Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
21-11-2009
Zaterdag 21 november 2009
Hallo Zoë en Amy,
Elke dag gaat een beetje moeilijker sinds ik jullie kwijt ben. De dag zelf had ik geen besef van wat er ging gebeuren, de dag erna was ik zo moe van de bevalling en het ziek zijn tijdens de arbeid zelf dat ik het nog niet besefte,maar nu de dagen al wat voorbij zijn,besef ik dat ik alweer een kindje verloren heb. Ik blijf toch met vele vragen achter,waar ik denk dat ik geen antwoord op zal krijgen. Ik weet met mijzelf echt geen raad meer,en kan moeilijk vriendelijk zijn. Ik loop wat vies rond,en dan begrijpt niemand hoe dat komt. Ik heb moeite om mij te concetreren op andere dingen, die totaal niks met dit te maken hebben. Ik vraag mij gewoon af of ik het nu allemaal zal kunnen verwerken. Het zal weer zoveel tijd vragen,en zoveel kracht om er bovenop te komen. En dan rest mij de grote vraag;kan ik dit opnieuw aan? Ik kan daar nu misschien nog niet op antwoorden,omdat het nu nog allemaal zo emotioneel ligt,maar ik wil er toch bij stil staan. Mijn drang naar een baby is deze moeite denk ik wel waard. Als ik zou weten dat het de volgende keer wel zal goed zijn, dan zou ik er direct terug aan beginnen,maar dat is een groot vraagteken! En kan een mens nog zoveel verwerken,en op zo een korte tijd? Het is toch telkens weer een zware dobber om te verwerken. Het is zoals de gyneacologe zei,we zijn nog jong en hebben nog alle tijd om een baby op de wereld te zetten. Ook zij is ervan overtuigd dat ik over een paar maanden terug aan haar bureau zal staan met het goede nieuws dat ik terug zwanger ben. En ook ikzelf heb direct in het moederhuis gezegd dat ik zo snel mogelijk opnieuw zou proberen,maar als ik dan s'avonds in mijn bedje lig en eraan denk dat als ik zwanger ben,ik weer opnieuw die zware testen moet ondergaan,en die lange periode moet afwachten vooraleer ik kan genieten van een zwangerschap,dan heb ik heel veel schrik. Ik voel op dat moment mijn hartje uit mijn keel bonken. En dan stel ik mijzelf de vraag,kan ik dit nog aan.? Niemand kan hierop antwoorden,en niemand kan deze beslissing voor mij nemen,want alleen ik moet alles ondergaan, het is enkel het verdriet dat ik kan delen,en dan nog ligt dat voor buitenstaanders helemaal anders. Ook familie kan niet voelen wat wij voelen. Wij kunnen ons gezinnetje niet zomaar meer gaan uitbreiden, wij moeten daarvoor vele angsten doorstaan,wat vroeger voor ons zo simpel leek,valt nu allemaal in het water. Nooit had ik gedacht dat ik dit zou tegen komen,dat ik dat zou doormaken. Ja,wie wel hé?! Een leven zonder zorgen zou ik nu graag willen. Ik had veel liever een jaar moeten proberen om zwanger te worden, dan zo snel zwanger zijn en het telkens weer moeten afstaan. Het is toch telkens een baby die wij doen sterven hé,het is al geen vruchtje meer. Maar iedere keer weer een kind,die van ons uit liefde gemaakt is. Wij beslissen over leven die in ons groeit en dat maakt de pijn telkens weer zwaarder. Als ik dan naar Toby kijk,dan vraag ik mij af waarom ik daar geen genoegen mee neem. Waarom ik niet gewoon tevreden kan zijn met wat ik heb. Ik zie hem doodgraag,maar het gaat gewoon niet om te moeten beseffen dat het maar hem is dat ik ooit zal hebben. Dat hij later alleen zal moeten zijn,en misschien als wij er ooit niet meer zullen zijn,zal hij geen broerof zusje hebben waar hij heen kan gaan. Ook voor ons,te weten dat wij enkel op hem zullen kunnen rekenen als er iets is,of als er een feestje is,eens Toby de deur uit is, wat nu misschien nog lang lijkt,maar dan blijven wij weer alleen over. Ook ons kamertje boven blijft die kille uitstraling hebben, het staat leeg,babyspulletjes die op zolder liggen,nog nooit gebruikt zijn geweest,het doet allemaal zo verschrikkelijk veel pijn. En dan zeg ik tegen mijzelf,wij mieten dit nog eens proberen. Wat kunnn we nu nog meer meemaken dan we al gehad hebben. Voor die ene keer nog moeten we dit nu ook weer niet laten. Twee bevallingen achter de rug,en met lege handen naar huis gaan, dit kunnen we zeker en vast nog eens over doen,want we kennen nu de procedures al,voor als het slecht is. We zullen zien! In ieder geval,ik heb weer van die slapeloze nachten met veel zorgen en gejank,die niet zo vlug meer over zal gaan. Ik mis mijn kindjes allebei even veel,en voor mij zullen ze altijd in mijn hartje zijn,zoalsik altijd al zei,er is plaats genoeg voor al mijn kindjes! kusje mama xx
