Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
28-03-2010
Zondag 28 maart 2010
Hallo kleine meisjes van mij, Hier ben ik dan even weer... Ik heb een ganse week moeten werken en nu heb ik wel terug even tijd om te schrijven. Mijn week is vlotjes verlopen en ik heb mij wel heel sterk gehouden,want ik heb op het werk niet geweend,en zo wou ik het ook,ik moet mij sterk houden. Soms besef ik nog steeds niet dat mijn buikje leeg is,en droom ik dan nog steeds even weg en denk ik dat ik een jongen draag in mij,en dat hij in september zal komen. Maar dan word ik wakker in die o zo vreemde en harde realiteit en besef ik.. Dat jullie er niet meer zijn. En hoe vreselijk ik het ook vind,ook hier moeten we weer verder. Moeten we leven met de gedachte dat het weer niet gelukt is,en dat wij weer gefaald hebben in onze kinderwens,en waarom eigenlijk? Waarom wil dat nu gewoon niet lukken? Je zou eigenlijk gaan geloven dat de diagnose verkeerd werd gesteld, en dat wij 50 procent kan hebben op geluk in de plaats van 75 procent. En dat het geslachtsgebonden is,zou ik ook beginnen geloven want dan ligt het eraan dat het een meisje is. In ieder geval kan ik mij niet uitspreken over die diagnose,want diegene die de autopsie gedaan heeft,heeft duidelijk gezegd dat hij 99 procent zeker is van wat hij zegt,en Leuven heeft die diagnose ook bevestigd. Veel meer dan dat kan ik er niet over zeggen,we hebben gewoon drie keer brute pech gehad,en ik vind het vreselijk erg. Ik vind het zelfs onmenselijk. Maar hier zit ik dan met mijn lege buikje die pijn doet,als ik ga zitten heb ik pijn, smorgens als ik wakker word heb ik zelfs pijn in mijn blaas. De vorige keer had ik dat ook,maar dat komt omdat alles nog een beetje moet herstellen. Ah ja...we moeten verder zeker???? En we gaan dat ook doen,weliswaar weer op een lange termijn op ons eigen tempo. Maar ooit zal de zon wel weer gaan schijnen voor ons. Ooit zullen wij wel weer eens kunnen lachen,kunnen plezier maken zonder ons schuldig te moeten voelen tegenover jullie. Wij willen niet dat jullie denken dat wij niks om jullie geven, want allemaal zijn jullie ons kindjes,of je nu groot of klein was, het maakt niet uit,jullie zijn mijn eigen vlees en bloed. En ik vind het verschrikkelijk jammer dat wij jullie het leven niet hebben gegund,maar ik zal het nog honderd keren zeggen,het was voor jullie eigen bestwil. Wij wilden jullie een zorgeloos leven geven zonder pijn,en dat konden wij hier niet bieden. Had het anders geweest dan hadden wij zeker ieder van jullie bij ons gewild, want dat was en blijft nog steeds ons doel en onze droom. Helaas moet ik het stoppen,voor mezelf,mijn lichaam,voor papa en Toby voor onze familie... Want die dobber is voor iedereen in onze omgeving telkens weer een hel. Niet alleen wij,maar ook de rest heeft hier enorm veel verdriet om. En dat moeten jullie zeker weten. Broertje Toby heeft het erg moeilijk met het feit dat hij geen broertje of zusje zal krijgen,ik weet ook niet hoe ik hem alles nog kan uitleggen, maar ik probeer hem nog zo weinig mogelijk te confronteren met een baby of met iemand van jullie,want in zijn leventje kent hij enkel zijn eerste zusje en daar ben ik blij om,want dan weet hij tenminste dat er iemad was voor hem. En ik neem hem niet kwalijk dat hij de rest niet goed kent,want voor hem is dit veel te moeilijk om te begrijpen. Hij heeft er in ieder geval een nichtje bij waar hij mee zal kunnen spelen. En daar is hij toppezot van:lol: Ik zal jullie nu laten want ik moet Toby gaan wassen en klaarmaken. Tot later mijn engeltjes,mijn schattekes.. Ik mis jullie zo erg,niet te doen wat dit met een mens doet.. Hartverscheurend,geen toekomst meer zien, geen moed meer om verder te gaan,en geluk te zien, maar ondanks alles zal ik de moeite doen om het te zoeken in iets, kusje mama xxx
