Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
10-11-2009
Dinsdag 10 november 2009
Hallo kleine meid,
Ik heb een verschrikkelijke avond en nacht achter de rug. Ik heb geweend van de pijn,en normaal gezien ligt mijn pijn grens redelijk hoog. Maar deze keer heb ik er toch wel moeite mee. Ik ben heel vroeg gaan slapen,toch proberen te slapen. Ik kon nergens goed liggen,niet in de zetel,niet in mijn bed. Ik kon nauwelijks de trap doen zonder pijn te voelen. Het schijnt wel dat het normaal is dat als ik rechtop sta,en wandel of naar boven loop dat het meer pijn zal doen/ Chance dat mijn bedje beneden staat. Ik voel ook constant mijn weeën opkomen,en probeer ze dan onder controle te houden. Dat is ook allemaal volkomen normaal,ze hebben in mijn moederkoek zitten peuzelen,en dat is een spier,en das normaal dat die nu samen trekt. Maar het is een zeer ambetant gevoel. Ik ben nog niet stil blijven staan bij de uitslag,heel even wel.. Maar ik verwacht niks..dan is de pijn misschien heel wat minder om dragen. Ik kan alleen maar hopen dat alles in orde is. Gezien de echo van gisteren zou je helemaal niet denken dat er iets verkeerd is met de baby,het zat rustig met zijn handjes te spelen,en leek alsof het gezond was. Maar jij Zoë tje zag er ook zo normaal uit,dat je eigenlijk toch niet gezond bleek. Dus ben ik van het gedachte dat we toch zullen moeten duimen,en wachten op een telefoontje van doketr Logghe. Ik heb sowieso volgende week al weer een afspraak bij de gyneacologe in Roeselare. Als het goed is krijg ik dan een echo mee,en als het niet goed is zal ik denk ik naar het ziekenhuis moeten voor de curretage. Hopen van niet,want daar zie ik dan alweer tegenop! Niet alleen het feit om die pijn weer te voelen,het is al dat emotionele die zwaar begint door te wegen. Er mag nu een beetje rust gaan terug keren in ons gezinnetje,en in de familie. Het is voor iedereen zwaar en ambetant niet te weten hoe wij ons moeten gedragen. Ook kunnen wij helemaal niet genieten van onze zwangerschap. Je zou het wel willen,maar je kan het niet. Papa is ervan overtuigd dat het goed zit,hij durft al te zeggen dat zijn kindje er in mei zal komen,ik daarentegen blijf zeer koel,ook al hou ik van dit kindje, ik kan mij niet hechten. Ook al denk ik diep in mijn binnenste dat het nu toch raar zou zijn dat er alweer iets fout is gelopen in de baby zijn chromosomen,dat het er wel zou moeten om doen dat het fout zit. Het is zo raar om het allemaal goed te kunnen begrijpen,maar het is enkel bij nummer 7 dat het zou kunnen fout lopen,als dit babytje geen goede nummer 7 heeft uit zichzelf dan kan hij of zij het zeker niet van ons gaan krijgen. Omdat wij die dus niet meer dubbel hebben,het zal dus enkel en alleen aan dat nummertje liggen. En zo is onze Toby wel ter wereld gekomen,bij hem was er niks mis met dat nummertje.
Hier zit ik dan nu..te wachten,te hopen en pijn te lijden... Helemaal alleen thuis,Toby naar school.. Slaapt bij tante Heidy.. Ik mis hem eigenlijk wel,voel me dan schuldig omdat hij niet thuis kan zijn. Maar alle stress die ik nu zou kunnen hebben,kan leiden tot een miskraam. Dus ik moet 1 weekje op mijn tanden bijten,en dan is alles weer zo goed als normaal.. Ik verlang al om het te weten.. Dat het maar vlug weer volgende week is,dat ik het geslacht weet,en of het goed zit. En dan zal ik toch weer een beetje geluk in mijn leven krijgen. Dan zal ik eens kunnen lachen.
