Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
06-11-2009
Vrijdag 6 november 2009
Hey mijn kleine meid, Ik wou je nog een goede nacht wensen en zeggen dat ik jou nog steeds heel erg mis. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Jij bent mijn engeltje,mijn mooiste sterretje die hierboven zo mooi schittert. Ik heb op dit moment zoveel zenuwen voor maandag,maar dat wil niet zeggen dat ik jou daarom vergeten ben. Ik weet gewoon niet aan wat ik eerst moet denken. Weet gewoon dat ik er nog steeds voor je ben. Dikke kus, mama en papa,en broertje Toby p.s.Brand een kaarsje voor mama, of breng ons een beetje geluk als je kan.
Broertje Toby vertelde mij deze morgen toen ik hem aan het wassen was dat hij er nog een zusje bij wou,eentje zoals jij Zoë. Ik heb hem een klein beetje proberen uit te leggen dat dit niet zo simpel is voor mama om met zekerheid te kunnen zeggen dat er nog een kindje bij ons in het gezinetje komt. Ik weet dat hij dolgraag nog een speelkameraadje zou hebben,hij voelt zich nu en dan wel eenzaam en het spreekt voor zich dat hij dat heel graag zou hebben. Ik begrijp ook dat hij wel ergens diep vanbinnen voelt dat er iets weg is bij ons, dat jij er nu al had moeten zijn,maar dat kindje begrijpt dat zo moeilijk. Hij ziet en hoort dat tante Wendy een babytje krijgt,en hoort dat mama ook een kindje in haar buikje heeft ,maar mama zegt dat nu al van begin januari 2009 voor hem lijkt dit onwaarschijnlijk lang,en er komt maar geen einde aan. Dat babytje komt maar niet volgens hem. Het is zo moeilijk hem dit uit te leggen,maar ik doe mijn best.
We zijn dinsdag naar de neus oor en keelarts geweest voor papa zijn amandelen. Eens kijken of alles goed genezen is,en ja hoor alles is genezen. Wij hadden ook een briefje van de sociale assistente van het ziekenhuis in Izegem gekregen voor Toby,om logopedie te volgen omdat zijn spraak niet evolueerd. Wij hebben deze afgegeven aan de neus oor keelarts in Roeselare en meteen heeft hij de onderzoeken gedaan die nodig waren om logopedie op te starten. Daar hebben ze gezien dat Toby met heel veel vocht achter zijn oren zit, en daardoor minder goed hoort,en niet goed de klanken hoort die wij kunnen uitspreken. Zo ontwikkelt zijn spraak ook niet goed. Van logopedie is dus voorlopig geen sprake,want hij heeft een ander probleem die medisch moet worden opgelost. Voorlopig krijgt hij nu medicijnen,voor drie weekjes lang. Die wij via zijn neusholtes moeten inspuiten,en een siroopje. Het vocht zou zo moeten afdrijven. Als het binnen drie weken niet weg zal zijn,wat onwaarschijnlijk lijkt, zal hij onder narcose buisjes in zijn oren krijgen,en alles zal dan wel beteren. Toen ik het nieuws hoorde was ik meteen van de kaart. Het woordje vocht komt de laatste tijd nogal hard aan als ik dat hoor. Ik moest meteen huilen,en kon mijn tranen niet bedwingen bij de dokter. Het is natuurlijk allemaal niet erg,maar het idee dat jij mijn kleine meid gestorven bent aan vocht in je lichaampje doet mij niet veel goeds om te horen dat het ook in mijn zoontje aanwezig is. Maar ik zeg er wel bij,het is helemaal niet zo erg als van jou,het is zeker niet levensbedreigend. Het vocht zal eruit gaan,en alles zal genezen,zodat Toby kan horen zoals wij. Het was gewoon het feit dat het woord'vocht' mij niet aanstaat. Wij hebben dit nooit eerder opgemerkt omdat Toby sinds januari 2009 niet meer naar de dokter is geweest,hij was nooit ziek,heeft wel eens hoge pieken van koorts gehad, maar verdween na een dagje zetpilletjes te steken,nadien bekeken zal dit iets te maken hebben gehad met die oortjes met vocht natuurlijk. Maar we zijn er op tijd bij,nu zijn spraak moet ontwikkelen . Als we er niet zouden achter kijken zou hij natuurlijk meer en meer achterstand krijgen in zijn taal,en dan pas zou het een probleem worden. Ze spreken in geen geval van oorapparaten,het kan met buisjes helemaal hersteld worden. Daar zijn wij al heel blij om.
Met mama gaat het redelijk goed,alhoewel ik mij niet lekker voel. Ik ben de ganse dag door misselijk,en ben nog steeds heel zenuwachtig. Meer dan dat kan ik niet zeggen,want zoals je weet wacht ik af naar de testen en de resultaten,en als die voorbij zijn,kan ik rustig verder doen met wat ik bezig was. En kan ik misschien genieten van een mooie zwangerschap,en mag ik eindelijk openlijk bekennen dat ik zwanger ben,want nu durf ik het niet zomaar zeggen tegen vreemden. Hoe meer er op de hoogte zijn,hoe meer ik er moet vertellen nadien als het zou fout lopen. Het zou mezelf een hoop ellende besparen. Ik moet wel toegeven dat ik in mijn achterhoofd wel denk dat het goed zal komen, maar mijn hartje is heel bang dat het zal verkeerd lopen. Ik hoop dat mijn verstand de bovenhand haalt.
Hallo meisje, Hier ben ik weer.. Ik weet niet eens wat ik moet schrijven,ik wou gewoon hier zijn.. Bij jouw.. Ik heb zoveel in gedachten die ik wil schrijven,maar zou niet weten waar te beginnen,en tenslotte zal alles weer naar hetzelfde leiden, naar jouw,naar jou geboorte,naar ons verdriet. We kunnen niet over andere dingen schrijven,want die zijn er voorlopig niet in ons leven. Wij kunnen maar aan 1 ding denken,en daar kunnen we maar over schrijven. Ik geef er ook niet om of deze site op de hoogste plaats zou staan van de meest bekende en beste blogs die er zijn,omdat dit geen publiciteitsstunt is. Ik schrijf niet voor anderen,ik schrijf nar jou mijn meisje, ik schrijf graag wat ik denk,en wat ik voel op dit eigenste moment. En wat er in mijn omgeving gebeurd,en in mijn gezin. Ook al kan ik niet alles schrijven wat er gebeurd,het belangrijkste vertel ik jou toch altijd. Ik zag het gastenboek dat nichtje Kelly ons heeft geschreven, dat ze zicht afvraagt of jij al gegroeid zou zijn,of jij daarboven gelukkig bent. Ik neem aan van wel ,ik denk niet dat jij gegroeid bent,of dat jij veranderd bent, maar ik weet wel dat jij daar gelukkig bent,dat je het nu hebt kunnen aanvaarden dat jij nog niet klaarwas voor deze wereld. Jouw lichaampje was te fragiel om door te kunnen gaan. Maar weet je,we weten nu allebei dat we de beste keuze hebben gemaakt. Dat jij naar hierboven moest om verschillende redenen,en dat ze je daar met liefde behandelen,en het allerbelangrijkste is,dat je niet alleen bent. Er zijn nog duizenden andere engeltjes die naast je staan,zitten of liggen, en allemaal hebben ze een mama en een papa die ze moeten missen, en omgekeerd ook,en die zijn ook gelukkig daarboven. Zij zijn sterk ,net zoals hun mama en papa,en ook wij Zoë,wij moeten dat nu ook doen. Wij moeten bewijzen aan de wereld dat we dit overleefd hebben,dat wij sterk zijn. Wij mogen aan de hele wereld ons verdriet tonen,zolang we het maar te boven komen. En dat doen we,stap voor stap en elk op onze eigen manier.
Wij hebben nog een heel lang leven voor de boeg om het nu al aan zijn eind te laten komen. Wij zullen nog voor zoveel moeten vechten ,en zullen nog veel pijn en leed kennen. Niemand denkt daar graag aan,en niemand gelooft dat,maar toch is het zo. Je hele leven lang zal je moeten vechten met pijn. Wij hebben er nu kunnen kennis mee maken,en heel leuk was dit niet. Het heeft ons leven,en onze gedachten tegenover het leven heel wat veranderd. Je krijgt een andere kijk op het leven. Bij kleine akkefietjes hadde we vroeger ruzie gemaakt,nu is het ,het spreken niet meer waard. Nu denken we dat er ergere dingen in het leven zijn,waarvoor we ons zorgen mogen maken. Nu maken we ons niet meer druk in die kleine dingen. Alleen de grote dingen kunnen ons nog treffen,en ons in ons hart raken.
Onze gevoelens zijn ook helemaal anders dan voordien. Kleine dingen maken grote dingen los bij ons,en vooral bij mij als mama. Bijvoorbeeld televisie kijken ,een film bekijken die gevoelig is,maar waar ik normaal gezien niet ga bij huilen,daar moet ik nu wel bij huilen. Als er iets niet goed zit in de familie ,kan ik er dagen lang over wakker liggen, en dan denk ik,er zijn ergere dingen dan dit.. Ah ja.ik heb een groter hartje gekregen sinds de komst van jou mijn kleine meid. Sinds ik jouw kwijt ben,is het alsof de wereld vergaat,alsof ik mijn leven nu helemaal anders zie,en nog steeds zie ik geen toekomst.. Ik zie niks waarvan ik denk dat ik gelukkig zal worden. Ik kan nu nog niet zeggen dat ik heel gelukkig ben. En zou het ook nog niet graag direct uit mijn mondje horen ook. Daarvoor is het nog steeds te vroeg.
Ik zal mijzelf en mijn gezin wel altijd de kans geven om alles weer opnieuw op te bouwen, en wat we nu kwijt zijn een plaats te geven in ons leven,die ons hopelijk in de toekomst verder zal brengen,dan waar we nu staan. Ik zal er altijd zijn voor mijn gezinnetje,want ik zie ze allemaal graag. En ik weet..het is niet alleen ik die iemand verloren heb,we zijn allemaal iets kostbaars kwijt. En we missen allemaal dat deeltje in ons leven,maar hoe wij het ook draaien en keren, we krijgen het nooit meer terug. We kunnen er nog minuten,uren en dagen,en weken over praten,jij komt niet terug. Ik kan alleen maar treuren om jou,jou missen en jouw liefhebben. Dat is het minste wat ik voor jou kan doen,en altijd zal blijven doen. Je kunt je niet voorstellen wat een gemis dat oplevert diep vanbinnen. Wat een emoties dat het voor mij als mama geeft. Wat een pijn dat het kan doen vanbinnen om je kindje te moeten afgeven in een materniteit,en niet weten wat er thuis te wachten staat als je met lege handen in dat kille huis binnen komt. Nooit wil ik dit nog meemaken,en nooit zal ik het vergeten,al wil ik de mooie momenten die ik nu nog elke dag koester aan jou,helemaal niet vergeten,ze zijn o zo uniek. En ik zal mezelf nooit kunnen verwijten dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, want ik ben zodanig sterk gebleven in het ziekenhuis.. Dat er genoeg tijd en plaats was om van jou afscheid te kunnen nemen, en je in mijn gedachten op te nemen zoals je werkelijk was. Ik wil bij deze nog steeds de materniteit bedanken voor de goeie steun, ondanks de pijn die ik daar heb moeten lijden,waren ze er allemaal een voor een voor mij, en de ontvangst was er super,en dank u voor de tijd die ik met mijn kleine meid daar nog heb kunnen doorbrengen,al wou ik jou nog uren bij mij houden, ik moest jou afgeven,want anders stonden we nu nergens,en had ik nooit kunnen weten wat er eigenlijk allemaal was gebeurd met jou in je ontwikkeling in mijn buikje. Er zal altijd iets in mij gebroken zijn,maar ik zal het met andere dingen in mijn leven moeten lijmen,niks zal ooit nog hetzelfde worden,maar ik kan het proberen om een beter iemand te zijn voor mensen die net hetzelfde hebben meegemaakt en hun te steunen,in wat zij met hun kinderen meemaken. Ik weet ondertussen al dat ik niet de enige ben die het verlies van hun kindje moet verwerken,maar wij zijn er voor iedereen. En vooral voor jou kleine meid. Ik vergeet jou niet dikke knuf ,mama
Heb gisteren weeral met traantjes mijn slaap moeten zoeken.. Nu en dan is dat zo een slaapritueeltje geworden voor mama. Ik denk dan aan alles wat wij de afgelopen weken en maanden hebben moeten doorstaan,en dan bezorgd mij dat wel heel veel traantjes. Het is ook de week van herdenkingen,en misschien ligt het daar wel aan. Het zal nog voor een tijdje nu en dan heel moeilijk zijn voor ons, en vooral nu de testen voor de deur staan van het babytje in mijn buikje. Misschien moet ik het nu ook wel afgeven,of misschien mag ik het houden?! Dat zijn vragen waar we gelukkig wel binnenkort een antwoord op zullen krijgen,en waar we dan mee verder kunnen gaan. Terwijl we over jou blijven onszelf vragen stellen waarom dit wel gebeurd is bij jou,en hoe Toby dan ooit wel ter wereld is gekomen zonder problemen. In ieder geval blijf ik gelukkig dat ik onze Toby wel heb, hij is onze enige houvast op dit moment,en we hopen hem te kunnen delen met nog een babytje. Hij zal altijd met jou blijven opgroeien,en weten dat hij een zusje heeft. Hij kent jou nu al voor een deeltje,en zal de rest als hij ouder is wel beter beginnen begrijpen. Nu kunnen we hem dat niet kwalijk nemen dat hij denkt dat jij nog steeds in mijn buikje zit,en dat je er bijna zult uitkomen. Ik denk ook dat hij stilletjes aan begint te hopen dat het er nu bijna mag zijn. Voor hem lijkt het waarschijnlijk alsof ik al een jaar zwanger ben met die van jou meegerekend natuurlijk. Voor mama is het ook een lange tijd hoor,eerst zoveel leed en pijn doorgemaakt voor jou,dan al die last nadien,het verdriet proberen te verwerken, dan die bloedingen nadien,terug zwanger proberen te geraken en dan ineens zo vlug terug zwanger,het lijkt alsof ik nu al 11 maanden zwanger ben. Heb me dit jaar nog geen 1 keer supergoed gevoeld. Al die ongemakjes stimuleren mij toch niet meer zo goed hoor. Voel me ook niet zo lekker in mijn vel..word vlugger dik.. Kan nog geen zwangerschapskledij gaan dragen,want het kan zijn dat ik over een dikke week alles terug in de bovenste lade van mijn kast mag gaan leggen. Anderzijds kan het zijn dat ik alles mag gaan uitpakken,dat alles er door komt, en dat ik in mei een wondertje mag verwachten. Goh je zou het niet weten wat je eerst moet denken. En eigenlijk word ik bijna gek van denken! Echt waar,je kan je nu echt niet voorstellen hoe zot je word van wachten op resultaten,en eigenlijk moet ik nog eerst die test afleggen. eerst moet ik daarvoor schrik hebben,daarna moet ik het kindje nog kunnen ophouden,en dan volgt de grote uitslag waar we allen al zolang op wachten. zou je geloven dat 11 weken wachten serieus lang is? Daarbovenop hebben wij nog zoveel te verwerken,en voor we het goed en wel beseffen kan er nog iets bijkomen die wij zouden moeten kunnen verwerken. En boven dat alles is voor mij nog steeds het belangrijkste dat jij Zoë tje in de bovenste schuif van mijn hartje zit. Want voor jou heb ik het allermeest moeten vechten. En dat had ik graag jou ganse laven gedaan. Jij bent mijn engeltje ik mis je. x
Hier ben ik weer.. Het was een druk weekendje,zijn overal naartoe geweest en hebben alle huisbezoeken al afgelegd die we in de weekends zouden moeten doen. Met als gevolg dat we vandaag eens rustig kunnen thuis blijven. Ik heb lang kunnen slapen vandaag,en ben er blij om. Ik ben de laatste dagen verschrikkelijk moe,en de stress begint zijn tol te eisen. Het mag allemaal beginnen komen,en stilletjes aan voorbij gaan. Vandaag gaan wij niet naar het kerkhof,het is een dag dat iedereen zal gaan,en het zal er enorm druk zijn. Papa zou liever deze week gaan,dus zal mama ook wachten tot papa kan meegaan. Normaal gezien is papa geen kerkhofhanger,en zal hij ook nooit gaan,ook al ligt het hem nauw aan zijn hartje. Maar nu heeft hij beloofd dat hij zeker zal meegaan, ook al is het dan om mama een plezier te doen. Voor vandaag staat er dus heel weinig op het programma, een dvdke bekijken zal goed genoeg zijn. Zodat we uitgerust zijn om nog deze lange week te kunnen doorkomen,en dan maandag fris naar Brugge te rijden. Op hoop dat alles dan in orde zal zijn. We staan op dit moment een beetje tussen leven en dood hé, we kunnen niks plannen,en helemaal niet vooruitdenken, want straks weten we na vier dagen of het kindje mag blijven, of als het moet gaan. Je kunt in deze situatie enkel en alleen maar blijven hopen dat het nu niet mis loopt,en dat we voor onze verlangens en moed,eindelijk beloond kunnen worden. Mama denkt deze week nog altijd heel veel aan vanessa en Randy,die hun kindje nu ook kwijt zijn.. Het zijn sombere donkere dagen nu voor hen, maar de pijn zal wel verzachten eens ze er samen een beetje over zijn. Ik hoop dat ze met hun verdriet overal terecht kunnen. Het zal nu en dan een beetje moeilijk zijn,maar besef dat als het zo gegaan is,het zo moest zijn. En beter nu,dan later in je zwangerschap. Maar hoe dan ook,het neemt niet weg dat je geen verdriet mag en kan hebben. Het is en bijft een wondertje van jullie tweetjes die je nu niet meer hebt.
en mijn lieve Zoë, Ik blijf aan jouw denken mijn kleine meid, stel mezelf soms heel wat vragen,en ben nu en dan nog heel verdrietig om jouw,kan soms mijn tranen niet bedwingen. Maar ook dat zal ooit wel gaan slijten,zal ooit vervagen.. Die is nu al heel wat verminderd..Is nu al beter om mee om te gaan,maar soms nog o zo lastig. En het komt nog steeds in momenten waarop je het echt niet verwacht. Vrijdagavond zat ik bij Kimmie in hun café,ze draaiden er muziek, we zongen mee,hadden echt heel wat plezier,maar toen.. Bij een liedje..met veel betekenis achter..kwam het weer te boven, ik moest huilen,kon mijn traantjes niet stoppen.. En dan vind je dat een beetje ambetant.. Want mensen weten dat soms niet.. Voor de meesten al te lang geleden,zijn jouw al vergeten. Maar voor mama is dat alsof het gisteren gebeurde.. Maar ah...ik moet er ook door!
slaap maar Zoë mijn engeltje,slaap maar,toe slaap maar ,je bent zo moe bij ons op het schouwke, lach je naar ons toe sluit nu je oogjes maar sluit ze maar verjaag de vliegjes in je wiegje Lach in je droom, lach kind,doe maar het leven vergaat zo gauw nog zonder zorgen jij, slaap nu maar
Hallo lieve Zoë, Ik heb de laatste tijd heel wat emoties te verwerken. Ik word van het ene in het andere geslingerd,en het ziet er niet naar uit dat het een beetje rooskleuriger zal worden. Ik hoor van alles omtrent zwangerschappen,ze mislukken ze zijn doodgeboren,er gaat gewoon altijd iets mis de laatste tijd. Ik denk nu echt dat 2009 een rotjaar is. Niet alleen voor mij,maar voor iedereen! Elk kent miserie op zijn manier,maar ik zie het toch. Het is jammer dat ik mijn punctie in 2009 zal moeten laten uitvoeren,want je zou schrik hebben om dit jaar nog iets te moeten ondergaan. Want stel dat het echt zo is,dat 209 een verdoemd jaar is! Ah,weet je,als het moet gebeuren zal het toch gebeuren,of we nu 2009 zijn of 2010! wat komt moeten we toch aanvaarden,ook al kunnen we dat soms niet. We moeten ons recht trekken aan de goede dingen in ons leven. We vergeten soms te veel de positieve dingen,en dat maakt ons leven heel wat minder aangenaam. Ik leef nu van dag tot dag,en ook dat is lastig. Ik zou graag terug in de toekomst leven,zoals ik vroeger deed. Maar dat kan ik nu even niet meer. Ik zou ook graag terug gelukkig kunnen zijn,en plezier maken zonder zorgen en schuldgevoelens. Maar dat lukt nu even niet. Ik moet nog even volhouden en dan zal mijn leven misschien terug een boost krijgen. 9 november komt in zicht..afwachten dan..en dan erop of eronder! En dan zal alle stress van mijn lichaam vallen,zal ik terug kunnen lachen zal ik terug naar de toekomst kunnen leven en verlangen naar die ene speciale dag,zal ik met broertje Toby kunnen uitkijken naar zijn broer of zusje.. Mar nu..kunnen we er enkel en alleen al wat over dromen.
Gisterenavond ben ik vroeg gaan slapen.. En ik heb gehuild.. Emoties van de ganse dag heb ik gewoon zijn gangetje laten gaan. Ik kon het even niet plaatsen wat die dag was gebeurd bij mijn neef en zijn vrouwtje vanessa.. Wat zij moeten meemaken,en ik heb meegemaakt.. In dezelfde familie..in hetzelfde jaar.. Maar dan denk ik aan jou mijn kleine meid.. En dan denk ik dat ik het nu niet meer zou aankunnen je nog eens te verliezen. Ik vraag me soms af hoe ik het doe om zonder jou te kunnen leven, en mijn leven te lijden zoals ik het nu al gans de tijd doe. Hoe doe ik dat toch? Waar haal ik die krachten vandaan? Ik weet het soms zelf niet. Ik dnek gewoon..als ik niet stil sta bij wat er echt is gebeurd ik nog lang kan blijven doorgaan.. Maar ik mag er echt niet dieper op ingaan dan nu.. Die dag in het moederhuis..was echt zo hard.. Die nacht daar..was zo lastig. Nu en dan als ik in slaap val,dan denk ik aan die nacht toen ik zo verschrikkelijk hard moest vechten voor mezelf en voor jouw toen ik mij zo ziek voelde,en zoveel pijn leed. Ik moest afscheid van jouw gaan nemen,en wist niet eens wat me zou overkomen ik moest over zoveel tegelijk beslissen,en dat ging gewoon niet op dat moment. Ik kon niet helder denken,ik kon niet logisch denken. Ik dacht alleen aan het feit,of ik je heel misschien en heel even levend zou kunnen zien. Maar je gaf geen kreet,je gaf helemaal geen teken van leven. Je was zo plots weg,terwijl je 5 minuten ervoor er nog was voor mij. Waarom? ik mis je zo verschrikkelijk,ik zou je graag nog eens in mijn armen sluiten en je willen zeggen dat ik jouw mama ben,ik zou je nog een laatste kusje geven. want nu moet ik je lang genoeg missen,en mijn leven is nog lang. Tot morgen meisje, zorg voor ons xxx
Heb je al gezien dat er naast jouw een klein sterretje is bijgekomen? Wel,mama's neefje Randy en zijn vrouwtje vanessa zijn hun kindje sinds gisteren verloren..ze was 3 maanden zwanger en het babytje zou al 2 weken dood in haar buikje hebben gezeten .. Ik herbeleefde de pijn helemaal opnieuw toen ik het nieuws hoorde, maar ben er van overtuigd dat jij hierboven zal zorgen voor het kleine wondertje.. Dat er nu twee hele mooie sterretjes naar ons toekijken,het ene zal wat groter zijn dan de andere,maar samen schitteren ze vanuit onze hemel. Langs deze weg wil ik ze dan ook nog een hartje onder riem steken en zeggen dat jullie wereld er nu helemaal anders zal uitzien dan hij voorheen was,dat jullie nu meer angsten bij jezelf zullen ontdekken. En dat jullie nu een pijn kennen ,die niemand kan herkennen. Niemand kan jullie steunen zoals jij dat zelf wilt,niemand zal reageren zoals jij dat wil. Maar zie het goede ervan in,hoe moeilijk dat nu ook wel lijkt. Het kindje zal niet gezond zijn geweest,en beter nu,dan wanneer het groter was,en afstand nemen heel wat moeilijker zou liggen. Het 'kindje'zal nu met een gerust hartje zijn weg naar boven nemen, en vanuit onze mooie hemel zal het schitteren naar zijn of haar mama en papa en broertje Jordy.
Hunker niet weg in je bedje,want niets zal helpen Huil de tranen die je wilt laten gaan,maar blijf doorgaan. Geef je moed niet op,want het zal niet altijd verkeerd lopen. De natuur had het nu misschien in zijn hand, maar eens zal hij toch een van zijn talenten moeten afgeven. Ik duim voor jullie dat je vlug terug zwanger zal zijn en dat alles goed mag gaan.
Opa en oma zijn jouw zondag komen bezoeken en hebben witte roosjes bij jouw weide neergelegd. Mama zal jouw volgende week komen bezoeken en zal ook iets mee brengen. Gisteren heb ik jouw niet kunnen schrijven,ik heb moeten werken tot 2Ou30. Ik had een teambespreking en er moest van alles uitgelegd worden. Tegen dat ik thuis kwam was het al heel laat en ben ik direct gaan slapen. Maar zoals altijd ben ik hier weer terug om jouw te troosten en te zeggen hoe mijn dagje ging. Gisteren verliep niet zo vlot,ik was al van s'morgens niet goedgezind. Ik voelde mij niet zo lekker,had veel zorgen en was op de kop toe nog verdrietig ook. Het maakte mijn dagje niet zo goed en mijn humeur helemaal kapot. Ik moest constant aan je denken,en het liet mij geen seconde met rust. Ik heb heel wat angsten om over twee weken naar Brugge te gaan, en de testen te gaan afleggen. De gedachte dat het vlug begint te komen maakt mij zeer zenuwachtig, en het gevoel dat het toch niet pluis zal zijn,zit me dwars. Hoe dan ook wil ik er echt van uitgaan dat alles nu nog een goede kans maakt,en dat we er toch goed kunnen vanaf komen. Ik hoop echt uit de grond van uit mijn hartje dat alles goed komt. Zodat mijn verdriet niet groter word,en mijn leven toch nog een positieve straal krijgt. Het zou mij heel diep kwetsen als het mij nu opnieuw overkomt. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn kindje weer zal verliezen. Ik ken alweer zoveel mensen die in 2010 hun kindje zullen vasthouden en ik zou alweer achter blijven met niks. En ja natuurlijk ik heb bengeltje Toby wel nog,en ik heb jouw mijn engeltje maar het zou mij zo gelukkig maken. Kon jij er maar iets aan doen dat het allemaal in orde zou komen. Maar ik weet...dat niemand mij kan helpen. Ik lig de laatste dagen ook wakker in mijn bedje,ik kijk elke avond voor het slapen gaan naar je foto,en telkens weer denk ik dan bij mezelf dit kan toch niet waar zijn. En toch..toch is het waar. Ik denk nog steeds dat ik ergens ben gestraft voor iets wat ik in mijn leven zou kunnen hebben verkeerd gedaan,en daardoor jouw ben kwijt geraakt. Maar ook dat kan een verkeerde gedachte zijn. Vandaag had ik het met iemand op mijn werk over jouw.. Het is een nieuw meisje,een moslim meisje. Haar geloof is heilig,en toen wij het over geloof hadden,vond ik dat ik nu wel kon zeggen dat voor mij God niet meer bestaat. Zij had daar een grondige uitleg voor,en eigenlijk vond ik het knap gezegd van haar,ik stond eigenlijk perplex toen ze mij dit allemaal zei. Ze zei;God heeft jouw kindje niet aan jouw gegeven,hij geeft nooit kindjes weg, hij leent ze jullie als mama alleen maar. Hij heeft jouw(mijn kindje dus)kindje terug meegenomen omdat het niet gezond was. Hij had ze ergens hierboven nodig.En dat is niet omdat God niet bestaat dat jij jouw baby kwijt bent,want God doet niet altijd wat mensen vragen. Je moet God dankbaar zijn dat hij je baby terug heeft gevraagd,want zij zou heel ziek geworden zijn hier op deze aarde. Je moet God dankbaar zijn omdat jij verstand hebt gekregen,omdat jij benen en armen hebt,omdat jij zoveel niet hebt gekregen wat jij eigenlijk wel wou,en omdat je dingen hebt gekregen die je wel wou! God zal altijd wel iets in je leven wegnemen,mensen sterven nu eenmaal, kinderen,ouders,meters en peters,iedereen gaat dood... Vond ik echt mooi gezegd,maar dan nog zie ik God niet zo als zij dat ziet. Mijn geloof is sterk verzwakt na juni 2009.
Gelukkig geloof ik wel nog in de sterretjes en het verhaaltje over de engeltjes hierboven,want daar waakt voor mij de mooiste ster van het heelal en dat ben jij mijn kleine meid.
26 oktober 2009 was gisteren,het was op de eerste plaats papa zijn verjaardag.. Maar wij waren natuurlijk allebei niet vergeten dat jij gisteren 4 maanden geleden om 11u50 werd geboren,en direct bent heengegaan. Ik heb in de voormiddag even stil gestaan bij ons verlies, en mijn gedachten waren een ganse dag bij jouw.
Zo,ik ga je nu laten mijn kleine meid, ik zal nu wat rusten tot morgen, knuf ,mama xxx
Hallo lieve Zoë, Gisterenavond bij Tante Anja geweest voor papa zijn verjaardag. Meme Georgette en pepe Willy waren er ook. In het begin liep het volgens mij wat stroef,de laatste keren was meme Georgette helemaal niet meer zo vriendelijk tegen ons allemaal,maar vooral tegen mij. Omdat ik haar niet zelf had gezegd dat ik zwanger was,maar papa dat had gedaan, was zij een beetje op haar tenen getrapt. Ook kon zij de laatste twee keren toen Monique(haar schoondochter)bij mij kwam zitten om te vragen hoe het nu met mij ging het ook niet echt accepteren dat Monique haar aandacht een beetje naar mij toe kwam. Nu,gisteren was Monique er niet bij ,en was ze eigenlijk wel vriendelijk. Ze is er de laatste tijd van overtuigd dat zij van alles de laatste is die op de hoogte word gebracht,en nu vroeg zij mij of ik haar nu zal opbellen als ik de uitslag weet van de testen. Het enige wat ik wat jammer vond aan gisteren was dat zij tegen Toby zei da hij nog geen zusje of broertje had,waarop ik direct heb gezegd dat Toby wel een zusje heeft. En dat is ook zo,jij bent zijn kleine zusje,en daar mag Toby elke dag op gewezen zijn, zodat ook hij niet vergeet dat jij er was. Dat hij opgroeit met de gedachte dat hij niet alleen was. Ook al zal hij je nooit kennen ,hij verdient de waarheid! En hoe ouder hij word,hoe beter hij alles zal begrijpen. Ik begrijp heel goed dat meme en pepe niet beseffen dat jij een babytje was, dat het niet zomaar een miskraam was,alhoewel zij zouden moeten beseffen dat jij helemaal volmaakt was,en als zij niet goed weten hoe te reageren of als zij helemaal niks van verdriet hebben voor jouw,vind ik dat ze zich dan beter niet uitspreken,vooral omdat ze zouden moeten beseffen dat dit voor mij een groots verdriet is,die ik jammer genoeg tot de dag van vandaag noet heb kunnen plaatsen in mijn leven. Spijtig dat ik op deze manier blijf gekwetst worden,en dat jij er voor hen niet hebt bestaan. Ik hoop dat jij u niet gekwetst voelt dat er voor velen geen leven in jouw zat, dat je voor velen al lang vergeten bent, maar mijn kleine meisje,je moet weten en onthouden dat jij er voor mij wel hebt bestaan, en dat je verder leeft in mijn gedachten. Zolang we verder doen met deze gedachte,zullen we er beiden wel komen.
Ook voor papa blijf je zijn kleine meid. Heeft mij dat deze morgen nog verteld.Hij denkt ook nog heel veel aan jouw, en wil op zijn manier alles blijven verwerken. Ook zegt hij dat hij het nog niet kan verwerken,maar zeker niet wil geconfronteerd worden met foto's van jou,of verhalen van andere mensen die dit ook hebben tegen gekomen. Hij zegt dat hij al genoeg problemen heeft met zichzelf om het dan nog van iemand anders te moeten lezen. Hij wil geen verdriet kennen van een ander,omdat hij wat wij zelf hebben tegen gekomen, erg genoeg vind! Ik daarentegen ben nog heel graag met jouw geconfronteerd. Ik kijk graag naar je foto's,lees graag mijn verhaal opnieuw,en geloof erin dat dit mij zal blijven recht trekken. Ik heb ook mijn mindere dagen dat ik er niet goed tegen kan,maar als ik dan alles kan van mij afschrijven,voelt dit dan een stukje beter. Alsof ik dit naar jouw kan schrijven,ook al weet ik dat dit niet kan. Het kan geen kwaad dat ik dit zo denk. Zolang ik maar blijf beseffen dat dit geen oplossing is voor de komende jaren. Ooit zal dit vervagen,en zullen de mooie herinneringen mij tegemoet komen.
Wat gisteren betreft was zeker geen saaie avond,ik heb mij wel geamuseerd. Heb met tante Anja even gepraat over de nieuwe zwangerschap en de vele risico's er rond. Tante Anja vroeg of ik mij eventueel zou laten sterilliseren als ik nu een gezonde baby ter wereld heb gezet. Mijn antwoord daar tegenover is resoluut neen! Je weet nooit hoe je leven in elkaar zit,ik mag dit eigenlijk niet zo zeggen, maar stel dat ik Toby verlies door een of andere reden,een ongeval,ziekte.. Je kan het gewoon niet weten,het kan ons vandaag..morgen of volgend jaar overkomen. En als ik dan helemaal geen kindjes meer kan krijgen zou dit mijn ganse leven misschien ongelukkig maken dat ik niet opnieuw kan zwanger zijn. Ondanks de risico's die ik altijd zal hebben,je weet maar nooit. Ik zal mijn lichaam zo laten,zoals het nu is,en als het moet dan moet het. Plotseling zwanger raken na deze strijd kan altijd gebeuren,maar dan is dat het lot die dit zou beslissen,en daar zal ik niks tegen doen. Ik heb het nu aangedurfd een risico aan te gaan,ik zal het ooit wel nog eens aan kunnen als het per ongeluk weer van dat zou zijn. Hoe deze zwangerschap zal uitdraaien weten wij nu nog niet,maar het is zeker een feit dat papa dit niet meer wilt meemaken en dat dit de allerlaatste kans is voor mij. Blijven duimen dus dat alles in orde komt.
Zo,ik ga nu naar opa en oma,zoals altijd de zondag, dada mijn kleine engeltje.. Kusje en knuf mama
Vandaag heb ik lang geslapen,was negen uur toen broertje Toby mama wakker maakte. Hij had tuusen ons mogen slapen omdat het laat was toen papa thuis kwam met hem. Ik had hem van de ganse dag nog niet gezien,en ben dan blij dat ik hem nog eens kan voelen als hij bij ons slaapt. Ik neem hem dan eens stevig vast,ook al wil hij dat niet,maar toch doet het voor mama eens deugd. Toen we wakker waren wou broertje al meteen tv kijken, mama heeft terwijl haar strijk gedaan,en eten klaar gemaakt voor als papa thuis kwam. Straks vertrekken we naar tante Anja en pepe Nico en de kids.. Leuk voor Toby,en mama en papa zijn er dan nog eens uit. Normaal was het vandaag het feestje voor papa zijn 30 ste verjaardag, maar aangezien ik zelf dat heb afgelast omwille van de vlokkentest die ik normaal rond deze datum had mogen afleggen heb ik dit geannuleerd. Het moest nu wel lukken dat het pas op 9 november zal gebeuren,maar het kon. In ieder geval ,er zijn geen potten bij gebroken,we gaan nu zelf weg,dus zal papa er even goed kunnen van genieten of andere jaren. Voor papa is dit toch geen feestje waard,hij word elk jaar een jaartje ouder zegt hij.
Deze morgen was ik heel erg misselijk wat had ik verwacht?Ik ken niks anders dan overgeven tijdens mijn eerste weken. Ik ben vandaag 9 weken zwanger En verlang naar de testen,niet omdat ze zo leuk zijn, maar om mijn angsten kwijt te zijn. Zo,ik ga broertje wakker maken en dan vertrekken naar tante dada meisje tot morgen
Dag mijn kleine engeltje, Mama heeft net een triestig filmpje bekeken. Ik had eens zin in een avondje deprie zijn en alleen maar kunnen huilen zonder reden en bij een film. Nu ik alleen thuis ben was dit het gepaste moment,en ja hoor..daar profiteer ik nu van,eens kunnen verdrietig zijn in mijn eentje heeft een mens nu en dan eens nodig. Vandaag mijn bazinneke op bezoek gehad in mijn winkel. Ik dacht bij mezelf zou ik het nu zeggen van mijn zwangerschap of niet? En ja hoor..ik kon het toch niet laten,ze was zo lief en vond dat ze eerlijkheid verdiende en ik ben altijd oprecht met haar geweest. Dus zei ik haar dat er een babytje in mijn buikje zit.. Ze was zeer blij en ik kreeg onmiddellijk een dikke knuf en zoen. Ze begreep meteen wel dat dit voor mij een belangrijk iets is, en dat dit nu boven alles gaat. Ik heb haar ook direct verteld dat ik er een weekje niet zal zijn als de testen zullen gebeuren,ook daar heeft ze alle begrip voor. Wat nodig is moet ik nemen,zegt ze! Ik was heel blij dat ze ook vroeg naar mijn echo's,ze had er zo graag nog eentje gezien van bij het begin van een zwangerschap. We hebben ook uitgebreid gepraat over de gevolgen en de angsten die ik nu heb..Ook daar heeft ze mij goed in geholpen. Maar zoals iedereen het zegt,goede hoop hebben,en alles komt in orde! Ik ben blij dat ik zo een goede regiomanager heb,want bij velen zou er geen begrip zijn,en bij deze wel. Ik mag zelfs altijd bellen en mailen als er iets is,en ik moest haar vooral nu op de hoogte houden van wat er zal gebeuren want ze zegt dat ze daar aan zal denken,en dat ze een kaarsje zal branden. Ik hoop deze keer op goede kaarsjes,de vorige hebben ons niet geholpen en ze kwamen nochtans uit de kerk,ben ze trouwens zelf nog gan halen.
Ze had ook gezien vorige week op de vergadering dat ik getrokken was ze dacht toen bij r zelf dat er iets niet goed zat met mij,en daar heb ik haar nu ook in gelijk moeten geven want vorige week was mijn bevallingsweek en die dag met de gerante vergadering was echt wel een slechte dag voor mij. Ik huilde al van s'morgens bij het vertrekken met de auto naar Kortrijk. En toen moest ik nog een ganse dag vergaderen,ik zat er inderdaad die dag een beetje door.
Nu,in ieder geval zal ze nog wachten om door te geven aan de big bosses dat ik zwanger ben tot ik de uitslag heb,en als ik er zelf klaar voor ben. Het moet natuurlijk nog goed zitten ook hé. En we gaan ook niet te snel reageren van deze keer.
Want mijn kleine meid,niemand weet hoeveel verdriet ik heb vor jouw, en niemand kan weten hoeveel ik nog aan jouw denk. En hoe ik in godsnaam dit ooit zal verwerken op een goede manier. Als ik daar even bij stil sta..dan weet ik het eigenlijk niet. Ik weet niet of dit mijn leven ooit nog zal gelukkig maken. Ik vraag mij af wat dit met ons zal doen met tijd. Of nu..of straks? Ik besef en voel wel dat de pijn al zachter is,maar als ik dan even stil sta bij wat er gebeurd is,komt alles even snel weer te boven als op het moment zelf..en dan denk ik..waarom heb ik al zolang niet meer zoveel gehuild als toen? Ik voel me dan soms schuldig,voel me dan zo eenzaal. En heel even en heel soms,wil ik terug keren naar de tijd dat ik amper kon praten omdat ik zo hard moest huilen. Naar de tijd als ik papa achterna reed,omdat hij even wou uitblazen met zijn moto.. Ik mocht dan achter rijden omdat Toby en ik dan niet alleen zouden zitten. Ik kon toen amper rijden,alles leek toen anders te zijn , ik huilde en Toby die me toen troostte.. Ik hoefde enkel maar te gaan plassen,en ik zat daar..te wenen.. Ik kon niet slapen,want ik was bang te dromen was bang te ontwaken s'morgens en alles weer te herbeleven. En nu..nu droom ik niet meer..nu sta ik s'morgens niet meer op al denkend van;is dit nu echt gebeurd,of droom ik nu kan ik alleen maar zeggen,zal dit nu in orde komen,of niet? Nu lig ik s'avonds in mijn bed,mijn gebedje te lezen,en God te vragen of hij mij alsjeblieft dat babytje wilt geven,dat ik alles zal doen wat hij vraagt. En even later..nog geen seconde later denk ik bij mezelf,Bren..God bestaat niet want anders was hij er geweest op 26 juni voor jouw mijn kleine meid. Voor ons..Om ons gelukkig te maken.
En zo zie je maar Zoë,dat ik toch nog elke dag even stil sta bij jouw, bij de momenten die verschrikkelijk hard,lastig en emotioneel waren Bij de momenten dat er met mama eigenlijk niks aan te vangen was. Toen ik eigenlijk aan niks anders meer kon denken dan aan jou, aan wat er eigenlijk gebeurd was.. Aan wat mij nu is overkomen,wat jou is overkomen, wat niet mocht zijn,en toch zo is gegaan.. Ik vind er geen woorden voor.. jammer... Spijtig.. Hartverscheurend.. Onverstaanbaar.. En het zijn dan nog de juiste woorden niet. Ik zal het tijd geven, tijd om de wonden te doen helen,en om dan op mijn eigen tempo alles een plaatsje te geven in mijn grote hartje, een plaats die groot genoeg is voor al mijn kindjes en vooral het grootste plaatsje voor mijn kleinste engeltje, jij ...Zoë
Zoals je al gezien en gehoord hebt is broertje Toby nogal spraakzaam geworden en praat hij heel veel over jouw. Hij vertelde mij zonet dat jij in de sterretjes hebt gezwaaid naar hem, en dat jij terug hebt gewuifd. Hij denkt dat er nu opnieuw een zusje in mijn buikje zit,en dat hij haar dan flesjes zal mogen geven. Is dat niet lief van hem? Hij is op een korte tijd heel erg veranderd,en soms praat hij als een advocaat. Tegenspreken kan hij ook al heel goed en soms is dat hilarisch. Hij profiteert nu en dan ook van de zaak,nu mama en papa het verdriet voor jouw hebben leren kennen reageren wij soms anders op bepaalde zaken, en daar is Broertje Toby hem heel bewust van. Wij kunnen soms uren kijken naar hoe hij speelt,en soms dingen ratelt die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Maar toch zien wij hem heel graag en zijn wij blij dat hij hier bij ons is. Wij zijn er ook van bewust dat hij misschien onze enige zoon zal zijn, en dat wij dat moeten koesteren. We zijn blij dat wij toch iets hebben die van ons komt,en gezond is. Het is een wondertje die toch op de wereld is verschenen. Ook al kan hij soms stout zijn,het raakt toch altijd ons hartje als we er even bij stil staan.
Met mama gaat het vandaag redelijk.. Beetje hoofdpijn,maar voor de rest oké. Ik moet vandaag les geven,beetje nerveus en helemaal nog niet voorbereid ga ik er toch voor. Het is niet dat ik de lessen niet ken,ik heb ze al een paar keer per jaar gegeven, en ik zou ze nu al inmiddels moeten kennen.
Met papa gaat het ook redelijk goed,is al vertrokken naar zijn werk. Voelt zich na zijn amandelen eruit te hebben gehaald nog steeds niet beter. Moet in november terug naar de neus oor en keel arts en die zal dan wel een bevestiging geven. Ik hoop voor papa dat ze toch iets zullen vinden.
Met tante Wendy gaat het niet zo goed,met de baby normaal gezien wel. Ze heeft vorige nacht heel ziek geweest,en kan amper werken. Neefje Nathan was ook ziek die nacht,moest constant overgeven. Tante vertelde ook dat haar ene arm niet meer mee wilt. Misschien heeft ze iets opgedaan tijdens haar zwangerschap.
Maandag is het papa zijn verjaardag,ik heb nog geen kadotje gekocht,ik zou ook niet weten wat ik moet halen,ik zal er nog eens moeten over nadenken.
Gisteren in de winkel een klant tegen het lijf gelopen die nog niet wist dat ik bevallen was. Ze schrok toen ik het verschrikkelijke nieuws vertelde,opeens waren al de zorgen die zij nu heeft verdwenen,en zei ze mij dat er inderdaad ergere dingen zijn dan wat zij nu meegemaakt heeft. Ik heb je foto getoond...ze was sprakeloos.. Ik moest alweer een traantje wegpinken..maar deed deugd je naam nog eens te kunnen ophalen. Zo zie je maar dat er altijd nog iemand niet weet wat er gebeurd is,maar intussen kan ik er al goed over praten omdat ik het verhaal al meer dan honderd keer heb mogen vertellen. Ik kan het al zondanig vertellen dat de mensen waarschijnlijk denken dat ik het zonder emotie kan doen,maar eigenlijk is het puur gewente, want eens ik in detail ga,dan moet ik toch telkens weer huilen.
Zo,ik ga je nu moeten laten want ik moet gaan werken. Tot straks lieve meid, xxx mama
Hallo lieve Zoë, Mama heeft een slechte nacht achter de rug.. Ik voelde mij niet zo lekker,ben om 20.00 uur gaan slapen. Was gisterennamiddag al niet zo lekker,ik had verschrikkelijke hoofdpijn,en mijn maagje draaide.. Toen ik ging slapen draaide ik van de ene kant naar de andere kant. Ik kon maar de slaap niet vatten. Ik dacht aan van alles..zag de bevalling voor mijn ogen, dacht aan 1 november die daar vlug zal zijn..kortom ik dacht aan alles wat met jouw te maken heeft. Ik moest wenen,de tranen rolden over mijn wangen, ik kon ze niet bedwingen,ik weet niet van waar het kwam, zo opeens..en zonder reden. Ik dacht ook aan het kindje die nu in mijn buikje groeit. Ik wil er zo graag aan hechten,maar kan het niet. Ik zou zo graag willen zeggen dat er in mei een babybroertje of zusje voor jullie komt,maar dat kan ik niet. Ik kan niet optimistisch zijn,ik kan helemaal niet positief denken, al zou ik dat moeten doen,en moeten zeggen dat het er zeker komt. De onzekerheid speelt mij parten,en ik moet er aan toegeven dat alles nu weer te boven komt. Dat ik nu nog enkele weken zal leven met hoop,hoop op leven. Nog nooit heb ik zo veel moeten wakker liggen over dingen die mij dwars liggen,over dingen die ik wel en niet zal kunnen krijgen. Ik ben zo jaloers op diegene die gezond zwanger zijn,en niet bang hoeven te zijn omdat er iets zou kunnen verkeerd lopen. Voor de meesten zijn die risico's zeer laag,en voor ons is het een kwestie van winnen. Winnen tegen de natuur. Het is zo onbegrijpelijk dat er iets kan fout lopen. Het is zo onbegrijpelijk dat het bij ons al is verkeerd gegaan. En nu 4 maanden later dat het opnieuw kan gebeuren. Ik ben met de gedachte opnieuw zwanger geworden omdat ik zeker was dat het mij niet opnieuw zal treffen. Maar nu het nadert..ben ik er niet meer zo zeker van.En ik geef heel graag toe dat ik heel bang ben voor de resultaten. Ik weet dat ik ergens halverwege november zal thuis komen en er een telefoontje zal gebeurd zijn naar papa toe.. En dat het dan erop of eronder zal zijn. Ik hoop alleen..dat ik er dan te boven zal komen. En als het positief is..zal ik tranen laten van blijheid en verdriet om jouw. Ik hoop dat je meeleeft met mama en papa, en dat je voor ons een goede engelbewaarder bent,en het leven in mijn buikje kan verder laten bestaan.
Ik mis jou elke dag een stukje meer, het is onbeschrijflijk welk gevoel ik heb in mijn hartje. Ik kan het met geen enkel woord uitdrukken hoe ik me voel. Ik zou alles doen om jouw nog maar 1 keertje te zien, of om de tijd terug te keren naar de goede tijden met jou en daar zou ik op dat moment nog zoveel meer van genieten. Ik mis jou lief kindje,als je dat maar blijft onthouden. dikke knuf mama
Er zijn veel mensen die niet begrijpen dat wij(papa en mama van Zoë) drager zijn van de stapelingsziekte, en hier heb ik een goede uitleg gevonden in begrijpelijke taal.
Erfelijkheid
De fout in het erfelijke materiaal (een fout in een gen waarop de informatie zit die nodig is om een van de taken in het lysosoom goed uit te kunnen voeren) wordt meestal geërfd van zowel de vader als van de moeder.
links: AR overerving, vader en moeder drager rechts: overerving bij defect op X-chromosoom van moeder
Vader en moeder zijn dan beiden drager van deze fout, maar hebben hier geen last van omdat zij ook nog een normaal gen hebben. Iedereen heeft een dubbele set van zijn of haar erfelijke materiaal, één set van zijn of haar vader en één set van zijn of haar moeder. Als zowel vader als moeder drager zijn van dezelfde fout, dan is de kans 25% dat hun kind van beiden het gen met de fout erin erft en dan ook echt ziek wordt. Deze vorm van overerving heet autosomaal recessief (AR - zie linker figuur).
In dit geval hebben jongens en meisjes evenveel kans op het krijgen van de ziekte, en als ze de ziekte krijgen, dan is dat voor jongens en meisjes meestal ook even erg.
Bij twee van de lysosomale stapelingsziekten (bij de Ziekte van Fabry en bij MPS 2) zit de fout op een gen op het X-chromosoom, een van de geslachts-chromosomen. Jongens hebben een X en een Y geslachtschromosoom, meisjes hebben twee X chromosomen. Door deze bijzondere vorm van erfelijkheid hebben jongens meestal veel meer, en al op veel jongere leeftijd dan meisjes, last van deze ziekte
Mama is hier terug voor jouw... Gisteren heb Ik een mailtje gekregen van iemand die in augustus van een kindje is bevallen tijdens een zwangerschap van 20 weken. (Zie mijn gastenboek) Zo te zien en te lezen zijn wij niet de enige met een groot verdriet en een leeg gevoel. Op het eerste moment toen ik die mevrouw haar mailtje las,begreep ik niet goed wat er gebeurde..Ik begreep niet dat er nog mensen waren die met dit geconfronteerd zijn geraakt. Ik wist eigenlijk ook niet hoe te reageren,ondanks het feit dat ik net hetzelfde heb meegemaakt. Er zijn gewoon geen woorden voor,en je kunt nooit juist reageren op zoiets. Ik hoop dat die mama net als ik haar weg vind in dit leven, en dat ook zij haar kindje een plaatsje kan geven in haar hartje. Het zal even duren,maar het zal slijten,en dan zal de pijn ook niet meer zo intens zijn. Ze zal er leren mee omgaan,en er zullen nog heel wat dagen komen dat het bergaf zal gaan. Maar ook dan..in die moeilijke tijden zal zij haar weg weten te vinden.
Misschien kan ze net als ik proberen te schrijven. Haar gedachten en pijn naar haar kindje toe schrijven,dit kan echt wel heel goed helpen. Ik hoorde vandaag op het werk van iemand dat ik moet leren praten tegen mensen in plaats van schrijven naar een computer. Ik kan er eigenlijk alleen maar dit op zeggen;mijn computer is mijn kindje, ik schrijf niet naar mensen,niet om medelijden te wekken, ik schrijf enkel en alleen naar mijn kleine meisje. Omdat dit mijn enige band naar haar toe is. Ik heb niks in mijn handen om mijn troost te zoeken. Ik heb geen enkele band met mijn meisje kunnen kweken. Ik heb enkel mijn mooie blog waar ik elke dag met tranen en moed aan heb gewerkt en zolang ik rouw,verdriet heb en zolang ik aan jouw denk mijn meisje, zal ik schrijven. Ik hoef helemaal niet te praten met iemand. Ik hoef geen medelijden of respect omwille van ons voorval. Ik wil alleen in mijn eigen schrijven. Ik wil zelfs niet geconfronteerd worden met wat ik schrijf. Want dan hoor ik altijd dat mensen nog steeds niet begrijpen wat rouwen is. Het doet me dan achteraf pijn te moeten horen dat ze gelezen hebben op mijn blogje dat ik heb geweend,of dat ik een slechte dag heb gehad. Ofwel lachen ze er dan om,en vragen ze allé Bren waarom hebt gij nu geweend??? Of als ik eens plezier heb gehad... En dat ze mij dan confronteren met hetgeen ik doe... Ik kan alleen maar zeggen, mensen die dit lezen;die mijn ganse verhaal kennen,denk eens goed na.. Kijk eens rond jouw,voor somigen onder jullie die zwanger zijn...Voel eens aan je buikje en denk dan eens dat het wezentje die nu in jullie buikje groeit straks weg zou kunnen zijn, en de dag dat het zo zou zijn,zouden jullie dan nooit eens wenen. Of beter nog,wie zou er zo goed zijn best doen als ik nu? Wie zou zo vroeg zijn draad terug hebben opgenomen op het werk? Wie zou mij na doen? Wie zou zo vlug in een nieuw avontuur springen? En wie zou elke dag doen alsof hij sterk is ,maar uiteindelijk helemaal kapot zijn van de commentaar die men geeft,en de moed die zeje afnemen. Voor diegene die het nooit zullen begrijpen,jammer voor jullie.. Maar ik zal blijven schrijven,en mijn rouwproces blijven volgen. Het is niet omdat het maandag 4 maanden geleden is dat ik al alles ben vergeten. Je eigen vlees en bloed verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen. Zijt daar maar zeker van. Voor ons is Kerst en Nieuwjaar dit jaar een heel ander concept. Voor ons is Sinterklaas jammer genoeg een drama. Voor ons is pasen een eenzaam ding. En voor ons is de maand juni een ramp van een maand die wij elk jaar zullen moeten overleven met tranen en spijt. Wij zijn voor de rest van ons leven samen met onze familie getekend om dit verlies. Wij moeten elke dag aan zoveel meer denken dan alleen onszelf. Wij hebben iets meer gekregen om aan te denken,namelijk onze Zoë. En dit voor het leven. Ik kan het hier niet genoeg zeggen dat ik het heel erg jammer vind dat niet veel mensen mij kunnen begrijpen. En ergens voel ik me dan heel eenzaam,ik voel mij dan zo anders. En kan dan soms zo kwaad zijn,dat ik dan bij mijzelf denk allé hoe is dat nu mogelijk dat mensen niet begrijpen hoe het voor mij moet zijn nu... Maar ah...ik zal er met de tijd wel iets op vinden als ik iets ouder ben..
Want hoe dan ook kindje,ik verdedig jouw,ons ... Omdat ik niet wil dat mensen denken dat ik niet meer om jouw huil. Ik doe dat zeker wel nog ,en meer dan de mensen denken. Meer dan ik zelf nog zou toegeven. Het is natuurlijk anders nu..Ik moet vooruit blijven denken, jij zou willen dat ik vooruit streef. En voor jouw doe ik dat. En als bewijsje dat ik nog aan je denk,heb ik dit.. Ik heb je fototje in mijn zak zitten,en elke dag kijk ik er naar.. Ik moet dan slikken.. Maar dan kan ik weer de dag door brengen,en dan weet ik.. Dat jij hierboven over mij waakt.. Dikke kus je mama xxx
Hallo mijn kleine meisje, Hier ben ik dan weer om mijn schade van dit weekend in te halen Met mama gaat het redelijk goed. Behalve dat ik heel erg nerveus ben de laatste dagen. Voor de rest voel ik me redelijk in orde,en ik kan nog steeds werken. Wat mijn verdriet naar jou toe betreft.. Ik ben er nog steeds niet over,het ligt inderdaad nog goed op mijn maag. Ik schrijf en praat er nu wel al minder over,maar dat wil niet zeggen dat ik jou al verwerkt en vergeten ben. Het is gewoon niet meer zo gemakkelijk om met mensen over jouw te praten. Vooral tegen diegene die jouw nooit hebben gezien. Zij begrijpen dan ook minder,en nu na bijna 4 maanden zijn er al heel veel mensen jou vergeten. Ook denken de meesten niet meer aan hoe ik het nu in mezelf stel. Zij zijn er allemaal van overtuigd dat mijn nieuwe zwangerschap mij volledig zal recht trekken,en zijn er zelfs niet van bewust dat dit een grote risicozwangerschap is. Voor diegene die dan wel begrijpen en jouw hebben gezien weten dat ik nog niet helemaal over jouw en mijn verdriet ben,en dat ik nog steeds heel bang ben voor de mogelijke gevolgen. Ik ben ook niet de persoon die elke dag zal blijven zeggen dat het slecht kan met mij gaan. Ten eerste omdat niet iedere dag nu een slechte is,en ook omdat ik geen medelijden wil opwekken. Dat is voor niks nodig,en we moeten er toch boven op komen,of we nu medelijden krijgen of niet. Ik geef wel toe ,dat ik erg ben geschrokken hoeveel mensen in de naaste omgeving al opnieuw die draad terug hebben gevonden en jouw mijn kleine meid zijn vergeten. Of wel praten zij daar niet direct meer over,maar tegenover mij zijn er bepaalde mensen wel heel grof geweest,en ook zijn er velen die nooit een woord over jouw gerept hebben. Vind ik natuurlijk jammer. Maar zo zie je maar,dat iedereen het anders verwerkt. Ik kan nu ook wel verstaan dat er voor sommige familieleden geen rouwen aan was omdat zij jouw nog geen baby vonden,en jouw nooit hebben gekend. De band met jouw lag enkel tussen ons als mama naar kind toe, en voor papa ook naar jouw toe. Enkel en alleen wij weten wat we missen in ons leven,en wij hopen daar nu enigzins toch boven te komen. Je weet ook wel dat er ooit een dagje zal komen dat wij daarover zullen spreken zonder tranen,en zonder dat die keel terug dicht schroeit. Maar voorlopig is dit nog met traantjes die wij proberen in te houden. Op het werk kan ik mij wel al focussen op hetgeen ik echt moet doen. Mijn gedachten dwalen niet meer zo af als in het begin,en ik kan al terug de draad opnemen. Thuis hebben we geen gekibbel meer om het feit dat wij jouw nu kwijt zijn. Alles verloopt weer zoals het hoort te lopen,en daar ben ik blij om. We hebben nu natuurlijk heel wat aan ons hoofdje met de testen die er aan komen, en de gedachte dat ook dit kindje zou kunnen ziek zijn is natuurlijk voor ons een reden om ons weer aan het denken te zetten. Maar wij vergeten jouw hoe dan ook nooit. Zo,ik ga je nu laten want ik moet naar school om broertje Toby. Tot later meisje
Op maandag 9november 2009 moet ik de vlokkentest gaan doen in het ziekenhuis van Brugge. Die week zal ik dan ook niet kunnen werken. Het beloofd een zware test te worden,en een pijnlijke. De uitslag zal dan bekend zijn een paar dagen later.
Mama en papa hadden een heel druk weekend. Vrijdag moest ik naar Brugge gaan werken,en toen ik er eenmaal was, kreeg ik de vraag of ik zaterdag ook naar daar wou gaan werken. Dus heb ik dat gedaan. Het is een eindje rijden,en toen ik vrijdagavond laat thuis was,kon ik helemaal niet meer schrijven. Zaterdag was het ook iets later toen ik thuis kwam,en dan moesten we met het team uit mijn winkel gaan eten in de passim in Ieper,en dan kon ik weeral niet schrijven. Ons avondje uit naar de Passim begon niet goed,ik was mijn foto toestel vergeten thuis,en papa wou nog even terug keren om het te halen,en toen hij buiten kwam gooide hij de deur dicht,en lagen onze sleutels eigenlijk nog binnen. We wisten dat toen nog niet omdat we met de camionette waren van papa zijn werk, en wij die eerst terug gingen zetten vooraleer we doorreden naar Ieper. Omdat het toch op onze weg lag zouden we dat zo doen. Eens we op papa's werk aankwamen zagen we dat we de sleutels van onze auto niet mee hadden,en dus ook niet binnen konden. Toen we doorhadden dat papa sinds vrijdag onze reservesleutel van bij Tante Anja ook hadden terug gehaald om aan opa te geven,leek het helemaal om zeep te zijn. We hebben dan naar Kimmie gebeld,van op mijn werk,om te vragen of zij ons in Moorslede kon oppikken,en zo door te rijden naar de Passim. Terwijl we op hen wachten,belde papa naar opa,om te vragen of hij kon kijken of ze niet meer op onze voordeur zaten. Of als de buren eens over de platen konden springen op te zien of de achterdeur open was. Helaas was dat niet het geval. Tante Heidy was ook mee ,dus we konden die nacht bij haar overnachten,en de volgende dag naar de slotenmaker bellen. Eens in de passim waren we natuurlijk een driekwartier te laat. De anderen waren daar al ,en diegene die ons zou opdienen leek al zenuwachtig omdat hij dacht dat wij niet zouden gaan. Na het aperitief kwam al snel het voorgerecht,en nadien vloeide het hoofdgerecht. Het was allemaal zeer lekker,maar zeer vlug na elkaar. Diegene die achteraf gehoord de gerante was van het spel,leek ons eigenlijk niet vriendelijk te zijn. Hij vrieg direct na het eten al het geld,het was natuurlijk 540 euro voor twaalf personen,en dat was een hoop geld ,maar hij zou het wel krijgen hoor,de ene stond op de dansvloer,de andere buiten te roken,dus kon hij wel even wachten ook hé. Nu ja die meneer was dus alles behalve vriendelijk,en was zeer onbeleefd bij ons aan tafel. Het schijnt dat de grote baas naast ons zat te eten,en alles gehoord en gezien heeft. Toen het dansen begon,hebben we ons van niks meer aangetrokken en gewoon ons ding gedaan. We hebben vanaf dat moment ons ook gejeund. De dj stond er al op twaalf uur met ons alleen voor,we konden liedjes vragen wat we maar wilden horen. Het was leuk!
Om drie uur sluitte het dansbuffet,en moesten we naar huis. Met zijn allen in Kimmie haar auto,en samen naar huis. Het was 4 u 20 toen we bij tante Heidy thuis waren,en 5uur toen we bijna sliepen. Zondag heeft papa dan om negen uur opgestaan,ja natuurlijk waren tante en ik dan ook wakker, en dan heeft de slotenmaker onze voordeur terug geopend. Het zou normaal 150 euro kosten,maar het is brandverzekering. Dus voor iedereen die dit ooit tegen komt,je kan dit dus degelijk op de brandverzekering steken hé! Na het eten bij opa en oma,zijn we naar huis vertrokken,en ik heb dan ook wel een ganse namiddag geslapen. En s'avonds ben ik dan ook nog eens vroeg onder de wol gekropen. En nu vandaag,ga ik werken.
Zo,kleine meid,dit was ons weekendje, tot straks meisje ik mis je.
