Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-03-2010
Maandag 22 maart 2010
Hallo mijn kleine meisjes Zoë ,Amy en Chloë, Ik heb een bewogen weekendje achter de rug.. Ik voel mij zo raar de laatste dagen Alsof niks mij eigenlijk nog kan schelen,behalve mijn broertje Toby en papa dan. Het liefst van al zou ik elke dag willen thuis zijn en in papa zijn armen liggen,daar waar ik veilig ben, waar hij mij begrijpt,waar ik liefde krijg en aandacht. Alleen zijn is zo verschrikkelijk lastig,en papa weet dat. Daarom dat hij ook geen zin meer heeft om te gaan werken, om op te staan,en door te gaan met ons leven. Aloewel wij ook heel goed beseffen dat onze toekomst misschien wel nog goede vooruitzichten heeft, of dat er wel iets zal veranderen aan onze gemoedstoestand. Maar op dit moment zit de moed in onze schoenen, en ik denk wel dat wij er goede redens voor hebben. Telkens weer die tegenslag verwerken,en waarom? Waarom ons?en waarom drie keer? En waarom telkens bij een meisje? De testen en atopsie wijzen uit dat het niet geslachtsgebonden is,en dus nog altijd een meisje kan krijgen in mijn leven maar daar gaat het niet om,het was om het even. Zo heb ik vandaag al mijn moed samen geraapt om foto's te nemen van al mijn babyspulletjes en die op kapaza en tweedehands te zetten om te verkopen. Gedaan met zwanger zijn... Ik heb gisteren gehuild samen met papa.. Het voelde zo raar en tergelijkertijd een opluchting,dat ik kon huilen en ook voor hem,want opkroppen is nooit niet goed. Ik heb zo het gevoel dat ik mijn tijd verspild heb door het proberen, Broertje Toby groeit zo snel,heeft zoveel aandacht nodig,en ik heb er niet eens tijd voor gehad,ik was altijd ziek, mama moest altijd maar rusten,hij moest altijd maar oppassen voor mama's buik,want de baby zat daar in. Hij praat ook elke dag meer en meer over jou Zoë, alsof hij jou kent,maar anderzijds begrijpt hij helemaal niet dat jij er nooit zal zijn,dat jij niet hier zal wonen. En elke dag vraagt hij mij wanneer jij er zal zijn. Met steken in mijn hart,trillende stem zeg ik dan dat jij er nooit zal zijn bij hem,maar wel in de sterretjes. Hij maakt dingen op school en dan komt hij thuis en zegt hij dat dit voor in het huisje van jouw is,zogezegd is de kast jouw huisje volgens hem toch.. En soms denk ik dat het voor problemen zal zorgen voor hem dan. Dat hij te veel bezig is met jouw.. Maar ik weet niet wat ik er kan aan doen,maar het is zo schattig en lief dat hij aan zijn zusje denkt,hij heeft jou ook gezien als baby. weliswaar op foto dan. ik kan hier uren naar jullie schrijven,maar nog steeds krijg ik geen woord over mijn lippen om hier neer te schrijven,want het is onbeschrijflijk moeilijk om dan ook maar iets van mijn gevoelens los te laten. Morgen terug gaan werken,en heb er totaal geen zin in. Komt er ook nog bij dat ik examen heb donderdag namiddag en daar zie ik nog meer tegen op. Maar nu denk ik nog liever aan mezelf en jullie ik mis jullie verschrikkelijk.. Voor elk van jullie heb ik een plaatsje gemaakt in mijn kast, waar jullie allebei een herdenkingkaartje hebben staan. En als het voor mij even niet meer gaat,dan kijk ik naar jullie
Ik ben net wakker...En plotseling besef ik zo goed wat er is gebeurd.. Het ging allemaal zo snel dat ik niet wist wat er gaande was. Ik voel mij rot,ik voel mij alleen,ik voel mij raar.. Ik begrijp het allemaal niet zo goed meer,en toch weer wel. Toen ik daarstraks wakker werd was het eerste wat ik dacht, ik ben niet meer zwanger.ik heb niks meer om naar uit te kijken. Hoe moet ik daar in godsnaam over geraken.en zal het weer zo een lange lijdensweg zijn. Telkens ik het al meegemaakt had,heb ik altijd mijn kopje in de lucht gehouden omdat ik nog een kans zag om toch nog een baby te krijgen want ik wou telkens weer opnieuw proberen,maar nu weet ik dat er geen kansen meer zijn,dat het voorbij is,en daar moet ik dan genoegen meenemen. Mijn wereld stort vandaag een beetje in en ik weet niet eens hoe mij te gedragen.ik weet niet eens of huilen wel kan,of rouwen wel noodzakelijk is,en of ik alles nog wel aankan. De mensen rondom mij zijn het waarschijnlijk al zodanig gewend dat zij al niet meer verschieten als het bij ons verkeerd loopt,maar bij ons blijft dat een helse nachtmerrie. En alleen voor ons blijft het een intens verdriet met zich meebrengen. Ik zal met de beste wil van de wereld proberen het beste van mijn leven te maken, en zorgen dat ons leven weer zin heeft,zorgen dat we weer gelukkig worden, en geloof mij,ik wil echt wel weer wat kleur in mijn leven krijgen, maar het zal niet gemakkelijk worden. Rondom ons zullen altijd kleine wondertjes geboren worden,en wij zullen dat nooit meer zelf kunnen meemaken. Onze babykamer zal voor altijd een lege plaats zijn,de plaats waar ieder van ons engeltje hierboven een plaatsje had gekregen,en nu is er niks. De spulletjes die wij hadden voor elk van de meisjes die ik droeg in mijn buikje zullen nooit gedragen worden door onze eigen kindjes.. Wat moet ik nu eigenlijk gaan doen... Nu is er alleen maar die leegte,en de pijn,waar wij mee gekneld zitten. Niemad kan ons begrijpen.niemand kan ons helpen,en niemand kan ons het geluk geven die wij verloren hebben. We zijn nu een dagje verder.. En het is alsof ik van vrijdagavond tot deze morgen verdoofd was. Ik kon niet huilen,ik kon geen emotie tonen,en ik kon er niet aan denken. En vandaag die grote weerbots. Ik heb geen zin om terug te gaan werken.wetende dat alles mij zal pijn doen. Ik weet niet eens hoe ik mij zal moeten gedragen.ik heb geen zin om overal te moeten huilen,te moeten uitleggen wat er weeral is gebeurd. En het ergste van alles is,ik heb geen zin om morgen al weer de draad te gaan opnemen en toch zal ik ooit eens moeten. Ik heb beslist om dinsdag terug te gaan werken,eneigenlijk heb ik helemaal geen zin,maar vanaf morgen zit ik alweer alleen. Papa ia gaan werken,Toby is naar school,alles en iedereen waar ik liever zou bij zijn,zal er niet zijn.er zal alleen die leegte zijn.. En ik..ik alleen met mijn verdriet. Ik heb geen genoeg woorden meer om hier neer te schrijven,en toch wil ik er alles uit spuwen,maar het blokkeert. Ik denk,dat ik nu maar ens een goede warme douche zal nemen, en daar eens goed zal wenen. En ik kan dan misschien weer een stapje vooruit in de wereld. Een stapje weg weer van deze dag. Ik mis het gekriebel in mijn buikje nu al en ik heb nochtans niet veel van je gevoeld. Ik ben niet meer misselijk,en waar ik altijd al en hekel aan had,was dat overgeven,en zelfs nu..mis ik dat. Verschrikkelijk is het.
Deze morgen kreeg ik telefoon van papa,onze gynaecologe had hem opgebeld om te zeggen dat de testen maandag van de kweek worden gehaald,en dan in kleur word gezet en pas dinsdag zouden we de uitslag weten. Helaas kreeg ik s'avonds telefoon op het werk van papa dat er weer slecht nieuws was voor ons,en dat onze baby weer aangetast was met het verschrikkelijke chromosomen feit. Het nieuws sloeg alweer in als een bom! Ik ben meteen broertje Toby gaan ophalen en heb hem dan doorgevoerd naar tante Anja waar hij dan de nacht kon doorbrengen terwijl mama alweer naar de materniteit vertrok. Om 19.00 uur arriveren wij in de materniteit,en zoals gewoonlijk kennen ze ons daar..ik krijg dezelfde vroedvrouwen als de vorige keren. Alweer vinden zij dit verschrikkelijk,en ik ..ik kan eigenlijk geen woord uit mijn mond brengen,ik huil,probeer mijn tranen te verbergen,en probeer mij sterk te houden voor wat komen komt. Ik ken de gang van zaken ondrtussen al,maar nog steeds is dit niet aangenaam om mee te maken,ook al kennen wij wat er gebeuren moet. Weer ons kindje dooddoen zegt papa,en die woorden blijven steeds in mijn hoofd ronddwalen,het is waar..we doden ons kindje,iets wat van ons is,iets wat in mij zit..
om 19.15 krijgen we nog een avondmaal,alworens ze de zetpillen opsteken. Ik mag niet veel eten,maar eet toch voldoende om de nacht door te kunnen brengen. Ik hoop dat de bevalling snel gaat,maar heb toch geen zin om eraan te beginnen. Iedereen weet dat ik echt heel veel schrik heb om die epuderale te laten plaatsen, en dat alleen al schrikt mij af om eraan te beginnen. We zitten aan een klein tafeltje onze boterhammetjes op te eten, het lijkt wel alsof we wat levensloss zijn op dit moment..
19.38uur de cytotec zetpilletjes worden opgestoken,alweer heb ik nu al een centimeter ontsluiting,en we zijn nog niet eens begonnen. De bevalling is nu ingeleid en kan op gang komen.. Nu is het alleen nog maar afwachten. Het voelt koud,raar in mijn buik,,alweer mijn baby afgeven
20.03 ik voel lichtjes mijn contracties opkomen,of iets wat er op lijkt. Ik had daarnet nog gezegd tegen de vroedvrouw dat ik even wil wachten voor epuderale maar nu moet ik er toch eentje vragen,want de pijn zal helser en helser komen, en pijn hebben in deze situatie mag helemaal niet,trouwens,ik moet toch een verdoving nemen 20.15 ik ril van de kou,de pilletjes doen hun werk! ik voel dat ik nog moet plassen,doe dat nog even want straks kan het niet meer.
20.45 Ik krijg mijn epuderale,het doet raar,heb bang,maar het valt goed mee! Bloeddruk staat aan 10,beetje laag,alweer naar beneden zoals altijd. Kimmie zit bij ons,komt mij wat steunen,ben heel blij,maar kan niet veel zinnigs zeggen,want ik ben wat van de kaart,ik zie weer dingen die er niet zijn, heb nu en dan rare opmerking,ligt aan de verdoving en aan de zetpilletjes.. 22.05 Kimmie gaat naar huis,was blij dat ze er was
22.15 heb een bedje gevraagd voor papa,zodat hij kan slapen,hij heeft een ganse nacht gewerkt,moet nu wat rusten,want de nacht kan en zal nog lang worden,althans voor mij toch,want slapen zal niet lukken.Ik heb verschrikkelijk koud,en heb koorts
23.15uur,cytotec pilletjes opgestoken en ik kan weer enkele uurtjes weg, maar ik vermoed dat de baby al snel zal komen
ik kies mijn dekentje waar ik haar kan inleggen,zodat zij ook eentje heeft net$als onze andere engelenkindjes,heb niet veel keus meer,er zijn er maar vier meer,heb ik dan al die andere meegenomen naar huis???
24.10 uur bloeddruk 9.4 24.35 uur heb helse weeën,zijn ondraaglijk,epuderale staat veel te laag,kan mijn benen nog bewegen,voel dat er moet worden bijgezet,de vroedvrouw kijkt amper naar de epuderale,enkel naar mijnbloeddruk... Vind dat raar..
Bloeddruk 8.9 veel te laag,voel mij misselijk.. voel mij beroerd,oh ik word zo ziek.
24.55 uur mijn water is gebroken,ik voel druk,ik bel de vroedvrouw,het zal nu gaan komen ik pers,ik duw...ik wil het bevallen 1.02 uur Chloë is geboren,in mijn bedje,in mijn kamer... 1.05uur tot 1.45uur een curretage gekregen,heel moeilijk want de verdoving wou niet werken in mijn baarmoeder..Ik voelde alles.. Pijnlijk... Na de curretage nemen we foto's van onze Chloë ,en nemen we op ons gemak afscheid van haar,het leven is niet eerlijk... Ik ben misselijk en moet overgeven,Chloë krijgt al snel koud en ik beslis haar af te geven,het is genoeg,ik heb foto's..ik heb haar dekentje en Quiltje,en ik kan weer verder met het verwerken van mij verdriet Heb er nu even geen woorden meer voor.. Ik wil er nu even niks meer over kwijt Vaarwel kleine meid, rust in vrede kindje bij de rest van je zusjes
Hallo mijn kleine meisjes, Mama zit nog steeds hopeloos te wachten op nieuws.. Verschrikkelijk dat het zo lang duurt.. Ik durf inderdaad zelf niet bellen,bang voor slecht nieuws.. de domper weer in mijn gezicht..beter afwachten haast en spoed is zelden goed! Ik slaap natuurlijk niet zo goed,ik droom van het goeie en het slechte ik weet niet eens of ik wel nog aan andere dingen kan denken op dit moment. Ik ben al blij dat ik gisteren en vandaag niet moet werken, zodat ik rustig thuis kan wachten op nieuws. Deze middag heb ik eigenlijk een afspraak bij de gynaecologe, die werd er gemaakt van voor de testen,voor moest het goed zijn zodat ze dan nog eens een echo kunnen nemen en alles bespreken. Ik zal dan maar langs gaan als ik nog van niks weet.. Misschien wacht ze tot ik er naartoe moet om mij het goede nieuws te vertellen,misschien weten ze nog van niks,en vinden ze niet echt iets wat lijkt op een stofwisseling en doen ze verder met de andere testen waarvan ik dan ook al een duidelijk antwoord op kan krijgen, ik weet het allemaal niet. Ik hoop gewoon nog voor dit weekend een antwoord te krijgen want als het negatief is verlies ik nog twee werkdagen op de kop toe en volgende week heb ik examen op het werk en heb ik een grote vergadering,en aangezien niemand weet dat ik zwanger ben,zou het nogal ongelegen komen als ik er dan afwezig zou zijn. Ik duim nog elke dag dat alles in orde zal komen,en dat ik kan zeggen dat ik zwanger ben van een gezonde baby,dat ik verder kan uitkijken naar de kinderkamer en dat ik alles van de zolder kan halen en gebruiken. Ik zou zo graag mijn familie gelukkig maken,en dat zij mij ook gelukkig zien door het goede nieuws.. Maar ligt het wel in onze levensweg??? Ik hou jullie in ieder geval wel op de hoogte,en ik hoop dat mijn lijden vandaag stopt..hoe dan ook,vandaag zou ik het graag weten, hier ligt mijn limiet. Dikke kus,mama
Ik wacht nog steeds ongeduldig op nieuws. Ik heb al van alles gedacht waarom ze nu gewoon niet bellen. En ik vind echt niks.. Is het nu toch goed nieuws ,dat ze nog verder zoeken achter iets dat er mogelijk kan mis zijn,en dat ze dat waar wij op wachten al kunnen uitsluiten,of is het geen goed nieuws,maar laten ze mij nog even wachten. Ik slaap allesins niet zo goed de laatste dagen,ik had gisteren gehoopt het te weten,maar nu word ik het toch wel eventjes beu van wachten. Alhoewel ik dan denk,voor goed nieuws wil ik zelfs nog weken wachten. Maar dat zal het waarschijnlijk niet zijn De gedachte dat ik ieder moment zal moeten afscheid nemen van dit babytje en mijn buikje doet mij zo enorm veel pijn. Ik zou dat boeleke zo graag willen houden,en ik heb het niet in de hand. Dat is nu het enige waar ik echt niks kan voor doen,alleen maar hopen. En hopen...En hopen... Iedereen duimt wel mee voor ons,wat ik zeer mooi vind,en waarvoor mijn oprechte dank. Natuurlijk hoopt iedereen de resultaten zo snel mogelijk hier te kunnen lezen,maar als de testen negatief zijn ga ik meestal direct binnen in het moederhuis,en denk ik niet meer aan dit blogje om dat er nog eens te komen op schrijven. Ik wou jullie nu al wat van jullie lijden verlossen,want velen komen een kijkje nemen voor de uitslag,maar helaas,is het ook voor jullie nog even wachten,en intussen,fingers crossed! Duimen hé
Hallo mijn kleine engeltjes, Vandaag weer een dagje gaan werken,en alweer weekend. Mijn dagje ging redelijk snel,maar was inmens lastig en druk. Ik had eigenlijk niet veel goesting en ik had ook nu en dan last van heel wat krampen. Gelukkig had ik vandaag amper mijn weeën,en kon ik ze goed aan. Ik hoop dat ik er dan vanavond geen last van zal krijgen,want gisterenavond begonnen ze ook maar rond een uur of negen. Ik moet dan ook direct naar mijn bedje. Papa is gaan vieren met nonkel Dominiek voor de geboorte van Thylàna in Bina canar. De vrouwen mogen dan niet mee he,maar ik ga naar tante Anja, samen met broertje Toby en kom dan naar huis als ik zin heb. Zo heb ik dan ook de avond niet alleen moeten doorbrengen want het zou anders toch maar saai zijn,en ik zou mezelf alleen maar opfretten van de zenuwen. En geloof mij,nu komen ze wel,het mag allemaal gepasseerd zijn dat ik een beetje kan rusten. Zo,ik ga jullie nu laten want ik moet vertrekken,ik schrijf waarschijnlijk straks nog eens terug als ik thuis kom. Dan ben ik alleen en kan ik wel wat meer schrijven. Dikke kus,mama
Lieve meisjes, Het is niet omdat ik op dit moment bitter weinig schrijf over jullie en wat we hebben meegemaakt dat ik er niet aan denk . Ik heb heel wat lastige dagen achter de rug,en het feit dat ik jullie kwijt ben doet er ook niet veel goeds aan. Waar jullie ook mogen zijn,ik denk nog elke dag aan jullie tweetjes. Niemand kan hem dat inbeelden dat het zo een verschrikkelijke lange lijdensweg is. Dat het nog altijd zeer veel pijn doet. Niemand kan mijn pijn voelen,het is echt niet uit te drukken in woorden. Als alles nu zou mislopen dan hou ik er echt mee op, en zal ik mijzelf de nodige rust geven en mezelf eens tijd geven om te rouwen om jullie. Ik heb mezelf nooit die kans willen geven omdat ik alsmaar bezig ben met zwanger zijn en dat heeft mijn verdriet een beetje op de tweede plaats gezet,maar ik heb wel mijn tijdje gehad hoor. Ik heb dagen,weken gehuild,ik was mezelf niet meer, en ik denk nu wel,dat ik dat nooit meer zal zijn. Toen jullie er niet meer waren,is er een deeltje van mijzelf met jullie meegestorven.. En ik voel dat..en papa ook. Ik denk soms wel..laat het gaan,laat het los... Maar ik kan dat niet,dat zal ik niet ontkennen,ik wil dat niet. Ik wil jullie vasthouden,en jullie nooit laten vallen. Jullie zijn zo hemels voor mij,jullie zijn een deeltje van mij. En nooit zal ik dat kunnen vergeten. Nu zit ik hier,zo veel tijd later..niet te schatten hoe snel de tijd gaat, hoe vlug alles is gegaan,en ik heb het gevoel dat ik in die tijd nog niets heb bereikt,en dat we even op dezelfde plaats blijven trappelen. Wij zullen pas rusten als alles voorbij is,niet meer zwanger willen zijn, of als de baby die nu in mijn buikje zit geboren is. Pas dan zal de rust terug keren in ons gezinnetje. En dat zal ik ook doen,ik zal ermee ophouden dan,of het nu goed of slecht is,niemand kan dat aan zoveel zwanger zijn na elkaar. Je mag dat echt niet onderschatten. Echt niet... Elke keer als ik aan jullie denk,dan komt het niet goed met mij. De mensen zeggen dat wij het moeten vergeten... Maar ze zijn zo verkeerd,hoe kan een mens dat nu vergeten? Telkens als ik eraan denk,dan vloeien de traantjes nog steeds hoor. En ik moet mezelf telkens weer bedwingen,want als ik het de kans zou geven dat ik mezelf laat gaan,dan zou het helemaal gedaan zijn. Ik raad iedereen aan,die ditzelfde of in die aard heeft meegemaakt niet hetzelfde te doen als wij,niet zo snel zwanger zijn,en jezelf tijd te geven want de kans zit er telkens weer dik in dat je er weer eentje verliest en dan stel je jezelf de vraag weer opnieuw,zal ik dit nog erbij kunnen verwerken? En de waarheid is;neen,ja kan dat niet. Je moet er mee leren leven,of je nu wilt of niet.
Ik geloof in jullie als engeltjes,en ik geloof dat jullie er zijn voor mama en papa en broertje Toby. Ik zie er het wonder van in,en ik ben ervan overtuigd dat jullie onze toekomst zullen maken voor ons,dat er iets goeds voor ons is weggelegd. En jullie hierboven zullen waken over ons. Als ik over straat wandel,voel ik dat jullie er zijn voor ons. Jullie helpen mij door de realiteit te gaan. En mijn bestemming maakt het de moeite waard. Ik geloof in jullie,jullie zijn goed,jullie zijn van ons. Ik zou alles doen om jullie nog ene keer te mogen zien, jullie ruiken,jullie te voelen. terwijl jullie sliepen,terwijl jullie zo vredig in mij armen lagen, dat is een moment dat ik koester,ik was zo moe, en kon mijn ogen toen niet sluiten,want ik was bang dat ik iets zou missen. Dicht bij jullie liggen,en jullie hartjes voelen kloppen,moet zalig zijn geweest,dat heb ik nooit gevoeld,nooit kunnen weten wat het was.
Ik wil nu niet praten met mensen over de testen,ik wil er niet aan denken, niet denken aan de dingen die er kunnen komen,toch kwetst het mij en vooral nu jullie voor iedereen geschiedenis zijn. Er valt niks te zeggen,we kunnen gewoon winnen en verliezen. Je mag mij een huis bouwen,mij alles geven,ik geef er niet om, ik wil gewoon slagen door deze testen,niemand verliezen. Maar de winnaar zal alles nemen,zal alles krijgen..
Hallo Kleine Zoë en Amy,... Gisteren weer een bewogen dagje achter de rug.. Naar de gynaecologe geweest. Er is niks mis met de baby ,ik heb gewoon contracties van de testen die ze gedaan hebben,en het verlies die ik heb is omdat er weefsel los komt van mijn placenta. Ik heb mijn weeën gehad van gisteren namiddag tot deze nacht ergens. Nu zijn ze iets geminderd,maar het is in pieken te doen. De ene keer krijg ik ze heel erg,en dan verzachten ze een beetje, en dan komen ze weer hevig door. Het is echt ambetant en pijnlijk. Ik raad eigenlijk niemand de testen die ik heb ondergaan aan, want nadien is het zo verschrikkelijk ondraaglijk. Ik loop er echt ambetant van,je kan niks doen want het doet teveel pijn. Ik probeer nu en dan toch mijn huishouden te doen,maar dat is in drie keer. In ieder geval hoop ik dat het nu een beetje begint te beteren want morgen moet ik alweer gaan werken. Ik heb echt geen zin,maar ik kan niet anders.
Hallo mijn kleine meisjes, Het gaat mama niet zo goed af deze week. Sedert gisterenochtend een prop verloren,het was paarsachtig en leek op iets dat van de baby kon komen,was ook geurloos..en totaal geen bloed prop. Gans de dag gerust en nagedacht wat het dan kon zijn. De krampen werden ook beter en in de namiddag had ik dan weer geen last meer. Gisterenavond in de zetel plots hevige krampen,en ineens toen ik mij rechtop zette had ik inmens veel verlies,het was bruin en raar slijm. Ik ben dan gaan slapen,kon niet slapen,want ik huilde en panikeerde. Ik had een ganse tijd inmens veel krampen,en dacht..het loopt hier nu al mis. Ik was ook alleen thuis deze nacht,mocht er iets gebeuren stond ik er helemaal alleen voor,maar kon wel naar familie bellen. Deze morgen werd ik wakker met weeral hevige buikpijn,nochtans kon ik van de testen niks meer voelen na 2 dagen,maar het kan hé.. Sedert deze morgen heb ik lichtroze urine..en nu en dan komt er weer een prop los en verlies ik die. Ik heb naar de gynaecologe gebeld maar die was er niet. Ik kan enkel deze midsdag om 14.00 uur bellen en adn mag ik direct doorgaan om een echo te nemen,moest ik het niet meer aankunnen dan mag ik via spoed binnen gaan,maar ik durf niet.. Ik ben alleen en ben bang voor negatieve resultaten,en ik wil het niet verliezen niet op deze manier,niet nu en niet net voor de resultaten van de testen. ik krijg pas volgende week de uitslag van de testen,kzou ze graag overleven. Ik laat jullie iets weten als er wat is, dike kus,je mama en duim voor ons aub
Op deze site op onderstaande link vind je een verhaal van iemand die een kindje heeft moeten baren,weliswaar levensloos omdat er vocht aanwezig was in de baby. Het gaat hier ook om een chromosale afwijking. http://www.translocatie.nl/hellen.htm
Hallo mijn kleine meisjes, Vandaag moesten papa en ik naar het ziekenhuis in Brugge naar dokter Logghe. Wij hadden een afspraak om negen uur,maar konden niet direct binnen. Na een uur wachten werd het ons even te veel,en zijn we gaan rond kijken of we niemand zagen die ons kon zeggen of ze ons niet vergeten waren, of als ze belet zijn door iets. Helaas vonden wij op de ganse afdeling van prenatale diagnostiek niemand die ons uiteindelijk kon helpen. Dan maar weer gaan wachten in de wachtzaal. Met spanning zat ik daar te wachten samen met papa.. Het bleef maar geduren,iedere voetstap die ik hoorde werd ik bang,iedere minuut kon het aan mij zijn,en dan moest ik die verschrikkelijke en pijnlijke test weer ondergaan. Die test die ik eigenlijk helemaal niet wil doen,maar niet anders kan als ik wil weten als er iets aan de hand is. Uiteindelijk zie ik dokter Logghe,ze gaat in de kamer binnen waar het allemaal zal gebeuren en heeft nog een collega vroedvrouw bij,en er komt straks nog iemand langs die er zal bij zijn om haar te assisteren. Intussen mag ik binnen gaan,eerst verteld ze ons dat de vorige testen van jou Amytje helemaal niet goed waren,en dat zij dus ook niet kan uitsluiten dat het nu al dan niet goed zal zijn,dat de diagnose 1op 4 niet zo is dat er eentje mis kan gaan,en drie goed kunnen zijn.Wij begrijpen dat ook wel,zo ver waren we al.. Intussen mag ik plaats nemen. Ben heel nerveus,leg mij op het bed en ze leggen alles klaar. Eerst kijken ze langdurig via de echo...Na een kwartier ,twintig minuutjes zeggen ze mij dat ze weer niks verkeerd zien met de baby,dat het hartje goed klopt,het wuifde zelfs naar ons...En ja..eigenlijk zou je niks kunnen aanmerken op de baby. Ze verteld mij wel dat de baby van onder ligt,naar mijn rug toe,en daardoor de punctie enkel kan gedaan worden via de vagina.. Ik schrik;want ik heb al zoveel gelezen dat vaginaal zo pijnlijk is,en de vorige keer was het via mijn buikwand,en die was al zo pijnlijk. Ze stelt mij gerust en zegt dat de punctie helemaal niet zo erg zal zijn als de vorige keer. Maar als ik pijn heb,ze zal stoppen. Ik mag mijn kleren uitdoen en gaan liggen met mijn benen in de bekkens die er daarvoor bevestigd worden. Ze steken er bekkens op mijn vagina om die zo wijd mogelijk open te rekken. Ik heb nog nooit graag die bekkens gehad,en heb het deze keer ook niet graag. Het doet pijn en heeft inmens koud. Eens de bekkens erop zitten,haalt ze en naald boven en heeft een prikje om het begin van de baarmoederhals te verdoven. Het prikje doet pijn. Terwijl de gynaecloge met de lange naald van zo een 15 cm lang in mij gaat,kijkt de vroedvrouw met de echo op mijn buik naar waar de naald heen gaat. Ze moeten goed kijken zodat ze niet aan de baby kunnen haperen,want anders kan die zijn ledemaatjes verliezen,of iets ergs hebben als afwijking. Het is geconcentreerd werken en ik moet gewoon ontspannen blijven liggen. Helaas doen mijn benen pijn van in die metalen voetbekkens te liggen,krijg ik de kramp van mijn poep op te spannen,en heb ik bovendien pijn van alles wat van onder in mij gaat. Ik ben even opgelucht en vrij..de gynaecologe stopt even want ze vind geen goede plaats waar de placenta kan geschraapt worden. Opnieuw die lange naald erin,en weer gaan steken in mijn baarmoeder. Na een twintig minuten zoeken met de naald,vinden ze eindelijk een plaats waar het kan gebeuren,ik denk bij mijzelf,oef,nog een tien minuten op mijn tanden bijten en ik ben er van af! Maar dat denk ik..... Inmiddels schrepen ze stukjes van mijn placenta(de moederkoek),het gevoel is raar,en eerder ongemakkelijk dan pijnlijk,helaas toch niet aan te raden voor mensen die gevoelig zijn. Het is een ongemakkelijk licht pijnlijk gevoel die alsmaar verergert naarmate ze bezig zijn. Hoelanger ze bezig is,hoe meer pijn ik krijg.. Ik zeg het dat ik pijn heb,probeer mijn ogen te sluiten,ik zweet helemaal,voel mij misselijk worden, maar probeer mijzelf toch in bedwang te houden. Na een paar keer in en uit mij te gaan,steken ze de baarmoederhals klem op. Het doet inmens pijn als ze die vastknijpen op je baarmoederhals,en ze steken dan nog een compress binnenin jou,met ontsmetting op,en die doet ook ongelooflijk pijn. Na een paar keer schrepen aan mijn moederkoek kijkt ze of ze genoeg vlokken heeft kunnen trekken om dan op te sturen naar het labo in Brussel en naar Leuven. Ze ziet dat de vlokjes erg klein zijn. Ze zegt mij dat ze waarschijnlijk niet genoeg materiaal heeft om op te sturen en vraagt ons wat we gaan doen,of we nu doordoen,of als we willen terug komen om de test helemaal opnieuw te doen. Ik heb geen zin nog eens opnieuw te komen,weeral die tijd afwachten,weeral die onzekerheid,en vooral weeral die pijn! Neen,het moet nu. Ze wil mij niet zo veel pijn doen,maar ik zeg dat ik het nog wel even aankan en dat ze verder mag gaan. Ik neem diep adem,en ze gaat er weer in met de lange naald. Ze is gebogen omdat mijn baarmoederhals schuin is,eerder krom eigenlijk,dat gebeurd niet veel en van mij is dat zo. De moederkoek wil ook niets afgeven van vlokken. In onze taal gezegd wil de moederkoek geen stukjes laten schrepen van haar en dat is dus nodig om de test goed te kunnen uitvoeren. Ze gaan er dit keer van rechts in,en zien daar een goede plaats en de baby ligt er links van,dus zal hij of zij het niet merken dat ze er passeren. Ze kan er goed schrepen en na zo een 5o minuten heeft ze het op. Ze denkt dat ze er genoeg heeft. Ze spuiten dat in een potje met ontsmetting,en intussen het bloed ervan tussen halen en toont mij de vlokken,ze zijn heel erg klein. De vorige keer hadden ze er in overvloed getrokken en waren ze veel groter,nu waren ze heel klein,en Leuven heeft niet graag kleine vlokken. Ik zou liever de korte pijn hebben en vragen of ze doorgaan,en nog meer en beter trekken, maar helaas houden ze er hier mee op om mijniet nog meer te laten lijden. Tenslotte is dit geen normale punctie,en bovendien heel pijnlijk en serieus riskant voor de ongeboren baby. Intussen proberen ze de compressen uit mij te halen,maar het doet zo pijn dat ik het niet meer kan uithouden,ze moeten het voorzichtig en per milimeter uit trekken of mama schreeuwt het bijna uit. Eenmaal de naalden ,de bekkens en de compressen weg zijn,voel ik de weeën opkomen. Mijn buikje begint te gloeien en de pijn kan nu beginnen van alles wat ze nu met mij gedaan hebben. Gelukkig kan ik nog even naar de recovery kamer,om daar wat te gaan bekomen. Ze komen nog een staaltje bloed nemen,en dan ga ik naar huis. Eenmaal thuis heb ik geslapen,lang recht staan doet nog pijn en ik zou wel durven misselijk worden. Het enige probleem die ik nu heb is,dat het mogelijk kan zijn dat Leuven nog steeds geen vlokken genoeg hebben en ik die test opnieuw zal moeten doen. Ik hoop van niet,maar geluk ligt niet in onze weg. In ieder geval,als ze het genoeg vinden,weten we over 8 tot 10 dagen de uitslag. Op hoop van zegen, kusje Mama ik ga nu rusten want ik voel me niet zo lekker
Hallo mijn kleine engeltjes; Gisteren Toby zijn verjaardag,is Vijf jaar geworden.. En leuk dat het was om met een grote valies naar school te vertrekken met allerlei kado'tjes voor de kindjes erin.. Ik was zo ongelooflijk trots op mijn bengeltje dat hij alweer zo groot is geworden. En tergelijkertijd bracht het ook veel emoties met zich mee dat hij eigenlijk een grote broer kon geweest zijn. Maar op dat moment moet je denken aan broertje zijn dag en dan vergeet je even wat er rondom meespeelt. Vandaag ben ik terug naar de fysiotherapie geweest bij dokter Linden in het stedelijk ziekenhuis in Roeselare.. Mijn bekken moesten nogmaals gemanipuleerd worden omdat het niet goed was met die ene keer.. Ik heb een veel te lenig gestel en na de zovele bevallingen herstel ik natuurlijk niet meer zo optimaal. Inmiddels was het al weer een beetje beter met die ene keer te kraken,maar het begon de laatste dagen alweer heel fel veel pijn te doen,en ik kon alweer moeilijk zitten en lang recht staan was echt niet meer te doen. Dit keer heeft hij het echt helemaal kunnen kraken en zou het voor een paar weken weer weg moeten zijn de pijn,maar zal altijd opnieuw terug komen. Ik dacht dat als ik zou bevallen zijn om het even of het nu ,nu was,of in september dat die pijn zou weg zijn,maar helaas is dit niet waar. De pijn zal er altijd blijven en ik moet de komende maanden nog heel veel terug gaan om te kraken,als het zo is dat mijn zwangerschap wordt afgebroken dan zal hij ovrgaan op pillen en massage's.. Maar nu kan hij dat allemaal niet doen. Ook is het een probleem dat volgende maand alweer een maand verder is in de zwangerschap en mijn buik ook alweer heel wat dikker zal zijn dan nu, het zal daardoor dan ook moeilijker zijn om mijn rug en bekken te kraken.
Ondertussen lig ik in de zetel,deze nacht een lastige nacht gehad,waarschijnlijk de buikgriep van schoonvader betrapt en heb gans de nacht over moeten geven. Ik wou zo graag eens flink uitslapen,maar omdat ik zo ziek was heb ik niet anders gedaan dan gedraaid en gekeerd in mijn bedje,en van daar naar het toilet moeten rennen. Deze morgen voelde ik mij zo ellendig dat ik de afspraak met dokter Linden bijna had afgezegd,maar aangezien mijn bekken alweer zo veel pijn deden,kon ik niet anders dan gaan.
Nog drie keer slapen en het is alweer zover.. Wat heeft de tijd,ondanks hij zelden snel ging toch weer serieus vooruitgegaan. Maandag mag ik alweer die verschrikkelijke testen gaan afleggen en dan mag ik even platte rust nemen,morgen nog een duwtje op het werk,en dan zeg ik het een dag of drie vier vaarwel.. Afwachten naar de uitslag en intussen mijn examen afleggen op mijn werk.. Alles zal gepaard gaan met geluk,geluk voor het ene of voor het andere, of misschien wel voor allebei,wie zal het zeggen. Ik doe mijn best om niet aan maandag te denken,en vooral niet stil te staan bij die emotionele gedachtes die er weer zullen bijkomen. Die uitgebreide echo waar ik zelden zal naar kijken om dat kleine babytje niet te willen zien,en stiekem toch zou willen zien.. Maar anderzijds is de band alweer sterk gaan groeien met het wondertje in mijn buik,en tast ik elke dag wel honderd keer aan mijn buik,praat er weer tegen, in de hoop..dat het mij kan horen en enigzins de voldoening zou krijgen om gezond te worden. Heb vooral schrik nu dat er al iets is foutgelopen,wat weet ik niet.. Maar bijvoorbeeld kan het zijn dat ik maandag toe kom en dat je al kan zien dat er alweer iets mankeert aan het foetusje.. Dan zal ik vooral logisch moeten nadenken en reageren en zeggen dat het beter zo is,want dan moet ik helemaal geen testen ondergaan,want sowieso zou de baby dan de verschijnselen hebben die jij kleine Zoë pas in de vijfde maand van je levensweg hebt gehad. Mijn buikje groeit alweer snel,ik kan helemaal niet meer in mijn gewone broeken en moet al gans de tijd met leggings rondlopen,omdat ik nog steeds geen zwangerschaps broeken wil kopen omdat die misschien nutteloos zullen zijn. En toch zegt mijn gevoel dat het dit keer wel eens zou kunnen lukken maar dan wel een jongen zal zijn,maar opnieuw zeg ik dan;maakt helemaal niks uit! Broertje Toby verlangt naar een broertje.
Opnieuw heb ik vandaag over jullie kleine meisjes moeten vertellen. Mensen zien dat ik opnieuw zwanger ben en zeggen dan proficiat mijn reactie daarop is dan zeer moeilijk,want ik zou heel graag dank u zeggen, maar eigenlijk ben ik nog altijd niet trots.. Ik moet dan het hele verhaal uitleggen,en het eindigt altijd wel in tranen. Ik kan het bij God niet geloven dat alweer zolang geleden is dat ik bevallen ben van mijn grootse kapoen en engel zoals jij Zoë'tje. Ik kan het nog altijd niet geloven,maar om een droom te zijn duurt het nu wel een beetje te lang. Ik ben ondertussen al met mijn beide voetjes alweer op de grond gekomen om te beseffen dat het allemaal echt is wat ik meemaak,en maandag zal dan weer het levende bewijs zijn dat het allemaal serieus is,en allemaal niet zo simpel is dan van andere mensen. Gelukkig zwanger zijn moet leuk zijn,maar is voor ons niet weggelegd. En toch..hebben wij er twee prachtige engeltjes bij waar wij zielsveel van houden,en veel verdriet voor hebben ondanks dat jullie zo klein waren
Hallo mijn kleine engeltjes, Hier ben ik dan weer na een lange tijd,ik kon even niet schrijven omdat mama heel ziekjes was,veel pijn had,moest werken en was ook heel moe als ik thuis kwam. Ik heb de laatste dagen heel wat krampen en loop nerveus rond. Ik heb sinds gisteren ook wat roze verlies als ik moet plassen, waarschijnlijk een slijmpropje met wat bloed aan,ik weet het eigenlijk niet, maar heb mij voorgenomen mij nu even geen zorgen proberen te maken. Ik krijg maandag een uitgebreide echo en alles zal dan wel te zien zijn mocht er iets fout zijn gelopen. Ik verlang helemaal niet naar maandag,maar wel naar maandagmiddag als alles voorbij zal zijn,en dan zal het duimen zijn naar de afloop van de testen. Ik zie er zo tegenop omdat die zo veel pijn doen,overal staat beschreven dat het geen pijn doet,maar ik vind echt van wel. En iedereen reageert ook anders op alles,en ik reageer er dus niet goed op. Al elke dag vraag ik mij af of het mij nu echt opnieuw kan tegenvallen, en eigenlijk is hte antwoord daarop;ja,het kan! Ik moet mij ervan bewust blijven dat het wel degelijk kan,en dat ik bereid ben ook alles te aanvaarden zoals het is. Al is dit mijn laatste zwangerschap,ik probeer nu even te genieten van het kleine wondertje in mijn buik,en probeer de goede dingen ervan te onthouden. Ik zal het allemaal wel missen hoor,als je zo kan zeggen dat je zwanger bent, als je mag kaartjes gaan kiezen,doopsuikertjes kiezen,namen zoeken... Het zal dan allemaal niet meer voor mij zijn... Maar voor diegene die meer geluk hebben in hun leven op dat gebied dan ik.. En wat vind ik dat triestig,jammer... Het is zo een groot gevoel van onmacht.. Iets wat je inderdaad niet kan kiezen.. Voor vele dingen kun je sparen,kun je naar toe leven,kun je zelf kiezen, maar dit...dit heb je echter niet in de hand... EN dit moet je aanvaarden,hoe moeilijk dat ook kan zijn. Ik hoop dat ik ergens halverwege maart kan schrijven dat we een kindje verwachten,dat het gezond is... En natuurlijk zijn de risico's dan zoals alle andere,maar daar zou ik dan even niet meer aan denken. Ik zou trots zijn,broertje of zusje...Maakt niet uit,als het maar komt.!!!
En om dan even op ons verlies terug te komen... Het gaat voorlopig weer wat beter,erover praten lukt nog steeds met kropjes in mijn keel,maar ik ben o zo trots op wat ik gebaard heb in juni en in november. Mijn meisjes,mijn engeltjes,mijn levensverhaal... Ik koester alles wat ik van jullie heb,en alles wat ik van jullie weet... En zolang ik leef zal ik aan jullie denken. WIj zijn jullie nog niet vergeten,en het verdriet is zeker nog niet weg. Afgelopen zaterdag hebben wij nog aan de familie van meme Magda verteld wat er is gebeurd,en toen ...toen voelden wij nog steeds die intense pijn die wij voor elk van jullie meedragen,en wij weten dat dit levenslang is. Ook al zeggen mensen dat alles wel zal slijten,en dat wij moeten leren een nieuwe pagina in ons leven open te slaan,voorlopig blijven wij nog liever even haperen bij het verdriet en verlies van jullie. Zoë en Amy,jullie zijn mijn twee belangrijkste kindjes in mijn engelenwereld, naast Toby hebben jullie niet alleen een deel van mijn leven veranderd, jullie hebben mij ook in mijn hart geraakt,en van mij een compleet ander mens gemaakt,het is niet alleen moeilijk om met mijzelf te leren omgaan nu, het is ook amper te accepteren dat ik de dingen helemaal anders bekijk, en dat mijn emoties veel sneller uit de hand lopen dan voorheen. Ik bekijk het leven heel wat anders dan ik vroeger deed,en ik ben bereid te vechten voor alles wat ik wil. Ik weet..Mijn leven is nog jong,en er kan nog heel wat gebeuren die mij heel ongelukkig kan maken,maar naast die gedachte ben ik ook overtuigd dat er voor mij zo nu en dan toch ook nog een beetje geluk voor het rapen ligt. En zolang ik dat denk ,zal ik blijven vechten voor het goede... En jullie...jullie blijven gewoon aan mijn zijde staan.. En wij zullen samen ervoor gaan. Ik hou van jullie, voor eeuwig in mijn hartje xx mama
Hallo lieve Zoë en Amy... Alweer een dagje voorbij... Vandaag om 10 voor 12 werd jij exact 8 maanden geleden geboren.. Wat gaat de tijd inmens snel voorbij,want voor mij is het alsof het gisteren was. 8 maanden geleden dat ik jou nog gezien heb,dat ik je gevoeld heb... Dat wij van jouw hebben afscheid genomen. Maar anderzijds is het al 8 maanden dat wij er een flinke engelendochter bij hebben en waar wij hoe dan ook nog elke dag weer trots op zijn, je was sprekend broertje Toby,je bent een inmense mooie baby als ik naar je foto's kijk,dan moet ik dat steeds weer herhalen ,dat je zo mooi was.
Vandaag voel ik mij weer niet zo goed,maar het valt redelijk mee als ik een beetje meer eet dan gewoonlijk. Ik ben wel misselijk,maar het blijft binnen als ik snel genoeg mijn maagje vul als ik op sta. Deze middag moet ik naar Kortrijk en daar krijg ik dan mijn jaarlijkse beoordeling, ik ben benieuwd wat dat zal geven,nu ben ik eigenlijk nog niet nerveus,en ik denk ook niet dat dat zal komen,ik heb al voor hetere vuren gestaan,en ik weet van mijzelf dat ik de laatste maanden heel hard mijn best heb gedaan om mijn winkel te runnen en die op een positieve manier naar de klant toe heb doen uitstralen. Al wat ik kan te horen krijgen is dat mijn verdriet mij nog elke dag parten speelt en dat misschien iets meedraait in het spel.. We zullen zien!
Tante Wendy is nog steeds niet bevallen,ze heeft al in het ziekenhuis gelegen met hoge contracties,maar de baby heeft nog geen zin om te komen. Ze is wel zeer misselijk en ziet er ook niet zo goed uit,maar het zal afwachten worden. Veel meer kan ik er niet over vertellen,want het is iets gecompliceerd en ik kan het ook niet goed uitleggen,ze heeft wel al opening ,maar de baby ligt nog niet in stuit en zo... Ze hebben haar en de baby een slaapmiddel gegeven omdat de baby te actief was en het te veel pieken van contracties gaf. Meer kan ik niet evrtellen,maar ik weet wel dat het niet zo denderend gaat... Ook haar vriendin heeft een miskraam gehad,2 de keer in drie manden tijd.. Je hoort niet anders de laatste tijd,dan dat het fout loopt in de zwangerschappen. Ik vind het heel erg voor iedereen,het is net alsof het bij ons begonnen is en zo de omgeving rond trekt. Ik hoop maar dat alles nu eens beter word.
Hallo lieve meiden, Ik heb net ons huisje een flinke poetsbeurt gegeven,want had het al een tijdje een vlug vlug lapbeurtje gegeven en vandaag moest ik echt al mijn moed samen rapen om er alweer eens stevig aan te beginnen,inmiddels zit ik alweer neer, want mijn boven en beneden zijn gepoetst en nu moet ik even naar adem snakken. Het was op en af naar het toilet rennen om te moeten overgeven,en dat maakt het nu allemaal zoveel moeilijker om dingen te doen. Maar het zijn zo van die dingen die moeten gebeuren en we moeten ons daar dan ook weer doorslaan. Ik heb ook weer en nog steeds last van mijn bekken en het zal dus nog een tijdje duren. Ik moet volgende week vrijdag terug naar de fysiotherapie om het weer eens op zijn plaats te kraken,of het zal helpen is voor iedereen een raadsel,maar het kan,en die kans moeten we het geven. Mijn buikje is alweer wat dikker geworden,mijn broekjes beginnen te spannen, en ik probeer het nog steeds wat voor de buitenwereld te verbergen, zo moet ik nadien niet aan iedereen de ganse litanie weer gaan uitleggen als het niet goed afloopt. Ik heb ondertussen het boek,leven met Sarah uit.. Ik heb het ook zoals jij,Cindy helemaal uitgelezen in een keer. Raar hé,normaal ben ik helemaal geen lezer,maar dit boek boeide mij zodanig dat ik op het werk ik mijn pauze elk stukje ben blijven verder lezen. Het boek beschrijft inderdaad zo correct je gevoelens als je het zelf meemaakt. Je zou haast denken dat je het zelf hebt geschreven. Ik heb het dus ook een plaatsje in mijn kast gegeven waar alle spulletjes van jullie liggen,zodat dit alles samen mee in de herinneringendoos kan als de tijd daar rijp voor is. Ik heb ondertussen al een doos aangeschaft voor als ik mogelijk een bevalling heb in maart,dat ik alles ook weer een fijne plaats kan geven als dat nodig is. Ik hoop natuurlijk van niet,maar niets mag er dit keer aan ontbreken. Alle andere keren denk je niet dat het fout kan lopen en moet je holder de bolder je zak klaar komen maken voor de bevalling,en dan vergeet je altijd wel iets. Zo heb ik tot twee keer toe mijn fototoestel vergeten,en een pyama te kort in gestopt, en dit keer zal ik dat allemaal niet meer tegen komen,dit keer zal ik niemand moeten schoon spreken,want ik zal aan alles zelf denken. Ik zeg altijd,beter voorkomen dan genezen. Het begint eraan te komen;de testen,en ik ben al bij al heel blij. Gedaan met piekeren,gedaan met slecht slapen,want nu beginnen de dromen weer. Die vreselijke dromen waarin ik te horen krijg dat het weeral van dat is. Dat ik weer die tegenslag moet gaan verwerken,en hoe kan je er in Godsnaam mee verder blijven leven,en die tegenslagen altijd gaan blijven verwerken. Het is nu al zo verschrikkelijk moeilijk,laat staan dat er nog een derde telg in de hemel bij komt... Op den duur word zelfs mijn site te klein.... Ik hoop dat ik jullie goed nieuws kan sturen,en dat alles dan in orde zal komen.
Met broertje Toby gaat alles goed,hij word volgende week 5 jaar. Wat gaat de tijd snel.. Hij praat nog heel veel over jullie,en dat vind ik nog altijd schattig dat hij aan zijn juf blijft vertellen dat hij twee zusjes heeft. Ben blij dat jullie verder blijven leven in zijn wereldje,ook al praten wij weinig over jullie in zijn bijzijn,ergens moet hij het toch heel goed hebben beseft dat er iets gebeurd is,waarvan hij weet dat het belangrijk was en zijn papa en mama pijn heeft gedaan,en nog steeds pijn doet. Anderzijds vraagt hij zich waarschijnlijk af hoe lang een baby wel in de buik moet blijven,want ik ben al zwanger van 2008,en voor Toby is dat een gans eind geleden. Het is voor ons al een hele lange periode.
Alsof het jaar voorbij is gegaan en wij geen stap verder zijn gegaan in ons leven. Wij zijn als het ware blijven hangen in Juni...En daar moet echt wel verandering in komen. We blijven het uitstellen van de kinderkamer boven een kleurtje te geven,want wie weet.. Komt er geen,of word het een jongen... De kamer die er voor jou werd klaargemaakt Zoë'tje is in gebruik van mama en papa, wij willen daar geen afstand van nemen,dus boven staat nog een hele kamer leeg. Maar we wachten...we wachten op goed nieuws,en op het geslacht... En dan pas zullen we met een vaart erachter beginnen aan de werken... En zal de kamer niet langer meer een lege plaats zijn,maar gevuld met een kleine telg, eentje die de kamer zal vullen met liefde,geween en geknutter... Wat kan een mama toch verlangen naar dat kleine wondertje;;en wetende dat je er later dan nog zo kwaad kan op zijn,nu kunnen wij ons dat niet voorstellen,want het is alles wat we verlangen,maar ooit komt de dag dat je zegt,had ik maar bij eentje gebleven. Maar dan nog is en blijft het verlangen te groot,en de liefde die je er van krijgt als het in mama's of papa's schoot nog ligt is zo onverklaarbaar zalig... En ik kan enkel en alleen maar dromen van dat moment.. Tot de dag komt.... En dan... Dan pas... Zal ik rusten en gelukkig zijn,
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Mama haar moed zakt elke dag meer en meer in haar schoentjes. Ik heb zo verschrikkelijk veel pijn in mijn bekken en het gaat maar niet over. Als ik nu zit,lig of sta,alles blijft maar pijn doen. Het is dus ook niet gemakkelijk om zo te blijven werken en elke dag zie ik er meer en meer tegenop. Ik moet dan volhouden want de testen komen eraan,en pas dan begint mijn zwangerschap pas. Ik voel mij ook elke dag van smorgens tot s'avonds misselijk. Ik ben het kotsbeu,al zegt het woord natuurlijk veel. Ik geraak de zetel amper nog uit,en doe niet anders dan slapen. Ik verlang naar de testen,naar de uitslag,en of ik dan misschien wat meer energie zal hebben... Het zou ons toch zoveel deugd eens goed nieuws te moegen ontvangen. Op gebied van werk is alles nog altijd datzelfde liedje,maar ik probeer er zo weinig mogelijk bij stil te staan. Vrijdag moet ik naar Kortrijk en krijg ik mijn jaarlijkse beoordeling en ben benieuwd wat dat zal geven,of ik nerveus ben voor dan?neen hoor,ik heb wel wat beters te doen dan wakker liggen van mijn werk,die tijd is passé. Ik zal niet zeggen dat ik er niet om geef,maar deze keer is mijn gezondheid en de baby belangrijker dan al de rest. Ik heb dus vandaag weer een werkdagje achter de rug,en het was echt lastig. Een ganse dag op mijn benen staan is echt lastig,en zeker nu mijn pijn van mijn bekken uitstraalt naar mijn benen ,buik en rug. Rusten is en blijft de boodschap! Ik heb het boek van Esther Hoff,leven met Sarah gekocht.. ik wou het al zolang eens lezen,en ik heb het eindelijk kunnen bestellen, en ik heb het sinds vorige week kunnen ophalen in een krantenwinkeltje in Roeselare. Het boek gaat over de bekende schrijfster Esther die een ongeplande maar welkomende zwangerschap heeft,en rond haar 23 ste week ongeveer denk ik komen ze te weten dat de baby,sarah dus een afwijking heeft en helemaal geen levenskansen heeft. Het boek beschrijft mijn gevoelens en emoties correct na.. En dat was mijn bedoeling bij het lezen,dat ik zou zien of niet alleen ik met deze gevoelens zit. Het is dus een echte aanrader!!
Hallo Zoë en Amy... Mijn kleine engeltjes,hier ben ik dan maar weer.. En ondertussen al wel een beetje uitgerust,al geraak ik dat niet meer de laastste dagen. Ik kan amper wakker blijven,en als ik tv wil kijken dan lukt het zelfs niet meer om mijn oogjes open te houden. De kilotjes gaan ook heel snel naar boven,en ben er hoe dan ook nog wel gelukkig om, het is een teken dat het groeit hier in mijn buik. Vroeger zou ik kwaad zijn als ik iets verdikte,maar nu...Het is voor een goed doel he. Ondertussen vraag ik mij wel al af hoe het nu zou gaan met het babytje in mijn buikje. Of het nu al veel zou gegroeid zijn,en of het eigenlijk wel een gezond babytje zou zijn. Maar die vraag zullen we ons wel nog een tijdje gaan stellen he. Nog een paar dagen en dan weten we ook al weer hoe ver we staan met dat.
Ik vroeg me vandaag weer voor de zoveelste keer af hoe het komt dat ik niet over jullie heen geraak,is dat omdat ik zwanger ben,is dat omdat ik zo ingesteld ben,of hoe komt dat? Ik heb wel een boekje waar in staat dat rouwverwerkingen bij doodgeboortes tot twee jaar kunnen duren voor die intense pijn en verdriet weg is... Weet je kindjes...ik dacht eigenlijk dat dat allemaal wel veel sneller zou gaan. Dat ik dat wel goed zou doorstaan,en dat het allemaal wel niet zo erg zou zijn dan je kunt lezen op internet en zo.. Helaas,net voor de bevalling had ik het meteen door;dit zou ik nooit kunnen verwerken. Dit zal ik nooit kunnen vergeten En waarom niet?het antwoord is simpel hoor,omdat ieder van jullie een kind van ons is. Omdat jullie in mama's buik hebben geleefd,en hoe klein jullie ook mochten zijn, ik had al een band met jullie. En ik hoef niet eens altijd over mijzelf te praten,want papa heeft die band niet gekend met jullie en ook hij is er nog steeds kapot van. Wij zijn s'avonds blij als wij samen zijn,als wij het even niet meer zien zitten, dan kruipen wij dicht tegen elkaar,en weten wij dat wij elkaar nodig hebben, omdat enkel en alleen wij tweetjes jullie kennen,en om jullie verdrietig zijn,wij waren jullie mama en papa.
Ik was vandaag naar muziek aan het luisteren,en toen hoorde ik het liedje van Clouseau,ik denk aan jou.. Hoe toepasselijk dat wel niet kon zijn.. Morgen schijnt de zon weer..er is leven na de dood.. Alleen al de herinnering vervult mijn hart met hoop... Dat ik al genoeg tranen heb gelaten is natuurlijk wel een feit,maar het gaat gewoon niet over. Ik blijf van je houden,je bent al mijn tranen waard. Het liedje beschrijft al mijn gevoelens,alles wat ik denk... En het doet mij deugd mijn woorden en gevoelens terug te vinden in een liedje want dan weet ik dat er woorden bestaan voor iemand als ik... Voor de pijn die wij voelen,de angsten..de stress..De paniek.
Hallo kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Gisteren een dagje Kimmie gaan vervangen op het werk. Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in,maar eens ik er was,ging het wel. In de namiddag kwam de regiomanager langs. Ik was heel zenuwachtig,en ze zag het ook,ik weet zelfs helemaal niet waarom, maar toch was het zo. Ik heb helemaal niet verteld dat ik zwanger was,heb wel verteld over de probleempjes die er zich voordoen in het filiaal,maar heb er helaas geen antwoord op terug gekregen. Ik ben dus geen stap verder dan voordien. Over de babbelingen die er zich op dit moment voordoen in andere filialen moet ik mij niks van aantrekken,maar is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als men op je hartje trapt. Ik heb ook voor de zoveelste keer de laatste maanden een domper op mijn gezicht gekregen. Ik heb in Juni 2009 een aanvullend examen moeten afleggen voor mijn functie als gerante. Helaas was ik daarvoor gezakt,en kreeg ik de daarop volgende drie weken tijd om het examen mondeling opnieuw te doen. In die tijd werd jij,kleine Zoë geboren en was ik in die tijd afwezig op het werk. Diegene die mijn examen af ging liggen was daar heel kwaad en onbegripvol over dat ik er toen niet was, en heeft wel drie keren naar mijn filiaal gebeld om te zeggen dat ik er nu nog niet was en het examen wel degelijk zou moeten doen. Op dat moment was dat examen voor mij het laatste waar ik nog kon aan denken,mijn hoofd zat vol met vedriet,teleurstelling en boosheid. Ik was emotioneel te zwak om te leren,en om het examen dan ook af te leggen. Mijn regiomanager heeft toen ook een mail gestuurd naar de desbetreffende heer dat ik het nu helemaal niet kon doen. Nu...een paar maanden later sta ik weer voor datzelfde feit...Alleen is er ondertussen al weer heel wat gebeurd,en zal er weel veel komen te gebeuren en staat mijn hoofd alweer niet naar een examen,en vooral dat mijn functie er nu voor op het spel staat. Als ik het examen niet haal,dan kan ik de rest ook maar vergeten. Het examen zal zich dan ook weer voordoen op een moment dat het voor hen past, en wanneer denk je dan,dat het zal zijn,waarschijnlijk in maart hé?! En dan is het voor mij helemaal geen periode om te leren. Straks lig ik in het moederhuis een kindje te baren en moet ik de daarop volgende dag een examen afleggen. Het zeggen dat ik zwanger was,zou een domme beslissing zijn voor mij,want voor hen is dit geen uitzondering. Ik ben slechts een nummertje in de rij,en dat pionnetje kunnen ze verplaatsen wanneer zij dat willen. Ik weet ook wel dat het niet altijd zo een vaart zal lopen,maar als ik heel eerlijk moet zijn, ik ken niks noppes nada van dat examen,begrijp er ook niks van. Het gaat niet over de winkel zelf,gedeeltelijk natuurlijk wel,maar het gaat ook over risico inventarisatie en arbo... Ik ken daar helemaal niks van,en heb dat trouwens ook nooit nodig om mijn werk te doen. Iets waar ik dagelijks mee bezig ben kan ik natuurlijk mooi mondeling gaan herhalen en examens over doen,maar dit....??? Als ik goed was in studeren dan was ik advocate geworden,en helemaal niet in een kledingwinkel gestaan. Ah ja.... Aan het eind van de dag was ik helemaal kapot.. Ik twijfel al een tijdje om mijn functie op te zeggen,om mezelf de eer aan te doen dat zij het niet hoeven te doen,en nu dit.. En het beste van al is,ik doe mijn job heel graag,en doe het nu ook al zeven jaar,waaronder een dikke vijf jaar dat ik gerante ben,en eigenlijk...Sinds het verlies van jullie heb ik gewoon geen zin meer. Ik ben ook niet meer zo sterk in problemen tussen collega's op lossen. Vroeger kon iedereen voor mij zitten,en lostte ik het wel op.. Maar nu is er zodanig veel gebeurd dat ik er geen raad meer mee weet. Dat ik ook voor het minste gekwest ben,en dat ik ook over banale dingen waarover zij op het werk zich druk maken,allemaal onnozel vind.. Maar hier zit ik dan,met een pak boeken voor mijn neus,in de hoop dat ik iets van leerstof vind zodat ik het kan proberen uit mijn hoofd te leren,en hopen dat ik er ook iets van snap,en dan hopen dat er tussen nu en eind deze week een mail mee is dat ik nog voo de testen van mijn zwangerschap het examen kan doen en er dan ook voor geslaagd ben. In ieder geval bereid ik mij voor op het ergste.. En thuis zijn ze er ook op voorbereid.
Zo zie je maar...dat het leven niet altijd rozegeur en maneschijn is,dat het niet altijd loopt zoals je wilt. En dat waar je denkt ook goed in te zijn,je soms lelijk aan kan mispakken. Ik zie op dit moment geen mooie toekomst voor ogen. Ik zie alles zwart in,ben een zwartkijker geworden.. En waar ik het opeens vandaan haal dat ik zo depressief ben geworden,ik weet het zelf niet. Blijkbaar treft het je ,wanneer je het minst verwacht. En de spanning om deze zwangerschap te kunnen behouden ligt er natuurlijk ook wel aan. En na dit alles,zal ik rust nemen,want mijn hoofdje schreeuwt stooooooooooooooooooooop!!!!! En mijn lichaam zegt,rusten Bren... Als alles voorbij is,zal ik op mijn gemak alles los proberen te laten,en te leven op de manier waarop het leven voor mij beslist heeft om te leven. Het leven met verdriet,met angst,met schuldgevoelens en vooral het gemis,die zo ondraaglijk is,en elke dag slechter en slechter word. Het verdriet die mij naar het diepe sleurt,mij een totaal ander karakter heeft gegeven, die mij bozer lijkt dan vroeger,die niks meer kan verdragen en vooral niet meer ben wie ik was. En met dit alles moet je ook maar weer eens vrede nemen. En als je dat allemaal kan aanvaarden,ben je begonnen aan een nieuwe fase in je leven. Ik ben nog altijd verdrietig om jullie tweetjes,ik zie jullie nog allebei voor mij, en soms wil ik jullie o zo graag nog eens aanraken. Ik wil niet dat jullie vergeten worden,en ik wil niet dat alles zoals voorheen word. Want dan zijn jullie uit de gedachtes van andere mensen,zijn jullie niet echt voor hen. En dan begrijpen zij ook niet dat het voor ons het einde van ons leven betekent. Dat het voor ons ,ons ganse leven moeilijk zal zijn om door te gaan met dat wat we hebben. En wat wij hebben voor ons niet 'goed genoeg is'. Wat bij ons weg is,nooit meer kan opgevuld worden,en dat wij iets missen wat een ander niet mist. Het kost ons,mama en papa elke dag zeer veel moeite om op te staan,en door te gaan met ons leven. Geen enkele dag gaat voorbij of wij praten over jullie,ver hoe moeilijk wij het hebben te aanvaarden wat er is gebeurd,en waarom nu net met ons? En ook al horen en zien wij in de omgeving net zoveel mensen met net zoveel verdriet als ons maar dan misschien om andere dingen,dan nog kan ons dat niet vooruit helpen,want wij.. Wij missen jullie,en de pijn die het met zich meebracht,was verschrikkelijk;intens en ondraagelijk. Hoe het verder moet,zien wij wel van dag tot dag... Maar wij zijn er voor elkaar,en dat is voorlopig het allesbelangrijkste in ons leven. Dat wij beseffen dat wij er voor elkaar zijn,en wij tweetjes de enige zijn die naar jullie kijken als onze kinderen,als een inmens groot verdriet,hoe klein jullie ook zijn,en waren.. Het zijn jullie die ons leven voor altijd veranderd hebben. Kusje, mama
