Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
23-11-2009
Maandag 23 november 2009
Hallo Zoë en Amy,
Ik ben heel blij dat ik terug thuis ben.. Vandaag mijn eerste werkdagje sinds de geboorte van Amy. Ik moest eigenlijk nog niet direct weer aan de slag,maar is altijd beter voor jezelf om verder te gaan met het dagelijks leven,ook al wil ik dat zelf niet. Ik heb eigenlijk eens echt goesting om bij de pakken neer te blijven zitten. Om eens echt in mijn bed te luieren en verdrietig te zijn,dagen na elkaar. Ik heb geen zin in die dagelijkse sleur,en al die dingen waar je altijd maar mee bezig moet zijn,ik wil gewoon even op een andere planeet zijn. Waar ik mij van niks hoef aan te trekken,en mijn tranen de vrije loop kan geven. Ik voelde mij zelfs vreemd in mijn eigen winkel vandaag. Ik voelde mij er niet meer thuis,wat ik anders wel heb. Ik had ook geen zin in praatjes met collega's en vooral niet met klanten. Maar het is mijn werk,en dan kan je niet anderd. Ik heb mij bewust weg gehouden van de kinderafdeling,heb er zelfs geen blik naar toe geworpen,omdat ik zoiets had van;nu wil ik even niet geconfronteer worden. Ook mijn collega's weten amper wat te zeggen tegen mij,en begrijpen ook grotendeels niet van wat er eigenlijk gaande is in mijn lichaam. Zij begrijpen niet dat alles niet zomaar in orde kan komen voor mij. En zij denken ook dat ik mijn verdriet al over ben omdat ik daar al terug sta. Helemaal niet dus! Ik voel me nergens op mijn gemak,en de gedachte dat niemand mij begrijpt doet mij ook zo eenzaam voelen. Het is hard om altijd maar op jezelf te kunnen rekenen,je zou eigenlijk iemand moeten hebben die voelt wat ik voel,die je elke dag een opkikkertje kan geven, maar dat kan ook niet,niemand kan mijn handje vasthouden. Alleen ikzelf kan mezelf weer er bovenop helpen. Ik had ook de kracht niet om zonder papa te zijn vandaag,hij was alweer vroeg gaan werken,en het opstaan was zo eenzaam en raar. Weet je..telkens ik slapen ga is alles zo moeilijk en als ik opsta,dan is alles weer zo moeilijk. En vooral als ik alleen ben,Toby mag dan nog bij mij zijn,het voelt eenzaam. En Toby kan dan ook nog eens lastig zijn op de kop toe,dan kun je dat op dat moment echt wel missen hoor. Ik krijg inderdaad veel reacties dat ik er nu voor Toby moet zijn,en dat ik mij aan hem moet rechttrekken,maar dat is simpelder uitgelegd dan gedaan gekregen. Dat manneke weet niet eens wat wij doormaken,voor hem is het leven een speeltuin. Ik zie mijn venteke doodgraag,maar helaas is dit niet goed genoeg om enkel met hem door te gaan,ik wil kost wat kost nog een baby,en zolang mijn biologische klokt tikt, zal ik doorgaan,ook al moet ik het nog tien leer ondergaan. Ik weet dat mensen mij nu niet meer gaan steunen,ik kreeg nu al bijlange zo veel geen steun meer als toen ik van Zoë zwanger was,maar toch ben ik sterk genoeg om door te gaan. Mijn laatste zwangerschap van jou nu Amy waren er veel mensen tegen,en de mensen die nu horen dat het weeral is verkeerd gelopen reageren nu van;ja waarom heb je dat nu dan nog eens geprobeerd,als je wist dat er zoveel kans was dat het zou mislopen. Wel mijn enige verklaring hiervoor is,als ik het niet probeer zal ik mij later beklagen want ik zal mijzelf altijd de vraag blijven stellen dat wat als ik nu toch nog eens een baby had kunnen krijgen,zou dat dan geen zonder zijn? Iedereen die dit meegemaakt heeft zoals wij nu,willen niks liever dan terug zwanger zijn, ook al is de vrees groot,en de pijn vreselijk zwaar,zolang je die drang hebt naar een baby, zal je die pijn wel kunnen overheersen,ik blijf ervan overtuigd dat een mens veel aan kan. En ik zal dat de komende maanden en jaren bewijzen. Ook al zal mijn leven soms bergaf gaan,en soms bergop,mijn moed soms wat minder zijn, en mijn humeur soms de wensen over laat,ik zal blijven proberen,en ooit... Ooit zal ik het geluk terug vinden in die kleine baby die in mijn armen zal liggen. Het zal misschien niet voor volgend jaar zijn,maar wel in de loop der jaren. Zolang papa ons steunt,blijven wij vechten tegen ons lot! En Toby..die komt er wel! Wij zijn nog steeds zijn papa en mama,en wij houden van hem en beseffen heel goed dat hij het beste is wat ons kon overkomen,hij ziet niet af van ons verdriet,want wij zijn er voor hem,ik heb hem al alles gegeven wat zijn hartje verlangde,in de mate van het mogelijke. Ik voel mij zeker geen slechte mama voor hem,want ik hou van hem en dat toon ik elke dag. Als hij stout is,is hij stout,en dat mag geen rol spelen in ons verdriet,en hij mag daar ook niet uit profiteren. Iedereen zorgt voor kleine broer,maar hij voelt natuurlijk de duwtjes die we krijgen. Ik weet dat hij later trots zal zijn op zijn mama en papa.
En zo is mijn dagje voorbij,het dagje waar ik tegenop zag,,is gelukkig snel voorbij gegaan, ik werd met rust gelaten,kon mijn werk doen,en kreeg nog een opkrikkertje van mijn bazinneke, en ook van haar kreeg ik de grootste moed en zegen meegekregen voor een volgende keer. En dat kan mj alleen maar sterker maken! Ik mag zeker zeggen dat mijn werk één van de beste is!
En kleine Zoë en Amy, jullie beseffen niet wat jullie kleine kloppende hartjes bij ons hebben losgemaakt, die gevoelens en pijn die wij voelen voor jullie en voor onszelf is onbeschrijflijk, toch zijn wij trots te mogen zeggen dat wij twee engelendochtertjes hebben. En dat wij twee mooie kindjes hadden. Ook al zijn jullie niet bij ons,jullie zijn bij elkaar,en wij missen jullie evenveel. Jullie waren alle twee welkom,jullie hadden elk jullie eigen kamertje gekregen, ik had jullie met open armen ontvangen,en dat weten jullie. Jullie hebben mama's hartje voelen bonken,mijn stemmetje horen roepen, mij horen zingen,mij doen ziek voelen,jullie namen al mijn energie af om zelf tot een mensje te komen,en dan nog was ik trots op die kleine meisjes in mijn buik. Jullie moeten missen is het ergste wat mij kon overkomen,en ik zal het mijn hele leven nooit meer vergeten,ik hield al van jullie,en je waren er nog niet. Naar kleine Amy toe;kindje toch ,sorry dat ik mij niet wou hechten aan jou, sorry dat ik niet naar je echo's wou kijken,maar ik was zo bang,en terecht! Ik dacht met niet te kijken,en die band niet met jou te hebben,dat het verlies minder groot zou zijn,maar ah...Het verlies is even groot,en de schuldgevoelens die ik nu nadien heb,omdat ik niet eens met jou wou één zijn,zijn nu niet te harden. Ik moest verdorie veel meer aan jou gedacht hebben,ben egoïstisch geweest en heb alleen maar aan mezelf en mijn verdriet gedacht. Ik moest wel beter weten,sorry kleine meid.
Zoë... Jij was van dag 1 mijn engel,mijn schaapke,mijn kindje.. Jou ben ik verloren zonder te weten dat het fout liep. Ik heb jou gezien,gevoeld ...en ik heb over jou leven beslist in 1 dag.. In 1 uur,veel te vlug.. Jij was het die er eigenlijk nu had moeten zijn, mijn grootste pijn,het inmense verdriet die ik nu heb ligt nog deels bij jou,Amy'tje dat kleine schaapke,had die pijn niet moeten kennen. Maar het treft niemands schuld..Het is de natuur.. Nu heb ik jullie allebei pijn gedaan,ook al denken mensen dat jullie niks hebben gevoeld,papa denkt er nu ook anders over,wat als jullie allebei iets hebben gevoeld,dat wij jullie pijn deden,of dat de ontwikkeling jullie pijn deed,wie zal het zeggen,niemand die dat kan weten hé. Was er besef bij jullie,van jij Zoë zou ik zeggen ja,omdat ik voelde dat jij afscheid van mij nam,maar van Amy...ik weet het niet.. Vond het zo zielig dat het nog niet voldoende ontwikkeld was,en toch al een babytje was. Goh mijn kindjes toch,waarom moet ik jullie missen,en waar heb ik dit inmense verdriet aan te danken? Ik zou willen schreeuwen,maar dat helpt mij toch niet!
Ik hou van jullie meisjes,echt waar, al mijn tranen zijn voor jullie,dat betekend toch iets, ik mis jullie,en wou dat ik jullie nog een keer in mijn armen kon sluiten, dan was mijn pijn een beetje verdoofd omdat ik jullie nog een keer zou kunnen voelen,aanraken en bewonderen.
