Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Aan alles komt er een einde, zo ook deze wandelvakantie. Na het ontbijt was het tijd om onze bagage naar de bus te brengen. Rond de klok van 9u30 waren al de wandelaars present voor de laatste wandeling van dit mooie weekend. De langste afstand stapte van Moselkrampen tot Ellenz, waar er een rustpost voorzien is. Ze stappen tussen de wijngaarden en door de ongerepte natuur langs een smal bospad. De korste afstand ging een deeltje mee tot aan het bos en keerde terug via de wijngaarden. Daarna reden we richting Ellenz naar de rustpost waar de grotere afstand aankwam. Na de rustpost kon men nog een gezamelijke korte wandeling maken door Ellenz. Daarna reden we terug naar Ernst waar we nog een middagmaal kregen in Mosella Schinkenstube. Er was daar ook gelegenheid tot aankoop van gekende hespen en andere vleeswaren. Tijdens onze middaglunch werden er enkele personen in de bloemetjes gezet, onze organisator, de gidse en de buschauffeur. Na al deze reden we dan terug richting België, waar we nog een avondstop hadden in Barchon. Nog een 2 tal uurtjes te rijden en kwamen terug aan in Torhout. Het was terug een mooie en gezellig wandelweekend en we kijken er al naar uit voor het volgend jaar.
Onze verblijfplaats in Ernst
Klaar om te vertrekken voor onze laatste wandeling. Het was dorstig, de temperatuur was zo'n 32°. Ook hier hadden we terug mooie zichten. Mooi op het fotootje staan. Zicht op de dorpjes aan de overkant.
Hier gingen de langste afstanden door het bos en wij keerden terug via de wijngaarden.
Doortje en onze gidse Nicole.
Een deugddoende rust. Niet iedereen nam nog deel aan de allerlaatste groepswandeling, wegens de warmte.
Het was heel warm tussen de wijngaarden. Binnenkant van dit mooie kapelletje.
Een beetje de schaduw opzoeken. Hier een demonstratie tijdens onze lunch De organisator was in zijn nopjes met het geschenkje Hij was eventjes van zijn melk.
Ook de gidse kreeg een geschenk. Hier onze sympathieke chauffeur. Ook hij deelde in de prijzen.
Na ons ontbijt gingen we vandaag richting Klotten. De lange afstand deed vandaag etappe 19 Moselsteig tot Pommern. Dit is een etappe met veel variatie qua landschappen. De Moselsteig , een pad dat uw hartstocht zal worden. met zijn 24 etappen met lengtes variërend van 11 tot 24km en moeilijkheidsgraden van gemakkelijk tot uitdagend. Dankzij de ligging van Moselsteig en de vele toegangspaden zijn alle etappes afzonderlijk goed bereikbaar, zowel met de auto als met het openbaar vervoer. Daarvan profiteren ook wandelaars die een etappe willen verlaten of een ommetjes willen maken. Op de korte afstand zijn veel dorpen , bezienswaardigheden en haltes voor streekvervoer te bereiken. Frequente bus en treindiensten zorgen voor de gewenste mobiliteit.
We starten in Klotten, een wijndorp op 4 km van Cochem met een steile beklimming, maar eenmaal boven kan men genieten van mooie landschappen. We wandelen door hoog gelegen bossen, door wijngaarden en beekdalen. Een natuurwandeling om duim en wijsvinger af te likken. De korte afstand gaat een tijdje mee met de lange afstand tot aan de Kulturweg Dortebachtal. Na de wandelingen zijn we vrij in Cochem, waar we kunnen aanpikken voor de wandeling naar de burcht.
Zicht op de ruïne in Klotten
De wandeling vertrok vanaf het station in Klotten.
Hier moesten we de overweg dwarsen
Na een tijdje kregen we enkele trapjes voorgeschoteld om naar een hogere gedeelte te wandelen. Mooi zicht op de wandelaars die keurig achter elkaar wandelen.
Hier verliet de langste afstand ons en wij volgden de kulturweg Dortebachtal tot aan de waterval.
Wat info over wat we kunnen tegenkomen of zien. Doortje is aan het zoeken.
Zij is boven aan de waterval. We begonnen aan de terugweg naar Klotten waar de bus ons stond op te wachten. Vandaar ging het dan richting Cochem waar we vrij waren. Het kerkje van Klotten.
Nogmaals zicht op de ruïne Hier zijn we dan aangekomen in Cochem Op weg naar het centrum
Is dit bedrog? Vakwerkhuizen Allemaal klokken aan de gevel. Het was markt en er was veel volk Zicht op de burcht waar we deze middag een kijkje zullen nemen.
Zicht vanop de brug, ondertussen was het kwik al opgeklommen tot een graad of 30.
Hier kregen we uitleg van Nicole die ons meenam naar de burcht. Af te lezen hoe hoog het water stond tijdens de verschillende jaren bij hoogtij. De oudste gevels van Cochem
Waarschijnlijk de maandag gebouwd. Op weg naar de burcht. Hier enkele zichten op deze mooie burcht.
We konden niet op de binnenkoer van deze burcht, daar ze een film aan het opnemen waren. Zicht op Cochem vanaf de burcht
Mooie panorama's
Nu begonnen we aan de afdaling rond de burcht.
Terug op de begane grond.
Er waren heel veel en verschillende motorrijders aanwezig.
Hier stonden we te wachten aan de bushalte waar onze chauffeur ons kwam halen. Het was nog wat warmer dan gisteren met zo'n 30°, voor morgen zouden we de kaap van 30° overschrijden.
Na een goede nachtrust kregen we een ontbijt om 7u30. Om 8u45 vertrokken we naar Bremm, waar de lange afstanden begonnen aan hun wandeling, Etappe 16, Moselsteig van Bremm naar Eller. De Moselsteig, waar wandelen ook beleven, ontdekken en genieten is.Natuurlijk, wie Moezel zegt, denkt vooral aan wereldberoemde wijnen en onafzienbare wijngaarden. maar al tijdens de eerste wandeletappe zal het u duidelijk worden, dat de Moselsteig nog veel meer te bieden heeft. Een afwisselende natuur, waarin bijzonder zeldzame schatten te vinden zijn. Een steile klim in het wijndorp Bremm en wandeling naar het uitzichtplatform van de steilste wijnberg van Europa, de Bremmer Calmont. Daar wachten de wandelaars één van de mooiste panorama's langs de Moselsteig wandelweg met mooi uitzicht op de kloosterruïne Stuben. Langs prachtige wandelpaden gaat het vereder via een idyllische weg naar het dubbelwijdorp Ediger-Eller. In de namiddag gaan ze dan nog naar Beilstein.
De korste afstandswandelaars reden verder tot Neef, waar ze "rund um der Neefer Petersberg" stappen. Een rondwandeling in het wijndorp Neef, langs de kloosterruïne Stuben en door de wijngaarden naar de Peterskapel op de Petersberg. Daarna gaan ze tot Beilstein. In de late namiddag is er nog een wijndegustatie voorzien in Zehnthauskeller in Beilstein. Er worden maar liefst 6 wijnen geproefd. Dat belooft. Daarna rijden we terug naar Ernst waar we ons avondmaal zullen krijgen.
Zicht vanuit ons kamer op de kerk van Ernst Klaar om te vertrekken Ondertussen waren de lange afstanden al aan het wandelen toen wij aankwamen in Neef. Toestel om de druiven te plukken tijdens de oogst. Zicht op de kloosterruïne Stuben, af en toe is er nog eens een concert in deze ruïne.
Wat uitleg tijdens deze wandeling Groepsfoto van de wandelaars korste afstand.
Zicht op de Moezel en de dorpjes. Terug op wandel
Nog even een woordje uitleg Mooie panorama's
Mijn wandelmoeder
Zicht op de burcht van Beilstein. Wat uitleg in het wijndorpje Beilstein
Genieten van het mooie weer.
Ook eventjes mijn vrouwke vastpakken.
Binnenin de kerk van Beilstein. Op weg naar de burcht. Hier een zicht op deze burcht. Ook hier in Beilstein hebben ze een Mannenke Pis of is het wijn? Mooie zwaluwnest
Aandachtig tijdens de uitleg over de wijn. De gidse Nicole met de uitbaatster van bodega.
En proef maar... we hebben er nog. Na de wijndegustatie gingen we dan naar hun museum. Het was zeer leerrijk.
Geniet even mee.
Terwijl we stonden te wachten op de bus nam ik nog vlug wat foto's.
We hadden terug een mooie en aangename dag doorgebracht langs de Moezel. Het was nog iets beter dan de dag voordien, we kregen 26°.
De wandelaars werden verwacht in St Henricus te Torhout rond 5u30, onze bagage inladen en stipt om 6u vertrok onze bus richting Duitsland. We kregen een ontbijtstop in Barchon. Na deze reden we verder naar Zeltingen-rachtig voor ons middagmaal. Iets over de grens met Duitsland kregen we een bijkomende stop. Onze gidse Nicole was jarig en kregen een glaasje wijn aangeboden. Daarna ging onze reis verder richting Zeltingen. We kregen er een middagmaal in Hotel Deutschherrenhof. In de namiddag stonden er 2 wandelingen op het programma: de lange afstanden deden er de Etappe 13 van de Moselsteig tot Enkirch. Met zijn 365 km is de Moselsteig een van de langste en tegelijk een van de meest afwisselende kwaliteits-langeafstandswandelpaden van Duitsland: over 24 afzonderlijke etappes volgt het pad de Moezel over zijn gehele Duitse traject, van Perl aan de Duits-Frans-Luxemburgse grens tot aan de uitmonding bij Deutsches Eck in Koblenz. Wouden en wijngaarden, rivierdalen en spectaculaire uitkijkpunten, natuur en cultuur: de Moselsteig is verrassend, meeslepend en kan zo af en toe ook uitdagend zijn. Etappe 13 is een variërende bergtocht met een flinke klim bij aanvang, prachtige panorama's en vergezichten op de Jugendstil-dubbelstad, genietbare wandelpaden en zeer prachtige afdaling naar het wijndorp Enkirch met zijn mooie vakwerkhuizen. De kleine afstand reed nog wat verder met de bus tot Marienburg. Deze wandelden een 6 tal km tot Zell langs de Moselsteig wandelweg met mooie uitzichten. Na de mooie wandeling kwam de bus ons ophalen en reden dan verder tot onze bestemming in Ernst. We sliepen in het hotel Pollmanns. Na de verdeling van de kamers en ons te hebben verfrist konden we genieten van ons avondmaal.
Onze bus De gidse Nicole haalde nog wat wijn boven. Hier samen met haar vriend. Geniet even mee van de mooie zichten tijdens onze wandeling.
Zicht op de rivier de Moezel. We begonnen aan een van de vele beklimmingen.
Prachtig zicht
Nog wat kale velden Na het klimmen, begon men aan de afdaling. Zicht op het dorpje Zell
Het kerkje van Zell Ik genoot van mijn dessert.
Het bekendste koppel was ook van de partij.
Hier namen we afscheid van het dorpje Zell en reden naar ons verblijf in Ernst. Het was een mooie dag met veel zon en een aangename temperatuur van 22°. Morgen terug een mooie wandeling op het programma.
Vandaag stond een wandeling in Huizingen, Vlaams Brabant, op ons programma. De jaarlijkse Lewetocht van wandelclub St Pietersleeuw. Een wandeling in en rond het Provinciedomein van Huizingen. Het prachtige park met de azalea's in bloei en het Hallerbos met geurende hyacinten. De jaarlijkse Lewetocht start traditiegetrouw vanuit Huizingen, een deelgemeente van Beersel, in de Groene gordel rond de hoofdstad en meer bepaald in de Zennevallei. Dit is de streek tussen het Zoniënwoud en de rivier de Zenne. Het landschap is heuvelachtig en doorsneden door talrijke beken en holle wegen. Het is ook een bosrijk gebied. Het grootste bos ervan is zeker het Hallerbos met zo'n 500 ha oppervlakte. Het Hallerbos is tot ver buiten de landsgrenzen bekend om zijn immense tapijten van geurende, wilde hyacinten die bloeien eind april, begin mei. Het schitterende, blauwe tapijt is weggelegd voor de wandelaars die kunnen kiezen uit diverse afstanden. Alle afstanden gaan door het domein.
De kerk van Huizingen, vlak naast de inschrijvingszaal. Het korste parcours, toegankelijk voor rolstoelen en kinderwagens, loopt grotendeels door het park. Een park met 91 ha ,grotendeels bebost. Je vindt er percelen met bloeiende lentebloemen, een vlindetuin, een roeivijver, een klein dierenpark en verschillende speeltuinen. Ze hebben ook een controle ongeveer halverwege het parcours.
De 7km, die wij deden ging meteen na de splitsing richting Buizingen en vandaar stapten we naar het Kluisbos. Via rustige paden was het aangenaam wandelen, en het weer was uitstekend.
Hier zijn de dames op weg naar de ingang van het Kluisbos. Ook hier konden we genieten van de bloeiende hyacinten. Geniet even mee van dit prachtig stukje natuur.
De mooie ogende blauwe boshyacinten.
Na een tijdje te vertoeven in dit mooie bos kwamen we hier voorbij het kindersanatorium Lucie Lambert.
In 1927 tekende architect Henry Lacoste de plannen voor een sanatorium in het Kluisbos, ten oosten van de dorpskern van Buizingen. Het sanatorium was bestemd voor de opvang van een 48-tal TBC- patiëntjes. Initiatiefneemster was Barones Lucie Lambert, naar wie de stichting werd genoemd. In 1936 werd het complex al uitgebreid, eveneens naar een ontwerp van Lacoste. Tegelijk werd aan de westzijde een opmerkelijke kapel toegevoegd. Het huidige complex bestaat uit een lange vleugel van drie bouwlagen, waarop aan de uiteinden respectievelijk een kapel en een dienstwoning aansluiten. In de jaren 1980 verloor het sanatorium zijn functie. De leegstand leidde tot ernstig verval en vandalisme waarbij ook het door Lacoste zelf ontworpen meubilair verdween. Een tijdlang hield de rijkswacht oefeningen op het terrein, waarbij onder meer het grote glasraam van de kapel als schietschijf werd gebruikt. In 1998 werd het voormalige kindersanatorium beschermd als monument. Het complex werd recent gerestaureerd en omgevormd tot rusthuis. De kapel krijgt binnenkort een nieuwe bestemming als architectenbureau. Daarna wandelden we verder naar Dworp via rustige paden en wegen.
Via een deeltje Krabbos en kronkelende paadjes gingen we naar het provinciaal Domein. Toen we aankwamen werden we gecontroleerd of we wel wandelaars waren. Ze vroegen onze controle kaart te tonen, wie geen bij zich had werd prompt geweigerd. Nu konden we nog wat genieten in het domein zelf.
Zicht op een van de speeltuinen
De roeivijver Zicht op het Kasteel. Kasteel van Huizingen is gelegen in het Provinciale domein van Huizingen, te midden van een prachtige vijver en de prachtige natuur. Het kasteel van Huizingen dateert uit de vroege 16°eeuw, en was aanvankelijk een oudere herenwoning. Na grondige aanpassingen en verbouwingen door Dhr. Albert Vaucamps, van 1877 tot 1880, werd het een sierlijk eclectisch waterkasteel opgebouwd uit de Renaissance en Barokelementen. De arechitect is echter onbekend gebleven. Nu bevinden zich een brasserie en een gastronomisch restaurant op het gelijkvloers. Op het 1°verdiep bevinden zich feestzalen en seminariezalen.
Nog eens door het klein dierenpark wandelen
Lammers van geiten Nog een laatste zicht op het prachtig kasteel. Pauwen
Aangekomen aan de startzaal na een prachtige wandeling. Een dikke pluim voor deze mensen, die er terug in slaagden voor een hele mooie wandeling.
Vandaag ging ik naar De Panne om daar deel te nemen aan de lentewandeling van de wandelclub Buencamino. Eerlijk gezegd, ik had daar nog niet van gehoord, dus een reden te meer om even gedag te zeggen. Aangekomen in het bezoekerscentrum van De Panne (de nachtegaal), stond er een grote tent om de wandelaars te ontvangen. De inschrijving gebeurde in het gebouw, eten en drinken kon men verkrijgen in de tent. We dronken eerst nog een kop koffie en daarna begonnen we aan onze wandeling. Eerst even het parcours nazien. We konden kiezen uit een aantal lussen (werden gemarkeerd met kleur). We kozen voor de grootste lus van 18km.
Hier in de tent konden de wandelaars eten en drinken.
In dit gebouw moest men inschrijven en op het einde ons wandelboekje afstempelen. Het parcours van de 18km. De te volgen pijlen. Men vertrok richting de Oosthoekduinen. De Oosthoekduinen staan voor 80ha boeiende natuur binnen het grotere natuurreservaat Duinen en Bossen van de Panne (650ha). Het oostelijk deel van het Calmeynbos en de Duinzoom Oosthoek maken ook deel uit van het gebied. Je vindt er waardevolle mosduinen en duingraslanden. In het overgangsgebied tussen duin en polder tooien talrijke bloemen de graslanden. De Oosthoekduinen maken de brug tussen de duinen van de Westhoek en de Houtsaegerduinen. Ze worden gevormd door eeuwenoude duinruggen of paraboolduinen met tussenliggende pannen. Mooi beeldje Zitten we nu aan de kust of de Vlaamse Ardennen?
Het was lastig stappen in het zand. Mooie zichten
Heel rustig in dit stuk natuur. Terug een mooi zicht Geniet even mee
De Houtsaegerduinen en het aangrenzende Kerkepannebos vormen een waardevol stukje groen aan de Belgische kust. Het droge halfnatuurlijke duinlandschap van de Houtsaegerduinen behoort tot de best ontwikkelde van de hele kust en het Kerkepannebos is één van de oudste bosjes aan de kust.
Hier zijn we dan aangekomen aan onze rustpost" De kerkepanne" in Koksijdde. Mooie zaal, na hier iets te hebben gedronken, trokken we verder. We hadden al prijs aan de deur, we kwamen de ondervoorzitter van Euraudax Belgie tegen. Eerst een klapke doen en na enige tijd konden we verder gaan met onze tocht. Nu gingen we richting Noordduinen. De Noordduinen zijn een langwerpige strook natuurgebied, zo'n 135ha groot, omgeven door woongebieden, toeristische infrastructuur en een militaire basis. De naam verwijst naar de ligging ten opzichte van de dorpskern van Koksijde, grosso modo in de noordelijke richting.
Tegen de wind in gaan we verder De drukke hoofdbaan loopt dwars door de Noordduinen en bakent zodoende 2 gebieden af. Ten Westen ligt het kleinste gedeelte, licht golvend en plaatselijk sterk begroeid met een dichte struweelvegetatie. In de Noordduinen wisselen duingraslanden, duinvalleien, duinstruwelen, bosjes en oude vissershuisjes elkaar af. De Noordduinen(73ha) zijn een biologisch waardevol duingebied met een grote diversiteit aan vegetatietypes. Je vindt er zeldzame plantensoorten zoals rond wintergroen, kleine ruit, ruige scheefkelk en walstrobremraap. Heerlijk tussen de duinen
Zicht op de molen.
Nu wandelden we verder naar de Doorpanne en de Hoge Blekker.
De Doorpanne en de Hoge Blekker vormen samen met de Schipgatduinen een aaneengesloten duinenmassief van 235ha. Naar de maatstaven van onze tijd en gelet op de toenemende toeristische druk, een uitzonderlijk groot gebied. In een niet al te ver verleden sloten daar nog eens de Witte brug en de Noordduinen op aan.
Het bekenste koppel onder de wandelaars, Willy en Christiane Ook wij mochten niet ontbreken op de foto.
Er was heel weinig volk op deze afstand.
Nu nog de drukke weg oversteken en we zitten in de Hoge Blekker.
De Hoge Blekker is de blikvanger van onze kust. Met zijn 33m is hij de hoogste duin van de hele kuststreek. Daaraan heeft hij ook zijn naam te danken. Het was een vaste baken voor de zeelui die van ver al zijn witte kruin zagen blinken. (blekken in het plaatselijke dialect). De Hoge Blekker is een stevige stuifduin die in de loop der tijden al heel wat afstand heeft afgelegd. Sinds de 16°eeuw verplaatste hij zich gestadig in oostelijke richting en legde zo ruim 1 kilometer af. Rond 1700 bevond hij zich pal op de site van de abdij Ter Duinen. Op het einde van de 19°eeuw begint men zijn wandeldrift aan banden te leggen door beplanting met helm en kruipwilg.
Hier zijn we dan aangekomen aan onze laatste rustpost het doornhuisje.
het laatste gedeelte van de tocht ging richting de dijk en daarna langs het strand om dan terug in De panne het laatste stukje natuur te bewandelen. Koksijde De aankomende zee. Hier was het ietsje frisser op de dijk. Er waren heel weinig toeristen te zien. het schuim van de golven. Geniet nog even mee
Na het verlaten van de kust stapten we door de woonkern om onze tocht verder te zetten.
Hier ons laatste stukje groen voor vandaag.
Terug aangekomen aan het bezoekerscentrum de nachtegaal. We hebben genoten van deze mooie tocht. Deze tocht is zeker een aanrader.
Vandaag ging het richting Oost Vlaanderen, naar Boekhoute tegen de grens met onze Noorderburen. Aangekomen aan de startzaal, ons een inschrijvingskaart kopen, nog een kopje koffie drinken alvorens we begonnen aan de wandeling. Boekhoute is een dorp in Oost Vlaanderen en een deelgemeente van Assenede. Boekhoute ligt nabij de grens met Nederland, in het Meetjesland. Het noordwestelijke deel van het dorp ligt in de Laurijnepolder. Het was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. Boekhoute heeft een vissersverleden. Een zijarm van de Westerschelde, de Braakman genaamd, die tot in Boekhoute kwam tot rond 1600 maakte dat de haven van Boekhoute ontstond. De aanleg van dijken, die veel voorkomende overstromingen moesten voorkomen, zorgde ervoor dat de Braakman niet meer tot aan de dorpskern kwam. De haven werd toen verhuisd naar een meer noordelijk gelegen deel van het dorp, naar de wijk die vandaag de naam Haven draagt. Aan het einde van de 18°eeuw moest opnieuw verhuist worden na de indijking van de Grote Isabellapolder. De haven bleef echter steeds verzanden. Naast de verzanding droeg ook het uit elkaar vallen van de Nederlanden in 1830 bij tot de teloorgang van de haven. Voor de Belgische onafhankelijkheid mochten de Boekhoutse vissers in alle binnenwateren van Zeeland vissen. Nadien konden ze enkel nog in de Braakman en de Westerschelde vissen. Tot 1914 bleef deze haven in gebruik.
Het parcours. Kerk van Boekhoute via het dorp en enkele rustige wegen gingen we richting Grote Geul.
Enkele mooie verzichten. Hier nog even een straat oversteken en zijn nu op weg naar de Grote geul.
zicht op de kreek
We wandelen nu door de Grote geul. In de vroege middeleeuwen bestond dit gebied grotendeels uit slikken en schorren. De zee en de Schelde overspoelden regelmatig het land. Vanaf de 15°eeuw probeerde men dit te verhinderen door dijken te bouwen. Het vrijgekomen land was vruchtbare poldergrond. Bij storm brak de zee soms weer door de dijken en overstroomden de polders.
De Grote Geul maakt deel uit van het krekengebied. De kreken zijn overblijfselen van de geulen die ontstonden toen de zee de dijken doorbrak in de 15°eeuw. bij elke getij schuurde het water de geulen dieper uit. Op het einde van de 16°eeuw werden de dijken hersteld. De meeste geulen vielen toen geleidelijk droog. Alleen de grootste geulen bleven als open plassen in het landschap achter. Vandaag zijn deze kreken kleine paradijzen, met een enorme rijkdom aan planten, bloemen en dieren.
Eenmaal het stuk natuur te hebben verlaten stapten we verder richting Assenede waar we een rustpost hadden.
terug in de bewoonde wereld stapten we verder
Hier zijn we dan aangekomen in Assenede voor de rustpost. We dronken door een tas soep. Na deze bleef ik nog een tijdje ter plaatse terwijl mijn vrienden de tocht verder stapten. Ik deed het rustig aan, de anderen deden een grotere afstand. Ik ging terug richting startzaal. Hier volgde ik enkele fietspaden, dit was een stukje anders dan het eerste gedeelte.
Nog wat vergezichten en daar bleef het bij.
Hier was de kerk van Boekhoute terug in zicht en zo eindigde voor mij deze tocht. Eenmaal in de startzaal, was het nog even wachten alvorens de anderen aankwamen.
Vandaag reed ik naar Ruiselede waar ik deelnam aan hun jaarlijkse Zandetocht. De inschrijving was in het gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand De Zaande. Eerst een kaartje kopen en een kop koffie drinken, en dan begonnen we aan de wandeling. Het weer was heel goed, zo'n 17°.
De startzaal Zicht op de binnenhof.
De Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere Jeugdbijstand De Zande is een Vlaamse gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand. De instelling heeft een halfopen en gesloten afdeling voor jongens in Ruiselede en een gesloten afdeling voor meisjes in Beernem. Te Ruiselede, op de grens met de gemeenten Wingene en Beernem werd in 1849 op het grondgebied van het vroegere Sint pietersveld( van de Sint Pietersabdij van Gent.) een Ecole de Réforme (hervormingsschool) opgericht voor landlopers, wezen en verwaarloosde jongeren. Deze instelling bleef, na enkele naamsveranderingen, tot op heden bestaan en is nu een Gemeenschapsinstelling voor Bijzondere jeugdbijstand onder de naam " De Zande" met ernaast de gebouwen van het 'Penitentiair landbouwcentrum', een strafinstelling voor volwassenen. We wandelden over de parking richting het Sint Pietersveld.
Via brede dreven stapten we het Sint Pietersveld in, dit is een deel van het oude Bulskampveld. Dit veld, gelegen op het grondgebied van de gemeenten Ruiselede en Wingene op de grens met beernem en Maria Aalter, was vroeger heidegebied en behoorde eeuwenlang aan de Sint Pietersabdij van Gent. We passeerden ook aan het beruchte kasteel , waar enkele jaren geleden de kasteelheer vermoord werd.
Hier een zicht op het kasteel.
De Gulke Putten. De Gulke Putten is het natuurgebied gelegen op de gronden van het radiozendstation Belradio. Het natuurgebied situeert zich in de nabijheid van de site Sint pietersveld en wordt beheerd door Natuurpunt vzw. het gebied is rijk aan natte en droge heide, heischrale graslanden, hakhout met bloemrijke padden en open plekken met orchideeënrijk hooiland.
in 1969 werd gestart met een gebied van 1.25ha dat in 1973 reeds uitgebreid was tot 13ha. Na de eigendomsoverdracht van het radiozendstation naar de krijgsmacht werd een beheersovereenkomst gesloten. Zo breidde het natuurgebied tussen 2000 en 2008 verder uit van 16ha tot meer dan 100ha. Het beheer bestaat uit plaggen, maaien, kappen, begrazen en laten gedijen. Dit leidt tot het herstel en het in stand houden van zeldzame relictsoorten en voedselarme habitas.
De wandelaars konden genieten van al deze pracht.
geniet mee van het mooi stukje natuur.
Hier waren we aangekomen aan de centrale rustpost. Na iets te hebben gedronken, begonnen we aan de lus. De scheepsput is een vijver in het Sint Pietersveld waar een eeuw geleden nog matrozen opgeleid werden. de site in het bosgebied Bulskampveld is nu weer open voor het publiek. De scheepsput heeft een rijke geschiedenis in Wingene. De put werd halfweg de 19°eeuw gegraven voor de hervormingsschool in de buurt. Die school is nu de Gemeenschapsinstelling De Zande in Ruiselede. De school leidde matrozen op en in de scheepsput lag een schip dat dienst deed als oefenplaats. Het schip werd in 1913 samen met de opleiding ontmanteld. De vijver deed jarenlang dienst als badplaats voor jongeren tot hij volledig afgesloten werd. Het vroegere Radiozendstation belradio. Hier stond vroeger een kleuterschooltje. Van de ene dreef naar de andere.
En het bleef maar duren. Heel aangenaam wandelen.
Hier kwamen we dan terug aan de startzaal waar het vanmorgen allemaal begon. Een hele mooie en aangename wandeling.
Vandaag ging ik wandelen in Poperinge, de streek waar de Witsoonestappers actief zijn.Aangekomen in de startzaal en na de inschrijving was de tijd aangebroken om te wandelen.de tocht was in 2 delen met als centrale rust de startzaal. Het eerste gedeelte stapten we via enkele wijken en het Quintenspad naar de 1° rustplaats.
De startzaal Maeke Blijde
De grote markt voor ons
Mooi vergezicht Hier aangekomen aan onze rustpost
Hoppeveld Ingang van de rustpost. ieder tafel was versierd met een zelf gemaakte bloem Na iets te hebben gedronken maakten de wandelaars hier een mooie lus door het natuurgebied 't reepje. het was aangenaam wandelen in de lentezon
Hier een van de fotografen van Wandelt Sport Vlaanderen Mario
Geniet even mee van de pracht van dit natuurstukje.
enkele pony's
terug naar de rustpost. Na deze rust gingen we terug op pad richting startzaal via de Groene Ruimtewandeling
We zijn aangekomen bij het Burggraaf Frimout stadspark.
Het Burggraaf Frimoutpark is het eerste en enige park in het Poperingse centrum. De groene long is 3ha en 17ca groot en is ingedeeld in drie zones; een demonstratie zone met tuintjes, een ecologische zone en een recreatief culturele zone waar regelmatig evenementen plaatsvinden. Zijn broer Cyr ontwierp het beeld STS45 dat verwijst naar de ruimtevlucht van Dirk in 1992.
Geniet in het park van het groen en de natuur.
Hier gingen we uit het mooie stadspark richting startzaal voor onze laatste controle.
Aangekomen bij wat vrienden, iets drinken en dan nog de laatste lus van een 5tal km. We volgden een tijdje het Molenwegelpad.
dan nog wat mooie uithoekjes van het centrum alvorens we terug aan de startzaal waren.
Deze caritatieve stichting uit 1769 omvatte aanvankelijk 12 huisjes voor arme weduwen en ongehuwde vrouwen.Ze kwamen aan de kost met kantklosen. Hier in het St Annastraatje stond vroeger een hopveld dat anno 1769 gerooid werd. Op deze plaats liet kannunik Proventier een 12tal huisjes bouwen. Later werd het pand uitgebreid maar door de modernisering telt het pand momenteel 18 huisjes en is eigendom van het OCMW. Nog enkele smalle steegjes en een rustige wandelpad en we kwamen terug aan de startzaal.
Onze vrienden waren al te wachten. Een rustige en mooie wandeltocht. Het was schitterend wandelweer
34° Marche du Printemps: Challenge des 5 Provinces:
Vandaag ging het richting Wallonië, naar Eugies een deelgemeente van Frammeries. De wandelclub uit Ghlin organiseerde er hun challenge des 5 provinces marche du Printemps. Het was rustig wandelweeren heel veel Vlamingen op het parcours. Men kon kiezen uit verschillende afstanden. Het was een tocht met heel veel variatie.
het parcours de startzaal Na enkele autoluwe wegen kregen we direct enkele mooie veldwegels Hier waren we vertrokken voor een hele tijd veldwegels
Ook enkele mooie vergezichten
Heel veel variatie tijdens de wandeling
Notre Dame de la Fontaine maretakken
Er kwam geen einde aan de paadjes.
Hier zijn we aangekomen aan het bos, waar we zeker een uur in wandelden alvorens een rustpost te hebben.
De boshyacinten staan in bloei.
Heel rustig om te wandelen. Eindelijk een rustpost na bijna 9km.
Heerlijk om eens te rusten. Na een tijdje kwamen we terug in Eugies waar we nog een plaatselijke lus deden.
terug enkele mooie weggetjes
en terug het bos in.
na een hele mooie wandeling kwamen we terug aan de startzaal waar we nog wat dronken. Zeker een aanrader.
Vandaag 1 april ging ik wandelen in mijn gemeente Lauwe. Na eerst een bezoek te brengen aan de kinesiste ging ik naar de Gemeentelijke Basisschool om deel te nemen aan de wandeling georganiseerd door de wandelclub "De 12uren van Lauwe". Men kon kiezen uit een 4tal afstanden en ik koos voor de 14km.
Het parcours De afstandstabel. Alle afstanden starten gezamelijk en volgen eerst de Handboogwegel om vervolgens naar de wijk Opstal te stappen en zo verder via de Schonekeer en de Biezeveldwegel naar de Vogelwijk waar we afscheid namen van de 2 kleinste afstanden. Die gingen terug naar de startzaal via rustige paden en een deeltje langs de Leie.
Hier stapten we door de Vogelwegel.
Hier gingen we richting Biezeveld met de overige afstanden Een rustig asfaltwegeltje brengt de wandelaar via een spoorwegbrug naar de Preshoek.
Na het dwarsen van een gevaarlijke baan kwamen we aan een van de ingangen van het Presbos. Via enkele mooie stukjes natuur gingen we richting Marke waar de centrale rustpost was. We kregen ook enkele mooie verzichten.
Aangekomen aan onze rustpost. Na wat te hebben gedronken vervolgden we verder onze tocht. Hier onze buur en zijn schoonbroer. Hier gingen we via het Debopad richting Klarenhoek.
Mooie zichten. Terug een stukje Preshoekbos Geniet even mee van het mooi stukje natuurdomein.
We zijn nu bezig aan het laatste stukje bos alvorens we terug aan de startzaal zijn.
Af en toe uitkijken waar men stapt.
Nu nog enkele honderden meters en we zijn terug waar het vanmorgen allemaal begon. Een mooie en rustige lentetocht. Er waren 1192 tevreden deelnemers. Proficiat aan de parcourbouwer Jhonny.
Het zou vandaag een rustige wandeling worden in het Meetjesland. Ik reed naar Eeklo, waar de wandelclub Roal Benti hun St Jozeftocht organiseerde. Dit is voor mij de 1° keer dat ik een wandeling maakt van deze club. Na de gebruikelijke babbel en iets te hebben gedronken begaf ik mij op het parcours. Ik had besloten om de 10km te wandelen.
Het te volgen parcours. De startzaal. Eeklo is een stad in de provincie Oost-Vlaanderen. Deze stad in het centrum van Meetjesland telt iets meer dan 20.000 inwoners. Eeklo is de hoofdstad van bestuurlijk arrondissement Eeklo en van de Vlaamse regio Meetjesland. Het kreeg stadsrechten in 1240, onder Johanna van Constantinopel. In de 20°eeuw kende de stad welvaart met zijn textielindustrie, de voedingsnijverheid en de meubelnijverheid. Er is daar vandaag niet veel van overgebleven. We vertrokken na het dwarsen van de weg direct in een groenzone, die nog in aanleg is.
We kregen mooie onverharde paden
We wandelden langs een zijarm van het schipdonkkanaal, via rustige wegen. Het weer was goed, doch een frisse wind verpeste een deel van de temperatuur.
Hier wandelden we voorbij "Ommegang Oosteindeke", hoewel de naam Oosteindeke zichzelf lijkt te verklaren, heette deze straat vroeger: Westeindeke. Eeklonaar Alyos Dhondt liet er in 1904 op een arduinen voetstuk een bijna 3m hoog veldkruis oprichten. Later liet hij er nog eens 13 kapelletjes plaatsen, die hij in 1921 aan de kerkfabriek van Adegem schonk.
Op weg naar onze rustpost in Adegem.
Via rustige paden en wegen vervolgden wij de wandeling
Hier terug aan de Eeklo'se vaart
Shermatank. Op een tiental minuten hier vandaan ligt het Canadees oorlogsmuseum.
Na de controle , nog een 3tal km te stappen tot aan de startzaal, we wandelden een groot deel terug langs de vaart.
Het was een mooie en rustige wandeling doorheen het Meetjesland.
Vandaag ging ik een wandeling maken in Spiere. Toen ik aankwam aan de voetbalkantine van Helkijn, vanwaar de wandeling vertrok, was het net gedaan met regenen. Ik schreef me in en dronk eerst nog een kopje koffie. Ik koos voor de 12km, rustig aan het opbouwen sinds mijn heupoperatie. Spiere Helkijn is een faciliteitengemeente in het zuidoosten van West Vlaanderen tegen de grens met henegouwen, aan de Schelde en telt ruim 2000 inwoners. in de volksmond spreekt men van Spiere-Elking.
Het te volgen traject van de 12km. Aanwijzingen wat betreft de wandeling. Ons reclame paneel voor onze volgende tocht.
We kregen al meteen een splitsing Na enkele minuten te wandelen kregen we al een kijkje op verscheidene vierkantshoeven. Een vierkantshoeve, kwadraathoeve of carréboerderij, ook wel binnenhofboerderij is een in belgië voorkomend boerderijtype dat behoort tot de dwarshuisgroep. Vaak wordt dit type boerderij met inrijpoort in de voor- of poortgevel in verband gebracht met de Romeinse villa rustica, maar deze lijkt aan het onstaan van de Belgisch- en Nederlands-Limburgse variant van de dwarshuisgroep geen deel te hebben gehad. Ook is geopperd dat deze gesloten carrévorm tot doel had de bewoners en hun bezittingen te beschermen. Veel van deze gesloten boerderijen kwamen tot stand in de 18°eeuw in een gebied waar roversbenden van de Bokkenrijders actief waren. De regenbuien werden verdreven en maakten plaats voor enkele mooie opklaringen.
We kregen heel veel onverharde paden. Hier zijn we aangekomen aan de kerk van Spiere. De Sint Amanduskerk van Spiere is een georiënteerd neogotisch bedehuis met omringend kerkhof. De huidige kerk, met uitzondering van de toren, wordt opgetrokken tussen 1891 en 1893. Binnen de dorpskern heeft de kerk een beeldbepalende en uitzonderlijke ligging op een kunstmatig aangelegde heuvel. ook de inplanting van de kerk is uitzonderlijk, doordat de voorgevel of westgevel naar de vallei is gericht en niet naar de dorpskern. Hier het parochiezaaltje als rustpost. Hier dronken we iets en aten een boterham. Na deze maakten we hier een lus.
We gingen richting Warcoing via mooie rustige paden. Zicht op de kerk van Spiere.
Heel rustig om te wandelen. Hier stapten we langs lange veldwegels op Waals grondgebied.
De veldwegels lagen er nog redelijk bij.
Hier wandelden we langs het Spierekanaal. Het Spierekanaal is 8403m lang en verbindt de Schelde in Spiere met het Canal de Roubaix in Leers-Nord. Dit niet zo lange kanaal is een onderdeel van de internationale Schelde -Deuleverbinding, die verder gevormd wordt door het Canal de Roubaix en de gekanaliseerde Marke. Sedert de jaren 80° van de 20°eeuw was het voor de handelsvaart in onbruik geraakt. In samenwerking met de Vlaamse, de Franse en de Waalse autoriteiten is een internationaal restauratieproject Blue links opgezet dat het kanaal tegen 2008 weer bevaarbaar moet maken.Dit moet leiden tot een stedenbouwkundige en toeristische heropleving van heel de omgeving van het kanaal.
Hier nog een kleine 3km verwijderd van onze startzaal.
Het sluizencomplex in Spiere.
Terug aangekomen aan het voetbalstadion van Helkijn waar het vanmorgen allemaal begon. Het was een moie en rustige wandeling.
Eindelijk, terug van weggeweest. Mijn 2° wandeling sinds mijn heupoperatie. Vandaag koos ik voor een wandeling in Ingelmunster.Ik wandelde op de kleinste afstand, en wil op een rustige manier opbouwen. We vertrokken vanuit het cafetaria van het sportcomplex en wandelden via een aanpalende wijk en enkele mooie rustige onverharde paden naar onze rustpost het Meershof. Daar besloot ik iets te drinken en wat te genieten van de zon op het terras. Daarna vervolgde ik de terug weg naar de startzaal. Daar aangekomen dronk ik nog wat en sloeg nog een babbeltje met enkele vrienden. Ik heb van de wandeling genoten en het deed deugd dat ik terug in het wandelcircuit mag zijn. geniet nog wat van enkele foto's.
Net vertrokken uit het cafetaria na het dwarsen van de plaatselijke wijk kregen we enkele mooi verharde paden. Binnenzicht van het kapelletje
De zon was gretig aanwezig
Hier onze rustpost het Meershof. Nu de terug weg aanvangen
Nog eens een wandeling maken over de taalgrens, deze keer reed ik naar Péruwelz. De plaatselijke club organiseerde voor de 32°keer hun jaarlijkse Marche du Val de Verne. Péruwelz ligt in de provincie Henegouwen en deze stad telt 17000 inwoners, en ligt tegen de Franse grens en wordt doorsneden door het kanaal Nimy Blaton.
Deze stad heeft in de loop van de geschiedenis rond de 20 verschillende namen gehad, waaronder Perwes, Pérues en Pierwes. In deze verschillende benamingen van Péruwelz is een constante factor terug te zien nl: dat ze steeds samengesteld zijn uit twee herkenbare lettergrepen. De eerste, afgeleid van pier of per, zou verwijzen naar het gesteente dat in de Péruwelze ondergrond veelvuldig voorkomt: een kalksteenlaag die bij winning zwartkleurige stenen oplevert. De tweede lettergreep zou afgeleid zijn van het woord welz, met als betekenis waterrijke vlakte, poel , voorde of drinkplaats. Water is inderdaad een ander belangrijk bestanddeel van de ondergrond van de stad. daarnaast is er een kleine rivier, de zwarte Verne, die het grondgebied van Péruwelz doorkruist en drasland en moerassen voedt.(bron:Wikipedia)
We verlieten de startzaal en wandelden via enkele kleine weggetjes naar de vele natuurstukken die we zouden krijgen onderweg. Onze eerste stop ging richting Basècles.Geniet even mee van de prachtige beelden.
Het te volgen parcours Hier Willy, die al klaar staat om te vertrekken.
Het was nog wat frisjes, maar de zon was al op de afspraak.
de beloofde paadjes volgen elkaar op.
het was heerlijk wandelen in de natuur.
We kregen ook enkele mooie verzichten.
Hier zijn we dan aangekomen in de plaatselijke feestzaal van Basècles. Na hier iets te hebben gedronken verlieten we Basècle en stapten via Quevaucamps naar Blaton.
Quevaucamps is een dorp en deelgemeente van Beloeil. Quevaucamps was een zelfstandige gemeente, tot die bij de gemeentelijke herindeling van 1977 toegevoegd werd aan de gemeente Beloeil.(Wikipedia). We passeerden de kerk van Quevaucamps en via een kleine paadje gingen we op zoek naar de bossen. De intrede naar de bossen.
Hier zien we de kerk van Grandglise Leuke paadjes namen het terug over van het verharde. Hier aangekomen aan onze 2° rust. Na deze rust ging de wandeling verder naar Bon Secours via Grandglise en de bossen van Bon Secours.
Hier volgden we een heel eindje het kanaal Blaton - Ath. Het kanaal Blaton Ath verbindt Blaton en Ath gelegen aan de gekanaliseerde Dender. Bij de bouw in het midden van de 19° eeuw was het in Blaton verbonden met het kanaal Pommeroeul - Antoing dat sindsdien vervangen werd door het kanaal Nimy - Blaton - Péronnes.
Het totale hoogteverschil tussen Blaton en Ath bedraagt 56.39m. Het wordt overwonnen door 21 sluizen, 10 opwaarts op het traject Blaton - Stambruges, waar het hoogste punt bereikt wordt en 11 neerwaarts op het traject Beloeil - Ath.(bron: Wikipedia)
Hier enkele smalle steegjes. Deze afbeelding staat aan de rotonde. Afwisselend verhard met onverhard.
Hier zijn we aangeland in de bossen van Bon Secours. Geniet even mee van dit prachtig natuurdomein.
Hier zijn we dan aangekomen in Bon Secours. De basiliek van Bon Secours is tevens een bedevaartskerk, gebouwd op de top van een heuvel. Het is een centraal bouw, opgetrokken in grijze kalksteen uit de buurt. Ze werd tussen 1885-1895 gebouwd volgens de plannen van François Baeckelmans.(Wikepedia) Hier het cafe van de beroemde Reus Atlas, Alias Fernand Bachelard. Deze werd geboren op 11 juli 1922 en stierf in het jaar 1976. Deze reus werd 2.40 groot en had schoenmaat 62. Dit was de absolute trekpleister van dit dorp. Na deze tussenstop stapten we terug naar het einde , via mooie veldwegels.
Hier zijn we dan terug aangekomen aan onze startzaal. Het was een fantastische wandeling, gekruid met heel wat natuurdomeinen. Ook was het gezellig wandelen dank zij het prachtig weer. Deze wandeling is zeker een aanrader.
Gisteren een wandeling te Lebbeke, vandaag deed ik een wandeling in Henegouwen.Ik reed naar Ollignies(deelgemeente van Lessen) om daar de wandeling mee te doen van de wandelclub Les Vaillants Acrenois. Een typische Waalse wandeling met heel veel variatie op het parcours. Het eerste gedeelte ging men richting Bois de Lessines waar we ook een rustpost hadden. De grootste afstand verliet deze gemeente ging dan via mooie paden richting Bevere en Deux Acre. Daar hadden we ook een rustpost, in een klein magazijntje. Vandaar ging men dan terug naar Bois de Lessines via een mooi stuk bos(Akrenbos) en vele veldwegels. Terug aangekomen in Bois de Lessines restte ons nog het laatste gedeelte, terug naar de startzaal. Andermaal kregen we een mooi stuk bos en vele wegels. Een aangename en rustige wandeling. Geniet even mee van enkele foto's.
Kerk van Ollignies Direct de natuur in De begin fase van deze wandeling gebeurde in de motregen. Enkele paden lagen er drassig bij.
Ook de veld wegels waren drassig Hier aangekomen in Bois de Lessines De rustpost in Bois de Lessines
Via landelijke wegels was ik op weg naar Deux Acre
De kerk van deze gemeente.
Het was heel rustig, weinig mensen tegengekomen. Hier op weg naar het Akrenbos. Deze kregen we veelvuldig onder de voeten geschoven.
Zicht op Deux Acre Hier gaan we terug door het bos.
Nog enkele kleine paadjes en ik ben terug van weggeweest.
Eenmaal uit dit kleine park en ik ben aan de startzaal. Best een aangename en rustige wandeling.
Vandaag reed ik naar Lebbeke, waar de wandelclub de Denderklokjes hun Heizijdetocht organiseerde. Na de inschrijving begon ik aan de tocht. De grootste 2 afstanden stapten mee met de 6km via de woonkern Heidepark langs een bosje naar de wachtbekkens. Via slingerende paadjes en enkele idyllische brugjes zien krijgen we hier een mooi stukje natuur en waar ook het Educatief Wilgen Arboretum gelegen is. We zien ook enkele gerenoveerde kastelen. Een mooie smalle wegel brengt ons terug naar de startzaal na een 6tal km.
Na wat gedronken te hebben, begon ik aan het 2° gedeelte van deze tocht. We kregen meteen wat groen onder de voeten geschoven, via pas geopende nieuwe trage wegen, met onder andere het geboortebos en oude Heirwegen en wandelden richting Opstal, waar de rustpost zich bevindt.
Na iets te hebben gedronken in Opstal moest ik hier een lus maken richting Buggenhout. We gingen door het centrum van Opstal en konden het volledig vernieuwde klooster bewonderen, dat nu dienst doet als opvangcentrum. Via rustige wegels wandelen we voorbij de gekende manege Het Hoefijzer en langs de pas gerenoveerde Patattenmolen terug naar de rustpost.
Na de tweede stop in Opstal begon ik aan het laatste stuk van deze tocht. Via de dorpskern van Opstal stapte ik verder langs de Wiesbeekhoeve. Dit imposante voormalig hoevecomplex en paardenstoeterij werd opgericht in 1914-1915 op de plaats van de oude Wiesbeekhoeve. Deze hoeve is onlangs nog bewoond door de Vlaamse schrijver Paul Koeck.
Via een pas opengestelde wegel bereikte ik het wachtbekken Hiestergem dat gelegen is op de grens van Buggenhout, Lebbeke en Opwijk. Het wachtbekken doet dienst als buffer van de Brabantsebeek en de Vondelbeek. Dit natuurgebied is ruim 17ha groot. Er is een ecologisch graslandbeheer met schapen. Rond dit waterbekken ligt er een mooi wandelpad, met smalle slingerende wegen en vlonderpaden. De tocht ging verder via enkele prachtige vijvers en bosdoorsteken, langs het station van Heizijde waar de wandelaars die met de trein kwamen direct konden meewandelen naar de zaal. Via de Patmoeswegel bereikte ik de aankomst.
We vertrokken vanuit de Zwalmparel, men kon kiezen uit een 6tal verschillende omlopen. Na ons te hebben ingeschreven vertrok Willy en ik voor de 30km. We wandelden onmiddellijk onder de spoorweg en de City2-wijk. De grotere afstanden gingen door het gehucht de Steenbeek met zicht op de goed bewaarde Vinkemolen. Eens we op de Boekelbaan waren kwam er een splitsing, de 15km verliet ons en de overige afstanden stapten naar de wat verder gelegen rustpost.
Nog wat grijze lucht. Zicht op een mooie hoeve
Afwisselend parcours
Onze 1°rustpost. Na iets te hebben gedronken gingen we op zoek naar de 15km stappers die richting Horebeke wandelden. Via prachtige wegels belanden we aan de onderkant van de Arme Klei waar wordt gesplitst. Hier wandelen de grootste afstanden een prachtige bijkomende lus langs de Perlinkmolen en de beruchte Haaghoek.
Molen van Gansbeke Aangekomen in Horebeke maakten de 30 en 36km een prachtige lus. We volgen een tijdje het wandelknooppunt18 langs de weinig gekende "Molen van Gansbeke". We dwarsen de hoofdweg richting Schorisse, langs de bovenkant van de Schamperei, waar we de lastige Varent beklimmen en via enkele mooie binnenwegen komen we terug aan in Horebeke.
Tenslotte wordt voor het laatste stuk het parcours gevolgd van de overige afstanden. We stappen door het gehucht Korsele en belanden in de Geuzenhoek. We gaan over de Caildenberg en stappen via de bovenkant van de beruchte Molenberg naar de eindmeet.
hier nog een stukje natuurdomein dwarsen
Hier zijn we dan terug aan de Zwalmparel. De wandelclub uit Zingem mocht 2373 wandelaars begroeten.
Deze keer een wandeling in eigen streek, burenclub de 12uren van Lauwe organiseerden hun 23° Open Grenstocht. De start was deze maal in de nieuwe zaal Barthel in Rekkem. men kon kiezen uit een 4tal afstanden. Ik koos voor de langste afstand van 21km.
Alle afstanden gingen richting Kloosterhoek, na de splitsing met de kleinste afstand, stappen we richting Steenlandwegel en de dorpskern van Rekkem naar Wijk ten Dale. Deze wijk biedt de wandelaar heel wat mooie plekjes en kleine paadjes. Via de Lauwsebeek volgen we de Heelewegel en zo komen we aan de Pont Neufstraat. Via de Roterijstraat komen we aan het Diefhondbos.
Het parcours van de 21km
Lauwse beek
Zicht op Menen Hier wandelen we door het Diefhondbos.
Zicht op de Leie Nu komen we terecht in de Leievallei en gaan richting grensstad menen waar de centrale rustpost gelegen is. Na de rust maakt de grootste afstand hier een mooie lus via het Jaagpad langs de Leie naar het Leieeiland, gedeeltelijk op Franse en Belgische bodem. Hier een zicht op het Leieeiland Het is een mooi stukje natuur, doorspekt met vele wandelpaadjes en beschikt over een jachthaven.
Heel rustig om er door te wandelen.
Via de oude sluizen, een historisch erfgoed ,wandelen we zo terug naar onze rustpost.
Na de rust stappen we nu verder terug richting startzaal. Een dorsteek brengt ons nu op Frans grondgebied. Via de Porte Rouge en wat Franse stapwegels en doorsteekjes komen we terecht op een vergeten smokkelpad die ons langs Ons Erfdeel naar de Kattewegel brengt. En zo verder stappen we naar het einde.
Een gedenkplaat aan Ons Erfdeel.
Terug aangekomen aan de startzaal. Een rustige en mooie wandeling.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
