Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-03-2010
Donderdag 25 maart 2010
Hallo lieve meisje, Vandaag mijn belangrijk examen gehad,en...ik ben geslaagd,:-P eindelijk eens goed nieuws om mee naar huis te komen, mijn functie en mijn werk hingen er van af,maar gelukkig is alles goed gegaan. weliswaar vandaag eerst een vergadering gehad,en was zeer moeilijk om mij te concentreren,mijn regiomanager wist eigenlijk niet dat ik een bevalling had gehad, maar ik had haar dinsdag gemaild om het te zeggen,en vandaag na de vergadering kwam ze naar me toe,gaf ze mij een kus....En ik huilde natuurlijk... Moest dan nog aan dat klote examen beginnen en was al kapot van een ganse dag te moeten opletten,en tijdens pauzes van alles gaan uitleggen rond de bevalling en ik was echt kapot:cry: Maar het belangrijkste is,ik ben geslaagd:-D! Ik ben nu thuis,en ben blij dat ik kan rusten,ik heb zo veel pijn in mijn buikje, is nog altijd een beetje lastig om al zoveel te gaan tsjolen,en al te gaan werken, ik moet toch wel nog een klein beetje herstellen van mijn bevalling he. En onbewust draag je dat verdriet mee,en ben je er in je onderbewustzijn fel mee bezig,ook al besef je dat niet. Ik merk aan mezelf dat het nu moeilijker zal verwerken zijn dan de vorige keer en dan gaat het niet om het kind persoonlijk,maar ik vermoed dat het om het feit gaat dat ik er nu definitief een punt achter zet,en de vorige keer ik nog toekomst zag, ik moet nu vrede nemen met niet alleen met het feit dat ik jullie kwijt ben, maar ook met dat er niemad meer bij komt in ons gezinnetje, en geloof mij,dit doet verdomme dekwijls nog meer pijn dan je denkt. Ja ik bedoel nu niet dat ik geen verdriet heb om jullie he,want zeer zeker is mijn grootste verdriet dat ik jullie moet missen. Maar er zijn zovele redenen rond. Ik heb al alle babyspulletjes weggedaan,en het doet mij zoveel pijn,maar nu het weg is,kan ik mij misschien herpakken. Wat we met de babykamer gaan doen,is nog altijd een vraag,maar ik vermoed dat ik er een bureau zal van maken,en Toby verhuizen naar de andere kamer,die als babykamer zou dienen die is wat ruimer,en is ook eens weer wat nieuws voor hem. Voor de rest ben ik er nog niet uit wat ik zal doen om mijn toekomst een klein beetje kleur te geven,misschien mij weer wat toeleggen op mijn werk,en dan... werken en werken en werken. Met Toby bezig zijn,hem een mooi leven geven,proberen gelukkig te maken, zorgen dat hij wat flinker word... En wat zwanger worden betreft,zeg nooit ,nooit! Ik weet natuurlijk niet wat de toekomst mij zal brengen,of wat ik over een jaar zal denken,maar ik weet wel wat mijn moederklokje zegt,en dat hartje binnenin blijft ondanks alle tegenslagen toch zeggen dat ik dolgraag nog eens mama zou worden alleen kan mijn lichaam dat niet meer aan,en mijn relatie met papa ook niet. En ik wil hiervoor mijn relatie niet op het spel zetten,ik wil het eigenlijk ook nooit meer meemaken ,en die vreselijke testen ook niet meer doen. En om die redenen blijf ik bewust neen zeggen tegen nog een zwangerschap. Al zal dat nooit 100'procent mijn gedacht zijn. Maar ik beloof voor jullie en mijzelf plechtig dat ik het niet meer zal doen, geen levens meer op het spel zet,geen kindjes meer afsta..Nooit meer.. Ik heb mezelf wel al elke dag afgevraagd wat de voor en nadelen kunnen zijn waarom ik wel of niet een baby zou willen. En eerlijk gezegd,om mijzelf op te krikken denk ik alleen maar aan de minder leuke kanten van het prille moederschap. Desondanks alle negatieve gedachtes die je kan bedenken bij dit, blijft natuurlijk de pijn en het gemis een groot verdriet met zich mee brengen. Maar voor mij begint nu pas mijn rouwproces,en ik zal mijzelf en mijn gezin en familie de tijd geven dit te kunnen doormaken. om dan met tijd weer wat geluk te kunnen vinden. Ik heb elke dag pijn in mijn hartje voor elk van jullie drietjes. Ik hou met gans mijn hart van wat ik met jullie heb beleefd. En ik koester alle momenten waarin ik jullie heb gekend,en heb gevoeld. Jullie zijn een voor een unieke mensjes,en jullie zijn mijn meisjes, onze kindjes,ons klein geluk,die niet lang duren kon. Met pijn in mijn hart heb ik jullie laten gaan,een eind aan jullie leven gemaakt, een leven die voor elk van jullie niet volmaakt,niet goed,niet leuk en zelfs pijnlijk zou zijn. Elke mama zou zijn kind dit absurde leven niet aandoen,dan zou je geen mama op je plaats zijn denk ik. Toch kan ik jullie meegeven,dat de twijfel er bij mij altijd zal in zitten of wij wel juist hebben gehandeld,maar wie zou dit nu niet denken? Ik wil in ieder geval niet dat jullie denken dat wij jullie niet graag hadden willen houden,want echt waar,als ik de tijd kon terug draaien, dan was er in oktober wel een baby ook al was het met afwijkingen dan, ik had je gehouden,want dat vergeet ik nooit,dat beeld,die nacht het contact die ik toen met je had meisje,doet mij nog elke dag innig veel pijn en verdriet aan,en ik weet niet of ik dat ooit wel kan en wil vergeten, ik wil gewoon dat jullie alle drie samen zijn hierboven en jullie vragen, vergeet ons niet,want wij vergeten jullie ook niet. Ik hou van jullie, mama x x x
