Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
18-11-2009
Dinsdag 17 november 2009
Hallo lieve Zoë,
Deze morgen was ik aan het werk in Oostkamp,toen ik telefoon kreeg van mijn gynaecologe Dokter Watty. Helaas had zij slecht nieuws voor ons. De baby in mijn buikje heeft de stapelingsziekte ,net zoals jij die had. Ik ben holderdebolder naar huis gereden,reed de snelweg op zonder nadenken waar ik heen moest. Alweer moest ik die dobber weer verwerken,alweer een tegenslag. Hoe kan dit nu?Hoe is dit mogelijk?Droom ik nu? Al mijn dromen vallen opnieuw in duigen,ik kan enkel en alleen maar weer verdriet hebben. Vanmiddag om 14 u 3O heb ik een afspraak in het stedelijk ziekenhuis van Roeselare, en daar zullen we te horen krijgen hoe alles nu in zijn werk zal gaan. Als ik thuis kom breng ik meteen al mijn familie op de hoogte,en ook papa komt direct naar huis. Eens we allebei thuis zijn valt er een stilte.. Wij weten niet wat we moeten zeggen,denken of doen. Het heeft ons weer kunnen treffen op een moment dat wij niet verwacht hadden. Wij moesten hopen,en hadden ook gehoopt dat het zou in orde komen,helaas mocht dit weer niet baten.
14 u30,wij gaan binnen bij de gynaecologe,daar krijgen we te horen dat we dus weer te maken hebben met het chromosomen feit,de gynaecologe vraagt wanneer we het willen verwijderen. Ik vraag hoe het in zijn werk gaat,ik dacht dat dit via een curretage kan worden gedaan. Ook dit is niet meer van toepassing,de baby is al veel te groot,kan niet worden gecuretteerd. Ik moet zoals van jou Zoë een bevalling doorstaan,en epuderale nemen. Ik moet de weeën terug laten opwekken,en zo de nacht alweer afwachten om te bevallen. Ik beslis om het vandaag terug te doen,hoe eerder het voorbij is,hoe sneller ik kan beginnen verwerken. Ik keer terug naar huis,en ga om mijn pyama en wat spulletjes om mij daar bezig te houden. Om 16 uur ga ik binnen in de materniteit van Roeselare. Ik krijg mijn eerste weeën opwekkers om 16u30,ik heb blijkbaar al ontsluiting alvorens ze eraan beginnen. De reden daarvan zou zijn omdat ik nog maar van eind juni bevallen ben,en daardoor ik nu al opening had. Ik voel de weeën al opkomen om kwart voor vijf,ik heb alweer inmens veel pijn,mijn lichaam reageert fel op deze medicijnen . Ik voel dat het weer hetzelfde aanvoelt als de vorige keer,en moet nu alles weer doorstaan. Ik heb het gevoel dat we juni zijn,ik herbeleef... 17U45 ,de anesthesist komt mijn epuderale steken,vorige keer heb ik dit niet goed ervaren, mijn gyneacologe is daarvan op de hoogte,en eist de beste anesthesist om deze nu te plaatsen. Vorige keer hadden ze die niet goed geplaatst,en voelde ik alles wat er maar kon gebeuren. Aangezien ik na de bavalling nog gecuretteerd moet worden,moet die epuderale werken, en ook om de nacht door te brengen mag ik geen pijn lijden. Ik heb inmens veel schrik voor de verdoving,één slechte ervaring onthoud je natuurlijk gans je leven. De verdoving ging vlotjes,had een beetje pijn,maar kon het biijhouden,nu ze geplaatst is,kan ik rusten,en een beetje slapen alvorens ik moet bevallen.
20U30 ik heb koorts! Ik ril van de kou,voel hel warm aan,en ik voel me echt niet lekker. Mijn bloeddruk staat alweer aan 8,veel te laag,was vorige keer ook zo. De weeën voel ik niet meer,ik ben goed verdoofd en daar ben ik blij om. Het laat natuurlijk niet weg dat ik alweer zo ziek ben van de opwekkers te krijgen, en dat ik daar nu eigenlijk geen zin in had. Ik roep de vroedvrouw voor mijn koorts,krijg direct medicatie via de baxter. Ik heb alweer veel zakjes naast mij hangen,heb voor alles wel iets nodig vandaag. Ik heb al veel gehuild,maar zoals gewoonlijk blijf ik kalm en probeer ik de positieve dingen in het leven te bekijken. Ik probeer mezelf nog wijs te maken dat verdriet voor later is,en nu moet ik gewoon even rustig kunnen arbeiden om alles vlotjes te laten verlopen.
21UUR De vroedvrouw komt binnen en heeft dekentjes bij zich! Ik kijk papa aan,oh nee!Moet ik nu ook een dekentje voor dit kindje kiezen? Dus,dan wil dit zeggen dat ik de baby zal zien,of wat er dan van baby te zien is toch? Dju,ik had dit niet verwacht.. Ik kies samen met papa een dekentje,dit keer een geeltje. ik krijg ook een Quiltje,zoals vorige keer,dat is een plaatje met een tekstje op, mensen maken dit voor mensen in deze omstandigheden,je kan dit meegeven met de baby, of je kan het thuishouden. Ze vraagt mij ook of ik het wil begraven,of bij Zoë wil laten uitstrooien. Ik heb besloten het te laten strooien bij haar zusje. Want het is een zij,een meisje! Zo zijn ze niet alleen,en kunnen ze voor elkaar zorgen.
21U15 ik voel gebrubbel tussen mijn benen,kan amper kijken omdat het te laag is. Ik vraag papa te kijken om te zien of er niks is meegekomen,misschien ben ik zo goed verdoofd dat ik misschien urine verlies. Ik schaam mij een beetje en vraag toch om een vroedvrouw. Zij komt kijken,heb al 2 cm ontsluiting,het is vruchtwater die afkomt. Mijn vliezen zijn dus gebroken! Het kan vlug gaan,maar kan ook nog even op zich laten wachten. De gynaecologe komt nog eens langs en zegt dat ze hoopt dat het niet te lang moet duren, dat ze liever zou hebben dat het voor mij snel voorbij is,zodat ik terug kan gaan herstellen, en mijn verdriet kan verwerken alleen en op mijn eigen manier.
22U00 Ik voel alweer gebrubbel vanonder.. Ik kijk even zelf want papa is naar buiten,het is hier voor hem veel te warm en voor mama veel te koud,aangezien ik koorts heb,en heel ziek ben kan ik het venster niet open laten voor hem. Ik ben helemaal alleen in de kamer,kan niet aan de bel om de vroedvrouw op te roepen, ik kijk tussen mijn benen en zie bloed! Ik panikeer,ik wil papa roepen maar die staat buiten,wil de vroedvrouw bellen ,maar dat kan niet want de bel hangt te ver,en ik ben verdoofd,dus kan ik niet stappen of mij op zij trekken tot daar. Ik voel dat ik kan persen,dat ik nu moet persen,dus pers ik. Intussen probeer ik nog steeds aan die bel te geraken,maar hoe meer ik mij recht trek, hoe meer ik onbewust duw met mijn spieren,en hoe meer de baby wil komen. Ik bel papa op zijn telefoon,ik voel dat ik ga duwen,en ik duw. Intussen voel ik een kwak!En intussen komt papa net binnen. Ik kijk hem angstig aan,voel met mijn hand tussen mijn benen en voel daar iets warms liggen iets dat aan mij hangt,ik verschiet en panikeer. Ik wil dat papa kijkt,ik panikeer en huil,het ligt tussen mijn benen,aub roep iemand! Papa roept de vroedvrouw,het is er! 22U1O is ze geboren,Amy Verstraete,zusje van Zoë EN Toby. Ze meet 10 kleine centimetertjes en weegt 60 grammetjes. Voor jullie een klein ding,voor ons een klein wonder. Ze telt hoe klein ze ook is 10 vingertjes en 10 teentjes. Heeft alles wat ze moest hebben,en kan zelfs haar mondje open doen. Haar hoofdje heeft inderdaad nog en alien vormpje maar voor ons is dit een wonder, ons wonder! Het is niet lelijk,of het ziet er niet akelig uit,het is van ons tweetjes, iets waar we zouden voor vechten,maar waar wij de kans niet voor kregen.
Ze rijden mij naar de bevallingskamer,de gyneacologe is al opgebeld en komt zo meteen. Amy hangt nog aan mij vast,ik duw nog even zodat de moederkoek ook los komt,en ik het babytje kan op mij leggen. Hoe klein het ook is,het is toch een echte baby. Mensen zoals wij staan er niet bij stil,maar je ziet een baby in miniatuur. Weeral iets wat wij hebben moeten afstaan.
De gyneacologe komt er bij,ze is blij dat het vlot gegaan is en zonder eventuele problemen. Zij zal mij nu curetteren,zodat alle stukjes weg zijn uit mijn baarmoeder. Dit is belangrijk voor de volgende keer,en ook ik zou heel lang bloedingen kunnen hebben als dit niet goed word uitgekuist. Ze doet dit met een schaar en het is net alsof ze met een spatel alles uit lepelt. Het voelt ongemakkelijk,maar het doet wegens de verdoving gelukkig geen pijn. Ik voel alleen de pijn van de baby die ik net verloren ben. Ocharme het kindje.
Eens op de kamer terug krijg ik Amy in mijn armen,weliswaar in een klein doosje. We krijgen een fototoestel en mogen afscheid nemen zoals wij dit willen. We proberen nog zoveel mogelijk foto' s te nemen,maar dit kleine kindje is nog fragieler dan onze Zoë. Wij kunnen hiervan bijna geen mooie foto nemen ,toch niet om op deze blog te publiceren. Toch zou ik straks een foto willen plaatsen,omdat zij ook een plaatsje in ons leven verdient. Zij heeft net als Zoë een naam gekregen omdat zij dit ook moet krijgen. De materniteit aanschouwt dit kindje als een baby,en willen ook dat wij dit zien als een kindje. Het is natuurlijk helemaal anders dan van Zoë,zij was op en top een baby zoals ze geboren worden op negen maanden zwangerschap,nu ligt dat anders,behalve dat het ook een lichaampje had. Ik zeg het..het is een miniatuurbabytje.Maar het hoofdje is wat akeliger.
Nu moet ik nog de nacht doorbrengen in het ziekenhuis,had gedacht direct naar huis te mogen, maar aangezien het nu avond is,moeten we blijven. Ik ben ook nog heel wat verdoofd.
Ik bel de vroedvrouw,ze mag het kindje komen halen. Ze zal zelf nog wat foto' s nemen en ze zal dan net zoals van Zoë een kaartje met de voetjes en handjes afdruk meegeven samen met haar naam en geboortedatum en het gewicht en de grootte erop. Er zal ook een foto opstaan.
Zij word dan in de loop van de week bij Zoë uitgestrooid,en daar kunnen we dan samen naartoe gaan als ze er bij ligt. Mijn twee engeltjes zijn nu samen in de hemel,en daar heb ik nu twee sterretjes die waken over ons. De nacht valt.. Ik moet slapen,papa moet slapen,maar wij kunnen niet. Ik hoor in de nacht een vrouw persen,en schreeuwen. Ik ben jaloers,alweer iemand die straks kan genieten van haar wondertje. Ik hoor ze schreeuwen,ze moet alles geven wat ze kan,ik heb pijn in mijn hartje.
Ik heb honger,vraag een boterhammetje voor ik ga slapen. Nog geen twee minuten later moet ik het overgeven,ik ben misselijk! Pfft weer niet kunnen eten,al van de vorige dag geen hap door mijn keel gekregen. Dan ga ik maar proberen te slapen.
4u Woensdag 18 november,Ik word wakker,ben nog steeds verdoofd. Moet plassen,kan niet ut mijn bed,een deeltje van mijn lichaam slaapt nog. Hang mijn voeten uit het bed en sleep me tot aan het toilet. Ik kan eindelijk plassen. Ik ben helemaal nat,mijn pyame is doorweekt. Ik heb koorts en ben echt ziekjes. Ik kruip weer in mijn bedje,mijn bloeddruk staat laag,voel mij slecht worden. Ik word onwel. De vroedvrouw komt kijken en geeft mij medicatie.
6u30,ze komen mij wassen,de gynaecologe komt straks voor de papieren en nog eens om mij succes te wensen. Ik praat nog eens met papa,wij beslissen het nog niet op te geven. De gyneacologe stelt voor nog niks te nemen van anticonceptie, misschien wil ik over een maandje opnieuw zwanger zijn en zij staat daar volledig achter. De drang naar een baby is groter dat dit alles wat ik heb moeten doorstaan. Het zal ooit eens moeten lukken. Wij hebben Toby ook ter wereld kunnen zetten.
9uur,ik krijg een doktersbriefje,mag kizen hoelang ik thuis blijf. Neem enkel deze week.Meer dan dit zal niet nodig zijn. Mijn benen zijn nog verdoofd maar mijn voeten niet. Ik ga naar huis toe,kan niet goed wandelen maar kan thuis wel rusten. Samen met papa verlaat ik de materniteit,alweer met lege handen.
Ik mis jullie,Zoë en Amy. Dikke kus van Papa en mama xx Vaarwel
Reacties op bericht (1)
19-11-2009
.
brenda ik lees juist je verhaal vind het heel erg voor je dat je dit nu weer moet mee maken. ik begrijp als je niet zou komen van mij als het zo ver is je moet niet van mij als je dat niet wilt versta je en terecht als je niet komt ik weet niet wat ik moet zeggen dat je dit weeralk moet mee maken. als er iets is mag je het gerust vragen geen probeleem je kan op mij rekenen.groetjes
