Hallo mijn lieve meisjes Zoë en Amy'tje,
Hier ben ik dan weer..
Mama heeft al elke dag verschrikkelijke hoofdpijn,
ik ga elke dag vroeg slapen,maar het gaat maar niet over.
Ik denk dat mijn kopke vol zit met zorgen,en vandaar..
Mama heeft al weer veel kaartjes gekregen van mensen
die hun steun willen tonen,waarvoor dank.
Het zal allemaal een plaatsje krijgen in je albumpje
met jouw foto's .
Er zijn veel mensen die mij vragen of ik jouw foto's op
mijn blogje zal plaatsen,helaas heb ik daar nu nog geen
zin voor,het is het enige wat ik nog niet kan delen
met gans de wereld,heb er zo mijn redens voor.
Het is niet dat ik jou minder graag zie,maar wil het discreet
houden.
Ik weet dat mensen benieuwd zijn naar jouw Amy,
maar zoals ik al zei,het is geen Zoë en voor mij ben jij
een echte baby dat ik in mijn handen heb gehouden,
voor de mensen zou dit misschien een andere betekenis
kunnen hebben,dus bespaar ik mezelf van de misschien
erge reacties daarop.
Wij liggen nog steeds met onszelf in de knoop,van hoe dit nu
opnieuw kon gebeuren,en waarom het nu alweer bij een
meisje is gebeurd,toch wijst de autopsie telkens uit dat
het bij een jongen kan voorvallen.
Het is nu een wonder dat het opnieuw een meisje is geworden.
Ik denk wel dat de jongetjes sterker zijn in mijn lichaam
bij het opbouwen naar een menselijk lichaampje en dat
mijn meisjes er daardoor niet door geraken.
Kan maar niet geloven dat er nu alweer een probleem was
met nummertje zeven in mijn buikje,en toch is het zo!
Het is moeilijk verwerken en elke dag word ik er mee
geconfronteerd,elke dag moet ik mijzelf opkrikken en tegen
mijzelf zeggen dat het allemaal wel in orde zal komen,
dat er nu geen andere weg is dan mijn verdriet een kans te geven.
Ik moet alles verwerken,en ik moet er weer tegenaan kunnen gaan.
Ik houd mijzelf recht met de gedachte dat er nog een tijd komt
waar ik zal gelukkig zijn,en dat ik toch nog dat babytje zal
krijgen waar ik al zolang naar verlang.
Rondom mij is het nu al een gans jaar een dikke babyboom.
Mensen zijn gelukkig,mensen die mijn vrienden zijn,
en ik kan hen niet eens een dikke proficiat wensen,
ik moet mezelf heel wat opofferen om een smsje te sturen.
Ook al weet ik dat zij er allemaal niks kunnen aan veranderen
en dat zij voor mij hun geluk niet kunnen opzij schuiven,
maar het doet zo verdomd veel pijn in mij hartje als ik er nog
maar aan denk dat in die huisjes waar lichtjes branden
er een wiegje staat,met een klein wondertje in..
Je kan je niet voorstellen wat dat voor mij allemaal doet.
Je zou van alles beginnen denken en doen,en toch..
het maakt niets uit..mijn twee kindjes zijn hierboven,
of ze over mij waken weet ik niet..
of ze ergens zijn..weet ik ook niet..
maar ze zullen wel ergens zijn.
En misschien ..was Zoë daar te eenzaam,en wou ze nog een
zusje bij haar,zodat zij verder kan gaan zonder mama en papa.
Als ik het zo bekijk..dan neem ik er vrede mee.want mijn schaapkes
zijn niet meer eenzaam,en ik zou het niet willen ook.
Ik hoop gewoon dat het nu voorbij is met al dat ongeluk,
misschien kan ik alles nog wel eens aan,maar het blijft telkens
een zware dobber om te verwerken,ook al wisten we waar we aan
begonnen,niemand had dit nog eens verwacht.
Tot later meisjes..
kusje en knuf mama
xxx