Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Vandaag gingen we wandelen in St Maria Aalter, de club uit Aalter, de Lachende wandelaar organiseerde er hun Guldensporentocht. Sint Maria Aalter staat bekend voor hun bosrijk gebied. Het beloofde ook een mooie natuur tocht te worden.Geniet even mee van de mooie natuur rondom ST Maria Aalter.
Deze keer reden we richting Oudenaarde waar de plaatselijke wandelclub, Hanske de Krijger hun Adriaan Brouwertocht organiseerde. De start was vanuit het Sint Bernarduscollege te Oudenaarde. We stapten vandaag de 22km, en die gingen richting Melden via mooie wandelpaadjes en veldwegels.
Afstandstabel
Zicht op het Liedtspark
Via rustige wandelpaden stapten we richting Melden. Een kleine doortocht door het Sprei
Hier wandelden we naar de Koppenberg waar we de flank aandeden.
Hier stapten we langs de flank van de Koppenberg. Mooie zichten. Infobord Bidplaats. Aangekomen in Melden voor onze centrale rustpost.Melden is een dorp in het zuidwesten van de provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Oudenaarde. Het is bekend om z'n Koppenberg. Melden is een langgerekt, kronkelend straatdorp, langs de Schelde. In de jaren 60 had het doortrekken van de N8 Brussel - Kortrijk grote gevolgen voor dit dorp. Er werden heel wat huizen gesloopt waardoor het dorpsbeeld grondig veranderde. Een oude kapel werd ingericht tot een mooi klein zaaltje. Na iets te hebben gedronken, begonnen we hier aan een mooie lus.
De hele lus ging richting Koppenberg via de Rotelenberg.(De Rotelenberg is een straatnaam en heuvel gelegen in Melden. Deze helling loopt parallel aan de veel bekendere Koppenberg. Ook hier werden we getrakteerd op mooie en rustige veldwegels.
Mooie vergezichten.
Hier gingen we het Koppenbergbos in. Het natuurgebied is 29ha groot en ligt op het grondgebied van de stad Oudenaarde(deelgemeente melden) en de gemeente Maarkedal(deelgemeente Nukerke). Het bos ligt op de Koppenberg, een 78m hoge heuvel die oprijst uit de Scheldevlakte. Het reservaat wordt beheerd door de Vlaamse overheidsdienst Agentschap voor Natuur en bos. Het reservaat is erkend als Europees Natura 2000-gebied en maakt deel uit van het Vlaamse ecologisch netwerk.
Ook hier was het heel rustig. Geniet even mee
We waren terug dicht bij onze rustpost. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan de terugweg richting Oudenaarde via de Scheldemeersen en een oude Scheldearm.
Op weg naar een oude Scheldearm.
Na een tijdje kwamen we uit op het jaagpad en we volgden de Schelde tot Oudenaarde.
Voor we de eindmeet bereikten werden de wandelaars nog eens getrakteerd van de plaatselijke wandelclub op een lekkere Adriaan Brouwer of een frisdrank. Vandaar was het nog 1km te wandelen alvorens we terug aan de startzaal kwamen.
Aangekomen aan de startzaal. Het was een mooie tocht met heel wat bezienswaardigheden en veel afwisseling. Proficiat aan Dirk(parcoursbouwer).
Deze keer een wandeling maken in eigen gemeente. De 12uren van lauwe organiseerden er hun 29° Voettocht. De start was in de basisschool de Wonderwijzer. Men kon kiezen uit een 5 tal afstanden. We kozen voor de 18km. Al de afstanden starten gezamenlijk, maar na een korte tijd verliet de kleinste afstand de rest. Wij stapten via de wijk Opstal naar de Leieboorden en langsheen het jaagpad tot burengemeente Marke. Via enkele mooie natuurgebieden bereiken we de Pontestraat(die zijn naam ontleende aan het vroegere veerpont die de oversteek verzorgde in vroegere tijden.) daarna stapten we via het Markebekepad richting het "open groene" waar we onze eerste rustpost hadden.
De startzaal "De Wonderwijzer" Op weg naar het jaagdpad.
De Golden River(Leie)
Het was aangenaam wandelweer.
Rustig wandelen in deze natuurgebieden.
Op weg naar de eerste rustpost via de kleiputten.Na iets te hebben gedronken verlieten we de rustpost en stapten we verder richting de Klarenhoek. Vandaar ging het verder richting Aalbeke via het Preshoekbos naar onze volgende rustpost.
Hier stapten we richting de Klarenhoek door de natuur. Even mee genieten
Zicht op de gemeente Marke
Er kwam regen op ons af. Hier onze Willy, die meewandelde tot aan de rustpost. Aangekomen aan de kapelhoek, nog een n5tal minuten wandelen en we bereikten onze volgende rustpost te Aalbeke.
Na de rustpauze gaan de afstanden(18-25-30) via de Papeyewegel terug de natuur in. Met een mooi zicht op het monument de Sjouwer wandelen we nu naar de Bramier richting Lauwe.
na de 2° rustpost kregen we wat lichte regen te verwerken. Wat later scheen de zon opnieuw.
Na nog een halte hebben voor een gratis Rodenbach of wat fris bereikten we terug onze startzaal. Een hele rustige en aangename wandeling.
Vandaag gingen we wandelen over de taalgrens, naar Wodecq een deelgemeente van Ellezelles. Het pays des Colinnes is een streek in de provincie henegouwen. de sterk heuvelachtige regio bevindt zich tussen Doornik en Brussel, in het gebied tussen de Schelde en de Dender. Het Pays des Collines vormt landschappelijk één geheel met de net noordelijker gelegen Vlaamse Ardennen. De start was vanuit het plaatselijk schooltje. Het beloofde een mooie tocht te worden volgens hun parcours. Heel veel afwisseling, dat is altijd leuk. Regelmatig glooiende natuurpaden doorheen het ganse parcours brachten ons richting Flobecq, daarna richting Ellezelles, waar we een tijdje doorwandelden om dan nadien terug te stappen naar Wodecq. Geniet even mee.
startzaal
We stapten meteen naar een van de vele paadjes.
De hemel kleurde niet alleen blauw. Regelmatig mooie zichten Ook de paden waren hier en daar bedekt met water. Het was uitkijken waar we onze voeten gingen plaatsen.
Het eerste gedeelte hadden we wel zon en een aangename temperatuur. Aangekomen aan de eerste rustpost.
We stapten nu richting Ellezelles.
Zoals gezegd, er was heel veel variatie op het parcours.
Een mooie spin.
Deze is nog niet thuis hoor!
We kregen hier een fikse regenbui Willen of niet we moeten verder.
Aangekomen op onze 2de rustpost in Ellezelles. Hier dronken we wat en aten onze boterham op. Daarna ging het terug richting Wodecq via rustige wegen en onverharde paden.
Ook naar het einde kregen we regelmatig mooie vergezichten.
Er staat nog heel wat water op de paden.
Ook de zon is er terug.
Nog een kleine km en we zijn terug van weggeweest. Het was een hele mooie wandeling.
We reden vanmorgen in de mist richting Gooik, waar de 2 daagse Heidetochten Kester - Gooik plaatsvonden. Na een uurtje rijden kwamen we aan in Gooik, en gingen naar de startzaal Edele Brabant. Er was al aardig wat volk op de been. We schreven ons in, dronken een kopje koffie en begonnen dan aan onze wandeling.
Gooik ligt in het centrum van het Pajottenland, een prachtige streek die grofweg begrensd wordt door de Dender in het westen en de Zenne in het oosten, terwijl de noordergrens samenvalt met de weg Brussel - Aalst en de zuidergrens met de weg Edingen -Halle. Gooik bestaat uit de deelgemeenten Gooik, Oetingen, Kester en Leerbeek, al verdiend het gehucht Strijland zeker ook een naamvermelding binnen de fusiegemeente. het reliëf van Gooik is licht golvend, de hoogste heuvel is de Kesterheide met 112 meter boven de zeespiegel. Wij kozen voor het parcours van de 18km. Het eerste gedeelte ging richting Oetingen.
De startzaal Edele Brabant Na enkele tientallen meters kregen we ons eerste pad voorgeschoteld. Jammer dat er nevel was, het belemmerde het zicht om enkele mooie foto's te maken.
Hier en daar waren de paadjes glibberig door de bovenste modderlaag, alhoewel we nog niet mochten klagen. Zulke paden kregen we ook te verwerken, dus uitkijken was de boodschap.
Van het ene naar het andere pad.
We kregen heel veel afwisseling tijdens onze tocht.
Gooik, Parel van het Pajottenland, doet er als moderne, mooie en landelijke gemeente alles aan om zijn beste troeven uit te spelen; de zachte recreatie met een groot aanbod aan wandel-en fietsroutes, mountainbikeroutes, paardenroutes en huifkartochten. het is een paradijs voor wandelaars en fietsers en een oase van rust en stilte op 25km van Brussel, hoofdstad van Europa.
We zijn aangekomen in Oetingen, waar we in het plaatselijk schooltje een rustpost hadden.
De kerk van Oetingen. Oetingen is een dorpen deelgemeente van Gooik. Het dorp heeft zijn landelijk karakter vrij goed bewaard. Het dorp figureerde als dorp van Kamiel in de film Oesje! uit 12997 van Chris Van den Durpel. Het dorp heette in de film Klapsteke. Uitsluitend de dorpsscene's zijn hier opgenomen. Zoals in de film, waar Kamiel zijn eigendom dreigt te verliezen ten voordele van een projectontwikkelaar, wordt het landelijk karakter van Oetingen vandaag bedreigd door verschillende bouwprojecten.
Eens de kerk achter ons te hebben verlaten gingen we nu richting Leerbeek via verharde en onverharde paden.
We kregen terug enkele besmeurde paden. De mist was hardnekkig.
Ook hier was het van pad naar pad, wat allen ten beste is voor de wandelaar.
Hier zijn we dan aangekomen in Leerbeek na 7.2km vanuit Oetingen. Hier aten en dronken we wat. Leerbeek is een deelgemeente van Gooik. In Leerbeek vond een Stevenistische opstand tot stand in 1794 onder leiding van pastoor Philippus Winnepennickx tegen de Franse Napoleonisten en diens groeiende aanmatigingen ten overstaan van de kerk. Ook de pastoos van de omliggende dorpen volgden zijn voorbeeld. Precies op de plaats van de woning waar oud pastoor Winnepenninckx in 1840 overleed, bouwden zijn navolgers in 1918 te zijner nagedachtenis een neogotische kapel. Elke zondag om 9uur is er nog een gebedsdienst in deze kapel. Veel kleurrijke beelden warfen in deze tuin te zien. Nu nog een 5tal km te gaan alvorens we terug zijn in Gooik. Ieder zijn smaak. Terug via mooie wandelpaden naar Gooik.
Een mooi klein domein om er even door te wandelen.
Wederom van pad naar pad, waar halen ze het vandaan?
Terug uitkijken
Jammer dat het er de hele dag mistig was
Het laatste stukje vuil vooraleer we terug aan de zaal kwamen.
Hier is het laatste pad, op het einde naar links en zo kwam er een einde aan deze mooie tocht. Een dikke proficiat aan de parcourbouwer(s). Deze is zeker een aanrader.
Vandaag gingen we richting Lembeke, in het Meetjesland.De wandelclub Groep 't Singel gaf er hun tocht die meetelt voor het streekpakket van het Meetjesland. De start was in de zaal 't Singel, er was al aardig wat volk op de been toen we daar aankwamen.. We schreven ons in, dronken nog een kop koffie en begonnen aan onze tocht.
Lembeke is een dorp in Oost-Vlaanderen en is sinds 1977 een deelgemeente van Kaprijke. het dorp telt iets meer dan 3500 inwoners, waarmee het de grootste kern van de gemeente Kaprijke is. De naam werd voor het eerst vermeld in 1108 als Lembeca. De naam Lembeke wordt op verschillende wijze uitgelegd. De naam Lembeke heeft sinds de jaren 1200 geen veranderingen meer ondergaan. Er is bestaat een Frans charter uit 1281 uit de cisterciënzerinnen abdij van Oosteeklo waarop Lembeke gespeld staat. Lembeke is vooral bekend voor zijn bossen, die 50ha beslaan en voornamelijk bestaan uit aangeplant naaldhout.
We verlieten de zaal en na een paar honderd meter kwamen we al terecht in de bossen.
We konden de moerassige plaatsen omzeilen via het bospad.
Hier kwamen we aan de Slingerij. De Slingerij en de Lembeekse bossen met een gezamelijke oppervlakte van 300ha liggen zij aan zij op het grondgebied van Oosteeklo en Lembeke. Op de oude stuifzandruggen werden oorspronkelijk voor dennen en sparren aangeplant. Het was mooi en rustig om er te wandelen. Hier en daar was de nevel nog niet helemaal opgetrokken. geniet verder mee van de mooie natuur.
Wij deden de kleinste afstand vandaag , maar werden er beloond met heel veel natuur(80% van de tocht). We komen zeker nog terug om er grotere afstanden te wandelen.
Vandaag reed ik naar Poppel, een dorp in de provincie Antwerpen en tevens een deelgemeente van Ravels. Poppel was tot 1977 een zelfstandige gemeenten die bij de gemeente Ravels is gevoegd. Tot de voormalige gemeente behoorde ook het gehucht Nieuwkerk, gelegen in de bossen aan de grens met Nederland. Het dankt zijn naam aan een grenskerk die daar in 1652 werd gebouwd ten behoeve van de parochie van Goirle. Al deze plaatsen behoorden tot Hertogdom Brabant. Sinds 1815 behoren Poppel, Ravels en Nieuwkerk bij de provincie Antwerpen, en sindsdien behoort de gemeente Goirle bij Provincie Noord Brabant. Een aanzienlijk deel van de bevolking van Poppel bestaat uit immigranten uit Nederland. Hierdoor is Poppel het eerste en (enige) dorp in België met een niet - Belgische meerderheid.
De start was vanuit de feestzaal Mieke Pap, en de wandelaars konden kiezen uit een heel breed gamma aan afstanden. Vermits Poppel een echt wandelparadijs voorstelt, zal ook deze keer de natuur in al zijn glorie weer ruimschoots aan bod komen. Van bij de start splitsen de afstanden zich op: wij kozen voor de 22km en gaan langs de Aa, door de bossen van Molenheide, flirten met de grens tussen België en Nederland en langs de bossen van Overbroek. Via een breed en lang zandpad komen we na een hele tijd aan in Tulderheide. Na iets te hebben gedronken begonnen wij hier aan een mooie en lange lus, via het landgoed de Utrecht( is ca 2500ha groot), om dan terug in Tulderheide aan te komen. Na terug iets te hebben gedronken en gegeten begonnen we aan de terugtocht naar Mieke Pap via de Tulderse Beemden en langs de bossen van Overbroek. Een pracht van een tocht. Geniet even mee van deze mooie tocht.
de binnen terras van de feestzaal Mieke Pap.
Heel veel dreven en overhard was de leidraad voor deze wandeling.
Zicht op Poppel Hier waren we in de bossen van Molenheide. De gemeentebossen van Ravels beslaan een totale oppervlakte van 630ha en zijn grotendeels eigendom van de gemeente. Deze bossen liggen verspreid over de 3 deelgemeenten en zijn opgedeeld in 12 bosplaatsen, waarvan Molenheide(Poppel), Hoogeindse Bergen(Weelde) en Klein Ravels(Ravels), in die volgorde, uitgesproken de grootste zijn. Heel prachtig en rustig om er door te wandelen.
Doortje, Willy en Christiane
Aangkomen aan de centrale rustpost
Hier een mooi zicht op de vijver Begonnen aan de mooie lus door het landgoed de Utrecht
Schoon koppelke hé
Bijna terug aan onze rustpost. Het was genieten van deze mooie lus.
We begonnen aan de terugtocht naar Mieke Pap
Terug in Poppel aangekomen gingen we onze wandelboeken afstempelen en iets drinken, en daarna gingen we naar... een mooie tearoom waar we voldeden aan wat extra calorieën. Dit was ook genieten. Willy koos voor een coupe romantica
Deze was de mijne, een vol bord met ijsbollen en warme chocolade saus.
Vandaag ging het richting Heuvelland, wel bepaald naar Dranouter. De Heuvellandstappers organiseerden er hun wijngaardentocht. We konden kiezen uit verschillende afstanden en naar gelang de afstand kregen we ook meer wijngaarden te zien en konden er door wandelen. De centrale rustpost was in Loker. Er was heel veel afwisseling op het parcours en het was prima wandelweer, eerst wat bewolkt en later was er toch wat zon.
De startzaal
Zicht op de scherpenberg Hier gingen we richting Rode berg Eerst door een privaatstuk
Dit was een mooi stukje natuur Aangekomen in Loker De Kerk van Loker De centrale rustpost We begonnen aan de lus
Hier kwamen we een oude bekende tegen.
We stapten door het bos op de Rode berg. Hier en daar een obstakel over het pad.
Ook vlonderenpaden waren aanwezig
de wijnvelden tussen de 2 bergen
We konden rondom door deze velden wandelen.
De laatste beklimming op de Rode berg.
We keerden dan terug naar Loker voor de 2°maal. Na iets te hebben gedronken begonnen we aan het laatste gedeelte van deze tocht.
Via enkele mooie paden wandelden we terug naar Dranouter. Hier de laatste wijngaard van deze dag.
Na dit laatste stukje natuur kwamen we terug aan onze startzaal. We hebben een rustige en mooie wandeling gekregen.
We reden naar Wallonië richting Péruwelz om hun jaarlijkse Marche Internationale des Sapins te wandelen. Start vanuit Salle Communale des Sports gingen we vandaag voor de langste afstand.Voor het eerst deed ik terug een 30 km sinds mijn heupoperatie in januari. Het beloofde een mooie tocht te zijn, met een landelijk en bebost parcours, de Baseliek van Bonsecours en de bossen. Ook het meer van Bernisart, de berg van Péruwelz, wat geflirt met de Franse grens, de vijvers en de site van Chabaud-latour de Condé -sur-Escaut. Geniet even mee van deze mooie wandeling.
parcours Salle Communale des Sports Direct in het groen
Heel rustig om er door te wandelen
Heel goed wandelweer
Van de ene naar de andere kant.
Dit zijn ook rustposten, groot verschil met Vlaanderen.
De bossen van Bonsecours
Hier op de site van Chabaud-Latour
We zijn hier al enige tijd op Frans grondgebied
Je mag op de foto staan Enkele vijvers
Rustpost in een Frans schooltje (Condé sur Escaut) Na het verlaten van het schooltje was het nog 6.2km tot aan Péruwelz
Zicht op het kasteel
Laatste meters in Frankrijk
Nog een 10 tal minuten te gaan
Na het verlaten van deze steeg kwamen we wat verder aan onze startzaal. Het was een hele mooie tocht, ook het weer viel mee.
Vandaag gingen we richting Berlare, naar de Donkmeertocht, georganiseerd door de Boerenkrijgstappers. De start was in de Festivalhal aan het domein. Men kon kiezen uit een 6 tal afstanden. Een natuurwandeling door de bossen en langs talloze vijvers van de oude Scheldemeander met onder andere Overmere Donk, de Eendenkooi, Berlarebroek, heide- en Scheldemeersen, kortom Berlare op zijn best.
ons traject Vanmorgen was het nog fris rond de vijvers.
Het was zwaar bewolkt weder, gelukkig regende het nog niet.
Het ene natuurstuk na het andere
Hier kwamen we aan de parochiezaal waar de rustpost was voorzien. Na iets te hebben gedronken moesten wij hier een mooie lus van 7.2km maken.
kerk van Berlare Terug naar de natuur.
geniet even mee
Zicht op de talloze vijvers afgewisseld met enkele veldwegels
Af en toe kwam de zon te voorschijn.
het kasteel van Berlare dat zich in het stadspark bevindt. Terug naar onze rustpost Op de terugweg kregen we opnieuw enkele vijvers en mooie stukjes natuur
Ondertussen waren we al aangekomen in het domein
Hier wandelden we door de eendenkooi.
Nog een kleine km te gaan en we kwamen terug aan de festivalhal van deze morgen.
Aan alles komt er een einde, zo ook deze wandelvakantie. Na het ontbijt was het tijd om onze bagage naar de bus te brengen. Rond de klok van 9u30 waren al de wandelaars present voor de laatste wandeling van dit mooie weekend. De langste afstand stapte van Moselkrampen tot Ellenz, waar er een rustpost voorzien is. Ze stappen tussen de wijngaarden en door de ongerepte natuur langs een smal bospad. De korste afstand ging een deeltje mee tot aan het bos en keerde terug via de wijngaarden. Daarna reden we richting Ellenz naar de rustpost waar de grotere afstand aankwam. Na de rustpost kon men nog een gezamelijke korte wandeling maken door Ellenz. Daarna reden we terug naar Ernst waar we nog een middagmaal kregen in Mosella Schinkenstube. Er was daar ook gelegenheid tot aankoop van gekende hespen en andere vleeswaren. Tijdens onze middaglunch werden er enkele personen in de bloemetjes gezet, onze organisator, de gidse en de buschauffeur. Na al deze reden we dan terug richting België, waar we nog een avondstop hadden in Barchon. Nog een 2 tal uurtjes te rijden en kwamen terug aan in Torhout. Het was terug een mooie en gezellig wandelweekend en we kijken er al naar uit voor het volgend jaar.
Onze verblijfplaats in Ernst
Klaar om te vertrekken voor onze laatste wandeling. Het was dorstig, de temperatuur was zo'n 32°. Ook hier hadden we terug mooie zichten. Mooi op het fotootje staan. Zicht op de dorpjes aan de overkant.
Hier gingen de langste afstanden door het bos en wij keerden terug via de wijngaarden.
Doortje en onze gidse Nicole.
Een deugddoende rust. Niet iedereen nam nog deel aan de allerlaatste groepswandeling, wegens de warmte.
Het was heel warm tussen de wijngaarden. Binnenkant van dit mooie kapelletje.
Een beetje de schaduw opzoeken. Hier een demonstratie tijdens onze lunch De organisator was in zijn nopjes met het geschenkje Hij was eventjes van zijn melk.
Ook de gidse kreeg een geschenk. Hier onze sympathieke chauffeur. Ook hij deelde in de prijzen.
Na ons ontbijt gingen we vandaag richting Klotten. De lange afstand deed vandaag etappe 19 Moselsteig tot Pommern. Dit is een etappe met veel variatie qua landschappen. De Moselsteig , een pad dat uw hartstocht zal worden. met zijn 24 etappen met lengtes variërend van 11 tot 24km en moeilijkheidsgraden van gemakkelijk tot uitdagend. Dankzij de ligging van Moselsteig en de vele toegangspaden zijn alle etappes afzonderlijk goed bereikbaar, zowel met de auto als met het openbaar vervoer. Daarvan profiteren ook wandelaars die een etappe willen verlaten of een ommetjes willen maken. Op de korte afstand zijn veel dorpen , bezienswaardigheden en haltes voor streekvervoer te bereiken. Frequente bus en treindiensten zorgen voor de gewenste mobiliteit.
We starten in Klotten, een wijndorp op 4 km van Cochem met een steile beklimming, maar eenmaal boven kan men genieten van mooie landschappen. We wandelen door hoog gelegen bossen, door wijngaarden en beekdalen. Een natuurwandeling om duim en wijsvinger af te likken. De korte afstand gaat een tijdje mee met de lange afstand tot aan de Kulturweg Dortebachtal. Na de wandelingen zijn we vrij in Cochem, waar we kunnen aanpikken voor de wandeling naar de burcht.
Zicht op de ruïne in Klotten
De wandeling vertrok vanaf het station in Klotten.
Hier moesten we de overweg dwarsen
Na een tijdje kregen we enkele trapjes voorgeschoteld om naar een hogere gedeelte te wandelen. Mooi zicht op de wandelaars die keurig achter elkaar wandelen.
Hier verliet de langste afstand ons en wij volgden de kulturweg Dortebachtal tot aan de waterval.
Wat info over wat we kunnen tegenkomen of zien. Doortje is aan het zoeken.
Zij is boven aan de waterval. We begonnen aan de terugweg naar Klotten waar de bus ons stond op te wachten. Vandaar ging het dan richting Cochem waar we vrij waren. Het kerkje van Klotten.
Nogmaals zicht op de ruïne Hier zijn we dan aangekomen in Cochem Op weg naar het centrum
Is dit bedrog? Vakwerkhuizen Allemaal klokken aan de gevel. Het was markt en er was veel volk Zicht op de burcht waar we deze middag een kijkje zullen nemen.
Zicht vanop de brug, ondertussen was het kwik al opgeklommen tot een graad of 30.
Hier kregen we uitleg van Nicole die ons meenam naar de burcht. Af te lezen hoe hoog het water stond tijdens de verschillende jaren bij hoogtij. De oudste gevels van Cochem
Waarschijnlijk de maandag gebouwd. Op weg naar de burcht. Hier enkele zichten op deze mooie burcht.
We konden niet op de binnenkoer van deze burcht, daar ze een film aan het opnemen waren. Zicht op Cochem vanaf de burcht
Mooie panorama's
Nu begonnen we aan de afdaling rond de burcht.
Terug op de begane grond.
Er waren heel veel en verschillende motorrijders aanwezig.
Hier stonden we te wachten aan de bushalte waar onze chauffeur ons kwam halen. Het was nog wat warmer dan gisteren met zo'n 30°, voor morgen zouden we de kaap van 30° overschrijden.
Na een goede nachtrust kregen we een ontbijt om 7u30. Om 8u45 vertrokken we naar Bremm, waar de lange afstanden begonnen aan hun wandeling, Etappe 16, Moselsteig van Bremm naar Eller. De Moselsteig, waar wandelen ook beleven, ontdekken en genieten is.Natuurlijk, wie Moezel zegt, denkt vooral aan wereldberoemde wijnen en onafzienbare wijngaarden. maar al tijdens de eerste wandeletappe zal het u duidelijk worden, dat de Moselsteig nog veel meer te bieden heeft. Een afwisselende natuur, waarin bijzonder zeldzame schatten te vinden zijn. Een steile klim in het wijndorp Bremm en wandeling naar het uitzichtplatform van de steilste wijnberg van Europa, de Bremmer Calmont. Daar wachten de wandelaars één van de mooiste panorama's langs de Moselsteig wandelweg met mooi uitzicht op de kloosterruïne Stuben. Langs prachtige wandelpaden gaat het vereder via een idyllische weg naar het dubbelwijdorp Ediger-Eller. In de namiddag gaan ze dan nog naar Beilstein.
De korste afstandswandelaars reden verder tot Neef, waar ze "rund um der Neefer Petersberg" stappen. Een rondwandeling in het wijndorp Neef, langs de kloosterruïne Stuben en door de wijngaarden naar de Peterskapel op de Petersberg. Daarna gaan ze tot Beilstein. In de late namiddag is er nog een wijndegustatie voorzien in Zehnthauskeller in Beilstein. Er worden maar liefst 6 wijnen geproefd. Dat belooft. Daarna rijden we terug naar Ernst waar we ons avondmaal zullen krijgen.
Zicht vanuit ons kamer op de kerk van Ernst Klaar om te vertrekken Ondertussen waren de lange afstanden al aan het wandelen toen wij aankwamen in Neef. Toestel om de druiven te plukken tijdens de oogst. Zicht op de kloosterruïne Stuben, af en toe is er nog eens een concert in deze ruïne.
Wat uitleg tijdens deze wandeling Groepsfoto van de wandelaars korste afstand.
Zicht op de Moezel en de dorpjes. Terug op wandel
Nog even een woordje uitleg Mooie panorama's
Mijn wandelmoeder
Zicht op de burcht van Beilstein. Wat uitleg in het wijndorpje Beilstein
Genieten van het mooie weer.
Ook eventjes mijn vrouwke vastpakken.
Binnenin de kerk van Beilstein. Op weg naar de burcht. Hier een zicht op deze burcht. Ook hier in Beilstein hebben ze een Mannenke Pis of is het wijn? Mooie zwaluwnest
Aandachtig tijdens de uitleg over de wijn. De gidse Nicole met de uitbaatster van bodega.
En proef maar... we hebben er nog. Na de wijndegustatie gingen we dan naar hun museum. Het was zeer leerrijk.
Geniet even mee.
Terwijl we stonden te wachten op de bus nam ik nog vlug wat foto's.
We hadden terug een mooie en aangename dag doorgebracht langs de Moezel. Het was nog iets beter dan de dag voordien, we kregen 26°.
De wandelaars werden verwacht in St Henricus te Torhout rond 5u30, onze bagage inladen en stipt om 6u vertrok onze bus richting Duitsland. We kregen een ontbijtstop in Barchon. Na deze reden we verder naar Zeltingen-rachtig voor ons middagmaal. Iets over de grens met Duitsland kregen we een bijkomende stop. Onze gidse Nicole was jarig en kregen een glaasje wijn aangeboden. Daarna ging onze reis verder richting Zeltingen. We kregen er een middagmaal in Hotel Deutschherrenhof. In de namiddag stonden er 2 wandelingen op het programma: de lange afstanden deden er de Etappe 13 van de Moselsteig tot Enkirch. Met zijn 365 km is de Moselsteig een van de langste en tegelijk een van de meest afwisselende kwaliteits-langeafstandswandelpaden van Duitsland: over 24 afzonderlijke etappes volgt het pad de Moezel over zijn gehele Duitse traject, van Perl aan de Duits-Frans-Luxemburgse grens tot aan de uitmonding bij Deutsches Eck in Koblenz. Wouden en wijngaarden, rivierdalen en spectaculaire uitkijkpunten, natuur en cultuur: de Moselsteig is verrassend, meeslepend en kan zo af en toe ook uitdagend zijn. Etappe 13 is een variërende bergtocht met een flinke klim bij aanvang, prachtige panorama's en vergezichten op de Jugendstil-dubbelstad, genietbare wandelpaden en zeer prachtige afdaling naar het wijndorp Enkirch met zijn mooie vakwerkhuizen. De kleine afstand reed nog wat verder met de bus tot Marienburg. Deze wandelden een 6 tal km tot Zell langs de Moselsteig wandelweg met mooie uitzichten. Na de mooie wandeling kwam de bus ons ophalen en reden dan verder tot onze bestemming in Ernst. We sliepen in het hotel Pollmanns. Na de verdeling van de kamers en ons te hebben verfrist konden we genieten van ons avondmaal.
Onze bus De gidse Nicole haalde nog wat wijn boven. Hier samen met haar vriend. Geniet even mee van de mooie zichten tijdens onze wandeling.
Zicht op de rivier de Moezel. We begonnen aan een van de vele beklimmingen.
Prachtig zicht
Nog wat kale velden Na het klimmen, begon men aan de afdaling. Zicht op het dorpje Zell
Het kerkje van Zell Ik genoot van mijn dessert.
Het bekendste koppel was ook van de partij.
Hier namen we afscheid van het dorpje Zell en reden naar ons verblijf in Ernst. Het was een mooie dag met veel zon en een aangename temperatuur van 22°. Morgen terug een mooie wandeling op het programma.
Vandaag stond een wandeling in Huizingen, Vlaams Brabant, op ons programma. De jaarlijkse Lewetocht van wandelclub St Pietersleeuw. Een wandeling in en rond het Provinciedomein van Huizingen. Het prachtige park met de azalea's in bloei en het Hallerbos met geurende hyacinten. De jaarlijkse Lewetocht start traditiegetrouw vanuit Huizingen, een deelgemeente van Beersel, in de Groene gordel rond de hoofdstad en meer bepaald in de Zennevallei. Dit is de streek tussen het Zoniënwoud en de rivier de Zenne. Het landschap is heuvelachtig en doorsneden door talrijke beken en holle wegen. Het is ook een bosrijk gebied. Het grootste bos ervan is zeker het Hallerbos met zo'n 500 ha oppervlakte. Het Hallerbos is tot ver buiten de landsgrenzen bekend om zijn immense tapijten van geurende, wilde hyacinten die bloeien eind april, begin mei. Het schitterende, blauwe tapijt is weggelegd voor de wandelaars die kunnen kiezen uit diverse afstanden. Alle afstanden gaan door het domein.
De kerk van Huizingen, vlak naast de inschrijvingszaal. Het korste parcours, toegankelijk voor rolstoelen en kinderwagens, loopt grotendeels door het park. Een park met 91 ha ,grotendeels bebost. Je vindt er percelen met bloeiende lentebloemen, een vlindetuin, een roeivijver, een klein dierenpark en verschillende speeltuinen. Ze hebben ook een controle ongeveer halverwege het parcours.
De 7km, die wij deden ging meteen na de splitsing richting Buizingen en vandaar stapten we naar het Kluisbos. Via rustige paden was het aangenaam wandelen, en het weer was uitstekend.
Hier zijn de dames op weg naar de ingang van het Kluisbos. Ook hier konden we genieten van de bloeiende hyacinten. Geniet even mee van dit prachtig stukje natuur.
De mooie ogende blauwe boshyacinten.
Na een tijdje te vertoeven in dit mooie bos kwamen we hier voorbij het kindersanatorium Lucie Lambert.
In 1927 tekende architect Henry Lacoste de plannen voor een sanatorium in het Kluisbos, ten oosten van de dorpskern van Buizingen. Het sanatorium was bestemd voor de opvang van een 48-tal TBC- patiëntjes. Initiatiefneemster was Barones Lucie Lambert, naar wie de stichting werd genoemd. In 1936 werd het complex al uitgebreid, eveneens naar een ontwerp van Lacoste. Tegelijk werd aan de westzijde een opmerkelijke kapel toegevoegd. Het huidige complex bestaat uit een lange vleugel van drie bouwlagen, waarop aan de uiteinden respectievelijk een kapel en een dienstwoning aansluiten. In de jaren 1980 verloor het sanatorium zijn functie. De leegstand leidde tot ernstig verval en vandalisme waarbij ook het door Lacoste zelf ontworpen meubilair verdween. Een tijdlang hield de rijkswacht oefeningen op het terrein, waarbij onder meer het grote glasraam van de kapel als schietschijf werd gebruikt. In 1998 werd het voormalige kindersanatorium beschermd als monument. Het complex werd recent gerestaureerd en omgevormd tot rusthuis. De kapel krijgt binnenkort een nieuwe bestemming als architectenbureau. Daarna wandelden we verder naar Dworp via rustige paden en wegen.
Via een deeltje Krabbos en kronkelende paadjes gingen we naar het provinciaal Domein. Toen we aankwamen werden we gecontroleerd of we wel wandelaars waren. Ze vroegen onze controle kaart te tonen, wie geen bij zich had werd prompt geweigerd. Nu konden we nog wat genieten in het domein zelf.
Zicht op een van de speeltuinen
De roeivijver Zicht op het Kasteel. Kasteel van Huizingen is gelegen in het Provinciale domein van Huizingen, te midden van een prachtige vijver en de prachtige natuur. Het kasteel van Huizingen dateert uit de vroege 16°eeuw, en was aanvankelijk een oudere herenwoning. Na grondige aanpassingen en verbouwingen door Dhr. Albert Vaucamps, van 1877 tot 1880, werd het een sierlijk eclectisch waterkasteel opgebouwd uit de Renaissance en Barokelementen. De arechitect is echter onbekend gebleven. Nu bevinden zich een brasserie en een gastronomisch restaurant op het gelijkvloers. Op het 1°verdiep bevinden zich feestzalen en seminariezalen.
Nog eens door het klein dierenpark wandelen
Lammers van geiten Nog een laatste zicht op het prachtig kasteel. Pauwen
Aangekomen aan de startzaal na een prachtige wandeling. Een dikke pluim voor deze mensen, die er terug in slaagden voor een hele mooie wandeling.
Vandaag ging ik naar De Panne om daar deel te nemen aan de lentewandeling van de wandelclub Buencamino. Eerlijk gezegd, ik had daar nog niet van gehoord, dus een reden te meer om even gedag te zeggen. Aangekomen in het bezoekerscentrum van De Panne (de nachtegaal), stond er een grote tent om de wandelaars te ontvangen. De inschrijving gebeurde in het gebouw, eten en drinken kon men verkrijgen in de tent. We dronken eerst nog een kop koffie en daarna begonnen we aan onze wandeling. Eerst even het parcours nazien. We konden kiezen uit een aantal lussen (werden gemarkeerd met kleur). We kozen voor de grootste lus van 18km.
Hier in de tent konden de wandelaars eten en drinken.
In dit gebouw moest men inschrijven en op het einde ons wandelboekje afstempelen. Het parcours van de 18km. De te volgen pijlen. Men vertrok richting de Oosthoekduinen. De Oosthoekduinen staan voor 80ha boeiende natuur binnen het grotere natuurreservaat Duinen en Bossen van de Panne (650ha). Het oostelijk deel van het Calmeynbos en de Duinzoom Oosthoek maken ook deel uit van het gebied. Je vindt er waardevolle mosduinen en duingraslanden. In het overgangsgebied tussen duin en polder tooien talrijke bloemen de graslanden. De Oosthoekduinen maken de brug tussen de duinen van de Westhoek en de Houtsaegerduinen. Ze worden gevormd door eeuwenoude duinruggen of paraboolduinen met tussenliggende pannen. Mooi beeldje Zitten we nu aan de kust of de Vlaamse Ardennen?
Het was lastig stappen in het zand. Mooie zichten
Heel rustig in dit stuk natuur. Terug een mooi zicht Geniet even mee
De Houtsaegerduinen en het aangrenzende Kerkepannebos vormen een waardevol stukje groen aan de Belgische kust. Het droge halfnatuurlijke duinlandschap van de Houtsaegerduinen behoort tot de best ontwikkelde van de hele kust en het Kerkepannebos is één van de oudste bosjes aan de kust.
Hier zijn we dan aangekomen aan onze rustpost" De kerkepanne" in Koksijdde. Mooie zaal, na hier iets te hebben gedronken, trokken we verder. We hadden al prijs aan de deur, we kwamen de ondervoorzitter van Euraudax Belgie tegen. Eerst een klapke doen en na enige tijd konden we verder gaan met onze tocht. Nu gingen we richting Noordduinen. De Noordduinen zijn een langwerpige strook natuurgebied, zo'n 135ha groot, omgeven door woongebieden, toeristische infrastructuur en een militaire basis. De naam verwijst naar de ligging ten opzichte van de dorpskern van Koksijde, grosso modo in de noordelijke richting.
Tegen de wind in gaan we verder De drukke hoofdbaan loopt dwars door de Noordduinen en bakent zodoende 2 gebieden af. Ten Westen ligt het kleinste gedeelte, licht golvend en plaatselijk sterk begroeid met een dichte struweelvegetatie. In de Noordduinen wisselen duingraslanden, duinvalleien, duinstruwelen, bosjes en oude vissershuisjes elkaar af. De Noordduinen(73ha) zijn een biologisch waardevol duingebied met een grote diversiteit aan vegetatietypes. Je vindt er zeldzame plantensoorten zoals rond wintergroen, kleine ruit, ruige scheefkelk en walstrobremraap. Heerlijk tussen de duinen
Zicht op de molen.
Nu wandelden we verder naar de Doorpanne en de Hoge Blekker.
De Doorpanne en de Hoge Blekker vormen samen met de Schipgatduinen een aaneengesloten duinenmassief van 235ha. Naar de maatstaven van onze tijd en gelet op de toenemende toeristische druk, een uitzonderlijk groot gebied. In een niet al te ver verleden sloten daar nog eens de Witte brug en de Noordduinen op aan.
Het bekenste koppel onder de wandelaars, Willy en Christiane Ook wij mochten niet ontbreken op de foto.
Er was heel weinig volk op deze afstand.
Nu nog de drukke weg oversteken en we zitten in de Hoge Blekker.
De Hoge Blekker is de blikvanger van onze kust. Met zijn 33m is hij de hoogste duin van de hele kuststreek. Daaraan heeft hij ook zijn naam te danken. Het was een vaste baken voor de zeelui die van ver al zijn witte kruin zagen blinken. (blekken in het plaatselijke dialect). De Hoge Blekker is een stevige stuifduin die in de loop der tijden al heel wat afstand heeft afgelegd. Sinds de 16°eeuw verplaatste hij zich gestadig in oostelijke richting en legde zo ruim 1 kilometer af. Rond 1700 bevond hij zich pal op de site van de abdij Ter Duinen. Op het einde van de 19°eeuw begint men zijn wandeldrift aan banden te leggen door beplanting met helm en kruipwilg.
Hier zijn we dan aangekomen aan onze laatste rustpost het doornhuisje.
het laatste gedeelte van de tocht ging richting de dijk en daarna langs het strand om dan terug in De panne het laatste stukje natuur te bewandelen. Koksijde De aankomende zee. Hier was het ietsje frisser op de dijk. Er waren heel weinig toeristen te zien. het schuim van de golven. Geniet nog even mee
Na het verlaten van de kust stapten we door de woonkern om onze tocht verder te zetten.
Hier ons laatste stukje groen voor vandaag.
Terug aangekomen aan het bezoekerscentrum de nachtegaal. We hebben genoten van deze mooie tocht. Deze tocht is zeker een aanrader.
Vandaag ging het richting Oost Vlaanderen, naar Boekhoute tegen de grens met onze Noorderburen. Aangekomen aan de startzaal, ons een inschrijvingskaart kopen, nog een kopje koffie drinken alvorens we begonnen aan de wandeling. Boekhoute is een dorp in Oost Vlaanderen en een deelgemeente van Assenede. Boekhoute ligt nabij de grens met Nederland, in het Meetjesland. Het noordwestelijke deel van het dorp ligt in de Laurijnepolder. Het was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. Boekhoute heeft een vissersverleden. Een zijarm van de Westerschelde, de Braakman genaamd, die tot in Boekhoute kwam tot rond 1600 maakte dat de haven van Boekhoute ontstond. De aanleg van dijken, die veel voorkomende overstromingen moesten voorkomen, zorgde ervoor dat de Braakman niet meer tot aan de dorpskern kwam. De haven werd toen verhuisd naar een meer noordelijk gelegen deel van het dorp, naar de wijk die vandaag de naam Haven draagt. Aan het einde van de 18°eeuw moest opnieuw verhuist worden na de indijking van de Grote Isabellapolder. De haven bleef echter steeds verzanden. Naast de verzanding droeg ook het uit elkaar vallen van de Nederlanden in 1830 bij tot de teloorgang van de haven. Voor de Belgische onafhankelijkheid mochten de Boekhoutse vissers in alle binnenwateren van Zeeland vissen. Nadien konden ze enkel nog in de Braakman en de Westerschelde vissen. Tot 1914 bleef deze haven in gebruik.
Het parcours. Kerk van Boekhoute via het dorp en enkele rustige wegen gingen we richting Grote Geul.
Enkele mooie verzichten. Hier nog even een straat oversteken en zijn nu op weg naar de Grote geul.
zicht op de kreek
We wandelen nu door de Grote geul. In de vroege middeleeuwen bestond dit gebied grotendeels uit slikken en schorren. De zee en de Schelde overspoelden regelmatig het land. Vanaf de 15°eeuw probeerde men dit te verhinderen door dijken te bouwen. Het vrijgekomen land was vruchtbare poldergrond. Bij storm brak de zee soms weer door de dijken en overstroomden de polders.
De Grote Geul maakt deel uit van het krekengebied. De kreken zijn overblijfselen van de geulen die ontstonden toen de zee de dijken doorbrak in de 15°eeuw. bij elke getij schuurde het water de geulen dieper uit. Op het einde van de 16°eeuw werden de dijken hersteld. De meeste geulen vielen toen geleidelijk droog. Alleen de grootste geulen bleven als open plassen in het landschap achter. Vandaag zijn deze kreken kleine paradijzen, met een enorme rijkdom aan planten, bloemen en dieren.
Eenmaal het stuk natuur te hebben verlaten stapten we verder richting Assenede waar we een rustpost hadden.
terug in de bewoonde wereld stapten we verder
Hier zijn we dan aangekomen in Assenede voor de rustpost. We dronken door een tas soep. Na deze bleef ik nog een tijdje ter plaatse terwijl mijn vrienden de tocht verder stapten. Ik deed het rustig aan, de anderen deden een grotere afstand. Ik ging terug richting startzaal. Hier volgde ik enkele fietspaden, dit was een stukje anders dan het eerste gedeelte.
Nog wat vergezichten en daar bleef het bij.
Hier was de kerk van Boekhoute terug in zicht en zo eindigde voor mij deze tocht. Eenmaal in de startzaal, was het nog even wachten alvorens de anderen aankwamen.
Vandaag reed ik naar Ruiselede waar ik deelnam aan hun jaarlijkse Zandetocht. De inschrijving was in het gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand De Zaande. Eerst een kaartje kopen en een kop koffie drinken, en dan begonnen we aan de wandeling. Het weer was heel goed, zo'n 17°.
De startzaal Zicht op de binnenhof.
De Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere Jeugdbijstand De Zande is een Vlaamse gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand. De instelling heeft een halfopen en gesloten afdeling voor jongens in Ruiselede en een gesloten afdeling voor meisjes in Beernem. Te Ruiselede, op de grens met de gemeenten Wingene en Beernem werd in 1849 op het grondgebied van het vroegere Sint pietersveld( van de Sint Pietersabdij van Gent.) een Ecole de Réforme (hervormingsschool) opgericht voor landlopers, wezen en verwaarloosde jongeren. Deze instelling bleef, na enkele naamsveranderingen, tot op heden bestaan en is nu een Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand onder de naam " De Zande" met ernaast de gebouwen van het 'Penitentiair landbouwcentrum', een strafinstelling voor volwassenen. We wandelden over de parking richting het Sint Pietersveld.
Via brede dreven stapten we het Sint Pietersveld in, dit is een deel van het oude Bulskampveld. Dit veld, gelegen op het grondgebied van de gemeenten Ruiselede en Wingene op de grens met beernem en Maria Aalter, was vroeger heidegebied en behoorde eeuwenlang aan de Sint Pietersabdij van Gent. We passeerden ook aan het beruchte kasteel , waar enkele jaren geleden de kasteelheer vermoord werd.
Hier een zicht op het kasteel.
De Gulke Putten. De Gulke Putten is het natuurgebied gelegen op de gronden van het radiozendstation Belradio. Het natuurgebied situeert zich in de nabijheid van de site Sint pietersveld en wordt beheerd door Natuurpunt vzw. het gebied is rijk aan natte en droge heide, heischrale graslanden, hakhout met bloemrijke padden en open plekken met orchideeënrijk hooiland.
in 1969 werd gestart met een gebied van 1.25ha dat in 1973 reeds uitgebreid was tot 13ha. Na de eigendomsoverdracht van het radiozendstation naar de krijgsmacht werd een beheersovereenkomst gesloten. Zo breidde het natuurgebied tussen 2000 en 2008 verder uit van 16ha tot meer dan 100ha. Het beheer bestaat uit plaggen, maaien, kappen, begrazen en laten gedijen. Dit leidt tot het herstel en het in stand houden van zeldzame relictsoorten en voedselarme habitas.
De wandelaars konden genieten van al deze pracht.
geniet mee van het mooi stukje natuur.
Hier waren we aangekomen aan de centrale rustpost. Na iets te hebben gedronken, begonnen we aan de lus. De scheepsput is een vijver in het Sint Pietersveld waar een eeuw geleden nog matrozen opgeleid werden. de site in het bosgebied Bulskampveld is nu weer open voor het publiek. De scheepsput heeft een rijke geschiedenis in Wingene. De put werd halfweg de 19°eeuw gegraven voor de hervormingsschool in de buurt. Die school is nu de Gemeenschapsinstelling De Zande in Ruiselede. De school leidde matrozen op en in de scheepsput lag een schip dat dienst deed als oefenplaats. Het schip werd in 1913 samen met de opleiding ontmanteld. De vijver deed jarenlang dienst als badplaats voor jongeren tot hij volledig afgesloten werd. Het vroegere Radiozendstation belradio. Hier stond vroeger een kleuterschooltje. Van de ene dreef naar de andere.
En het bleef maar duren. Heel aangenaam wandelen.
Hier kwamen we dan terug aan de startzaal waar het vanmorgen allemaal begon. Een hele mooie en aangename wandeling.
Vandaag ging ik wandelen in Poperinge, de streek waar de Witsoonestappers actief zijn.Aangekomen in de startzaal en na de inschrijving was de tijd aangebroken om te wandelen.de tocht was in 2 delen met als centrale rust de startzaal. Het eerste gedeelte stapten we via enkele wijken en het Quintenspad naar de 1° rustplaats.
De startzaal Maeke Blijde
De grote markt voor ons
Mooi vergezicht Hier aangekomen aan onze rustpost
Hoppeveld Ingang van de rustpost. ieder tafel was versierd met een zelf gemaakte bloem Na iets te hebben gedronken maakten de wandelaars hier een mooie lus door het natuurgebied 't reepje. het was aangenaam wandelen in de lentezon
Hier een van de fotografen van Wandelt Sport Vlaanderen Mario
Geniet even mee van de pracht van dit natuurstukje.
enkele pony's
terug naar de rustpost. Na deze rust gingen we terug op pad richting startzaal via de Groene Ruimtewandeling
We zijn aangekomen bij het Burggraaf Frimout stadspark.
Het Burggraaf Frimoutpark is het eerste en enige park in het Poperingse centrum. De groene long is 3ha en 17ca groot en is ingedeeld in drie zones; een demonstratie zone met tuintjes, een ecologische zone en een recreatief culturele zone waar regelmatig evenementen plaatsvinden. Zijn broer Cyr ontwierp het beeld STS45 dat verwijst naar de ruimtevlucht van Dirk in 1992.
Geniet in het park van het groen en de natuur.
Hier gingen we uit het mooie stadspark richting startzaal voor onze laatste controle.
Aangekomen bij wat vrienden, iets drinken en dan nog de laatste lus van een 5tal km. We volgden een tijdje het Molenwegelpad.
dan nog wat mooie uithoekjes van het centrum alvorens we terug aan de startzaal waren.
Deze caritatieve stichting uit 1769 omvatte aanvankelijk 12 huisjes voor arme weduwen en ongehuwde vrouwen.Ze kwamen aan de kost met kantklosen. Hier in het St Annastraatje stond vroeger een hopveld dat anno 1769 gerooid werd. Op deze plaats liet kannunik Proventier een 12tal huisjes bouwen. Later werd het pand uitgebreid maar door de modernisering telt het pand momenteel 18 huisjes en is eigendom van het OCMW. Nog enkele smalle steegjes en een rustige wandelpad en we kwamen terug aan de startzaal.
Onze vrienden waren al te wachten. Een rustige en mooie wandeltocht. Het was schitterend wandelweer
34° Marche du Printemps: Challenge des 5 Provinces:
Vandaag ging het richting Wallonië, naar Eugies een deelgemeente van Frammeries. De wandelclub uit Ghlin organiseerde er hun challenge des 5 provinces marche du Printemps. Het was rustig wandelweeren heel veel Vlamingen op het parcours. Men kon kiezen uit verschillende afstanden. Het was een tocht met heel veel variatie.
het parcours de startzaal Na enkele autoluwe wegen kregen we direct enkele mooie veldwegels Hier waren we vertrokken voor een hele tijd veldwegels
Ook enkele mooie vergezichten
Heel veel variatie tijdens de wandeling
Notre Dame de la Fontaine maretakken
Er kwam geen einde aan de paadjes.
Hier zijn we aangekomen aan het bos, waar we zeker een uur in wandelden alvorens een rustpost te hebben.
De boshyacinten staan in bloei.
Heel rustig om te wandelen. Eindelijk een rustpost na bijna 9km.
Heerlijk om eens te rusten. Na een tijdje kwamen we terug in Eugies waar we nog een plaatselijke lus deden.
terug enkele mooie weggetjes
en terug het bos in.
na een hele mooie wandeling kwamen we terug aan de startzaal waar we nog wat dronken. Zeker een aanrader.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
