Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
15-11-2009
Zondag 15 november 2009
Hallo mijn kleine lieve meid,
Hier ben ik dan weer ... Het was voor mama een heel bewogen weekendje.. Gisteren langs geweest bij meme Georgette. Daarna zijn we met tante Anja en pepe Nico en de kids& Frank nog iets gaan drinken in t'stil ende in Izegem. Het gesprek daar ging nu en dan over jouw,Zoë en natuurlijk ook over de uitslag volgende week wat de nieuwe baby betreft. Het onderwerp lag voor mama heel gevoelig dit weekend, ik had alle spanningen van de afgelopen dagen en weken opgekropt,en deze kwamen vrij bij dit gesprek. Het deed eens deugd nog eens goed te kunnen huilen in papa zijn armen,zodat hij ook mijn verdriet om jou nog eens kon zien. Papa beseft denk ik soms niet dat ik er nog heel veel mee vastzit diep in mijn binnenste en wij praten hier ook nooit meer over jou, toch niet in de diepste zin. Als wij in detail praten over jou,dan komt alles weer zo hevig te boven, en dan stoppen wij meestal met praten daarover. En nu dit weekend hoorde ik papa zijn gevoel nog eens, en zag hij ook wat ik voel,en wat ik doormaak de laatste dagen. Iedereen is ervan overtuigd dat wij onze baby zullen kunnen houden, en dat hoop ik uit het diepste van mijn hart,ik verlang naar de dag dat ik met een gerust hartje kan zeggen dat ik zwanger ben, dat ik niet hoef te denken dat het nog kan verkeerd lopen. Ik wil gelukkig zijn,zoals een ander. Ik zie zoveel mama's die een bol buikje dragen,zij zijn gelukkig en zijn zich van geen kwaad bewust,terwijl wij met schrik in ons hartje moeten leven. Maar de dag komt ooit wel dat wij fier zullen zijn op ons buikje!
Ik zie ook dat iedereen er mee in zit dat wij het allemaal opnieuw zouden kunnen herbeleven,en ben er ook van overtuigd dat er velen van onze familie met schrik in hun hart leven voor ons. En ik hoop ook voor hen ,dat dit voorbij gaat. Iedereen die jou,mijn kleine meisje hebben gezien weten natuurlijk het beste waarover wij praten,en hebben ook een gevoel gevoeld,die zij nooit voordien hadden gekend. Zij zijn allemaal geconfronteerd geweest met ons verdriet, en ik weet ook dat zij pijn hebben gevoeld toen ze jou in hun armen voelden. Je was er zo tastbaar aanwezig,je was zoals tante gisteren zei; zoals een klein poppetje die in hun armen lag. Je had vingertjes en teentjes. En je was zo mooi voor ons!
Ik hoop dat ik de volgende keer als ik hier kom schrijven, een positief humeurtje kan hebben,en dat ik het nieuws over de daken mag schreeuwen! Ik weet dat jij er bent voor ons,en al het mogelijke doet om voor mama en papa een engeltje uit de duizend te zijn.
Ik hou van je,en ik mis je! xxx Duimen voor mama en papa en broertje!
Vandaag niet zo veel gedaan,beetje muziek beluisterd mosseltjes gehaald voor papa en kleertjes voor Toby en papa gekocht. Wou niet te veel de baan op,en wou ook niet veel doen omdat we vandaag vrijdag de dertiende zijn. Ik geloof in het ongeluk,dus heb ik mij bewust kalm gehouden. Zag al vroeg in de morgen dat deze dag vol ongelukken voor mij zou zitten,want ik had al deze morgen mijn voetje verstuikt mijn hand al verbrand,en mijn tenen tegen de kast gestoken. Dus je kan daaraan al zien dat het niet goed zat.
Ik ben ook heel nerveus.. loop stressie rond,en ik voel het aan mijn lichaam dat het even weer wat rust kan gebruiken,ik ben vooral moe en heb van de kwaaltjes die veroorzaakt worden door stress. Het mag inderdaad allemaal beginnen komen. Nog een paar dagen op mij tandjes bijten en dan weet ik hopelijk een goede uitslag. Ik droom ook heel slecht! Heb nachtmerries die van kwaad naar erger gaan. Zo heb ik al gedroomd dat ons kindje helemaal niet gezond was, heb al een miskraam gehad,heb de bevalling van jou mijn kleine meid alweer meegemaakt,dus ja..het mag allemaal wel een beetje normaal worden.
Heb toch stiekem vandaag eens tegen mijn princiepes in naar de babynaampjes gaan kijken op internet. Zal niet zeggen dat het me niks deed,maar kon nog niet echt iets kiezen,straks is het misschien toch voor niks geweest, al hoop ik stiekem dat alles nu in orde komt.
Mijn zusjes zijn ook op bezoek geweest, de ene is zwanger en alles is nu in orde met de baby. De andere heeft al 3 kindjes en zal niet meer zwanger worden. (denk ik toch )
Mijn afspraak voor volgende week bij de gyneacologe is ook verplaatst naar volgende week donderdag. Ik dacht toen ze belde dat er nieuws was,maar helaas nog niks. Ik zal het alleszins wel plaatsen op ons blogje als ik nieuws heb.
zo,ik ga je nu een beetje laten, ik ga mijn haartjes wassen en eten dada meisje tot later xxxxxxx staren
De regen stroomt als tranen langs de ruit 'T is of de ganse hemel om je huilt Ik voel me zo mistroostig als het weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
'K herinner mij de tijd van jij en ik Van d' allereerste tot de laatste blik 'K zie je nog altijd als verslagen staan Toen ik vertelde dat ik weg moest gaan
Ik mis je zo ik mis je meer en meer Ik zie je in mijn dromen keer op keer Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik weet niet wat er mij toen heeft bezield Te denken dat ik minder van je hield 'K besef nu dat het lang niet over is Omdat ik jou nog alle dagen mis
Ik mis je zo ik mis je meer en meer Ik zie je in mijn dromen keer op keer Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik mis je zo ik mis je meer en meer Ik zie je in mijn dromen keer op keer Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik had je het leven willen geven en al het geluk daar omheen maar hoe maak je iemand gelukkig als het geluk voor mezelf maar niet verscheen..
vergeten doe ik je niet je blijft altijd voor mij bestaan. dat kleine wondertje in mijn buik met een profiel en ook een naam
ik heb je nooit gekend maar wel gezien maar wel heel intens gevoeld toen ik ondekte dat er een ander leven in mijn leven verscheen echt, ik heb het nooit zo bedoeld..
een paar seconden na het ondekken van jou greep ik naar mijn buik met beide handen En werd ik me bewust van jou aanwezigheid en een zee van tranen vanaf die dag heb ik mijn handen geen seconde meer van je af gehaald. ik voelde me niet meer alleen
Ook al was je in me buik en nog zo klein mijn leven zou totaal anders ingedeeld zijn 's nachts denk ik vaak aan je en onthoud je blijft altijd in mijn gedachte..
ik wilde al meteen voor je zorgen en beschermde de ruimte om jou heen
Ik heb een hoop tranen om je gelaten een hoop verdriet om je gehad ik wilde echt het allerbeste voor jou geloof me mijn kleine lieve Zoë Weet goed dat ik het niet kwaad bedoelde..
Mijn laatste moment met jou lagen we op een bed niet zo maar een bed maar het bed waarop ik bepaalde dat ik je moest laten gaan ik heb je nog even vast gehouden en liet nog eenmaal een traan.
niemand heeft deze gezien want dat was mijn hart dat huilde en zich nog even vast hield aan ons samen zijn. op een klein scherm zag ik je nog even daar zorgeloos rond zweven
wist dat we in mijn diepe slaap nog even samen zouden zijn... Ik hoorde stemmen in de verte en greep naar mijn buik..
je was weg voorgoed Ik was weer alleen maar in mijn hart heb je een plek en zal je altijd blijven bestaan en neem ik je mee op mijn levenspad..
Diep in mijn hart ben je altijd dichtbij en denk ik aan je hoe het zou zijn, als je nu zou liggen naast mijn zij.. hopelijk begrijp je de beslissing die ik heb genomen en zie het alsjeblieft niet alsof ik je leven heb weggenomen.
Deed ik het niet dan was het niet voorbij
dag en nacht denk ik aan jou hoe het zou zijn als ik je nu nog bij me zou dragen Maar ja dat zijn een van de vele vragen die nu door mijn hoofd heen dwalen
Ik maak nu een eind aan jouw gedicht en doe stiekem even mn ogen dicht ..even denkend aan jou hoe het zou zijn als jij .
Ik zal altijd teveel aan je denken maar had je echt veel willen schenken er waren mensen die je graag op de echo hadden willen zien maar ik zeg ze van ja jij was een dikke tien
niemand krijgt jou ooit nog te zien En ik ook niet
Hallo lieve Zoë, Ik ben er terug... twee dagen in de zetel gerust en nu kan ik er weer tegen.. Alé dat denk ik toch. Heb net ons huisje gepoetst,en ik moet zeggen..het doet pijn. Ik heb weer een beetje te veel hooi op mijn vorkje genomen, maar het was hier zo vuil,had nog niks gedaan sinds de punctie en dan zie je dat wel aan je huisje hé.
Ik heb al veel aan jou gedacht hoor. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik naar je foto's staar. Heb al traantjes gelaten,ik ben al blij geweest.. ik ben al van alles geweest de laatste dagen. Maar ik probeer de moed niet te verliezen. Wat gebeurd is met jou moet ik een plaats in mijn leven leren te geven net zoals dingen die er nog in mijn leven kunnen gebeuren,en ook al gaat dat niet zo snel ik weet zeker dat ik het op één of andere manier toch zal doen,en dat ik dan weer een gelukkig mens zal zijn. Nu lopen we nog met hoop in ons hartje,die gedeeld gaat met verdriet,maar eens komt er een tijd dat we weer anders gaan leven,en dat alles dan weer van zelf zal gaan. Eeen mens mag niet te veel verlangen in zijn leven . Maar toch..het laat niet weg dat ik nog verdriet heb om jouw. Ik moet elke dag denken hoe het had geweest als jij hier nu was,ik had nu wel in bevallingsverlof geweest. Had waarschijnlijk nu heel moe geweest van het s'nachts opstaan voor jou. Had zoveel kunnen doen met jou. En dan besef ik wat ik mis. In mijn hartje voelt het nog steeds zo leeg zonder jou, het gevoel dat er een ander babytje in mijn buikje zit heb ik niet. Ik voel niks..en vind dat zo raar. Ik weet dat ik er bewust niet wil aan hechten,maar wil toch iets voelen. Wil dat geluk terug voelen die ik had toen ik zwanger was van jou. Maar dat vind ik niet terug. Elke echo die ik nu krijg of gekregen heb doet mij huilen, doet mij terug denken aan jou.. Het is zo verschrikkelijk dit verlies om te verwerken. Het gemis houd niet op,het blijft maar haperen diep binnen in. Maar ik blijf proberen jou een plaatsje te geven, en het te aanvaarden dat het nu zo is.
Heb nog steeds naar geen babyje gaan kijken, onlangs is er een vriendin van mij bevallen,ik kan niet gaan. Het doet pijn,is vreemd.. En ik vermoed dat dit nog een tijdje zo zal zijn. Straks zet ik die stap wel,maar nu nog niet.. Is nog een klein beetje te vroeg nu..
Ik mis je kleine meid,als je dat maar nooit vergeet kusje en knuf mama xxx
Ik heb een verschrikkelijke avond en nacht achter de rug. Ik heb geweend van de pijn,en normaal gezien ligt mijn pijn grens redelijk hoog. Maar deze keer heb ik er toch wel moeite mee. Ik ben heel vroeg gaan slapen,toch proberen te slapen. Ik kon nergens goed liggen,niet in de zetel,niet in mijn bed. Ik kon nauwelijks de trap doen zonder pijn te voelen. Het schijnt wel dat het normaal is dat als ik rechtop sta,en wandel of naar boven loop dat het meer pijn zal doen/ Chance dat mijn bedje beneden staat. Ik voel ook constant mijn weeën opkomen,en probeer ze dan onder controle te houden. Dat is ook allemaal volkomen normaal,ze hebben in mijn moederkoek zitten peuzelen,en dat is een spier,en das normaal dat die nu samen trekt. Maar het is een zeer ambetant gevoel. Ik ben nog niet stil blijven staan bij de uitslag,heel even wel.. Maar ik verwacht niks..dan is de pijn misschien heel wat minder om dragen. Ik kan alleen maar hopen dat alles in orde is. Gezien de echo van gisteren zou je helemaal niet denken dat er iets verkeerd is met de baby,het zat rustig met zijn handjes te spelen,en leek alsof het gezond was. Maar jij Zoë tje zag er ook zo normaal uit,dat je eigenlijk toch niet gezond bleek. Dus ben ik van het gedachte dat we toch zullen moeten duimen,en wachten op een telefoontje van doketr Logghe. Ik heb sowieso volgende week al weer een afspraak bij de gyneacologe in Roeselare. Als het goed is krijg ik dan een echo mee,en als het niet goed is zal ik denk ik naar het ziekenhuis moeten voor de curretage. Hopen van niet,want daar zie ik dan alweer tegenop! Niet alleen het feit om die pijn weer te voelen,het is al dat emotionele die zwaar begint door te wegen. Er mag nu een beetje rust gaan terug keren in ons gezinnetje,en in de familie. Het is voor iedereen zwaar en ambetant niet te weten hoe wij ons moeten gedragen. Ook kunnen wij helemaal niet genieten van onze zwangerschap. Je zou het wel willen,maar je kan het niet. Papa is ervan overtuigd dat het goed zit,hij durft al te zeggen dat zijn kindje er in mei zal komen,ik daarentegen blijf zeer koel,ook al hou ik van dit kindje, ik kan mij niet hechten. Ook al denk ik diep in mijn binnenste dat het nu toch raar zou zijn dat er alweer iets fout is gelopen in de baby zijn chromosomen,dat het er wel zou moeten om doen dat het fout zit. Het is zo raar om het allemaal goed te kunnen begrijpen,maar het is enkel bij nummer 7 dat het zou kunnen fout lopen,als dit babytje geen goede nummer 7 heeft uit zichzelf dan kan hij of zij het zeker niet van ons gaan krijgen. Omdat wij die dus niet meer dubbel hebben,het zal dus enkel en alleen aan dat nummertje liggen. En zo is onze Toby wel ter wereld gekomen,bij hem was er niks mis met dat nummertje.
Hier zit ik dan nu..te wachten,te hopen en pijn te lijden... Helemaal alleen thuis,Toby naar school.. Slaapt bij tante Heidy.. Ik mis hem eigenlijk wel,voel me dan schuldig omdat hij niet thuis kan zijn. Maar alle stress die ik nu zou kunnen hebben,kan leiden tot een miskraam. Dus ik moet 1 weekje op mijn tanden bijten,en dan is alles weer zo goed als normaal.. Ik verlang al om het te weten.. Dat het maar vlug weer volgende week is,dat ik het geslacht weet,en of het goed zit. En dan zal ik toch weer een beetje geluk in mijn leven krijgen. Dan zal ik eens kunnen lachen.
Iedereen is waarschijnlijk benieuwd voor het verhaal te lezen en te weten of alles goed ging,dus hier ben ik er mee..
Deze morgen aangezet om 8u15.Had een afspraak om 9u30 in het AZ van Brugge bij dokter Logghe. Ik was heel erg zenuwachtig,en moest constant plassen daardoor. Onderweg hadden we in Brugge zelf alle mogelijke verkeer die er maar kon zijn. Het werd al laat en we waren er nog niet. Bij het aankomen in het ziekenhuis zelf moesten we ons eerst nog gaan inschrijven. Dan werd je doorverwezen naar de gyneacologie,en van daar terug naar het loketje om klevertjes te krijgen die ze dan op de staaltjes kunne kleven na de punctie. Van daaruit moesten we dan naar de derde verdieping. Toen we boven kwamen,zagen we daar niemand,het was de afdeling van de maternieit maar was geen kat te zien. Toen zijn we maar zelf gaan zoeken waar we moesten zijn,en eens we het bordje prenatale diagnostiek zagen wisten we dat we goed zaten. Eens we in de wachtzaal zaten zat ik vol zenuwen,moest plassen en durfde eerst niet gaan. Toen het wat lang begon te duren,ben ik toch maar de gang afgelopen om te gaan plassen. Eens ik terug was,kwamen ze mij halen. Ik kwam binnen in een donkere kamer met een bedje zoals bij de gewone gyneacologen en een groot plasma scherm waarop ik mijn babytje kon zien. De gyneacologe dokter Logghe was een vrouwelijke en zeer vriendelijke dame, zij stelde ons eerst de vragen over Zoë,en begon dan uit te leggen wat ze ging doen. Er waren 4 mensen die haar assisteerden om deze punctie uit te voeren. Waarvan twee studenten van het AZ van Brugge. Ik kreeg eerst een echo waarop de baby goed te zien was, prachtig hoe dit alweer een grote baby is geworden. Ik durfde niet echt te lachen toen ik het hartje hoorde,omdat ik bang was mij te gaan hechten,maar toen ze zei mooi he,kon ik niet anders. Het was prachtig ,maar eveneens ook heel emotioneel. Ik huilde van blijheid,verdriet,alle emoties kwamen los. Ik mis mijn kleine meid,de gedachte dat ik dit ook zal moeten afgeven speelt in mijn achterhoofd. Papa moet ook slikken als hij de beelden ziet. Een mooie grote baby zegt hij.. Ja idd...een baby in mijn buikje,een wonder van ons tweetjes.
De punctie; Ze bekijken eerst of de moederkoek zichtbaar is via de buikwand,als die goed ligt kan de punctie uitgevoerd worden via de buik,zoniet zal het vaginaal gebeuren. En ik heb meteen geluk,het kan via de buikwand. De gyneacologe kijkt met de echo zodat zij de moederkoek goed kan zien, en de vroedvrouw geeft haar de dikke naald met verdoving. Ze verdoven mijn buik zodra ze zien dat het goed zit. Die prik doet inmens veel pijn,maar kan het nog accepteren. De grootste pijn komt zodra ze mijn buikwandje hebben verdoofd. Ze kunnen enkel en alleen de wand verdoven,alles wat eronder zit niet. Eens de verdoving erin zit,steken ze een naald van 1,6 mm in mijn buik, ze steken in die naald nog een dunnere naald om de vlokken mee op te trekken. Het prikje zelf duurt niet lang,maar het voelt aan alsof ze iets vastnemen in mijn baarmoeder, en dat is ook zo. Het gevoel is niet beschrijfelijk,alleen hevige felle pijn. Ik knijp in papa zijn handen,kan nog net 1 vinger van hem grijpen als ze zegt dat ik nu heel erg moet stil liggen,en niet panikeren. Ik voel een felle prik,de vroedvrouw trekt de spuit heen en weer,wel een paar minuten lang. Ze mag die even uithalen en achter haar staat een potje om die vlokken er in te spuiten, ze vraagt aan de gyneacologe of er genoeg zijn,helaas nog niet. De gyneacologe neemt het over en trekt zelf de spuit heen en weer op, van haar doet het echt wel pijn,ik knijp papa 's vinger tot hij blauw ziet,moest hem loslaten,of deed hem nog meer pijn. Na een twintig tal minuten is de punctie over. Ik voel mij raar,ongemakkelijk en het doet pijn,pijn die ik niet kan verdragen, alsof ze mijn buikje hebben leeggehaald. Ik voel iets langs mijn buik lopen,het is bloed,heel veel bloed. Je kan dat bijna niet geloven wat je daarvan al verliest. Ze hebben nu genoeg vlokken van de moederkoek kunnen schrepen, toen de naald in mij zat moesten ze goed opletten want ze zaten op en riskante plaats. En vandaar dat ik stil moest liggen en absoluut niet panikeren. Het op en neer trekken van de spuit was omdat ze met die naald een stukje van mijn moederkoek afschrepen. Eens alles gedaan was moest ik blijven liggen,ik had te veel pijn om op te staan. Ze zeiden wel dat er veel bloed was meegekomen,maar dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Nadien hebben ze nog bloed van mij afgenomen en ook van papa, dit voor de dna van de baby. Nadien mochten we gaan rusten in een kamertje,papa kreeg koffie,mama mocht niet en een boterhammetje met kaas. Na alle zorgen zijn wij naar huis gekomen,en de uitslag zal bekend zijn binnen de 7 a 10 dagen. Nu moet ik veel rusten,want het doet nog veel pijn. Duimen maar!
Eerst en vooral iedereen bedankt voor de steun die wij krijgen voor morgen, had helemaal geen idee dat nog zoveel mensen mijn blogje lezen en ons blijven steunen in onze duistere periodes.. Er zijn zoveel dingen die ik jullie zou willen zeggen,maar ik kan maar aan 1 ding denken,en dat is morgen. Ik ben heel blij dat ik zoveel mensen ken die mij steunen, want soms vergeet je weleens dat er mensen zijn die om je geven. Voor mij is dit nu een moeilijke dag,een raar moment,een pijnlijk moment. Ik heb barstende hoofdpijn,en kan niet gaan slapen,want dan is het snel morgen,en daar verlang ik eigenlijk niet naar. Ik had mij voorgenomen even niet op de site te schrijven,omdat mijn gedachten verder zitten dan ik eigenlijk wil,en deze site blijft voor kleine Zoë. Al zou zij heel graag blijven weten wat er met mama gebeurd, toch vind ik dit raar om over de nieuwe baby hier te spreken. Dit is haar moment. Ik heb deze middag alles nog eens goed doorgenomen wat er morgen zal gebeuren,er zal dus met een dikke naald vlokken worden getrokken via de baarmoeder van de moederkoek. Er zullen nadien weeën opkomen en bloedverlies zal er ook aanwezig zijn. Normaal 72 uur na de testen zullen we resultaten krijgen,maar aangezien de feestdag van woensdag er tussen valt,zal er wat meer tijd over gaan. Als het goed zit,weet ik tegen vrijdag het nieuws. Als het fout zit,word de baby onder narcose uit mijn buikje gehaald. Ben heel bang om het al weer te moeten afgeven,maar als de natuur het weer even voor mij over neemt,zal ik daar vrede moeten meenemen. En zal ik dat kunnen? Ik heb broertje Toby voor deze week bij tante gelaten,hij zal daar goed zijn en ik moet een tijdje platte rust nemen. Ik zal hem wel missen,maar zal ook bij de dingen kunnen stil staan, en voor even in mijn eentje alles kunnen op een rijtje zetten. Dat moet ook eens kunnen. Ik heb nog geen kaarsje aangestoken,heb er wel al naar gekeken, heb naar de foto's van Zoë zitten staren,en heb gedacht in mijzelf zou ik nu een kaarsje van haar aansteken.. Maar hoe erg het ook klinkt,die kaars heeft mij in juni ook niet geholpen. Zal morgen voor ik vertrek mijn gebedje doen,en draag de ketting van onze kleine meid elke dag,en die zal mij wel sterkte en moed meegeven. Ik draag haar in mjn hartje,en zij zal mij wel beschermen voor het ergste.
Voor iedereen die met mij meeleeft,iedereen die mij vandaag en morgen een smsje of mailtje heeft gestuurd,en welgemeende dankjewel. Ik hoop dat ik jullie goed nieuws kan meedelen,en echt waar mensen mercie voor alles. Jullie steunen mij door dik en dun,en dat had ik nooit verwacht. Ik hoop dat er nu niks meer fout loopt,zodat jullie niet meer aan mij hoeven te denken,in de slechte tijden dan.
Tot morgen allemaal en zoals altijd,kindje ik hou van jou,mis jou en zal jou NOOIT vergeten. Voor diegene die er kunnen bij stil staan, denk eens aan ons om 9u30 en hoop dat het vlotjes gaat en geen pijn doet. En daarna duimen op goede reslutaten.
Morgen is het zo ver.... Ik zie er eigenlijk tegen op,maar weet dat het nodig is dat we die test doen. Ik heb schrik,kan amper nog denken aan andere dingen. Zal ik alles nu weer gaan herbeleven... Ik ben blij dat iedereen met ons meeleeft en hoopt dat dit wondertje gezond zal zijn,en dat ze ons vrijdag zullen opbellen met ongelooflijk goed nieuws... Ik hoop dat ik niet te veel pijn zal hebben als ze de punctie uitvoeren, maar het is zoals papa zegt,het is geen eeuwig langdurige pijn, het is een halfuurtje op mijn tanden bijten,hoogstens een uur en daarna kan ik weer gaan rusten en hopen op leven. Ik ben eigenlijk wel bang dat ik er morgen zal toekomen en dat het hartje niet meer zal kloppen,al voelt het wel aan dat er nog leven in mijn buikje zit,maar toch heb ik schrik en hopelijk zien ze iets positiefs in de echo,zodat ik nog niks moet vrezen. Ik kan vandaag alleen maar kaarsjes aan steken en bidden samen met mijn familie en vrienden en kenissen dat alles goed mag gaan. Het is het enige wat wij kunnen doen. En we zullen alles moeten nemen zoals het komt. Ala ik thuiskom zal ik meteen komen schrijven hoe het is gegaan. Denk thuis te zijn in de namiddag,je hoort mij dan wel. In ieder geval blijf ik aan jouw denken mijn kleine meisje dat ik jou nu verloren ben,kan het nog steeds niet geloven, het blijft een langdurige nachtmerrie,ik mis je lieve schat voor altijd en eeuwig
Hey mijn kleine meid, Ik wou je nog een goede nacht wensen en zeggen dat ik jou nog steeds heel erg mis. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Jij bent mijn engeltje,mijn mooiste sterretje die hierboven zo mooi schittert. Ik heb op dit moment zoveel zenuwen voor maandag,maar dat wil niet zeggen dat ik jou daarom vergeten ben. Ik weet gewoon niet aan wat ik eerst moet denken. Weet gewoon dat ik er nog steeds voor je ben. Dikke kus, mama en papa,en broertje Toby p.s.Brand een kaarsje voor mama, of breng ons een beetje geluk als je kan.
Broertje Toby vertelde mij deze morgen toen ik hem aan het wassen was dat hij er nog een zusje bij wou,eentje zoals jij Zoë. Ik heb hem een klein beetje proberen uit te leggen dat dit niet zo simpel is voor mama om met zekerheid te kunnen zeggen dat er nog een kindje bij ons in het gezinetje komt. Ik weet dat hij dolgraag nog een speelkameraadje zou hebben,hij voelt zich nu en dan wel eenzaam en het spreekt voor zich dat hij dat heel graag zou hebben. Ik begrijp ook dat hij wel ergens diep vanbinnen voelt dat er iets weg is bij ons, dat jij er nu al had moeten zijn,maar dat kindje begrijpt dat zo moeilijk. Hij ziet en hoort dat tante Wendy een babytje krijgt,en hoort dat mama ook een kindje in haar buikje heeft ,maar mama zegt dat nu al van begin januari 2009 voor hem lijkt dit onwaarschijnlijk lang,en er komt maar geen einde aan. Dat babytje komt maar niet volgens hem. Het is zo moeilijk hem dit uit te leggen,maar ik doe mijn best.
We zijn dinsdag naar de neus oor en keelarts geweest voor papa zijn amandelen. Eens kijken of alles goed genezen is,en ja hoor alles is genezen. Wij hadden ook een briefje van de sociale assistente van het ziekenhuis in Izegem gekregen voor Toby,om logopedie te volgen omdat zijn spraak niet evolueerd. Wij hebben deze afgegeven aan de neus oor keelarts in Roeselare en meteen heeft hij de onderzoeken gedaan die nodig waren om logopedie op te starten. Daar hebben ze gezien dat Toby met heel veel vocht achter zijn oren zit, en daardoor minder goed hoort,en niet goed de klanken hoort die wij kunnen uitspreken. Zo ontwikkelt zijn spraak ook niet goed. Van logopedie is dus voorlopig geen sprake,want hij heeft een ander probleem die medisch moet worden opgelost. Voorlopig krijgt hij nu medicijnen,voor drie weekjes lang. Die wij via zijn neusholtes moeten inspuiten,en een siroopje. Het vocht zou zo moeten afdrijven. Als het binnen drie weken niet weg zal zijn,wat onwaarschijnlijk lijkt, zal hij onder narcose buisjes in zijn oren krijgen,en alles zal dan wel beteren. Toen ik het nieuws hoorde was ik meteen van de kaart. Het woordje vocht komt de laatste tijd nogal hard aan als ik dat hoor. Ik moest meteen huilen,en kon mijn tranen niet bedwingen bij de dokter. Het is natuurlijk allemaal niet erg,maar het idee dat jij mijn kleine meid gestorven bent aan vocht in je lichaampje doet mij niet veel goeds om te horen dat het ook in mijn zoontje aanwezig is. Maar ik zeg er wel bij,het is helemaal niet zo erg als van jou,het is zeker niet levensbedreigend. Het vocht zal eruit gaan,en alles zal genezen,zodat Toby kan horen zoals wij. Het was gewoon het feit dat het woord'vocht' mij niet aanstaat. Wij hebben dit nooit eerder opgemerkt omdat Toby sinds januari 2009 niet meer naar de dokter is geweest,hij was nooit ziek,heeft wel eens hoge pieken van koorts gehad, maar verdween na een dagje zetpilletjes te steken,nadien bekeken zal dit iets te maken hebben gehad met die oortjes met vocht natuurlijk. Maar we zijn er op tijd bij,nu zijn spraak moet ontwikkelen . Als we er niet zouden achter kijken zou hij natuurlijk meer en meer achterstand krijgen in zijn taal,en dan pas zou het een probleem worden. Ze spreken in geen geval van oorapparaten,het kan met buisjes helemaal hersteld worden. Daar zijn wij al heel blij om.
Met mama gaat het redelijk goed,alhoewel ik mij niet lekker voel. Ik ben de ganse dag door misselijk,en ben nog steeds heel zenuwachtig. Meer dan dat kan ik niet zeggen,want zoals je weet wacht ik af naar de testen en de resultaten,en als die voorbij zijn,kan ik rustig verder doen met wat ik bezig was. En kan ik misschien genieten van een mooie zwangerschap,en mag ik eindelijk openlijk bekennen dat ik zwanger ben,want nu durf ik het niet zomaar zeggen tegen vreemden. Hoe meer er op de hoogte zijn,hoe meer ik er moet vertellen nadien als het zou fout lopen. Het zou mezelf een hoop ellende besparen. Ik moet wel toegeven dat ik in mijn achterhoofd wel denk dat het goed zal komen, maar mijn hartje is heel bang dat het zal verkeerd lopen. Ik hoop dat mijn verstand de bovenhand haalt.
Hallo meisje, Hier ben ik weer.. Ik weet niet eens wat ik moet schrijven,ik wou gewoon hier zijn.. Bij jouw.. Ik heb zoveel in gedachten die ik wil schrijven,maar zou niet weten waar te beginnen,en tenslotte zal alles weer naar hetzelfde leiden, naar jouw,naar jou geboorte,naar ons verdriet. We kunnen niet over andere dingen schrijven,want die zijn er voorlopig niet in ons leven. Wij kunnen maar aan 1 ding denken,en daar kunnen we maar over schrijven. Ik geef er ook niet om of deze site op de hoogste plaats zou staan van de meest bekende en beste blogs die er zijn,omdat dit geen publiciteitsstunt is. Ik schrijf niet voor anderen,ik schrijf nar jou mijn meisje, ik schrijf graag wat ik denk,en wat ik voel op dit eigenste moment. En wat er in mijn omgeving gebeurd,en in mijn gezin. Ook al kan ik niet alles schrijven wat er gebeurd,het belangrijkste vertel ik jou toch altijd. Ik zag het gastenboek dat nichtje Kelly ons heeft geschreven, dat ze zicht afvraagt of jij al gegroeid zou zijn,of jij daarboven gelukkig bent. Ik neem aan van wel ,ik denk niet dat jij gegroeid bent,of dat jij veranderd bent, maar ik weet wel dat jij daar gelukkig bent,dat je het nu hebt kunnen aanvaarden dat jij nog niet klaarwas voor deze wereld. Jouw lichaampje was te fragiel om door te kunnen gaan. Maar weet je,we weten nu allebei dat we de beste keuze hebben gemaakt. Dat jij naar hierboven moest om verschillende redenen,en dat ze je daar met liefde behandelen,en het allerbelangrijkste is,dat je niet alleen bent. Er zijn nog duizenden andere engeltjes die naast je staan,zitten of liggen, en allemaal hebben ze een mama en een papa die ze moeten missen, en omgekeerd ook,en die zijn ook gelukkig daarboven. Zij zijn sterk ,net zoals hun mama en papa,en ook wij Zoë,wij moeten dat nu ook doen. Wij moeten bewijzen aan de wereld dat we dit overleefd hebben,dat wij sterk zijn. Wij mogen aan de hele wereld ons verdriet tonen,zolang we het maar te boven komen. En dat doen we,stap voor stap en elk op onze eigen manier.
Wij hebben nog een heel lang leven voor de boeg om het nu al aan zijn eind te laten komen. Wij zullen nog voor zoveel moeten vechten ,en zullen nog veel pijn en leed kennen. Niemand denkt daar graag aan,en niemand gelooft dat,maar toch is het zo. Je hele leven lang zal je moeten vechten met pijn. Wij hebben er nu kunnen kennis mee maken,en heel leuk was dit niet. Het heeft ons leven,en onze gedachten tegenover het leven heel wat veranderd. Je krijgt een andere kijk op het leven. Bij kleine akkefietjes hadde we vroeger ruzie gemaakt,nu is het ,het spreken niet meer waard. Nu denken we dat er ergere dingen in het leven zijn,waarvoor we ons zorgen mogen maken. Nu maken we ons niet meer druk in die kleine dingen. Alleen de grote dingen kunnen ons nog treffen,en ons in ons hart raken.
Onze gevoelens zijn ook helemaal anders dan voordien. Kleine dingen maken grote dingen los bij ons,en vooral bij mij als mama. Bijvoorbeeld televisie kijken ,een film bekijken die gevoelig is,maar waar ik normaal gezien niet ga bij huilen,daar moet ik nu wel bij huilen. Als er iets niet goed zit in de familie ,kan ik er dagen lang over wakker liggen, en dan denk ik,er zijn ergere dingen dan dit.. Ah ja.ik heb een groter hartje gekregen sinds de komst van jou mijn kleine meid. Sinds ik jouw kwijt ben,is het alsof de wereld vergaat,alsof ik mijn leven nu helemaal anders zie,en nog steeds zie ik geen toekomst.. Ik zie niks waarvan ik denk dat ik gelukkig zal worden. Ik kan nu nog niet zeggen dat ik heel gelukkig ben. En zou het ook nog niet graag direct uit mijn mondje horen ook. Daarvoor is het nog steeds te vroeg.
Ik zal mijzelf en mijn gezin wel altijd de kans geven om alles weer opnieuw op te bouwen, en wat we nu kwijt zijn een plaats te geven in ons leven,die ons hopelijk in de toekomst verder zal brengen,dan waar we nu staan. Ik zal er altijd zijn voor mijn gezinnetje,want ik zie ze allemaal graag. En ik weet..het is niet alleen ik die iemand verloren heb,we zijn allemaal iets kostbaars kwijt. En we missen allemaal dat deeltje in ons leven,maar hoe wij het ook draaien en keren, we krijgen het nooit meer terug. We kunnen er nog minuten,uren en dagen,en weken over praten,jij komt niet terug. Ik kan alleen maar treuren om jou,jou missen en jouw liefhebben. Dat is het minste wat ik voor jou kan doen,en altijd zal blijven doen. Je kunt je niet voorstellen wat een gemis dat oplevert diep vanbinnen. Wat een emoties dat het voor mij als mama geeft. Wat een pijn dat het kan doen vanbinnen om je kindje te moeten afgeven in een materniteit,en niet weten wat er thuis te wachten staat als je met lege handen in dat kille huis binnen komt. Nooit wil ik dit nog meemaken,en nooit zal ik het vergeten,al wil ik de mooie momenten die ik nu nog elke dag koester aan jou,helemaal niet vergeten,ze zijn o zo uniek. En ik zal mezelf nooit kunnen verwijten dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, want ik ben zodanig sterk gebleven in het ziekenhuis.. Dat er genoeg tijd en plaats was om van jou afscheid te kunnen nemen, en je in mijn gedachten op te nemen zoals je werkelijk was. Ik wil bij deze nog steeds de materniteit bedanken voor de goeie steun, ondanks de pijn die ik daar heb moeten lijden,waren ze er allemaal een voor een voor mij, en de ontvangst was er super,en dank u voor de tijd die ik met mijn kleine meid daar nog heb kunnen doorbrengen,al wou ik jou nog uren bij mij houden, ik moest jou afgeven,want anders stonden we nu nergens,en had ik nooit kunnen weten wat er eigenlijk allemaal was gebeurd met jou in je ontwikkeling in mijn buikje. Er zal altijd iets in mij gebroken zijn,maar ik zal het met andere dingen in mijn leven moeten lijmen,niks zal ooit nog hetzelfde worden,maar ik kan het proberen om een beter iemand te zijn voor mensen die net hetzelfde hebben meegemaakt en hun te steunen,in wat zij met hun kinderen meemaken. Ik weet ondertussen al dat ik niet de enige ben die het verlies van hun kindje moet verwerken,maar wij zijn er voor iedereen. En vooral voor jou kleine meid. Ik vergeet jou niet dikke knuf ,mama
Heb gisteren weeral met traantjes mijn slaap moeten zoeken.. Nu en dan is dat zo een slaapritueeltje geworden voor mama. Ik denk dan aan alles wat wij de afgelopen weken en maanden hebben moeten doorstaan,en dan bezorgd mij dat wel heel veel traantjes. Het is ook de week van herdenkingen,en misschien ligt het daar wel aan. Het zal nog voor een tijdje nu en dan heel moeilijk zijn voor ons, en vooral nu de testen voor de deur staan van het babytje in mijn buikje. Misschien moet ik het nu ook wel afgeven,of misschien mag ik het houden?! Dat zijn vragen waar we gelukkig wel binnenkort een antwoord op zullen krijgen,en waar we dan mee verder kunnen gaan. Terwijl we over jou blijven onszelf vragen stellen waarom dit wel gebeurd is bij jou,en hoe Toby dan ooit wel ter wereld is gekomen zonder problemen. In ieder geval blijf ik gelukkig dat ik onze Toby wel heb, hij is onze enige houvast op dit moment,en we hopen hem te kunnen delen met nog een babytje. Hij zal altijd met jou blijven opgroeien,en weten dat hij een zusje heeft. Hij kent jou nu al voor een deeltje,en zal de rest als hij ouder is wel beter beginnen begrijpen. Nu kunnen we hem dat niet kwalijk nemen dat hij denkt dat jij nog steeds in mijn buikje zit,en dat je er bijna zult uitkomen. Ik denk ook dat hij stilletjes aan begint te hopen dat het er nu bijna mag zijn. Voor hem lijkt het waarschijnlijk alsof ik al een jaar zwanger ben met die van jou meegerekend natuurlijk. Voor mama is het ook een lange tijd hoor,eerst zoveel leed en pijn doorgemaakt voor jou,dan al die last nadien,het verdriet proberen te verwerken, dan die bloedingen nadien,terug zwanger proberen te geraken en dan ineens zo vlug terug zwanger,het lijkt alsof ik nu al 11 maanden zwanger ben. Heb me dit jaar nog geen 1 keer supergoed gevoeld. Al die ongemakjes stimuleren mij toch niet meer zo goed hoor. Voel me ook niet zo lekker in mijn vel..word vlugger dik.. Kan nog geen zwangerschapskledij gaan dragen,want het kan zijn dat ik over een dikke week alles terug in de bovenste lade van mijn kast mag gaan leggen. Anderzijds kan het zijn dat ik alles mag gaan uitpakken,dat alles er door komt, en dat ik in mei een wondertje mag verwachten. Goh je zou het niet weten wat je eerst moet denken. En eigenlijk word ik bijna gek van denken! Echt waar,je kan je nu echt niet voorstellen hoe zot je word van wachten op resultaten,en eigenlijk moet ik nog eerst die test afleggen. eerst moet ik daarvoor schrik hebben,daarna moet ik het kindje nog kunnen ophouden,en dan volgt de grote uitslag waar we allen al zolang op wachten. zou je geloven dat 11 weken wachten serieus lang is? Daarbovenop hebben wij nog zoveel te verwerken,en voor we het goed en wel beseffen kan er nog iets bijkomen die wij zouden moeten kunnen verwerken. En boven dat alles is voor mij nog steeds het belangrijkste dat jij Zoë tje in de bovenste schuif van mijn hartje zit. Want voor jou heb ik het allermeest moeten vechten. En dat had ik graag jou ganse laven gedaan. Jij bent mijn engeltje ik mis je. x
Hier ben ik weer.. Het was een druk weekendje,zijn overal naartoe geweest en hebben alle huisbezoeken al afgelegd die we in de weekends zouden moeten doen. Met als gevolg dat we vandaag eens rustig kunnen thuis blijven. Ik heb lang kunnen slapen vandaag,en ben er blij om. Ik ben de laatste dagen verschrikkelijk moe,en de stress begint zijn tol te eisen. Het mag allemaal beginnen komen,en stilletjes aan voorbij gaan. Vandaag gaan wij niet naar het kerkhof,het is een dag dat iedereen zal gaan,en het zal er enorm druk zijn. Papa zou liever deze week gaan,dus zal mama ook wachten tot papa kan meegaan. Normaal gezien is papa geen kerkhofhanger,en zal hij ook nooit gaan,ook al ligt het hem nauw aan zijn hartje. Maar nu heeft hij beloofd dat hij zeker zal meegaan, ook al is het dan om mama een plezier te doen. Voor vandaag staat er dus heel weinig op het programma, een dvdke bekijken zal goed genoeg zijn. Zodat we uitgerust zijn om nog deze lange week te kunnen doorkomen,en dan maandag fris naar Brugge te rijden. Op hoop dat alles dan in orde zal zijn. We staan op dit moment een beetje tussen leven en dood hé, we kunnen niks plannen,en helemaal niet vooruitdenken, want straks weten we na vier dagen of het kindje mag blijven, of als het moet gaan. Je kunt in deze situatie enkel en alleen maar blijven hopen dat het nu niet mis loopt,en dat we voor onze verlangens en moed,eindelijk beloond kunnen worden. Mama denkt deze week nog altijd heel veel aan vanessa en Randy,die hun kindje nu ook kwijt zijn.. Het zijn sombere donkere dagen nu voor hen, maar de pijn zal wel verzachten eens ze er samen een beetje over zijn. Ik hoop dat ze met hun verdriet overal terecht kunnen. Het zal nu en dan een beetje moeilijk zijn,maar besef dat als het zo gegaan is,het zo moest zijn. En beter nu,dan later in je zwangerschap. Maar hoe dan ook,het neemt niet weg dat je geen verdriet mag en kan hebben. Het is en bijft een wondertje van jullie tweetjes die je nu niet meer hebt.
en mijn lieve Zoë, Ik blijf aan jouw denken mijn kleine meid, stel mezelf soms heel wat vragen,en ben nu en dan nog heel verdrietig om jouw,kan soms mijn tranen niet bedwingen. Maar ook dat zal ooit wel gaan slijten,zal ooit vervagen.. Die is nu al heel wat verminderd..Is nu al beter om mee om te gaan,maar soms nog o zo lastig. En het komt nog steeds in momenten waarop je het echt niet verwacht. Vrijdagavond zat ik bij Kimmie in hun café,ze draaiden er muziek, we zongen mee,hadden echt heel wat plezier,maar toen.. Bij een liedje..met veel betekenis achter..kwam het weer te boven, ik moest huilen,kon mijn traantjes niet stoppen.. En dan vind je dat een beetje ambetant.. Want mensen weten dat soms niet.. Voor de meesten al te lang geleden,zijn jouw al vergeten. Maar voor mama is dat alsof het gisteren gebeurde.. Maar ah...ik moet er ook door!
slaap maar Zoë mijn engeltje,slaap maar,toe slaap maar ,je bent zo moe bij ons op het schouwke, lach je naar ons toe sluit nu je oogjes maar sluit ze maar verjaag de vliegjes in je wiegje Lach in je droom, lach kind,doe maar het leven vergaat zo gauw nog zonder zorgen jij, slaap nu maar
Hallo lieve Zoë, Ik heb de laatste tijd heel wat emoties te verwerken. Ik word van het ene in het andere geslingerd,en het ziet er niet naar uit dat het een beetje rooskleuriger zal worden. Ik hoor van alles omtrent zwangerschappen,ze mislukken ze zijn doodgeboren,er gaat gewoon altijd iets mis de laatste tijd. Ik denk nu echt dat 2009 een rotjaar is. Niet alleen voor mij,maar voor iedereen! Elk kent miserie op zijn manier,maar ik zie het toch. Het is jammer dat ik mijn punctie in 2009 zal moeten laten uitvoeren,want je zou schrik hebben om dit jaar nog iets te moeten ondergaan. Want stel dat het echt zo is,dat 209 een verdoemd jaar is! Ah,weet je,als het moet gebeuren zal het toch gebeuren,of we nu 2009 zijn of 2010! wat komt moeten we toch aanvaarden,ook al kunnen we dat soms niet. We moeten ons recht trekken aan de goede dingen in ons leven. We vergeten soms te veel de positieve dingen,en dat maakt ons leven heel wat minder aangenaam. Ik leef nu van dag tot dag,en ook dat is lastig. Ik zou graag terug in de toekomst leven,zoals ik vroeger deed. Maar dat kan ik nu even niet meer. Ik zou ook graag terug gelukkig kunnen zijn,en plezier maken zonder zorgen en schuldgevoelens. Maar dat lukt nu even niet. Ik moet nog even volhouden en dan zal mijn leven misschien terug een boost krijgen. 9 november komt in zicht..afwachten dan..en dan erop of eronder! En dan zal alle stress van mijn lichaam vallen,zal ik terug kunnen lachen zal ik terug naar de toekomst kunnen leven en verlangen naar die ene speciale dag,zal ik met broertje Toby kunnen uitkijken naar zijn broer of zusje.. Mar nu..kunnen we er enkel en alleen al wat over dromen.
Gisterenavond ben ik vroeg gaan slapen.. En ik heb gehuild.. Emoties van de ganse dag heb ik gewoon zijn gangetje laten gaan. Ik kon het even niet plaatsen wat die dag was gebeurd bij mijn neef en zijn vrouwtje vanessa.. Wat zij moeten meemaken,en ik heb meegemaakt.. In dezelfde familie..in hetzelfde jaar.. Maar dan denk ik aan jou mijn kleine meid.. En dan denk ik dat ik het nu niet meer zou aankunnen je nog eens te verliezen. Ik vraag me soms af hoe ik het doe om zonder jou te kunnen leven, en mijn leven te lijden zoals ik het nu al gans de tijd doe. Hoe doe ik dat toch? Waar haal ik die krachten vandaan? Ik weet het soms zelf niet. Ik dnek gewoon..als ik niet stil sta bij wat er echt is gebeurd ik nog lang kan blijven doorgaan.. Maar ik mag er echt niet dieper op ingaan dan nu.. Die dag in het moederhuis..was echt zo hard.. Die nacht daar..was zo lastig. Nu en dan als ik in slaap val,dan denk ik aan die nacht toen ik zo verschrikkelijk hard moest vechten voor mezelf en voor jouw toen ik mij zo ziek voelde,en zoveel pijn leed. Ik moest afscheid van jouw gaan nemen,en wist niet eens wat me zou overkomen ik moest over zoveel tegelijk beslissen,en dat ging gewoon niet op dat moment. Ik kon niet helder denken,ik kon niet logisch denken. Ik dacht alleen aan het feit,of ik je heel misschien en heel even levend zou kunnen zien. Maar je gaf geen kreet,je gaf helemaal geen teken van leven. Je was zo plots weg,terwijl je 5 minuten ervoor er nog was voor mij. Waarom? ik mis je zo verschrikkelijk,ik zou je graag nog eens in mijn armen sluiten en je willen zeggen dat ik jouw mama ben,ik zou je nog een laatste kusje geven. want nu moet ik je lang genoeg missen,en mijn leven is nog lang. Tot morgen meisje, zorg voor ons xxx
Heb je al gezien dat er naast jouw een klein sterretje is bijgekomen? Wel,mama's neefje Randy en zijn vrouwtje vanessa zijn hun kindje sinds gisteren verloren..ze was 3 maanden zwanger en het babytje zou al 2 weken dood in haar buikje hebben gezeten .. Ik herbeleefde de pijn helemaal opnieuw toen ik het nieuws hoorde, maar ben er van overtuigd dat jij hierboven zal zorgen voor het kleine wondertje.. Dat er nu twee hele mooie sterretjes naar ons toekijken,het ene zal wat groter zijn dan de andere,maar samen schitteren ze vanuit onze hemel. Langs deze weg wil ik ze dan ook nog een hartje onder riem steken en zeggen dat jullie wereld er nu helemaal anders zal uitzien dan hij voorheen was,dat jullie nu meer angsten bij jezelf zullen ontdekken. En dat jullie nu een pijn kennen ,die niemand kan herkennen. Niemand kan jullie steunen zoals jij dat zelf wilt,niemand zal reageren zoals jij dat wil. Maar zie het goede ervan in,hoe moeilijk dat nu ook wel lijkt. Het kindje zal niet gezond zijn geweest,en beter nu,dan wanneer het groter was,en afstand nemen heel wat moeilijker zou liggen. Het 'kindje'zal nu met een gerust hartje zijn weg naar boven nemen, en vanuit onze mooie hemel zal het schitteren naar zijn of haar mama en papa en broertje Jordy.
Hunker niet weg in je bedje,want niets zal helpen Huil de tranen die je wilt laten gaan,maar blijf doorgaan. Geef je moed niet op,want het zal niet altijd verkeerd lopen. De natuur had het nu misschien in zijn hand, maar eens zal hij toch een van zijn talenten moeten afgeven. Ik duim voor jullie dat je vlug terug zwanger zal zijn en dat alles goed mag gaan.
Opa en oma zijn jouw zondag komen bezoeken en hebben witte roosjes bij jouw weide neergelegd. Mama zal jouw volgende week komen bezoeken en zal ook iets mee brengen. Gisteren heb ik jouw niet kunnen schrijven,ik heb moeten werken tot 2Ou30. Ik had een teambespreking en er moest van alles uitgelegd worden. Tegen dat ik thuis kwam was het al heel laat en ben ik direct gaan slapen. Maar zoals altijd ben ik hier weer terug om jouw te troosten en te zeggen hoe mijn dagje ging. Gisteren verliep niet zo vlot,ik was al van s'morgens niet goedgezind. Ik voelde mij niet zo lekker,had veel zorgen en was op de kop toe nog verdrietig ook. Het maakte mijn dagje niet zo goed en mijn humeur helemaal kapot. Ik moest constant aan je denken,en het liet mij geen seconde met rust. Ik heb heel wat angsten om over twee weken naar Brugge te gaan, en de testen te gaan afleggen. De gedachte dat het vlug begint te komen maakt mij zeer zenuwachtig, en het gevoel dat het toch niet pluis zal zijn,zit me dwars. Hoe dan ook wil ik er echt van uitgaan dat alles nu nog een goede kans maakt,en dat we er toch goed kunnen vanaf komen. Ik hoop echt uit de grond van uit mijn hartje dat alles goed komt. Zodat mijn verdriet niet groter word,en mijn leven toch nog een positieve straal krijgt. Het zou mij heel diep kwetsen als het mij nu opnieuw overkomt. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn kindje weer zal verliezen. Ik ken alweer zoveel mensen die in 2010 hun kindje zullen vasthouden en ik zou alweer achter blijven met niks. En ja natuurlijk ik heb bengeltje Toby wel nog,en ik heb jouw mijn engeltje maar het zou mij zo gelukkig maken. Kon jij er maar iets aan doen dat het allemaal in orde zou komen. Maar ik weet...dat niemand mij kan helpen. Ik lig de laatste dagen ook wakker in mijn bedje,ik kijk elke avond voor het slapen gaan naar je foto,en telkens weer denk ik dan bij mezelf dit kan toch niet waar zijn. En toch..toch is het waar. Ik denk nog steeds dat ik ergens ben gestraft voor iets wat ik in mijn leven zou kunnen hebben verkeerd gedaan,en daardoor jouw ben kwijt geraakt. Maar ook dat kan een verkeerde gedachte zijn. Vandaag had ik het met iemand op mijn werk over jouw.. Het is een nieuw meisje,een moslim meisje. Haar geloof is heilig,en toen wij het over geloof hadden,vond ik dat ik nu wel kon zeggen dat voor mij God niet meer bestaat. Zij had daar een grondige uitleg voor,en eigenlijk vond ik het knap gezegd van haar,ik stond eigenlijk perplex toen ze mij dit allemaal zei. Ze zei;God heeft jouw kindje niet aan jouw gegeven,hij geeft nooit kindjes weg, hij leent ze jullie als mama alleen maar. Hij heeft jouw(mijn kindje dus)kindje terug meegenomen omdat het niet gezond was. Hij had ze ergens hierboven nodig.En dat is niet omdat God niet bestaat dat jij jouw baby kwijt bent,want God doet niet altijd wat mensen vragen. Je moet God dankbaar zijn dat hij je baby terug heeft gevraagd,want zij zou heel ziek geworden zijn hier op deze aarde. Je moet God dankbaar zijn omdat jij verstand hebt gekregen,omdat jij benen en armen hebt,omdat jij zoveel niet hebt gekregen wat jij eigenlijk wel wou,en omdat je dingen hebt gekregen die je wel wou! God zal altijd wel iets in je leven wegnemen,mensen sterven nu eenmaal, kinderen,ouders,meters en peters,iedereen gaat dood... Vond ik echt mooi gezegd,maar dan nog zie ik God niet zo als zij dat ziet. Mijn geloof is sterk verzwakt na juni 2009.
Gelukkig geloof ik wel nog in de sterretjes en het verhaaltje over de engeltjes hierboven,want daar waakt voor mij de mooiste ster van het heelal en dat ben jij mijn kleine meid.
26 oktober 2009 was gisteren,het was op de eerste plaats papa zijn verjaardag.. Maar wij waren natuurlijk allebei niet vergeten dat jij gisteren 4 maanden geleden om 11u50 werd geboren,en direct bent heengegaan. Ik heb in de voormiddag even stil gestaan bij ons verlies, en mijn gedachten waren een ganse dag bij jouw.
Zo,ik ga je nu laten mijn kleine meid, ik zal nu wat rusten tot morgen, knuf ,mama xxx
Hallo lieve Zoë, Gisterenavond bij Tante Anja geweest voor papa zijn verjaardag. Meme Georgette en pepe Willy waren er ook. In het begin liep het volgens mij wat stroef,de laatste keren was meme Georgette helemaal niet meer zo vriendelijk tegen ons allemaal,maar vooral tegen mij. Omdat ik haar niet zelf had gezegd dat ik zwanger was,maar papa dat had gedaan, was zij een beetje op haar tenen getrapt. Ook kon zij de laatste twee keren toen Monique(haar schoondochter)bij mij kwam zitten om te vragen hoe het nu met mij ging het ook niet echt accepteren dat Monique haar aandacht een beetje naar mij toe kwam. Nu,gisteren was Monique er niet bij ,en was ze eigenlijk wel vriendelijk. Ze is er de laatste tijd van overtuigd dat zij van alles de laatste is die op de hoogte word gebracht,en nu vroeg zij mij of ik haar nu zal opbellen als ik de uitslag weet van de testen. Het enige wat ik wat jammer vond aan gisteren was dat zij tegen Toby zei da hij nog geen zusje of broertje had,waarop ik direct heb gezegd dat Toby wel een zusje heeft. En dat is ook zo,jij bent zijn kleine zusje,en daar mag Toby elke dag op gewezen zijn, zodat ook hij niet vergeet dat jij er was. Dat hij opgroeit met de gedachte dat hij niet alleen was. Ook al zal hij je nooit kennen ,hij verdient de waarheid! En hoe ouder hij word,hoe beter hij alles zal begrijpen. Ik begrijp heel goed dat meme en pepe niet beseffen dat jij een babytje was, dat het niet zomaar een miskraam was,alhoewel zij zouden moeten beseffen dat jij helemaal volmaakt was,en als zij niet goed weten hoe te reageren of als zij helemaal niks van verdriet hebben voor jouw,vind ik dat ze zich dan beter niet uitspreken,vooral omdat ze zouden moeten beseffen dat dit voor mij een groots verdriet is,die ik jammer genoeg tot de dag van vandaag noet heb kunnen plaatsen in mijn leven. Spijtig dat ik op deze manier blijf gekwetst worden,en dat jij er voor hen niet hebt bestaan. Ik hoop dat jij u niet gekwetst voelt dat er voor velen geen leven in jouw zat, dat je voor velen al lang vergeten bent, maar mijn kleine meisje,je moet weten en onthouden dat jij er voor mij wel hebt bestaan, en dat je verder leeft in mijn gedachten. Zolang we verder doen met deze gedachte,zullen we er beiden wel komen.
Ook voor papa blijf je zijn kleine meid. Heeft mij dat deze morgen nog verteld.Hij denkt ook nog heel veel aan jouw, en wil op zijn manier alles blijven verwerken. Ook zegt hij dat hij het nog niet kan verwerken,maar zeker niet wil geconfronteerd worden met foto's van jou,of verhalen van andere mensen die dit ook hebben tegen gekomen. Hij zegt dat hij al genoeg problemen heeft met zichzelf om het dan nog van iemand anders te moeten lezen. Hij wil geen verdriet kennen van een ander,omdat hij wat wij zelf hebben tegen gekomen, erg genoeg vind! Ik daarentegen ben nog heel graag met jouw geconfronteerd. Ik kijk graag naar je foto's,lees graag mijn verhaal opnieuw,en geloof erin dat dit mij zal blijven recht trekken. Ik heb ook mijn mindere dagen dat ik er niet goed tegen kan,maar als ik dan alles kan van mij afschrijven,voelt dit dan een stukje beter. Alsof ik dit naar jouw kan schrijven,ook al weet ik dat dit niet kan. Het kan geen kwaad dat ik dit zo denk. Zolang ik maar blijf beseffen dat dit geen oplossing is voor de komende jaren. Ooit zal dit vervagen,en zullen de mooie herinneringen mij tegemoet komen.
Wat gisteren betreft was zeker geen saaie avond,ik heb mij wel geamuseerd. Heb met tante Anja even gepraat over de nieuwe zwangerschap en de vele risico's er rond. Tante Anja vroeg of ik mij eventueel zou laten sterilliseren als ik nu een gezonde baby ter wereld heb gezet. Mijn antwoord daar tegenover is resoluut neen! Je weet nooit hoe je leven in elkaar zit,ik mag dit eigenlijk niet zo zeggen, maar stel dat ik Toby verlies door een of andere reden,een ongeval,ziekte.. Je kan het gewoon niet weten,het kan ons vandaag..morgen of volgend jaar overkomen. En als ik dan helemaal geen kindjes meer kan krijgen zou dit mijn ganse leven misschien ongelukkig maken dat ik niet opnieuw kan zwanger zijn. Ondanks de risico's die ik altijd zal hebben,je weet maar nooit. Ik zal mijn lichaam zo laten,zoals het nu is,en als het moet dan moet het. Plotseling zwanger raken na deze strijd kan altijd gebeuren,maar dan is dat het lot die dit zou beslissen,en daar zal ik niks tegen doen. Ik heb het nu aangedurfd een risico aan te gaan,ik zal het ooit wel nog eens aan kunnen als het per ongeluk weer van dat zou zijn. Hoe deze zwangerschap zal uitdraaien weten wij nu nog niet,maar het is zeker een feit dat papa dit niet meer wilt meemaken en dat dit de allerlaatste kans is voor mij. Blijven duimen dus dat alles in orde komt.
Zo,ik ga nu naar opa en oma,zoals altijd de zondag, dada mijn kleine engeltje.. Kusje en knuf mama
Vandaag heb ik lang geslapen,was negen uur toen broertje Toby mama wakker maakte. Hij had tuusen ons mogen slapen omdat het laat was toen papa thuis kwam met hem. Ik had hem van de ganse dag nog niet gezien,en ben dan blij dat ik hem nog eens kan voelen als hij bij ons slaapt. Ik neem hem dan eens stevig vast,ook al wil hij dat niet,maar toch doet het voor mama eens deugd. Toen we wakker waren wou broertje al meteen tv kijken, mama heeft terwijl haar strijk gedaan,en eten klaar gemaakt voor als papa thuis kwam. Straks vertrekken we naar tante Anja en pepe Nico en de kids.. Leuk voor Toby,en mama en papa zijn er dan nog eens uit. Normaal was het vandaag het feestje voor papa zijn 30 ste verjaardag, maar aangezien ik zelf dat heb afgelast omwille van de vlokkentest die ik normaal rond deze datum had mogen afleggen heb ik dit geannuleerd. Het moest nu wel lukken dat het pas op 9 november zal gebeuren,maar het kon. In ieder geval ,er zijn geen potten bij gebroken,we gaan nu zelf weg,dus zal papa er even goed kunnen van genieten of andere jaren. Voor papa is dit toch geen feestje waard,hij word elk jaar een jaartje ouder zegt hij.
Deze morgen was ik heel erg misselijk wat had ik verwacht?Ik ken niks anders dan overgeven tijdens mijn eerste weken. Ik ben vandaag 9 weken zwanger En verlang naar de testen,niet omdat ze zo leuk zijn, maar om mijn angsten kwijt te zijn. Zo,ik ga broertje wakker maken en dan vertrekken naar tante dada meisje tot morgen
)
