Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
22-11-2009
De teleurstelling van mijn lichaam
Ik was er altijd trots op dat ik zo snel zwanger raakte,en dat ik gezond was. Maar nu heeft het mij deze streek geleverd. Deze laatste bevalling van Amy heeft dat gevoel alleen maar sterker gemaakt en bevestigd mijn vermoeden alleen maar meer. Die onzekerheid..Die pijn ..het verdriet..
Het schijnt dat 95 % van de landelijker bevolking die slecht nieuws vernemen na een prenataal onderzoek dat hun kindje dus ernstige afwijkingen of zoals in onze beide gevallen geen levenskansen heeft na de geboorte de keuze maakt om de zwangerschap te onderbreken,dus wij zijn niet de enige die met schuldgevoelens kampen. Wat ik wel even wil duidelijk maken is dat er een verschil is bij een miskraam en een zwangerschapsafbreking. Bij een miskraam is de foetus al overleden in de baarmoeder,en word medisch gezien zelfs nog een embryo genoemd. Daar de baby normaal al een week of zelfs twee weken overleden is in de baarmoeder hoevenn zij niet echt spontaan te gaan bevallen,maar krijgen zij een curettage. Bij een geval zoals bij ons is de baby nog in leven,en moeten wij de foetus zelf gaan baren. Wij moeten dan ook zelf gaan beslissen of we de baby zullen wegdoen,of als we gewoon doorgaan met de zwangerschap. Hoe dan ook,het verdriet is er niet minder om! Normaal kom je in je zwangerschap dichter te staan bij je baby die in je groeit wij komen enkel maar dichter bij het afscheid toe. Ik denk wel dat bevallen een positieve invloed heeft op het verwerken van ons verdriet, het word meer als werkelijkheid beleefd en niet zo iets al ons vaag is overkomen. Wij kunnen niet op iets terugkijken wat ons vaag is overkomen. Op iets wat niet echt gebeurd is. En natuurlijk ben ik blij dat ik Zoë en nu ook Amy spontaan heb mogen baren. Dit kunnen ze mij in ieder geval al niet meer afpakken. De intense verdrietige ervaring te moeten bevallen van Amy waarvan wij wisten dat ook zij net zoals haar zusje zou overlijden tijdens de dracht of misschien net na de geboorte het mooie vooruitzicht om nieuw leven te schenken veranderd in een traumatische confrontatie met de dood. De dood aan het begin van het leven van ons eigen kind . Mijn bevalling was een mooi en emotioneel cadeau om mijn zwangerschap af te sluiten. Het meelevende en betrokkende gevoel van al de vroedvrouwen die er die avond en nacht waren heeft voor ons veel goedgemaakt. Ik heb daar bij hen voorla de kans gekregen om mijn angsten mijn onzekerheid en verdriet te tonen. Ook al kenden sommige mij daar niet,er zaten vroedvrouwen tussen die mij kenden van de vorige keer nog. Alhoewel het voor ons niet simpel was om onze gevoelens te tonen en te delen in een omgeving met onbekenden. En dan de bavalling zelf.. Amy was nog zo klein en fragiel in tegenstelling tot haar zusje Zoë.. En dat betekende natuurlijk ook dat ik ze helemaal alleen heb kunnen baren. De gyneacologe was te laat! Mijn persdrang was er zo plots en ik ben maar beginnen persen. En dan word je weer geconfronteerd met het verlies,want Amy huilde ook niet, ze bewoog niet!Die innerlijke stilte na de geboorte is dan zo indrukwekkend! Iedereen is dan stil!! Dan krijg je een mengeling van verdriet en opluchting,opgelucht omdat de bevalling voorbij is en verdriet met de eerste confrontatie met Amy. Sowieso heb je als mama een band met je kindje,of het nu groot of klein is, het zat in je,het beleefde alles samen met je. Als papa heb je pas contact als ze geboren zijn,maar voor papa was het contact er al bij de laatste echo die ze van je maakten toen we in Brugge waren. De eerste minuten en uren na je geboorte verloopt helemaal anders dan wanneer je een baby baart die leeft,hoe absurd het ook kan lijken ,precies daarom dat we hetzelfde moeten doormaken als van een gewone bevalling van een levende baby. Er moeten zoveel mogelijk dezelfde handelingen worden verricht. De bevalling is een mooi moment geweest net zoals van Zoë. Fijn dat ik weer alles kon doen zoals ik het zelf heb gewild. Je beseft dat je pijn moet hebben,maar tergelijkertijd heb je het gevoel van; ik heb voor dit kindje ook iets kunnen doen! Niet alleen emotioneel maar ook lichamelijk ,elke bevalling gaat gepaard met pijn, Ook al is die pijn in ons geval nutteloos geweest,want ik heb er niks voor in de plaats gekregen.
Er rest nu ons enkel nog verdriet te hebben om dit verlies. Het verwerken ervan gaat anders..maar het is nog steeds pijnlijk. Ik ben elke dag verdrietig en hoop mijn verdriet ook zijn plaatsje te kunnen geven. Morgen is het weer terug naar de realtiteit,wij zien er beiden tegenop. Het word weer zoals het dagelijks is,gaan werken en zorgen dat wij niet kopje onder gaan. Als wij eraan denken dat het morgen weer zover is,kunnen wij eerder huilen dan lachen. Wij weten als papa en mama dat alles weer zo snel vergeten zal worden, en dat kunnen wij voorlopig niet. Het zullen lastige dagen worden zonder elkaar.. Nu hebben wij elkaar nog om op te steunen en als het even niet meer gaat weten wij dat wij in elkanders armen terecht kunnen,helaas staan wij er morgen helemaal alleen voor,die gedachte maakt ons minder sterk om aan een nieuwe en eerste werkdag te beginnen zonder leven in de buik. Ik mis mijn kindjes allebei,en ik hoop dat ze elkander hierboven hebben gevonden. Ze liggen alvast al samen uitgestrooid. XXX Papa en mama xx
