Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
09-11-2009
Maandag 9 november 2009
Hallo,
Iedereen is waarschijnlijk benieuwd voor het verhaal te lezen en te weten of alles goed ging,dus hier ben ik er mee..
Deze morgen aangezet om 8u15.Had een afspraak om 9u30 in het AZ van Brugge bij dokter Logghe. Ik was heel erg zenuwachtig,en moest constant plassen daardoor. Onderweg hadden we in Brugge zelf alle mogelijke verkeer die er maar kon zijn. Het werd al laat en we waren er nog niet. Bij het aankomen in het ziekenhuis zelf moesten we ons eerst nog gaan inschrijven. Dan werd je doorverwezen naar de gyneacologie,en van daar terug naar het loketje om klevertjes te krijgen die ze dan op de staaltjes kunne kleven na de punctie. Van daaruit moesten we dan naar de derde verdieping. Toen we boven kwamen,zagen we daar niemand,het was de afdeling van de maternieit maar was geen kat te zien. Toen zijn we maar zelf gaan zoeken waar we moesten zijn,en eens we het bordje prenatale diagnostiek zagen wisten we dat we goed zaten. Eens we in de wachtzaal zaten zat ik vol zenuwen,moest plassen en durfde eerst niet gaan. Toen het wat lang begon te duren,ben ik toch maar de gang afgelopen om te gaan plassen. Eens ik terug was,kwamen ze mij halen. Ik kwam binnen in een donkere kamer met een bedje zoals bij de gewone gyneacologen en een groot plasma scherm waarop ik mijn babytje kon zien. De gyneacologe dokter Logghe was een vrouwelijke en zeer vriendelijke dame, zij stelde ons eerst de vragen over Zoë,en begon dan uit te leggen wat ze ging doen. Er waren 4 mensen die haar assisteerden om deze punctie uit te voeren. Waarvan twee studenten van het AZ van Brugge. Ik kreeg eerst een echo waarop de baby goed te zien was, prachtig hoe dit alweer een grote baby is geworden. Ik durfde niet echt te lachen toen ik het hartje hoorde,omdat ik bang was mij te gaan hechten,maar toen ze zei mooi he,kon ik niet anders. Het was prachtig ,maar eveneens ook heel emotioneel. Ik huilde van blijheid,verdriet,alle emoties kwamen los. Ik mis mijn kleine meid,de gedachte dat ik dit ook zal moeten afgeven speelt in mijn achterhoofd. Papa moet ook slikken als hij de beelden ziet. Een mooie grote baby zegt hij.. Ja idd...een baby in mijn buikje,een wonder van ons tweetjes.
De punctie; Ze bekijken eerst of de moederkoek zichtbaar is via de buikwand,als die goed ligt kan de punctie uitgevoerd worden via de buik,zoniet zal het vaginaal gebeuren. En ik heb meteen geluk,het kan via de buikwand. De gyneacologe kijkt met de echo zodat zij de moederkoek goed kan zien, en de vroedvrouw geeft haar de dikke naald met verdoving. Ze verdoven mijn buik zodra ze zien dat het goed zit. Die prik doet inmens veel pijn,maar kan het nog accepteren. De grootste pijn komt zodra ze mijn buikwandje hebben verdoofd. Ze kunnen enkel en alleen de wand verdoven,alles wat eronder zit niet. Eens de verdoving erin zit,steken ze een naald van 1,6 mm in mijn buik, ze steken in die naald nog een dunnere naald om de vlokken mee op te trekken. Het prikje zelf duurt niet lang,maar het voelt aan alsof ze iets vastnemen in mijn baarmoeder, en dat is ook zo. Het gevoel is niet beschrijfelijk,alleen hevige felle pijn. Ik knijp in papa zijn handen,kan nog net 1 vinger van hem grijpen als ze zegt dat ik nu heel erg moet stil liggen,en niet panikeren. Ik voel een felle prik,de vroedvrouw trekt de spuit heen en weer,wel een paar minuten lang. Ze mag die even uithalen en achter haar staat een potje om die vlokken er in te spuiten, ze vraagt aan de gyneacologe of er genoeg zijn,helaas nog niet. De gyneacologe neemt het over en trekt zelf de spuit heen en weer op, van haar doet het echt wel pijn,ik knijp papa 's vinger tot hij blauw ziet,moest hem loslaten,of deed hem nog meer pijn. Na een twintig tal minuten is de punctie over. Ik voel mij raar,ongemakkelijk en het doet pijn,pijn die ik niet kan verdragen, alsof ze mijn buikje hebben leeggehaald. Ik voel iets langs mijn buik lopen,het is bloed,heel veel bloed. Je kan dat bijna niet geloven wat je daarvan al verliest. Ze hebben nu genoeg vlokken van de moederkoek kunnen schrepen, toen de naald in mij zat moesten ze goed opletten want ze zaten op en riskante plaats. En vandaar dat ik stil moest liggen en absoluut niet panikeren. Het op en neer trekken van de spuit was omdat ze met die naald een stukje van mijn moederkoek afschrepen. Eens alles gedaan was moest ik blijven liggen,ik had te veel pijn om op te staan. Ze zeiden wel dat er veel bloed was meegekomen,maar dat ik mij geen zorgen hoefde te maken. Nadien hebben ze nog bloed van mij afgenomen en ook van papa, dit voor de dna van de baby. Nadien mochten we gaan rusten in een kamertje,papa kreeg koffie,mama mocht niet en een boterhammetje met kaas. Na alle zorgen zijn wij naar huis gekomen,en de uitslag zal bekend zijn binnen de 7 a 10 dagen. Nu moet ik veel rusten,want het doet nog veel pijn. Duimen maar!
