ben ik niet,maar ik ben kapot. Ik moet elke dag vechten om er te geraken,en mijn batterijtjes zijn bijna op. Het gaat niet alleen meer om jullie,er zijn ook andere dingen die mij het hoofd op hol doen slaan. Ik kan hier geen namen noemen,en niet veel in detail gaan omdat ik niet achterbaks wil doen,en de miserie ook niet wil vergroten,maar ik moet het ergens kwijt,en jullie zijn de enige die ik heb om mee te praten. Sinds juni 2009 is mijn leven helemaal overkop gegooid. Ik ben sindsdien ook veel veranderd,en dat voel ik wel ook. Eerst niet..ik dacht altijd dat ik diezelfde persoon zou blijven,dat er gewoon een wonde zou zijn,en die moest genezen,en ik vlug weer de oude Bren zou zijn. Toen ik voor de tweede keer het slechte nieuws meemaakte,voelde ik al dat ik nog wat minder de Bren was..en nu bij de laatste keer.. Ben ik helemaal niet meer Bren,ben ik ook niet meer zo sterk van karakter, en kan ik ook niks meer aan,die teveel word. Als ik het goed kan uitleggen zul je ook begrijpen dat de fout eigenlijk niet bij mij ligt,en misschien ook niet bij iemand anders. Ik zal eerst beginnen met mijn werk. Voor mijn bazen is er helemaal geen probleem,zowel ik naar hen, als zij naar mij zijn er zeker en vast geen problemen. Ik krijg ook de nodige steun en veel begrip van haar. Ik doe ook mijn best om mijn winkel goed te doen draaien,en de dingen die ik doe,zijn echt wel goed. Ik werk ook slag om slinger om er te geraken,want niet iedereen kan zo vlotjes alles doen als mijn collega en ik. Waarvoor ik natuurlijk begrip heb,de ene gaat vooruit,en de andere kan dan niet. Het personeel die er staat is..niet altijd zo superieur,en het gezag daarover is moeilijk,en vooral in mijn situatie. Iedereen doet altijd maar zijn ding tegenwoordig,en als ik erover praat helpt niks ons vooruit. De ene dag knikken ze,en de volgende dag doen ze dan toch niks meer. Dat is al frustratie nummer 1 voor mij. Mijn collega heeft de laatste tijd nogal conflicten met een andere collega en mijn functie vraagt dan wel dat ik alles oplos. Dus wat doe ik,ik praat met beide kanten,probeer een oplossing te zoeken, of probeer de reden te vinden waarom het gewoon niet klikt. Maar die ene collega wil niet antwoorden,zegt niks,en toont bovendien nooit geen emotie,kortom,ik krijg er niks uit,behalve dat ze moet lachen met alles wat wij zeggen. Gisteren was voor mij de maat vol,ik had weer een gesprek,blijkt nu dat ze mij gemeen vind,terwijl ik in die drie maanden dat ze bij mij werkt,nog nooit ruzie heb gemaakt met haar,nog nooit iets geweigerd heb,nog nooit een deftig gesprek heb gehad met haar.. Dus snap ik het niet.. Ik ,die de laatste maanden nogal direct ondersteboven lig van alles,kan daar dan natuurlijk niet van slapen en ween dan een ganse avond. Uiteindelijk ben ik daar al een ganse dag mee bezig,want..ze moest dan ook nog eens zonodig erbij zeggen dat ze gebeld heeft met collega filialen om te zeggen dat ze voor mij de winkel heeft moeten open doen,maar had er wel niet bij verteld dat ik toen die dag wel in het moederhuis aan het bevallen was.En tgaat dan om de laatste bevalling. Trouwens,ik ben dan de maandag opnieuw gaan werken,en diezelfde week nog mijn examen gaan afleggen. Denk niet dat er redens zijn om mij daar de das mee om te willen doen. Ze heeft er dan ook nog een draai aan dat ik tegen haar niks vertel over jullie,mijn kindjes dan,maar dat ligt gewoon niet in mijn aard om iemand die ik totaal niet ken,ook geen emotie van zie,en helemaal geen band mee heb. Iedereen weet dat als ze iets vragen omtrent jullie altijd een eerlijk antwoord zullen krijgen,ik praat er graag over,want dat helpt mij nu eenmaal vooruit. Ze lacht alles gewoon weg. En ik ben er eigenlijk kapot van,zij staat sterk nu..want zij ziet dat ze mij kan plooien,maar ik..ik zit er mee..
Komt deze week dan ook nog bij,dat ik moet horen dat mijn familie en papa zijn familie het niet met elkaar kunnen vinden. Ik zelf moet er misschien niet tussen zitten,ik vind dat helemaal niet leuk. Ik hoefde er ook niet over te praten,want mijn familie is niet zo dat ze ruzie willen,of dat ik er van wakker lig,maar toch doe ik het wel. Ik kan er niet mee om,dat er al zoveel miserie is in de wereld, en de grootste mensen dan nog niet met elkaar omgaan voor de tijd die er maar is in ons korte leventje. Is er dan al niet miserie genoeg? Voor mij is iedereen goed genoeg,zolang ze mij er niet over lastig vallen, ik heb ook mijn onuitgesproken mening over alles en iedereen,maar ik houd rustig mijn mondje voor de minste miserie. Ik weet..en besef heel goed dat mijn enige en grootste fout in heel dit geval is,dat ik zelf niet meer kan opkomen voor mijn mening,dat ik bij de minste domste dingen wakker lig en huil,ook al is het soms allemaal niet zo erg. Ik besef dat allemaal en ben daar blij om ook,maar wat kan ik er aan doen? Praten met iemand helpt niet,want op het werk kan dat niet,en thuis zou er ruzie van komen,en familie,tja..daar gaat het hem net om.. En andere mensen heb ik niet,en eigenlijk..het zou mij niet helpen, want het is van binnen dat het zo kwelt. En het doet mij echt geen goed,mij druk te maken ,zorgen te maken om futuliteiten. Wat is het leven zo moeilijk?? Ik ben in het laatste jaar nog nooit zo kalm geweest ,ik heb andere zorgen dan dit. Ik vind het zo kinderachtig wat er allemaal gebeurd in mijn leven,het zou zo simpel kunnen zijn,en toch maakt iedereen het mij moeilijk. Ik ben ook niet van zin om met een dokter te gaan praten,want hij kan mij niet helpen zonder huilen in slaap te vallen. Hij kan niet zorgen dat ik op het werk goed behandeld word door collegas,en hij kan vooral niet in mijn breintje komen rondneuzen. Want er mankeert niks met mij. Ik wil mijn leven even afzonderen van alles en iedereen,ik zou even willen weglopen, eventjes de rust terug in mijn kopke vinden. En mijn werk...ik heb er hard voor gewerkt om die functie te krijgen,ik zal ze zeker niet laten afnemen door een jaloers collega,want echt waar tis tverdomme niet waard. Ik ben wel heel blij dat ik mijn hartje eens heb kunnen luchten,ook al is niet alles hier geschreven geweest uit respect voor mijn collegas en familie en ook naar papa toe. Het heeft mij een beetje kunnen ontlasten,en ik weet..dat jullie het toch niet zouden doorvertellen. Alles wat ik schrijf,is ons geheimpje:wink:
Dus je ziet..mama haar leven is echt niet meer zo simpel na alles wat er is gebeurd. Ik zou zo graag de tijd terug draaien,dan had ik met niks probemen en was ik gelukkig. Ben al altijd wel een beetje teer geweest,maar nu is het er echt over ook. Ik sta zo zwak,en als het dan nog uitkomt ook,dan profiteren ze he. Soms denk ik,net zoals ik vandaag nog tegen mezelf zei...zal mijn leven ooit nog verbeteren? Of zal ik elke dag moeten vechten met mezelf? Nu ik dat zeg herinner ik mij de woorden van mijn collega deze morgen toen ze zei dat ze niet voor de winkel open stond,ze zei al lachend dat zij eerder voor haar gezin zou kiezen,alsof ik het niet zou doen als het echt nodig was. Zolang ik werk,en zolang ik die winkel en funcie en mijn andere toffe en goede collegas heb,zal ik altijd voor die winkel knokken. Mijn gezin komt niet in gevaar als ik werk. En mijn gezin vraagt ook niet dat ik zou kiezen tussen hen of dat. Trouwens,ik denk dat ik bewezen heb dat ik voor mijzelf of ons zou kiezen want drie keer na elkaar zwanger zijn had mijn job kunnen kosten,vandaar ik iedere keer na een paar dagen terug ging werken,en het heeft mijn werk niet kunnen schaden,ik heb er alleen maar meer voordeel uit kunnen halen,en ik denk zelfs.. Dat vele collegas mij daarin zouden steunen. Ik heb nu wat stoom kunnen afblazen en ga nu wat rusten,mijn wijsheidstandjes zijn van deze morgen getrokken,en amai niet,dat doet pijn. Het helpt niet als ik een dafalganneke pak. Mijn allerliefste kindjes,sorry dat ik zoveel verdriet heb om jullie en mijn leven daaronder lijd.. Maar als moeder..zal het voor mij altijd pijn doen. De pijn is voor papa even erg,maar hij kan relativeren,en kan ook beter omgaan in dit geval. Drie keer heeft mij echt wel doen kraken. En voila..ik zit in mijn dipje..waar denk ik iedereen op wachtte. Iedereen had zoieyts van,jou krakske moet nog komen Bren,en de anderen zeiden dat ik sterk ben,maar zo zie je maar,ik ben niet zo sterk als iedereen denkt. Ik ben zelfs heeeeeeeel zwak. En nu weet heel het land het ineens. Dikke kus mijn lieve meisjes,en tot gauw. Ik mis jullie en houd van jullie. XXX
