Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-11-2009
Woensdag 25 november 2009
Hallo mijn lieve meisjes Zoë en Amy'tje, Hier ben ik dan weer.. Mama heeft al elke dag verschrikkelijke hoofdpijn, ik ga elke dag vroeg slapen,maar het gaat maar niet over. Ik denk dat mijn kopke vol zit met zorgen,en vandaar.. Mama heeft al weer veel kaartjes gekregen van mensen die hun steun willen tonen,waarvoor dank. Het zal allemaal een plaatsje krijgen in je albumpje met jouw foto's . Er zijn veel mensen die mij vragen of ik jouw foto's op mijn blogje zal plaatsen,helaas heb ik daar nu nog geen zin voor,het is het enige wat ik nog niet kan delen met gans de wereld,heb er zo mijn redens voor. Het is niet dat ik jou minder graag zie,maar wil het discreet houden. Ik weet dat mensen benieuwd zijn naar jouw Amy, maar zoals ik al zei,het is geen Zoë en voor mij ben jij een echte baby dat ik in mijn handen heb gehouden, voor de mensen zou dit misschien een andere betekenis kunnen hebben,dus bespaar ik mezelf van de misschien erge reacties daarop. Wij liggen nog steeds met onszelf in de knoop,van hoe dit nu opnieuw kon gebeuren,en waarom het nu alweer bij een meisje is gebeurd,toch wijst de autopsie telkens uit dat het bij een jongen kan voorvallen. Het is nu een wonder dat het opnieuw een meisje is geworden. Ik denk wel dat de jongetjes sterker zijn in mijn lichaam bij het opbouwen naar een menselijk lichaampje en dat mijn meisjes er daardoor niet door geraken. Kan maar niet geloven dat er nu alweer een probleem was met nummertje zeven in mijn buikje,en toch is het zo! Het is moeilijk verwerken en elke dag word ik er mee geconfronteerd,elke dag moet ik mijzelf opkrikken en tegen mijzelf zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen, dat er nu geen andere weg is dan mijn verdriet een kans te geven. Ik moet alles verwerken,en ik moet er weer tegenaan kunnen gaan. Ik houd mijzelf recht met de gedachte dat er nog een tijd komt waar ik zal gelukkig zijn,en dat ik toch nog dat babytje zal krijgen waar ik al zolang naar verlang. Rondom mij is het nu al een gans jaar een dikke babyboom. Mensen zijn gelukkig,mensen die mijn vrienden zijn, en ik kan hen niet eens een dikke proficiat wensen, ik moet mezelf heel wat opofferen om een smsje te sturen. Ook al weet ik dat zij er allemaal niks kunnen aan veranderen en dat zij voor mij hun geluk niet kunnen opzij schuiven, maar het doet zo verdomd veel pijn in mij hartje als ik er nog maar aan denk dat in die huisjes waar lichtjes branden er een wiegje staat,met een klein wondertje in.. Je kan je niet voorstellen wat dat voor mij allemaal doet. Je zou van alles beginnen denken en doen,en toch.. het maakt niets uit..mijn twee kindjes zijn hierboven, of ze over mij waken weet ik niet.. of ze ergens zijn..weet ik ook niet.. maar ze zullen wel ergens zijn. En misschien ..was Zoë daar te eenzaam,en wou ze nog een zusje bij haar,zodat zij verder kan gaan zonder mama en papa. Als ik het zo bekijk..dan neem ik er vrede mee.want mijn schaapkes zijn niet meer eenzaam,en ik zou het niet willen ook. Ik hoop gewoon dat het nu voorbij is met al dat ongeluk, misschien kan ik alles nog wel eens aan,maar het blijft telkens een zware dobber om te verwerken,ook al wisten we waar we aan begonnen,niemand had dit nog eens verwacht. Tot later meisjes.. kusje en knuf mama xxx
Ik ben heel blij dat ik terug thuis ben.. Vandaag mijn eerste werkdagje sinds de geboorte van Amy. Ik moest eigenlijk nog niet direct weer aan de slag,maar is altijd beter voor jezelf om verder te gaan met het dagelijks leven,ook al wil ik dat zelf niet. Ik heb eigenlijk eens echt goesting om bij de pakken neer te blijven zitten. Om eens echt in mijn bed te luieren en verdrietig te zijn,dagen na elkaar. Ik heb geen zin in die dagelijkse sleur,en al die dingen waar je altijd maar mee bezig moet zijn,ik wil gewoon even op een andere planeet zijn. Waar ik mij van niks hoef aan te trekken,en mijn tranen de vrije loop kan geven. Ik voelde mij zelfs vreemd in mijn eigen winkel vandaag. Ik voelde mij er niet meer thuis,wat ik anders wel heb. Ik had ook geen zin in praatjes met collega's en vooral niet met klanten. Maar het is mijn werk,en dan kan je niet anderd. Ik heb mij bewust weg gehouden van de kinderafdeling,heb er zelfs geen blik naar toe geworpen,omdat ik zoiets had van;nu wil ik even niet geconfronteer worden. Ook mijn collega's weten amper wat te zeggen tegen mij,en begrijpen ook grotendeels niet van wat er eigenlijk gaande is in mijn lichaam. Zij begrijpen niet dat alles niet zomaar in orde kan komen voor mij. En zij denken ook dat ik mijn verdriet al over ben omdat ik daar al terug sta. Helemaal niet dus! Ik voel me nergens op mijn gemak,en de gedachte dat niemand mij begrijpt doet mij ook zo eenzaam voelen. Het is hard om altijd maar op jezelf te kunnen rekenen,je zou eigenlijk iemand moeten hebben die voelt wat ik voel,die je elke dag een opkikkertje kan geven, maar dat kan ook niet,niemand kan mijn handje vasthouden. Alleen ikzelf kan mezelf weer er bovenop helpen. Ik had ook de kracht niet om zonder papa te zijn vandaag,hij was alweer vroeg gaan werken,en het opstaan was zo eenzaam en raar. Weet je..telkens ik slapen ga is alles zo moeilijk en als ik opsta,dan is alles weer zo moeilijk. En vooral als ik alleen ben,Toby mag dan nog bij mij zijn,het voelt eenzaam. En Toby kan dan ook nog eens lastig zijn op de kop toe,dan kun je dat op dat moment echt wel missen hoor. Ik krijg inderdaad veel reacties dat ik er nu voor Toby moet zijn,en dat ik mij aan hem moet rechttrekken,maar dat is simpelder uitgelegd dan gedaan gekregen. Dat manneke weet niet eens wat wij doormaken,voor hem is het leven een speeltuin. Ik zie mijn venteke doodgraag,maar helaas is dit niet goed genoeg om enkel met hem door te gaan,ik wil kost wat kost nog een baby,en zolang mijn biologische klokt tikt, zal ik doorgaan,ook al moet ik het nog tien leer ondergaan. Ik weet dat mensen mij nu niet meer gaan steunen,ik kreeg nu al bijlange zo veel geen steun meer als toen ik van Zoë zwanger was,maar toch ben ik sterk genoeg om door te gaan. Mijn laatste zwangerschap van jou nu Amy waren er veel mensen tegen,en de mensen die nu horen dat het weeral is verkeerd gelopen reageren nu van;ja waarom heb je dat nu dan nog eens geprobeerd,als je wist dat er zoveel kans was dat het zou mislopen. Wel mijn enige verklaring hiervoor is,als ik het niet probeer zal ik mij later beklagen want ik zal mijzelf altijd de vraag blijven stellen dat wat als ik nu toch nog eens een baby had kunnen krijgen,zou dat dan geen zonder zijn? Iedereen die dit meegemaakt heeft zoals wij nu,willen niks liever dan terug zwanger zijn, ook al is de vrees groot,en de pijn vreselijk zwaar,zolang je die drang hebt naar een baby, zal je die pijn wel kunnen overheersen,ik blijf ervan overtuigd dat een mens veel aan kan. En ik zal dat de komende maanden en jaren bewijzen. Ook al zal mijn leven soms bergaf gaan,en soms bergop,mijn moed soms wat minder zijn, en mijn humeur soms de wensen over laat,ik zal blijven proberen,en ooit... Ooit zal ik het geluk terug vinden in die kleine baby die in mijn armen zal liggen. Het zal misschien niet voor volgend jaar zijn,maar wel in de loop der jaren. Zolang papa ons steunt,blijven wij vechten tegen ons lot! En Toby..die komt er wel! Wij zijn nog steeds zijn papa en mama,en wij houden van hem en beseffen heel goed dat hij het beste is wat ons kon overkomen,hij ziet niet af van ons verdriet,want wij zijn er voor hem,ik heb hem al alles gegeven wat zijn hartje verlangde,in de mate van het mogelijke. Ik voel mij zeker geen slechte mama voor hem,want ik hou van hem en dat toon ik elke dag. Als hij stout is,is hij stout,en dat mag geen rol spelen in ons verdriet,en hij mag daar ook niet uit profiteren. Iedereen zorgt voor kleine broer,maar hij voelt natuurlijk de duwtjes die we krijgen. Ik weet dat hij later trots zal zijn op zijn mama en papa.
En zo is mijn dagje voorbij,het dagje waar ik tegenop zag,,is gelukkig snel voorbij gegaan, ik werd met rust gelaten,kon mijn werk doen,en kreeg nog een opkrikkertje van mijn bazinneke, en ook van haar kreeg ik de grootste moed en zegen meegekregen voor een volgende keer. En dat kan mj alleen maar sterker maken! Ik mag zeker zeggen dat mijn werk één van de beste is!
En kleine Zoë en Amy, jullie beseffen niet wat jullie kleine kloppende hartjes bij ons hebben losgemaakt, die gevoelens en pijn die wij voelen voor jullie en voor onszelf is onbeschrijflijk, toch zijn wij trots te mogen zeggen dat wij twee engelendochtertjes hebben. En dat wij twee mooie kindjes hadden. Ook al zijn jullie niet bij ons,jullie zijn bij elkaar,en wij missen jullie evenveel. Jullie waren alle twee welkom,jullie hadden elk jullie eigen kamertje gekregen, ik had jullie met open armen ontvangen,en dat weten jullie. Jullie hebben mama's hartje voelen bonken,mijn stemmetje horen roepen, mij horen zingen,mij doen ziek voelen,jullie namen al mijn energie af om zelf tot een mensje te komen,en dan nog was ik trots op die kleine meisjes in mijn buik. Jullie moeten missen is het ergste wat mij kon overkomen,en ik zal het mijn hele leven nooit meer vergeten,ik hield al van jullie,en je waren er nog niet. Naar kleine Amy toe;kindje toch ,sorry dat ik mij niet wou hechten aan jou, sorry dat ik niet naar je echo's wou kijken,maar ik was zo bang,en terecht! Ik dacht met niet te kijken,en die band niet met jou te hebben,dat het verlies minder groot zou zijn,maar ah...Het verlies is even groot,en de schuldgevoelens die ik nu nadien heb,omdat ik niet eens met jou wou één zijn,zijn nu niet te harden. Ik moest verdorie veel meer aan jou gedacht hebben,ben egoïstisch geweest en heb alleen maar aan mezelf en mijn verdriet gedacht. Ik moest wel beter weten,sorry kleine meid.
Zoë... Jij was van dag 1 mijn engel,mijn schaapke,mijn kindje.. Jou ben ik verloren zonder te weten dat het fout liep. Ik heb jou gezien,gevoeld ...en ik heb over jou leven beslist in 1 dag.. In 1 uur,veel te vlug.. Jij was het die er eigenlijk nu had moeten zijn, mijn grootste pijn,het inmense verdriet die ik nu heb ligt nog deels bij jou,Amy'tje dat kleine schaapke,had die pijn niet moeten kennen. Maar het treft niemands schuld..Het is de natuur.. Nu heb ik jullie allebei pijn gedaan,ook al denken mensen dat jullie niks hebben gevoeld,papa denkt er nu ook anders over,wat als jullie allebei iets hebben gevoeld,dat wij jullie pijn deden,of dat de ontwikkeling jullie pijn deed,wie zal het zeggen,niemand die dat kan weten hé. Was er besef bij jullie,van jij Zoë zou ik zeggen ja,omdat ik voelde dat jij afscheid van mij nam,maar van Amy...ik weet het niet.. Vond het zo zielig dat het nog niet voldoende ontwikkeld was,en toch al een babytje was. Goh mijn kindjes toch,waarom moet ik jullie missen,en waar heb ik dit inmense verdriet aan te danken? Ik zou willen schreeuwen,maar dat helpt mij toch niet!
Ik hou van jullie meisjes,echt waar, al mijn tranen zijn voor jullie,dat betekend toch iets, ik mis jullie,en wou dat ik jullie nog een keer in mijn armen kon sluiten, dan was mijn pijn een beetje verdoofd omdat ik jullie nog een keer zou kunnen voelen,aanraken en bewonderen.
Ik was er altijd trots op dat ik zo snel zwanger raakte,en dat ik gezond was. Maar nu heeft het mij deze streek geleverd. Deze laatste bevalling van Amy heeft dat gevoel alleen maar sterker gemaakt en bevestigd mijn vermoeden alleen maar meer. Die onzekerheid..Die pijn ..het verdriet..
Het schijnt dat 95 % van de landelijker bevolking die slecht nieuws vernemen na een prenataal onderzoek dat hun kindje dus ernstige afwijkingen of zoals in onze beide gevallen geen levenskansen heeft na de geboorte de keuze maakt om de zwangerschap te onderbreken,dus wij zijn niet de enige die met schuldgevoelens kampen. Wat ik wel even wil duidelijk maken is dat er een verschil is bij een miskraam en een zwangerschapsafbreking. Bij een miskraam is de foetus al overleden in de baarmoeder,en word medisch gezien zelfs nog een embryo genoemd. Daar de baby normaal al een week of zelfs twee weken overleden is in de baarmoeder hoevenn zij niet echt spontaan te gaan bevallen,maar krijgen zij een curettage. Bij een geval zoals bij ons is de baby nog in leven,en moeten wij de foetus zelf gaan baren. Wij moeten dan ook zelf gaan beslissen of we de baby zullen wegdoen,of als we gewoon doorgaan met de zwangerschap. Hoe dan ook,het verdriet is er niet minder om! Normaal kom je in je zwangerschap dichter te staan bij je baby die in je groeit wij komen enkel maar dichter bij het afscheid toe. Ik denk wel dat bevallen een positieve invloed heeft op het verwerken van ons verdriet, het word meer als werkelijkheid beleefd en niet zo iets al ons vaag is overkomen. Wij kunnen niet op iets terugkijken wat ons vaag is overkomen. Op iets wat niet echt gebeurd is. En natuurlijk ben ik blij dat ik Zoë en nu ook Amy spontaan heb mogen baren. Dit kunnen ze mij in ieder geval al niet meer afpakken. De intense verdrietige ervaring te moeten bevallen van Amy waarvan wij wisten dat ook zij net zoals haar zusje zou overlijden tijdens de dracht of misschien net na de geboorte het mooie vooruitzicht om nieuw leven te schenken veranderd in een traumatische confrontatie met de dood. De dood aan het begin van het leven van ons eigen kind . Mijn bevalling was een mooi en emotioneel cadeau om mijn zwangerschap af te sluiten. Het meelevende en betrokkende gevoel van al de vroedvrouwen die er die avond en nacht waren heeft voor ons veel goedgemaakt. Ik heb daar bij hen voorla de kans gekregen om mijn angsten mijn onzekerheid en verdriet te tonen. Ook al kenden sommige mij daar niet,er zaten vroedvrouwen tussen die mij kenden van de vorige keer nog. Alhoewel het voor ons niet simpel was om onze gevoelens te tonen en te delen in een omgeving met onbekenden. En dan de bavalling zelf.. Amy was nog zo klein en fragiel in tegenstelling tot haar zusje Zoë.. En dat betekende natuurlijk ook dat ik ze helemaal alleen heb kunnen baren. De gyneacologe was te laat! Mijn persdrang was er zo plots en ik ben maar beginnen persen. En dan word je weer geconfronteerd met het verlies,want Amy huilde ook niet, ze bewoog niet!Die innerlijke stilte na de geboorte is dan zo indrukwekkend! Iedereen is dan stil!! Dan krijg je een mengeling van verdriet en opluchting,opgelucht omdat de bevalling voorbij is en verdriet met de eerste confrontatie met Amy. Sowieso heb je als mama een band met je kindje,of het nu groot of klein is, het zat in je,het beleefde alles samen met je. Als papa heb je pas contact als ze geboren zijn,maar voor papa was het contact er al bij de laatste echo die ze van je maakten toen we in Brugge waren. De eerste minuten en uren na je geboorte verloopt helemaal anders dan wanneer je een baby baart die leeft,hoe absurd het ook kan lijken ,precies daarom dat we hetzelfde moeten doormaken als van een gewone bevalling van een levende baby. Er moeten zoveel mogelijk dezelfde handelingen worden verricht. De bevalling is een mooi moment geweest net zoals van Zoë. Fijn dat ik weer alles kon doen zoals ik het zelf heb gewild. Je beseft dat je pijn moet hebben,maar tergelijkertijd heb je het gevoel van; ik heb voor dit kindje ook iets kunnen doen! Niet alleen emotioneel maar ook lichamelijk ,elke bevalling gaat gepaard met pijn, Ook al is die pijn in ons geval nutteloos geweest,want ik heb er niks voor in de plaats gekregen.
Er rest nu ons enkel nog verdriet te hebben om dit verlies. Het verwerken ervan gaat anders..maar het is nog steeds pijnlijk. Ik ben elke dag verdrietig en hoop mijn verdriet ook zijn plaatsje te kunnen geven. Morgen is het weer terug naar de realtiteit,wij zien er beiden tegenop. Het word weer zoals het dagelijks is,gaan werken en zorgen dat wij niet kopje onder gaan. Als wij eraan denken dat het morgen weer zover is,kunnen wij eerder huilen dan lachen. Wij weten als papa en mama dat alles weer zo snel vergeten zal worden, en dat kunnen wij voorlopig niet. Het zullen lastige dagen worden zonder elkaar.. Nu hebben wij elkaar nog om op te steunen en als het even niet meer gaat weten wij dat wij in elkanders armen terecht kunnen,helaas staan wij er morgen helemaal alleen voor,die gedachte maakt ons minder sterk om aan een nieuwe en eerste werkdag te beginnen zonder leven in de buik. Ik mis mijn kindjes allebei,en ik hoop dat ze elkander hierboven hebben gevonden. Ze liggen alvast al samen uitgestrooid. XXX Papa en mama xx
Ik heb spijt dat ik voor jou nooit iets gekocht heb van kleertjes of toffe babyspulletjes. Ik was veel te bang om jou weer te moeten verliezen, en dat is nu gebeurd. Toch laat het niet weg dat ik ongelooflijk veel schuldgevoelens heb dat ik ook jou leven heb beïndigd omdat wij de beslissing voor onszelf en voor jou hebben genomen dat je niet zou lijden in jou levensjaren,net zoals wij voor Zoë die beslissing hebben genomen. Wij konden de ene het leven niet afnemen en de andere wel een leven geven,dat is de keuze die wij vanaf het begin hebben genomen, en waar ik jammer genoeg zal moeten leren mee leven. Het blijft altijd maar pijn doen om te weten dat wij deze drastische dingen doen om onszelf te beschermen tegen pijn. Om te weten dat jullie allebei meer in een ziekenhuis zouden zijn dan dat jullie thuis zouden zijn. Te weten dat jullie misschien geen pijn hebben gevoeld, maar jullie allebei toch een sterk hartje hebben gehad. Gisteren zijn wij naar het café van Kimmie geweest,vreemd genoeg voelde ik er mij niet thuis. Ik kon niet lang op dezelfde plaats blijven zitten,want ik heb nog steeds pijn van de bevalling en de weeënopwekkers. Ik zag ook hoe de mensen onbezorgd lachten en plezier maakten, en dan denk ik bij mezelf,ik hoor hier niet thuis,ik heb zoveel verdriet en jullie weten dit niet eens. Er was daar iemand zwanger,ze had en mooi buikje en wreef er steeds aan. Ze was zo blij dat er leven in zich groeide,en ik was zo jaloers dat ik hier eigenlijk ook met een klein bolle buikje kon gezeten hebben. Ze kijkt mij nu en dan aan,we wisselen even oogcontact en ik lach even schuin weg. Ik ben blij voor haar dat ze een baby draagt,en gelukkig kan genieten van haar kindje die nu volop in haar groeit ,waar ze straks kan van genieten. Maar ik,zal ik dit ooit nog kunnen zeggen?
We zijn thuis,papa eet pitta,hij slokt het binnen, ik denk er even aan dat ik mijn vitaminen nog moet nemen, maar waarom zou ik? Ik hoef nu niks meer te nemen,er zit geen baby meer in mij. Jij bent er toch niet meer! Ik moet aan niks meer denken.
Voel nu en dan iets op mijn blaas drukken,maar het kan niet, jij zit er niet meer in,waarom heb ik dat gevoel toch nog steeds? Vreemd!
Elke dag gaat een beetje moeilijker sinds ik jullie kwijt ben. De dag zelf had ik geen besef van wat er ging gebeuren, de dag erna was ik zo moe van de bevalling en het ziek zijn tijdens de arbeid zelf dat ik het nog niet besefte,maar nu de dagen al wat voorbij zijn,besef ik dat ik alweer een kindje verloren heb. Ik blijf toch met vele vragen achter,waar ik denk dat ik geen antwoord op zal krijgen. Ik weet met mijzelf echt geen raad meer,en kan moeilijk vriendelijk zijn. Ik loop wat vies rond,en dan begrijpt niemand hoe dat komt. Ik heb moeite om mij te concetreren op andere dingen, die totaal niks met dit te maken hebben. Ik vraag mij gewoon af of ik het nu allemaal zal kunnen verwerken. Het zal weer zoveel tijd vragen,en zoveel kracht om er bovenop te komen. En dan rest mij de grote vraag;kan ik dit opnieuw aan? Ik kan daar nu misschien nog niet op antwoorden,omdat het nu nog allemaal zo emotioneel ligt,maar ik wil er toch bij stil staan. Mijn drang naar een baby is deze moeite denk ik wel waard. Als ik zou weten dat het de volgende keer wel zal goed zijn, dan zou ik er direct terug aan beginnen,maar dat is een groot vraagteken! En kan een mens nog zoveel verwerken,en op zo een korte tijd? Het is toch telkens weer een zware dobber om te verwerken. Het is zoals de gyneacologe zei,we zijn nog jong en hebben nog alle tijd om een baby op de wereld te zetten. Ook zij is ervan overtuigd dat ik over een paar maanden terug aan haar bureau zal staan met het goede nieuws dat ik terug zwanger ben. En ook ikzelf heb direct in het moederhuis gezegd dat ik zo snel mogelijk opnieuw zou proberen,maar als ik dan s'avonds in mijn bedje lig en eraan denk dat als ik zwanger ben,ik weer opnieuw die zware testen moet ondergaan,en die lange periode moet afwachten vooraleer ik kan genieten van een zwangerschap,dan heb ik heel veel schrik. Ik voel op dat moment mijn hartje uit mijn keel bonken. En dan stel ik mijzelf de vraag,kan ik dit nog aan.? Niemand kan hierop antwoorden,en niemand kan deze beslissing voor mij nemen,want alleen ik moet alles ondergaan, het is enkel het verdriet dat ik kan delen,en dan nog ligt dat voor buitenstaanders helemaal anders. Ook familie kan niet voelen wat wij voelen. Wij kunnen ons gezinnetje niet zomaar meer gaan uitbreiden, wij moeten daarvoor vele angsten doorstaan,wat vroeger voor ons zo simpel leek,valt nu allemaal in het water. Nooit had ik gedacht dat ik dit zou tegen komen,dat ik dat zou doormaken. Ja,wie wel hé?! Een leven zonder zorgen zou ik nu graag willen. Ik had veel liever een jaar moeten proberen om zwanger te worden, dan zo snel zwanger zijn en het telkens weer moeten afstaan. Het is toch telkens een baby die wij doen sterven hé,het is al geen vruchtje meer. Maar iedere keer weer een kind,die van ons uit liefde gemaakt is. Wij beslissen over leven die in ons groeit en dat maakt de pijn telkens weer zwaarder. Als ik dan naar Toby kijk,dan vraag ik mij af waarom ik daar geen genoegen mee neem. Waarom ik niet gewoon tevreden kan zijn met wat ik heb. Ik zie hem doodgraag,maar het gaat gewoon niet om te moeten beseffen dat het maar hem is dat ik ooit zal hebben. Dat hij later alleen zal moeten zijn,en misschien als wij er ooit niet meer zullen zijn,zal hij geen broerof zusje hebben waar hij heen kan gaan. Ook voor ons,te weten dat wij enkel op hem zullen kunnen rekenen als er iets is,of als er een feestje is,eens Toby de deur uit is, wat nu misschien nog lang lijkt,maar dan blijven wij weer alleen over. Ook ons kamertje boven blijft die kille uitstraling hebben, het staat leeg,babyspulletjes die op zolder liggen,nog nooit gebruikt zijn geweest,het doet allemaal zo verschrikkelijk veel pijn. En dan zeg ik tegen mijzelf,wij mieten dit nog eens proberen. Wat kunnn we nu nog meer meemaken dan we al gehad hebben. Voor die ene keer nog moeten we dit nu ook weer niet laten. Twee bevallingen achter de rug,en met lege handen naar huis gaan, dit kunnen we zeker en vast nog eens over doen,want we kennen nu de procedures al,voor als het slecht is. We zullen zien! In ieder geval,ik heb weer van die slapeloze nachten met veel zorgen en gejank,die niet zo vlug meer over zal gaan. Ik mis mijn kindjes allebei even veel,en voor mij zullen ze altijd in mijn hartje zijn,zoalsik altijd al zei,er is plaats genoeg voor al mijn kindjes! kusje mama xx
Ze zeggen altijd dat je het oudejaar moet eindigen,en het nieuwe jaar moet starten met nieuwe beloftes en je mag altijd wensen doen die eigenlijk bijna zouden moeten uitkomen. Vorig jaar was er rond deze tijd nog geen sprake van een verlangen naar een baby, pas de dag na sinterklaas op opa zijn verjaardag is deze wens er gekomen. En nu een jaartje later..hebben wij al 2 engeltjes boven ons hoofdje. Ik weet bij God niet wat ik dit jaar zal wensen..of welke beloftes ik nu zal maken. Al wat ik al gewild heb is al gans het jaar in duigen gevallen. Het mag dan nog om prulletjes gaan,het liep altijd verkeerd! Ik heb dit jaar veel meer boetes gekregen,ik heb veel meer miserie gehad op het werk met verkoopsters en collega's,ik had zelf veel minder energie dan het jaar ervoor. Mijn auto die tot twee keer toe niet meer wou starten en kosten aan waren. Toby die het dit jaar minder goed doet op school,qua praten dan achterstand krijgt. Een nieuwe salon gekocht in augustus en die leveren ze nu maar pas in januari! Onze reis naar Tunesië die niet liep zoals we gepland hadden, om dan nog maar te zwijgen van de bevallingen die we hebben doorstaan, en de babytjes die we nu niet bij ons hebben. Alles is gewoon verkeerd gelopen! Wat 2010 ons zal brengen,dat kan niemand ons zeggen,maar wij hopen toch op een klein beetje meer geluk,dat kleine beetje zou ons toch een deeltje de goede weg op helpen naar een mooie toekomst. En niemand kan ons daarbij helpen,wij moeten dit allemaal helemaal alleen doen. Geluk kies je voor een deel zelf,en ik denk nochtans dat wij zo ingesteld waren, net zoals iedereen! Op den duur heb je gewoon geen krachten meer om verder te gaan,je wil aan niks meer beginnen,omdat je toch weet dat het zal verkeerd lopen. Je staat op en je zou je al beginnen afvragen,hoe zal deze dag nu verlopen ? En elke dag word dan ook dezelfde,je hebt geen hoop meer..je ziet geen toekomst meer je hebt niks meer om naar uit te kijken,en dan pas word het zo donker.. Je valt in het diepe,en je herkent jezelf bijna niet meer.. Het enige wat je wilt..is slapen ,opstaan en terug gaan slapen. En daartegen proberen wij als papa en mama nu te vechten,omdat wij weten dat ons leven nu nog maar begint. Al hebben wij grote tegenslagen gekregen,wij zullen blijven vechten tegen ons lot. En ik ben ervan overtuigd dat..nu misschien niet,maar ooit zal ik nog een babytje in mijn armen houden die van ons is,en dan pas zal ik gerust kunnen verder leven. Ik hou zielsveel van onze Toby,maar wil mijn drang naar een broertje of zusje voor Toby blijven verder zetten,hoe pijn het mij ook kan doen, ik heb er eentje kunnen krijgen,ik zal er zeker een tweede kunnen krijgen. Al word het dan de zoveelste zwangerschap,ik ga nu even mijn rust nemen, en dan ga ik er weer voor!!! En dat is dan een beslissing die ik alleen kan nemen. De rest zal mij volgen,of ze het nu eens zijn met mij of niet. Dit verwerk je niet in één twee drie,daar gaat tijd over,en veel pijn. Maar elke dag opnieuw denk ik aan mijn twee meisjes die weg zijn en ik mis jullie verschrikkelijk. Een mama als ik met engelenkindjes voelen zo iets wel speciaal aan. Ik ben een engeltjes mama,en daar ben ik hoe dan ook trots op! Knufje voor jullie alle 2,Zoë en Amy mijn engeltjes
Goeieavond mijn lieve engeltjes Zoë en Amy.. Het doet nu nog wat raar om twee naampjes te moeten schrijven op mijn blogje, maar mama is wel trots dat zij twee dochtertjes heeft. Ook al doet het mij inmens veel pijn .
Ik heb een goede nacht kunnen slapen,alhoewel het in slaap vallen een ramp was. Ik heb nagdacht..mijn gedachten zaten steeds bij mijn twee kleine engeltjes en mijn tranen kregen hun vrije loop. Ik had mij de laatste dagen vooral sterk proberen te houden, maar gisteren lukte mij dat niet meer. Ik wou aan andere dingen denken,ik wou gelukkig zijn, maar ik kon niet.. Alweer een deeltje van mijn lichaam die verloren is gegaan aan het alombekende chromosomen feit. Alweer een dochtertje naar de hemel moeten sturen , alleen ben ik blij dat zij er niet alleen zal zijn,jullie zijn nu met twee en jullie moeten nu voor elkander zorgen,zoals zusjes dat doen. Jullie zijn allebei om dezelfde reden naar boven gestuurd en wij hebben voor beiden evenveel verdriet. Het leven geeft ons dit jaar geen cadeautjes, en wij proberen dat met ons hart en ziel te aanvaarden,hoe moeilijk het ook is. Wij zullen de hoop nooit op geven,want wij zijn er zeker van overtuigd dat het lot ons ooit dat geluk zal moeten gunnen,ook al wil het dat niet! Ik bennu vooral kwaad..kwaad op alles wat met het lot of met God te maken heeft, want nu ben ik ervan overtuigd dat God geen bestaan heeft. Ik ben deze keer niet naar de kerk geweest,ik heb niet gedaan wat ik de vorige keer heb gedaan,en je zou kunnen denken dat het daaraan lag, maar neen..als het moet gebeuren,zal het toch gebeuren. Ik ben nu vooral jaloers op de mensen die nu een wondertje dragen waar ze straks of over enkele maanden zullen en kunnen van genieten. Die mensen kennen pas geluk in hun leven,en wij hebben dit geluk ooit mogen delen met anderen,maar nu moeten wij verdriet delen. Maar het is iets..toch iets in ons leven die gebeurd is, en waar wij toch willen blijven mee herinnerd worden,want jullie twee meisjes hebben bestaan,jullie hebben elk jullie eigen hartje gekregen die door ons uit liefde werd gemaakt,en jullie zijn uit liefde en respect heengegaan door onze beslissingen. Wij hebben jullie allebei bespaard van een leven die geen leven zou zijn. En daarvoor zijn wij 'gelukkige'mensen,omdat wij onze meisjes van pijn en leed hebben bespaard en niet egoïstisch zijn geweest. Wij konden evengoed voor allebei het leven hebben geschonken omdat wij dolgraag opnieuw een baby wilden,maar jullie zouden veel moeten doorstaan in jullie jonge leventje. Ik ben blij dat jullie er waren,Zoë iets langer dan jij Amy.. Maar allebei welgekomen,en wel heengegaan! Mama heeft nu veel verdriet,veel meer om te verwerken nog Het verdriet om Zoë was nog niet gesleten en ik heb er al een nieuw verdriet bij,maar mama zal sterk blijven tot het echt goed lukt. Een mens kan veel dingen verwerken,daar ben ik overtuigd van. Niemand moet denken dat wij onmenselijk zijn en geen pijn voelen. Wij hebben daarnet nog maar een leven afgegeven en wij weten ook niet waarom,en wij begrijpen ook niet waarom wij dit moeten meemaken,maar wij weten wel dat het kan! Ik zie nu op dit moment geen toekomst meer. Mijn leven ziet er zwart uit,mijn nieuwe jaar komt eraan, en ik heb geen beetje nieuwe beloftes of wensen voor het komende jaar, want ze komen toch niet uit! Ik word wakker,en zie hoe de dag er zal uit ziet op het moment zelf! Ik heb geen zin meer om te gaan werken,en mensen te zien! Ik heb geen zin meer om na te denken,en ik heb geen zin meer om altijd in verdriet te leven,maar het is nu eenmaal zo! Ik zal misschien niet vandaag,en morgen misschien ook nog niet maar ooit zal ik wel kunnen zeggen dat ik het allemaal wel weer te boven kom,en dat ik alweer kan gelukkig zijn, maar nu is het veel te vroeg. Het enige wat mij nu recht houd,is dat papa nu bij mij thuis is om samen ons verdriet te verwerken,en ik hoef nu niet eenzaam te zijn. Mijn mama gevoel blijft er zitten en dat zegt dat wij er toch nog eens voor moeten gaan op de natuurlijke wijze! Het enige wat ik nu nodig heb is,dat mijn lichaam nu een beetje rust vraagt dit jaar geen baby boom meer,misschien in de loop van volgend jaar. We hebben nog een gans jaar voor de deur met nieuwe kansen.
Jouw geboorte is door stilte omgeven ... Voorzichtig pak ik je op ... mijn handen beven ... Zoë, Je ontroert me ... Als ik naar je kijk, ben ik verdrietig en trots tegelijk ... Amy, Ik kus je wang en streel je gezicht ... Je mondje blijft stil, je oogjes zijn dicht ... Zoë en Amy, Ik huil zachtjes, want jullie mochten niet leven ... Ik fluister de naam die ik jullie heb gegeven ...
Straks komt het moment dat ik jou af moet staan ... Met pijn in mijn hart moet ik je laten gaan.
Maar ondanks het verdriet en de inmense pijn ben ik zó trots jullie moeder te zijn.
Wat hou ik van jullie, engeltjes van mij, voor altijd en eeuwig en daar nog voorbij ...
Deze morgen was ik aan het werk in Oostkamp,toen ik telefoon kreeg van mijn gynaecologe Dokter Watty. Helaas had zij slecht nieuws voor ons. De baby in mijn buikje heeft de stapelingsziekte ,net zoals jij die had. Ik ben holderdebolder naar huis gereden,reed de snelweg op zonder nadenken waar ik heen moest. Alweer moest ik die dobber weer verwerken,alweer een tegenslag. Hoe kan dit nu?Hoe is dit mogelijk?Droom ik nu? Al mijn dromen vallen opnieuw in duigen,ik kan enkel en alleen maar weer verdriet hebben. Vanmiddag om 14 u 3O heb ik een afspraak in het stedelijk ziekenhuis van Roeselare, en daar zullen we te horen krijgen hoe alles nu in zijn werk zal gaan. Als ik thuis kom breng ik meteen al mijn familie op de hoogte,en ook papa komt direct naar huis. Eens we allebei thuis zijn valt er een stilte.. Wij weten niet wat we moeten zeggen,denken of doen. Het heeft ons weer kunnen treffen op een moment dat wij niet verwacht hadden. Wij moesten hopen,en hadden ook gehoopt dat het zou in orde komen,helaas mocht dit weer niet baten.
14 u30,wij gaan binnen bij de gynaecologe,daar krijgen we te horen dat we dus weer te maken hebben met het chromosomen feit,de gynaecologe vraagt wanneer we het willen verwijderen. Ik vraag hoe het in zijn werk gaat,ik dacht dat dit via een curretage kan worden gedaan. Ook dit is niet meer van toepassing,de baby is al veel te groot,kan niet worden gecuretteerd. Ik moet zoals van jou Zoë een bevalling doorstaan,en epuderale nemen. Ik moet de weeën terug laten opwekken,en zo de nacht alweer afwachten om te bevallen. Ik beslis om het vandaag terug te doen,hoe eerder het voorbij is,hoe sneller ik kan beginnen verwerken. Ik keer terug naar huis,en ga om mijn pyama en wat spulletjes om mij daar bezig te houden. Om 16 uur ga ik binnen in de materniteit van Roeselare. Ik krijg mijn eerste weeën opwekkers om 16u30,ik heb blijkbaar al ontsluiting alvorens ze eraan beginnen. De reden daarvan zou zijn omdat ik nog maar van eind juni bevallen ben,en daardoor ik nu al opening had. Ik voel de weeën al opkomen om kwart voor vijf,ik heb alweer inmens veel pijn,mijn lichaam reageert fel op deze medicijnen . Ik voel dat het weer hetzelfde aanvoelt als de vorige keer,en moet nu alles weer doorstaan. Ik heb het gevoel dat we juni zijn,ik herbeleef... 17U45 ,de anesthesist komt mijn epuderale steken,vorige keer heb ik dit niet goed ervaren, mijn gyneacologe is daarvan op de hoogte,en eist de beste anesthesist om deze nu te plaatsen. Vorige keer hadden ze die niet goed geplaatst,en voelde ik alles wat er maar kon gebeuren. Aangezien ik na de bavalling nog gecuretteerd moet worden,moet die epuderale werken, en ook om de nacht door te brengen mag ik geen pijn lijden. Ik heb inmens veel schrik voor de verdoving,één slechte ervaring onthoud je natuurlijk gans je leven. De verdoving ging vlotjes,had een beetje pijn,maar kon het biijhouden,nu ze geplaatst is,kan ik rusten,en een beetje slapen alvorens ik moet bevallen.
20U30 ik heb koorts! Ik ril van de kou,voel hel warm aan,en ik voel me echt niet lekker. Mijn bloeddruk staat alweer aan 8,veel te laag,was vorige keer ook zo. De weeën voel ik niet meer,ik ben goed verdoofd en daar ben ik blij om. Het laat natuurlijk niet weg dat ik alweer zo ziek ben van de opwekkers te krijgen, en dat ik daar nu eigenlijk geen zin in had. Ik roep de vroedvrouw voor mijn koorts,krijg direct medicatie via de baxter. Ik heb alweer veel zakjes naast mij hangen,heb voor alles wel iets nodig vandaag. Ik heb al veel gehuild,maar zoals gewoonlijk blijf ik kalm en probeer ik de positieve dingen in het leven te bekijken. Ik probeer mezelf nog wijs te maken dat verdriet voor later is,en nu moet ik gewoon even rustig kunnen arbeiden om alles vlotjes te laten verlopen.
21UUR De vroedvrouw komt binnen en heeft dekentjes bij zich! Ik kijk papa aan,oh nee!Moet ik nu ook een dekentje voor dit kindje kiezen? Dus,dan wil dit zeggen dat ik de baby zal zien,of wat er dan van baby te zien is toch? Dju,ik had dit niet verwacht.. Ik kies samen met papa een dekentje,dit keer een geeltje. ik krijg ook een Quiltje,zoals vorige keer,dat is een plaatje met een tekstje op, mensen maken dit voor mensen in deze omstandigheden,je kan dit meegeven met de baby, of je kan het thuishouden. Ze vraagt mij ook of ik het wil begraven,of bij Zoë wil laten uitstrooien. Ik heb besloten het te laten strooien bij haar zusje. Want het is een zij,een meisje! Zo zijn ze niet alleen,en kunnen ze voor elkaar zorgen.
21U15 ik voel gebrubbel tussen mijn benen,kan amper kijken omdat het te laag is. Ik vraag papa te kijken om te zien of er niks is meegekomen,misschien ben ik zo goed verdoofd dat ik misschien urine verlies. Ik schaam mij een beetje en vraag toch om een vroedvrouw. Zij komt kijken,heb al 2 cm ontsluiting,het is vruchtwater die afkomt. Mijn vliezen zijn dus gebroken! Het kan vlug gaan,maar kan ook nog even op zich laten wachten. De gynaecologe komt nog eens langs en zegt dat ze hoopt dat het niet te lang moet duren, dat ze liever zou hebben dat het voor mij snel voorbij is,zodat ik terug kan gaan herstellen, en mijn verdriet kan verwerken alleen en op mijn eigen manier.
22U00 Ik voel alweer gebrubbel vanonder.. Ik kijk even zelf want papa is naar buiten,het is hier voor hem veel te warm en voor mama veel te koud,aangezien ik koorts heb,en heel ziek ben kan ik het venster niet open laten voor hem. Ik ben helemaal alleen in de kamer,kan niet aan de bel om de vroedvrouw op te roepen, ik kijk tussen mijn benen en zie bloed! Ik panikeer,ik wil papa roepen maar die staat buiten,wil de vroedvrouw bellen ,maar dat kan niet want de bel hangt te ver,en ik ben verdoofd,dus kan ik niet stappen of mij op zij trekken tot daar. Ik voel dat ik kan persen,dat ik nu moet persen,dus pers ik. Intussen probeer ik nog steeds aan die bel te geraken,maar hoe meer ik mij recht trek, hoe meer ik onbewust duw met mijn spieren,en hoe meer de baby wil komen. Ik bel papa op zijn telefoon,ik voel dat ik ga duwen,en ik duw. Intussen voel ik een kwak!En intussen komt papa net binnen. Ik kijk hem angstig aan,voel met mijn hand tussen mijn benen en voel daar iets warms liggen iets dat aan mij hangt,ik verschiet en panikeer. Ik wil dat papa kijkt,ik panikeer en huil,het ligt tussen mijn benen,aub roep iemand! Papa roept de vroedvrouw,het is er! 22U1O is ze geboren,Amy Verstraete,zusje van Zoë EN Toby. Ze meet 10 kleine centimetertjes en weegt 60 grammetjes. Voor jullie een klein ding,voor ons een klein wonder. Ze telt hoe klein ze ook is 10 vingertjes en 10 teentjes. Heeft alles wat ze moest hebben,en kan zelfs haar mondje open doen. Haar hoofdje heeft inderdaad nog en alien vormpje maar voor ons is dit een wonder, ons wonder! Het is niet lelijk,of het ziet er niet akelig uit,het is van ons tweetjes, iets waar we zouden voor vechten,maar waar wij de kans niet voor kregen.
Ze rijden mij naar de bevallingskamer,de gyneacologe is al opgebeld en komt zo meteen. Amy hangt nog aan mij vast,ik duw nog even zodat de moederkoek ook los komt,en ik het babytje kan op mij leggen. Hoe klein het ook is,het is toch een echte baby. Mensen zoals wij staan er niet bij stil,maar je ziet een baby in miniatuur. Weeral iets wat wij hebben moeten afstaan.
De gyneacologe komt er bij,ze is blij dat het vlot gegaan is en zonder eventuele problemen. Zij zal mij nu curetteren,zodat alle stukjes weg zijn uit mijn baarmoeder. Dit is belangrijk voor de volgende keer,en ook ik zou heel lang bloedingen kunnen hebben als dit niet goed word uitgekuist. Ze doet dit met een schaar en het is net alsof ze met een spatel alles uit lepelt. Het voelt ongemakkelijk,maar het doet wegens de verdoving gelukkig geen pijn. Ik voel alleen de pijn van de baby die ik net verloren ben. Ocharme het kindje.
Eens op de kamer terug krijg ik Amy in mijn armen,weliswaar in een klein doosje. We krijgen een fototoestel en mogen afscheid nemen zoals wij dit willen. We proberen nog zoveel mogelijk foto' s te nemen,maar dit kleine kindje is nog fragieler dan onze Zoë. Wij kunnen hiervan bijna geen mooie foto nemen ,toch niet om op deze blog te publiceren. Toch zou ik straks een foto willen plaatsen,omdat zij ook een plaatsje in ons leven verdient. Zij heeft net als Zoë een naam gekregen omdat zij dit ook moet krijgen. De materniteit aanschouwt dit kindje als een baby,en willen ook dat wij dit zien als een kindje. Het is natuurlijk helemaal anders dan van Zoë,zij was op en top een baby zoals ze geboren worden op negen maanden zwangerschap,nu ligt dat anders,behalve dat het ook een lichaampje had. Ik zeg het..het is een miniatuurbabytje.Maar het hoofdje is wat akeliger.
Nu moet ik nog de nacht doorbrengen in het ziekenhuis,had gedacht direct naar huis te mogen, maar aangezien het nu avond is,moeten we blijven. Ik ben ook nog heel wat verdoofd.
Ik bel de vroedvrouw,ze mag het kindje komen halen. Ze zal zelf nog wat foto' s nemen en ze zal dan net zoals van Zoë een kaartje met de voetjes en handjes afdruk meegeven samen met haar naam en geboortedatum en het gewicht en de grootte erop. Er zal ook een foto opstaan.
Zij word dan in de loop van de week bij Zoë uitgestrooid,en daar kunnen we dan samen naartoe gaan als ze er bij ligt. Mijn twee engeltjes zijn nu samen in de hemel,en daar heb ik nu twee sterretjes die waken over ons. De nacht valt.. Ik moet slapen,papa moet slapen,maar wij kunnen niet. Ik hoor in de nacht een vrouw persen,en schreeuwen. Ik ben jaloers,alweer iemand die straks kan genieten van haar wondertje. Ik hoor ze schreeuwen,ze moet alles geven wat ze kan,ik heb pijn in mijn hartje.
Ik heb honger,vraag een boterhammetje voor ik ga slapen. Nog geen twee minuten later moet ik het overgeven,ik ben misselijk! Pfft weer niet kunnen eten,al van de vorige dag geen hap door mijn keel gekregen. Dan ga ik maar proberen te slapen.
4u Woensdag 18 november,Ik word wakker,ben nog steeds verdoofd. Moet plassen,kan niet ut mijn bed,een deeltje van mijn lichaam slaapt nog. Hang mijn voeten uit het bed en sleep me tot aan het toilet. Ik kan eindelijk plassen. Ik ben helemaal nat,mijn pyame is doorweekt. Ik heb koorts en ben echt ziekjes. Ik kruip weer in mijn bedje,mijn bloeddruk staat laag,voel mij slecht worden. Ik word onwel. De vroedvrouw komt kijken en geeft mij medicatie.
6u30,ze komen mij wassen,de gynaecologe komt straks voor de papieren en nog eens om mij succes te wensen. Ik praat nog eens met papa,wij beslissen het nog niet op te geven. De gyneacologe stelt voor nog niks te nemen van anticonceptie, misschien wil ik over een maandje opnieuw zwanger zijn en zij staat daar volledig achter. De drang naar een baby is groter dat dit alles wat ik heb moeten doorstaan. Het zal ooit eens moeten lukken. Wij hebben Toby ook ter wereld kunnen zetten.
9uur,ik krijg een doktersbriefje,mag kizen hoelang ik thuis blijf. Neem enkel deze week.Meer dan dit zal niet nodig zijn. Mijn benen zijn nog verdoofd maar mijn voeten niet. Ik ga naar huis toe,kan niet goed wandelen maar kan thuis wel rusten. Samen met papa verlaat ik de materniteit,alweer met lege handen.
Ik mis jullie,Zoë en Amy. Dikke kus van Papa en mama xx Vaarwel
Hier ben ik dan weer ... Het was voor mama een heel bewogen weekendje.. Gisteren langs geweest bij meme Georgette. Daarna zijn we met tante Anja en pepe Nico en de kids& Frank nog iets gaan drinken in t'stil ende in Izegem. Het gesprek daar ging nu en dan over jouw,Zoë en natuurlijk ook over de uitslag volgende week wat de nieuwe baby betreft. Het onderwerp lag voor mama heel gevoelig dit weekend, ik had alle spanningen van de afgelopen dagen en weken opgekropt,en deze kwamen vrij bij dit gesprek. Het deed eens deugd nog eens goed te kunnen huilen in papa zijn armen,zodat hij ook mijn verdriet om jou nog eens kon zien. Papa beseft denk ik soms niet dat ik er nog heel veel mee vastzit diep in mijn binnenste en wij praten hier ook nooit meer over jou, toch niet in de diepste zin. Als wij in detail praten over jou,dan komt alles weer zo hevig te boven, en dan stoppen wij meestal met praten daarover. En nu dit weekend hoorde ik papa zijn gevoel nog eens, en zag hij ook wat ik voel,en wat ik doormaak de laatste dagen. Iedereen is ervan overtuigd dat wij onze baby zullen kunnen houden, en dat hoop ik uit het diepste van mijn hart,ik verlang naar de dag dat ik met een gerust hartje kan zeggen dat ik zwanger ben, dat ik niet hoef te denken dat het nog kan verkeerd lopen. Ik wil gelukkig zijn,zoals een ander. Ik zie zoveel mama's die een bol buikje dragen,zij zijn gelukkig en zijn zich van geen kwaad bewust,terwijl wij met schrik in ons hartje moeten leven. Maar de dag komt ooit wel dat wij fier zullen zijn op ons buikje!
Ik zie ook dat iedereen er mee in zit dat wij het allemaal opnieuw zouden kunnen herbeleven,en ben er ook van overtuigd dat er velen van onze familie met schrik in hun hart leven voor ons. En ik hoop ook voor hen ,dat dit voorbij gaat. Iedereen die jou,mijn kleine meisje hebben gezien weten natuurlijk het beste waarover wij praten,en hebben ook een gevoel gevoeld,die zij nooit voordien hadden gekend. Zij zijn allemaal geconfronteerd geweest met ons verdriet, en ik weet ook dat zij pijn hebben gevoeld toen ze jou in hun armen voelden. Je was er zo tastbaar aanwezig,je was zoals tante gisteren zei; zoals een klein poppetje die in hun armen lag. Je had vingertjes en teentjes. En je was zo mooi voor ons!
Ik hoop dat ik de volgende keer als ik hier kom schrijven, een positief humeurtje kan hebben,en dat ik het nieuws over de daken mag schreeuwen! Ik weet dat jij er bent voor ons,en al het mogelijke doet om voor mama en papa een engeltje uit de duizend te zijn.
Ik hou van je,en ik mis je! xxx Duimen voor mama en papa en broertje!
Vandaag niet zo veel gedaan,beetje muziek beluisterd mosseltjes gehaald voor papa en kleertjes voor Toby en papa gekocht. Wou niet te veel de baan op,en wou ook niet veel doen omdat we vandaag vrijdag de dertiende zijn. Ik geloof in het ongeluk,dus heb ik mij bewust kalm gehouden. Zag al vroeg in de morgen dat deze dag vol ongelukken voor mij zou zitten,want ik had al deze morgen mijn voetje verstuikt mijn hand al verbrand,en mijn tenen tegen de kast gestoken. Dus je kan daaraan al zien dat het niet goed zat.
Ik ben ook heel nerveus.. loop stressie rond,en ik voel het aan mijn lichaam dat het even weer wat rust kan gebruiken,ik ben vooral moe en heb van de kwaaltjes die veroorzaakt worden door stress. Het mag inderdaad allemaal beginnen komen. Nog een paar dagen op mij tandjes bijten en dan weet ik hopelijk een goede uitslag. Ik droom ook heel slecht! Heb nachtmerries die van kwaad naar erger gaan. Zo heb ik al gedroomd dat ons kindje helemaal niet gezond was, heb al een miskraam gehad,heb de bevalling van jou mijn kleine meid alweer meegemaakt,dus ja..het mag allemaal wel een beetje normaal worden.
Heb toch stiekem vandaag eens tegen mijn princiepes in naar de babynaampjes gaan kijken op internet. Zal niet zeggen dat het me niks deed,maar kon nog niet echt iets kiezen,straks is het misschien toch voor niks geweest, al hoop ik stiekem dat alles nu in orde komt.
Mijn zusjes zijn ook op bezoek geweest, de ene is zwanger en alles is nu in orde met de baby. De andere heeft al 3 kindjes en zal niet meer zwanger worden. (denk ik toch )
Mijn afspraak voor volgende week bij de gyneacologe is ook verplaatst naar volgende week donderdag. Ik dacht toen ze belde dat er nieuws was,maar helaas nog niks. Ik zal het alleszins wel plaatsen op ons blogje als ik nieuws heb.
zo,ik ga je nu een beetje laten, ik ga mijn haartjes wassen en eten dada meisje tot later xxxxxxx staren
De regen stroomt als tranen langs de ruit 'T is of de ganse hemel om je huilt Ik voel me zo mistroostig als het weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
'K herinner mij de tijd van jij en ik Van d' allereerste tot de laatste blik 'K zie je nog altijd als verslagen staan Toen ik vertelde dat ik weg moest gaan
Ik mis je zo ik mis je meer en meer Ik zie je in mijn dromen keer op keer Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik weet niet wat er mij toen heeft bezield Te denken dat ik minder van je hield 'K besef nu dat het lang niet over is Omdat ik jou nog alle dagen mis
Ik mis je zo ik mis je meer en meer Ik zie je in mijn dromen keer op keer Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik mis je zo ik mis je meer en meer Ik zie je in mijn dromen keer op keer Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik had je het leven willen geven en al het geluk daar omheen maar hoe maak je iemand gelukkig als het geluk voor mezelf maar niet verscheen..
vergeten doe ik je niet je blijft altijd voor mij bestaan. dat kleine wondertje in mijn buik met een profiel en ook een naam
ik heb je nooit gekend maar wel gezien maar wel heel intens gevoeld toen ik ondekte dat er een ander leven in mijn leven verscheen echt, ik heb het nooit zo bedoeld..
een paar seconden na het ondekken van jou greep ik naar mijn buik met beide handen En werd ik me bewust van jou aanwezigheid en een zee van tranen vanaf die dag heb ik mijn handen geen seconde meer van je af gehaald. ik voelde me niet meer alleen
Ook al was je in me buik en nog zo klein mijn leven zou totaal anders ingedeeld zijn 's nachts denk ik vaak aan je en onthoud je blijft altijd in mijn gedachte..
ik wilde al meteen voor je zorgen en beschermde de ruimte om jou heen
Ik heb een hoop tranen om je gelaten een hoop verdriet om je gehad ik wilde echt het allerbeste voor jou geloof me mijn kleine lieve Zoë Weet goed dat ik het niet kwaad bedoelde..
Mijn laatste moment met jou lagen we op een bed niet zo maar een bed maar het bed waarop ik bepaalde dat ik je moest laten gaan ik heb je nog even vast gehouden en liet nog eenmaal een traan.
niemand heeft deze gezien want dat was mijn hart dat huilde en zich nog even vast hield aan ons samen zijn. op een klein scherm zag ik je nog even daar zorgeloos rond zweven
wist dat we in mijn diepe slaap nog even samen zouden zijn... Ik hoorde stemmen in de verte en greep naar mijn buik..
je was weg voorgoed Ik was weer alleen maar in mijn hart heb je een plek en zal je altijd blijven bestaan en neem ik je mee op mijn levenspad..
Diep in mijn hart ben je altijd dichtbij en denk ik aan je hoe het zou zijn, als je nu zou liggen naast mijn zij.. hopelijk begrijp je de beslissing die ik heb genomen en zie het alsjeblieft niet alsof ik je leven heb weggenomen.
Deed ik het niet dan was het niet voorbij
dag en nacht denk ik aan jou hoe het zou zijn als ik je nu nog bij me zou dragen Maar ja dat zijn een van de vele vragen die nu door mijn hoofd heen dwalen
Ik maak nu een eind aan jouw gedicht en doe stiekem even mn ogen dicht ..even denkend aan jou hoe het zou zijn als jij .
Ik zal altijd teveel aan je denken maar had je echt veel willen schenken er waren mensen die je graag op de echo hadden willen zien maar ik zeg ze van ja jij was een dikke tien
niemand krijgt jou ooit nog te zien En ik ook niet
Hallo lieve Zoë, Ik ben er terug... twee dagen in de zetel gerust en nu kan ik er weer tegen.. Alé dat denk ik toch. Heb net ons huisje gepoetst,en ik moet zeggen..het doet pijn. Ik heb weer een beetje te veel hooi op mijn vorkje genomen, maar het was hier zo vuil,had nog niks gedaan sinds de punctie en dan zie je dat wel aan je huisje hé.
Ik heb al veel aan jou gedacht hoor. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik naar je foto's staar. Heb al traantjes gelaten,ik ben al blij geweest.. ik ben al van alles geweest de laatste dagen. Maar ik probeer de moed niet te verliezen. Wat gebeurd is met jou moet ik een plaats in mijn leven leren te geven net zoals dingen die er nog in mijn leven kunnen gebeuren,en ook al gaat dat niet zo snel ik weet zeker dat ik het op één of andere manier toch zal doen,en dat ik dan weer een gelukkig mens zal zijn. Nu lopen we nog met hoop in ons hartje,die gedeeld gaat met verdriet,maar eens komt er een tijd dat we weer anders gaan leven,en dat alles dan weer van zelf zal gaan. Eeen mens mag niet te veel verlangen in zijn leven . Maar toch..het laat niet weg dat ik nog verdriet heb om jouw. Ik moet elke dag denken hoe het had geweest als jij hier nu was,ik had nu wel in bevallingsverlof geweest. Had waarschijnlijk nu heel moe geweest van het s'nachts opstaan voor jou. Had zoveel kunnen doen met jou. En dan besef ik wat ik mis. In mijn hartje voelt het nog steeds zo leeg zonder jou, het gevoel dat er een ander babytje in mijn buikje zit heb ik niet. Ik voel niks..en vind dat zo raar. Ik weet dat ik er bewust niet wil aan hechten,maar wil toch iets voelen. Wil dat geluk terug voelen die ik had toen ik zwanger was van jou. Maar dat vind ik niet terug. Elke echo die ik nu krijg of gekregen heb doet mij huilen, doet mij terug denken aan jou.. Het is zo verschrikkelijk dit verlies om te verwerken. Het gemis houd niet op,het blijft maar haperen diep binnen in. Maar ik blijf proberen jou een plaatsje te geven, en het te aanvaarden dat het nu zo is.
Heb nog steeds naar geen babyje gaan kijken, onlangs is er een vriendin van mij bevallen,ik kan niet gaan. Het doet pijn,is vreemd.. En ik vermoed dat dit nog een tijdje zo zal zijn. Straks zet ik die stap wel,maar nu nog niet.. Is nog een klein beetje te vroeg nu..
Ik mis je kleine meid,als je dat maar nooit vergeet kusje en knuf mama xxx
Ik heb een verschrikkelijke avond en nacht achter de rug. Ik heb geweend van de pijn,en normaal gezien ligt mijn pijn grens redelijk hoog. Maar deze keer heb ik er toch wel moeite mee. Ik ben heel vroeg gaan slapen,toch proberen te slapen. Ik kon nergens goed liggen,niet in de zetel,niet in mijn bed. Ik kon nauwelijks de trap doen zonder pijn te voelen. Het schijnt wel dat het normaal is dat als ik rechtop sta,en wandel of naar boven loop dat het meer pijn zal doen/ Chance dat mijn bedje beneden staat. Ik voel ook constant mijn weeën opkomen,en probeer ze dan onder controle te houden. Dat is ook allemaal volkomen normaal,ze hebben in mijn moederkoek zitten peuzelen,en dat is een spier,en das normaal dat die nu samen trekt. Maar het is een zeer ambetant gevoel. Ik ben nog niet stil blijven staan bij de uitslag,heel even wel.. Maar ik verwacht niks..dan is de pijn misschien heel wat minder om dragen. Ik kan alleen maar hopen dat alles in orde is. Gezien de echo van gisteren zou je helemaal niet denken dat er iets verkeerd is met de baby,het zat rustig met zijn handjes te spelen,en leek alsof het gezond was. Maar jij Zoë tje zag er ook zo normaal uit,dat je eigenlijk toch niet gezond bleek. Dus ben ik van het gedachte dat we toch zullen moeten duimen,en wachten op een telefoontje van doketr Logghe. Ik heb sowieso volgende week al weer een afspraak bij de gyneacologe in Roeselare. Als het goed is krijg ik dan een echo mee,en als het niet goed is zal ik denk ik naar het ziekenhuis moeten voor de curretage. Hopen van niet,want daar zie ik dan alweer tegenop! Niet alleen het feit om die pijn weer te voelen,het is al dat emotionele die zwaar begint door te wegen. Er mag nu een beetje rust gaan terug keren in ons gezinnetje,en in de familie. Het is voor iedereen zwaar en ambetant niet te weten hoe wij ons moeten gedragen. Ook kunnen wij helemaal niet genieten van onze zwangerschap. Je zou het wel willen,maar je kan het niet. Papa is ervan overtuigd dat het goed zit,hij durft al te zeggen dat zijn kindje er in mei zal komen,ik daarentegen blijf zeer koel,ook al hou ik van dit kindje, ik kan mij niet hechten. Ook al denk ik diep in mijn binnenste dat het nu toch raar zou zijn dat er alweer iets fout is gelopen in de baby zijn chromosomen,dat het er wel zou moeten om doen dat het fout zit. Het is zo raar om het allemaal goed te kunnen begrijpen,maar het is enkel bij nummer 7 dat het zou kunnen fout lopen,als dit babytje geen goede nummer 7 heeft uit zichzelf dan kan hij of zij het zeker niet van ons gaan krijgen. Omdat wij die dus niet meer dubbel hebben,het zal dus enkel en alleen aan dat nummertje liggen. En zo is onze Toby wel ter wereld gekomen,bij hem was er niks mis met dat nummertje.
Hier zit ik dan nu..te wachten,te hopen en pijn te lijden... Helemaal alleen thuis,Toby naar school.. Slaapt bij tante Heidy.. Ik mis hem eigenlijk wel,voel me dan schuldig omdat hij niet thuis kan zijn. Maar alle stress die ik nu zou kunnen hebben,kan leiden tot een miskraam. Dus ik moet 1 weekje op mijn tanden bijten,en dan is alles weer zo goed als normaal.. Ik verlang al om het te weten.. Dat het maar vlug weer volgende week is,dat ik het geslacht weet,en of het goed zit. En dan zal ik toch weer een beetje geluk in mijn leven krijgen. Dan zal ik eens kunnen lachen.
Iedereen is waarschijnlijk benieuwd voor het verhaal te lezen en te weten of alles goed ging,dus hier ben ik er mee..
Deze morgen aangezet om 8u15.Had een afspraak om 9u30 in het AZ van Brugge bij dokter Logghe. Ik was heel erg zenuwachtig,en moest constant plassen daardoor. Onderweg hadden we in Brugge zelf alle mogelijke verkeer die er maar kon zijn. Het werd al laat en we waren er nog niet. Bij het aankomen in het ziekenhuis zelf moesten we ons eerst nog gaan inschrijven. Dan werd je doorverwezen naar de gyneacologie,en van daar terug naar het loketje om klevertjes te krijgen die ze dan op de staaltjes kunne kleven na de punctie. Van daaruit moesten we dan naar de derde verdieping. Toen we boven kwamen,zagen we daar niemand,het was de afdeling van de maternieit maar was geen kat te zien. Toen zijn we maar zelf gaan zoeken waar we moesten zijn,en eens we het bordje prenatale diagnostiek zagen wisten we dat we goed zaten. Eens we in de wachtzaal zaten zat ik vol zenuwen,moest plassen en durfde eerst niet gaan. Toen het wat lang begon te duren,ben ik toch maar de gang afgelopen om te gaan plassen. Eens ik terug was,kwamen ze mij halen. Ik kwam binnen in een donkere kamer met een bedje zoals bij de gewone gyneacologen en een groot plasma scherm waarop ik mijn babytje kon zien. De gyneacologe dokter Logghe was een vrouwelijke en zeer vriendelijke dame, zij stelde ons eerst de vragen over Zoë,en begon dan uit te leggen wat ze ging doen. Er waren 4 mensen die haar assisteerden om deze punctie uit te voeren. Waarvan twee studenten van het AZ van Brugge. Ik kreeg eerst een echo waarop de baby goed te zien was, prachtig hoe dit alweer een grote baby is geworden. Ik durfde niet echt te lachen toen ik het hartje hoorde,omdat ik bang was mij te gaan hechten,maar toen ze zei mooi he,kon ik niet anders. Het was prachtig ,maar eveneens ook heel emotioneel. Ik huilde van blijheid,verdriet,alle emoties kwamen los. Ik mis mijn kleine meid,de gedachte dat ik dit ook zal moeten afgeven speelt in mijn achterhoofd. Papa moet ook slikken als hij de beelden ziet. Een mooie grote baby zegt hij.. Ja idd...een baby in mijn buikje,een wonder van ons tweetjes.
De punctie; Ze bekijken eerst of de moederkoek zichtbaar is via de buikwand,als die goed ligt kan de punctie uitgevoerd worden via de buik,zoniet zal het vaginaal gebeuren. En ik heb meteen geluk,het kan via de buikwand. De gyneacologe kijkt met de echo zodat zij de moederkoek goed kan zien, en de vroedvrouw geeft haar de dikke naald met verdoving. Ze verdoven mijn buik zodra ze zien dat het goed zit. Die prik doet inmens veel pijn,maar kan het nog accepteren. De grootste pijn komt zodra ze mijn buikwandje hebben verdoofd. Ze kunnen enkel en alleen de wand verdoven,alles wat eronder zit niet. Eens de verdoving erin zit,steken ze een naald van 1,6 mm in mijn buik, ze steken in die naald nog een dunnere naald om de vlokken mee op te trekken. Het prikje zelf duurt niet lang,maar het voelt aan alsof ze iets vastnemen in mijn baarmoeder, en dat is ook zo. Het gevoel is niet beschrijfelijk,alleen hevige felle pijn. Ik knijp in papa zijn handen,kan nog net 1 vinger van hem grijpen als ze zegt dat ik nu heel erg moet stil liggen,en niet panikeren. Ik voel een felle prik,de vroedvrouw trekt de spuit heen en weer,wel een paar minuten lang. Ze mag die even uithalen en achter haar staat een potje om die vlokken er in te spuiten, ze vraagt aan de gyneacologe of er genoeg zijn,helaas nog niet. De gyneacologe neemt het over en trekt zelf de spuit heen en weer op, van haar doet het echt wel pijn,ik knijp papa 's vinger tot hij blauw ziet,moest hem loslaten,of deed hem nog meer pijn. Na een twintig tal minuten is de punctie over. Ik voel mij raar,ongemakkelijk en het doet pijn,pijn die ik niet kan verdragen, alsof ze mijn buikje hebben leeggehaald. Ik voel iets langs mijn buik lopen,het is bloed,heel veel bloed. Je kan dat bijna niet geloven wat je daarvan al verliest. Ze hebben nu genoeg vlokken van de moederkoek kunnen schrepen, toen de naald in mij zat moesten ze goed opletten want ze zaten op en riskante plaats. En vandaar dat ik stil moest liggen en absoluut niet panikeren. Het op en neer trekken van de spuit was omdat ze met die naald een stukje van mijn moederkoek afschrepen. Eens alles gedaan was moest ik blijven liggen,ik had te veel pijn om op te staan. Ze zeiden wel dat er veel bloed was meegekomen,maar dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Nadien hebben ze nog bloed van mij afgenomen en ook van papa, dit voor de dna van de baby. Nadien mochten we gaan rusten in een kamertje,papa kreeg koffie,mama mocht niet en een boterhammetje met kaas. Na alle zorgen zijn wij naar huis gekomen,en de uitslag zal bekend zijn binnen de 7 a 10 dagen. Nu moet ik veel rusten,want het doet nog veel pijn. Duimen maar!
Eerst en vooral iedereen bedankt voor de steun die wij krijgen voor morgen, had helemaal geen idee dat nog zoveel mensen mijn blogje lezen en ons blijven steunen in onze duistere periodes.. Er zijn zoveel dingen die ik jullie zou willen zeggen,maar ik kan maar aan 1 ding denken,en dat is morgen. Ik ben heel blij dat ik zoveel mensen ken die mij steunen, want soms vergeet je weleens dat er mensen zijn die om je geven. Voor mij is dit nu een moeilijke dag,een raar moment,een pijnlijk moment. Ik heb barstende hoofdpijn,en kan niet gaan slapen,want dan is het snel morgen,en daar verlang ik eigenlijk niet naar. Ik had mij voorgenomen even niet op de site te schrijven,omdat mijn gedachten verder zitten dan ik eigenlijk wil,en deze site blijft voor kleine Zoë. Al zou zij heel graag blijven weten wat er met mama gebeurd, toch vind ik dit raar om over de nieuwe baby hier te spreken. Dit is haar moment. Ik heb deze middag alles nog eens goed doorgenomen wat er morgen zal gebeuren,er zal dus met een dikke naald vlokken worden getrokken via de baarmoeder van de moederkoek. Er zullen nadien weeën opkomen en bloedverlies zal er ook aanwezig zijn. Normaal 72 uur na de testen zullen we resultaten krijgen,maar aangezien de feestdag van woensdag er tussen valt,zal er wat meer tijd over gaan. Als het goed zit,weet ik tegen vrijdag het nieuws. Als het fout zit,word de baby onder narcose uit mijn buikje gehaald. Ben heel bang om het al weer te moeten afgeven,maar als de natuur het weer even voor mij over neemt,zal ik daar vrede moeten meenemen. En zal ik dat kunnen? Ik heb broertje Toby voor deze week bij tante gelaten,hij zal daar goed zijn en ik moet een tijdje platte rust nemen. Ik zal hem wel missen,maar zal ook bij de dingen kunnen stil staan, en voor even in mijn eentje alles kunnen op een rijtje zetten. Dat moet ook eens kunnen. Ik heb nog geen kaarsje aangestoken,heb er wel al naar gekeken, heb naar de foto's van Zoë zitten staren,en heb gedacht in mijzelf zou ik nu een kaarsje van haar aansteken.. Maar hoe erg het ook klinkt,die kaars heeft mij in juni ook niet geholpen. Zal morgen voor ik vertrek mijn gebedje doen,en draag de ketting van onze kleine meid elke dag,en die zal mij wel sterkte en moed meegeven. Ik draag haar in mjn hartje,en zij zal mij wel beschermen voor het ergste.
Voor iedereen die met mij meeleeft,iedereen die mij vandaag en morgen een smsje of mailtje heeft gestuurd,en welgemeende dankjewel. Ik hoop dat ik jullie goed nieuws kan meedelen,en echt waar mensen mercie voor alles. Jullie steunen mij door dik en dun,en dat had ik nooit verwacht. Ik hoop dat er nu niks meer fout loopt,zodat jullie niet meer aan mij hoeven te denken,in de slechte tijden dan.
Tot morgen allemaal en zoals altijd,kindje ik hou van jou,mis jou en zal jou NOOIT vergeten. Voor diegene die er kunnen bij stil staan, denk eens aan ons om 9u30 en hoop dat het vlotjes gaat en geen pijn doet. En daarna duimen op goede reslutaten.
Morgen is het zo ver.... Ik zie er eigenlijk tegen op,maar weet dat het nodig is dat we die test doen. Ik heb schrik,kan amper nog denken aan andere dingen. Zal ik alles nu weer gaan herbeleven... Ik ben blij dat iedereen met ons meeleeft en hoopt dat dit wondertje gezond zal zijn,en dat ze ons vrijdag zullen opbellen met ongelooflijk goed nieuws... Ik hoop dat ik niet te veel pijn zal hebben als ze de punctie uitvoeren, maar het is zoals papa zegt,het is geen eeuwig langdurige pijn, het is een halfuurtje op mijn tanden bijten,hoogstens een uur en daarna kan ik weer gaan rusten en hopen op leven. Ik ben eigenlijk wel bang dat ik er morgen zal toekomen en dat het hartje niet meer zal kloppen,al voelt het wel aan dat er nog leven in mijn buikje zit,maar toch heb ik schrik en hopelijk zien ze iets positiefs in de echo,zodat ik nog niks moet vrezen. Ik kan vandaag alleen maar kaarsjes aan steken en bidden samen met mijn familie en vrienden en kenissen dat alles goed mag gaan. Het is het enige wat wij kunnen doen. En we zullen alles moeten nemen zoals het komt. Ala ik thuiskom zal ik meteen komen schrijven hoe het is gegaan. Denk thuis te zijn in de namiddag,je hoort mij dan wel. In ieder geval blijf ik aan jouw denken mijn kleine meisje dat ik jou nu verloren ben,kan het nog steeds niet geloven, het blijft een langdurige nachtmerrie,ik mis je lieve schat voor altijd en eeuwig
Hey mijn kleine meid, Ik wou je nog een goede nacht wensen en zeggen dat ik jou nog steeds heel erg mis. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Jij bent mijn engeltje,mijn mooiste sterretje die hierboven zo mooi schittert. Ik heb op dit moment zoveel zenuwen voor maandag,maar dat wil niet zeggen dat ik jou daarom vergeten ben. Ik weet gewoon niet aan wat ik eerst moet denken. Weet gewoon dat ik er nog steeds voor je ben. Dikke kus, mama en papa,en broertje Toby p.s.Brand een kaarsje voor mama, of breng ons een beetje geluk als je kan.
Broertje Toby vertelde mij deze morgen toen ik hem aan het wassen was dat hij er nog een zusje bij wou,eentje zoals jij Zoë. Ik heb hem een klein beetje proberen uit te leggen dat dit niet zo simpel is voor mama om met zekerheid te kunnen zeggen dat er nog een kindje bij ons in het gezinetje komt. Ik weet dat hij dolgraag nog een speelkameraadje zou hebben,hij voelt zich nu en dan wel eenzaam en het spreekt voor zich dat hij dat heel graag zou hebben. Ik begrijp ook dat hij wel ergens diep vanbinnen voelt dat er iets weg is bij ons, dat jij er nu al had moeten zijn,maar dat kindje begrijpt dat zo moeilijk. Hij ziet en hoort dat tante Wendy een babytje krijgt,en hoort dat mama ook een kindje in haar buikje heeft ,maar mama zegt dat nu al van begin januari 2009 voor hem lijkt dit onwaarschijnlijk lang,en er komt maar geen einde aan. Dat babytje komt maar niet volgens hem. Het is zo moeilijk hem dit uit te leggen,maar ik doe mijn best.
We zijn dinsdag naar de neus oor en keelarts geweest voor papa zijn amandelen. Eens kijken of alles goed genezen is,en ja hoor alles is genezen. Wij hadden ook een briefje van de sociale assistente van het ziekenhuis in Izegem gekregen voor Toby,om logopedie te volgen omdat zijn spraak niet evolueerd. Wij hebben deze afgegeven aan de neus oor keelarts in Roeselare en meteen heeft hij de onderzoeken gedaan die nodig waren om logopedie op te starten. Daar hebben ze gezien dat Toby met heel veel vocht achter zijn oren zit, en daardoor minder goed hoort,en niet goed de klanken hoort die wij kunnen uitspreken. Zo ontwikkelt zijn spraak ook niet goed. Van logopedie is dus voorlopig geen sprake,want hij heeft een ander probleem die medisch moet worden opgelost. Voorlopig krijgt hij nu medicijnen,voor drie weekjes lang. Die wij via zijn neusholtes moeten inspuiten,en een siroopje. Het vocht zou zo moeten afdrijven. Als het binnen drie weken niet weg zal zijn,wat onwaarschijnlijk lijkt, zal hij onder narcose buisjes in zijn oren krijgen,en alles zal dan wel beteren. Toen ik het nieuws hoorde was ik meteen van de kaart. Het woordje vocht komt de laatste tijd nogal hard aan als ik dat hoor. Ik moest meteen huilen,en kon mijn tranen niet bedwingen bij de dokter. Het is natuurlijk allemaal niet erg,maar het idee dat jij mijn kleine meid gestorven bent aan vocht in je lichaampje doet mij niet veel goeds om te horen dat het ook in mijn zoontje aanwezig is. Maar ik zeg er wel bij,het is helemaal niet zo erg als van jou,het is zeker niet levensbedreigend. Het vocht zal eruit gaan,en alles zal genezen,zodat Toby kan horen zoals wij. Het was gewoon het feit dat het woord'vocht' mij niet aanstaat. Wij hebben dit nooit eerder opgemerkt omdat Toby sinds januari 2009 niet meer naar de dokter is geweest,hij was nooit ziek,heeft wel eens hoge pieken van koorts gehad, maar verdween na een dagje zetpilletjes te steken,nadien bekeken zal dit iets te maken hebben gehad met die oortjes met vocht natuurlijk. Maar we zijn er op tijd bij,nu zijn spraak moet ontwikkelen . Als we er niet zouden achter kijken zou hij natuurlijk meer en meer achterstand krijgen in zijn taal,en dan pas zou het een probleem worden. Ze spreken in geen geval van oorapparaten,het kan met buisjes helemaal hersteld worden. Daar zijn wij al heel blij om.
Met mama gaat het redelijk goed,alhoewel ik mij niet lekker voel. Ik ben de ganse dag door misselijk,en ben nog steeds heel zenuwachtig. Meer dan dat kan ik niet zeggen,want zoals je weet wacht ik af naar de testen en de resultaten,en als die voorbij zijn,kan ik rustig verder doen met wat ik bezig was. En kan ik misschien genieten van een mooie zwangerschap,en mag ik eindelijk openlijk bekennen dat ik zwanger ben,want nu durf ik het niet zomaar zeggen tegen vreemden. Hoe meer er op de hoogte zijn,hoe meer ik er moet vertellen nadien als het zou fout lopen. Het zou mezelf een hoop ellende besparen. Ik moet wel toegeven dat ik in mijn achterhoofd wel denk dat het goed zal komen, maar mijn hartje is heel bang dat het zal verkeerd lopen. Ik hoop dat mijn verstand de bovenhand haalt.
)
