Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
31-03-2010
Woensdag 31 maart 2010
Mijn liefste kleine engeltjes, Hier is mama terug... Ik ben vandaag samen met broertje Toby mee geweest met papa met de camion. Het was echt niet leuk om in die wind en die kou te gaan tsjolen, maar we waren wel met zijn allen samen em Toby is zelfs heel flink geweest. Wij hebben zelfs om hem moeten lachen. Ondanks het slechte weer hadden wij dus toch nog een zonnige dag:lol:
Het is bijna pasen,en eerlijk gezegd ,dat ontzie ik toch wel. Op zo een dagen denk ik dan nog ietsje meer aan jullie. Omdat jullie normaal gezien hier dan ook hadden kunnen zijn. Helaas.. Maar we hebben nog steeds onze grote bengel waar wij ook heel veel voor kunnen doen,en dat doe ik ook. Ik blijf ondanks alles nog altijd stren op hem,omdat hij ook niet moet bekoord worden door ons verdriet he. Hij mag natuurlijk wel eens iets meer dan voorheen,maar dan is dat ons hartje die op dat moment breekt,en spreekt.
Ik ben ondertussen nog altijd niet verlost van mijn hevige hoofdpijn. Ik sta er mee op,en ga er mee slapen. Ik heb ondertussen wel al mijn maandstonden,en dus ben ik sinds dinsdag ook weer begonnen met mijn anticonceptie. Dus kan ik nor;aal gezien niet meer zwanger geraken zonder dat ik het zelf wens. Ik denk zelfs dat er velen zullen opgelucht zijn dat er nu niks meer kan gebeuren,maar ik zal niet te vroeg juichen. Ik moet natuurlijk wel nog een dikke maand goed opletten wat ik doe. Maar ik let op hoor,ik ben veel te bang.
Volgende week zal ik weer een beetje gaan zonnebanken, ik wil er weer een beetje goed uitzien,zodat ik me niet helemaal laat gaan. En met een klein beetje op mijn voeding te letten,zal ik binnenkort weer vlug de oude Bren zijn. Want mijn buikje heeft al veel afgezien,en dat moet nu weer een beetje strakker gaan worden,ook nu ik ongesteld ben,zal het alweer wat beter worden. En ik ga dan eens een afspraak maken bij de gynaecologe om te kijken of er niks is achtergebleven van bij de bevalling,want dat is altijd mogelijk. Gelukkig heb ik daar nog nooit miserie mee gehad,maar het kan altijd. Maar ik vermoed dat alles op zijn plooi aan het geraken is.
Ik kan nog steeds niet naar deprimerende liedjes luisteren, zodra ik er eentje hor moet ik zappen,want anders heb ik toch wel weer en zakdoekje nodig. Mijn gevoel zal denk ik altijd een beetje zo blijven. Maar eigenlijk vind ik dat niet erg,zo zal ik jullie nooit vergeten, al is die kans wel erg klein,of ik nu muwziek beluister of niet,ik zal jullie toch nooit vergeten. Zoiets vergeet je nooit. Ik ken iemand die net hetzelfde als ik heb meegemaakt,de zwangerschapsduur was wel drie maanden en de baby was al gestorven in het buikje,maar dat is nu net hetzelfde he, wel,ik heb eens met die persoon gepraat,ik schrok mij rot toen ik hoorde dat zij heel open alles tegen mij kon vertellen,en eigenlijk zonder e;otie kon zeggen dat ze het goed maakte,dat ze er geen problemen meer mee had,natuurlijk had ze toen wel verdriet,maar nu ging dat wel zei ze. Ik dacht toen bij mezelf,ben ik nu echt zo melig dat ik er blijf pijn en verdriet aan overhouden,ben ik dan zo een truntekindje... Pff ik vroeg mij echt af hoe dat nu kwam. Het enige waar ik kon opkomen was,dat van mij de baby nog leefde, en dat van mij het al drie keren is gebeurd. Ook is het ook wel een feit dat het van hen niet chromosonaal te doen was maar het was gewoon toevallig een probleempje in de machine van de baby. Ja het klinkt raar,maar hier thuis hebben wij het altijd over de machine van jullie,omdat dat beter verstaanbaar is voor mij als ik er zo over praat. Want het is zo,jullie hadden alles,niertjes,armtjes,beentjes,hartje,oortjes neusgaten,ogen,echt alles. Dus het was met jullie machineke te doen he,het had gewoon niet kunnen kloppen bij jullie,alles binnenin zou niet overeen komen met een andere baby die wel gezond was. Jullie zouden inderdaad normaal gezien in de baarmoeder al sterven. Ik had nu het geluk dat jullie alle drie telkens weer sterke babys waren en ieder van jullie eigenlijk vocht om jullie leven,die jullie straks hadden willen hebben hier bij ons thuis. Het is echt niet te vatten he hoe een mensenleven in elkaar zit. Ik heb het nu al honderd keren gehoord,van professionele mensen tot gewonde mensem die er van kennen,en ik moet zeggen, het blijft mij ook nog steeds verbazen dat het eigenlijk iets zeldzaams is iets wat 1 op de 100000 mensen voorkomt,en uiteindelijk weer eens bij ons is terecht gekomen. Inderdaad ja,ik mag toch wel blij wezen dat ik onze bengel heb.. Dat zal ik zeker niet ontkennen. Meisjes toch kon ik maar iets doen voor jullie.. Kon ik jullie maar heel even vast houden,of een blikje van jullie krijgen.. Iets die mij zegt dat jullie toch ergens zijn,dat jullie zieltjes toch iets betekenen in de ze wereld van ons.. Kon ik maar...:cry:
