Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
21-11-2009
Amy,
Ik heb spijt dat ik voor jou nooit iets gekocht heb van kleertjes of toffe babyspulletjes. Ik was veel te bang om jou weer te moeten verliezen, en dat is nu gebeurd. Toch laat het niet weg dat ik ongelooflijk veel schuldgevoelens heb dat ik ook jou leven heb beïndigd omdat wij de beslissing voor onszelf en voor jou hebben genomen dat je niet zou lijden in jou levensjaren,net zoals wij voor Zoë die beslissing hebben genomen. Wij konden de ene het leven niet afnemen en de andere wel een leven geven,dat is de keuze die wij vanaf het begin hebben genomen, en waar ik jammer genoeg zal moeten leren mee leven. Het blijft altijd maar pijn doen om te weten dat wij deze drastische dingen doen om onszelf te beschermen tegen pijn. Om te weten dat jullie allebei meer in een ziekenhuis zouden zijn dan dat jullie thuis zouden zijn. Te weten dat jullie misschien geen pijn hebben gevoeld, maar jullie allebei toch een sterk hartje hebben gehad. Gisteren zijn wij naar het café van Kimmie geweest,vreemd genoeg voelde ik er mij niet thuis. Ik kon niet lang op dezelfde plaats blijven zitten,want ik heb nog steeds pijn van de bevalling en de weeënopwekkers. Ik zag ook hoe de mensen onbezorgd lachten en plezier maakten, en dan denk ik bij mezelf,ik hoor hier niet thuis,ik heb zoveel verdriet en jullie weten dit niet eens. Er was daar iemand zwanger,ze had en mooi buikje en wreef er steeds aan. Ze was zo blij dat er leven in zich groeide,en ik was zo jaloers dat ik hier eigenlijk ook met een klein bolle buikje kon gezeten hebben. Ze kijkt mij nu en dan aan,we wisselen even oogcontact en ik lach even schuin weg. Ik ben blij voor haar dat ze een baby draagt,en gelukkig kan genieten van haar kindje die nu volop in haar groeit ,waar ze straks kan van genieten. Maar ik,zal ik dit ooit nog kunnen zeggen?
We zijn thuis,papa eet pitta,hij slokt het binnen, ik denk er even aan dat ik mijn vitaminen nog moet nemen, maar waarom zou ik? Ik hoef nu niks meer te nemen,er zit geen baby meer in mij. Jij bent er toch niet meer! Ik moet aan niks meer denken.
Voel nu en dan iets op mijn blaas drukken,maar het kan niet, jij zit er niet meer in,waarom heb ik dat gevoel toch nog steeds? Vreemd!
