Op deze blog worden mijn wandelavonturen beschreven
Over mijzelf
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Rustige wandeling rondom de Dentergemse gemeenten, met mooie kerk-en veldwegels. Ook doorheen het natuurdomein "De Baliekouter".
Wie graag wandelt in bos en open veld, kan in de streek van Tielt,Ingelmunster en Waregem terecht in de Baliekouter, een 26ha groot provinciaal domein in Wakken. De provincie heeft na de aankoop tien jaar geduld gehad om het domein open te stellen voor het publiek. De natuur kon zich in alle rust ontwikkelen. Nu kunnen natuurliefhebbers er wandelen en genieten van het bos, weiden met knotwilgen, bloemrijke hooilanden, de vallei van de Mandel en het open landbouwlandschap. Er mogen geen quads en mountainbikers in het domein.
Vanmorgen zalig uitgeslapen, een douche genomen en nog een kleine was gedaan. Tegen de klok van 9u zijn we gaan ontbijten en daarna wat kuieren door de stad. Rond 11u15 zijn we de kathedraal binnen gegaan en deze kerk zat al bijna volledig vol voor de mis van 12u. We konden nog een plaatsje nemen langs achteren in de zijbeuk. Er hangen op de hoeken grote flatscreens zodat je niets zou missen van de eucharistieviering. In de zijbeuken is de midden gang brede dan elders daar er een vliegend wierookvat passeert. Dit vat wordt getrokken door een man of 8. Om 12u begon de mis en na een tijdje zat iedereen te wachten op het speciale moment, maar het kwam niet. Vele pelgrims waren ontgoocheld zo ook wij. Daarna zijn we iets gaan eten en nadien wat bezoekjes gebracht aan de vele kerken en parken. Morgen is het onze laatste dag en dinsdag vertrekken we terug naar België.
Voor het eerst de wekker gezet, want we moesten de bus van 7u30 halen. Toen we aan de bushalte kwamen stonden er al enkele pelgrims op de bus te wachten. Ook de Canadese die we leerden kennen onderweg was van de partij, maar die zag er niet te goed uit. Ze had gisteren een feestje gebouwd met alle gevolgen van dien. De Spanjaarden weten niet hoelang 1km is maar hebben ook geen benul van tijd. De bus(lijnbus) kwam maar een 15min te laat, dat is normaal daar. Toen iedereen op de bus had plaats genomen, begon het avontuur voor een rit van 60km reed men er 2u over. Rond de klok van 10u kwamen we aan in Santiago(autobus station). Onderweg naar de oude stad hebben we iets gegeten en zijn daarna richting kathedraal gewandeld, om daar gezamenlijk op de foto te staan. Daarna zijn we naar het klooster gegaan voor onze slaapplaats voor 3 nachten. Na onze bedden te zijn toegewezen, gingen we naar de oude stad om enkele foto's te nemen. In de vooravond zijn we gaan eten en hebben nog een terrasje gedaan bij 28°. Morgen gaan we de pelgrims mis bijwonen.
aankomst aan Porta do Camiño glimp door de poort De kathedraal van Santiago de Compostela helaba naar hier moet je kijken poseren voor de lens onze slaapplaats in het klooster bedden in orde brengen en dan gaan slenteren in de stad.
enorm veel kleine steegjes, plezant om door te wandelen
zijkant van de kathedraal andere kant levende standbeelden(zoals in Parijs)
een van de duurste hotels in Spanje rechtover de kathedraal
Onze laatste dag van deze pelgrimstocht. We hebben genoten van de extra dagen die we hadden bijgenomen. Terug lang geslapen, zalig een douche genomen en op ons gemak gaan ontbijten. Daarna nog wat door de kleine straatjes gewandeld, de cadeautjes hadden we al aangekocht en nog een terrasje gedaan. Later hebben we de markt bezocht en nog enkele foto's genomen. Rond de middag gaan dineren, en op de terugweg binnengewandeld in het info kantoor om nog wat extra informatie te krijgen voor onze documentatiemap. In het klooster nog wat nagepraat over onze wel geslaagde reis en hoe onze vrouwkes gaan reageren bij weerzien. Tijd om onze rugzak in orde te brengen, nog een laatste koffie of wijntje en lekker gaan slapen, want morgen is het een lastige dag zo'n 26u op de autobus terug naar eigen land. Saluut en tot ergens in de Vlaanderen.
de wekelijkse markt
soms kust men die schelp bij aankomst hier staan de pelgrims midden op het plein
gezellig op een terrasje
de gezellige straatjes rond de kathedraal
ingang aan het bureau waar de pelgrim zijn oorkonde kan afhalen
Rond de klok van 6u15 zijn we vertrokken richting Muxia voor onze allerlaatste etappe van deze pelgrimstocht. We begonnen meteen aan een serieuze klim, keken nog de laatste keer o en zagen de baai van Finistera verdwijnen. Deze tocht had een heel ander zicht dan de dag voordien.
Het pad dat we volgden lag iets meer landinwaarts en we moesten regelmatig klimmen. Ook op deze etappe waren er niet veel dorpjes waar we konden iets eten of drinken. Na 3u wandelen kwamen we aan in Lires, daar moeten we zeker een cello(stempel) halen willen we ons diploma geldig maken in Muxia. Dus wij keken er naar uit waar we konden een stempel krijgen. Een casa rural was de eerste en de volgende was gelukkig een bar. Daar hebben we dan ons ontbijt genomen, ondertussen hadden we 14km afgelegd. Nog 19km te gaan zonder iets tegen te komen qua bar of iets dergelijks, behalve bossen, rotsen en heide. Het was een mooie aangename wandeling, zo dwars door de natuur en dan nog met de zon erbij.
We bleven maar klimmen, en op 3km van Muxia kregen we zicht op de bruisende oceaan, die beukte tegen de ruwe kust. Wat een mooi spectakel was dit. Deze beelden bleven we zien tot we in het centrum van dit dorpje waren.
Hier heb ik een deel van mijn kledij achtergelaten(vuilnisbak)
Op zoek naar onze albergue, waar onze laatste oorkonde kregen. Yabedabedo, onze buit is binnen we hebben het gehaald. Proficiat aan mijne maat en andersom. Na ons te hebben geïnstalleerd en onze taken te hebben volbracht, gingen we op verkenning en maakten mooie foto's van dit o zo mooi dorpje.
We zijn nog tot aan het allerlaatste eindpunt geweest, daar kregen de mensen een spectakel te zien tussen de aankomende zee,de strakke wind en de rotsen die de golven deden uiteenspatten. Foto's en nog eens foto's nemen, dit is mooier dan Finistera. Muxia is kleiner en aangenamer en ben heel blij dat we dit hebben mogen beleven.
Vandaag was het onze laatste wandeling voor oorkonde 2. Vooraleer we vertrokken, onze jarige nog proficiat wensen en weg zijn wij. Het was een korte trip, ook tijdens deze wandeling kregen we heel wat moois te zien.Enkele klimmetjes en dalingen volgden elkaar op. Het eerste cafeetje die open was, en veel op deze weg zijn er niet, stapten we binnen en bestelden een ontbijt. Nadien was er niks meer tot we in Finistera waren. Het parcours heel wisselvallig, op en neer, bos en heide en na een tijdje konden we de zee waarnemen. Toen we aan het afdalen waren naar Finistera, konden we genieten van het zicht op baai waar deze stad ligt. Toen we binnen kwamen in de stad was het nog 3km te gaan tot aan de merkpaal 0km bij de vuurtoren. Dit is dan het einde van de camino Finistera. Nadat we terugkeerden van deze merkpaal gingen we naar de plaatselijke albergue waar we onze 2° oorkonde kregen na het voorleggen van ons boekje. Doel 2 is bereikt en morgen het laatste deel van onze missie naar Muxia. Volgens kenners is dit nog mooier dan Finistera. Na onze rituelen hebben we nog even het stadje gaan verkennen en ons avondmaal genomen. Daarna nog even wat gedronken en geklonken op Urbain zijn verjaardag. geniet nog even van de foto's
Vandaag de voorlaatste etappe naar Finistera. Morgen is het de big day. Urbain is jarig en dit zullen we vieren in Finistera. Deze tocht van vandaag , het volgen van het grindpad zo'n 16km lang. Dit pad liep door bos en heide met soms pittige hellingen. We kregen terug mooie zichten, maar niks om te rusten.
Hier kwamen we aan de splitsing links naar Finistera, rechts naar Muxia
Hier aan een verlaten kerkje schreven we enkele nota's in het boekje.
We kwamen dichter bij Cee en het weer klaarde uit. Een lichte bries stak de kop op en het kwik steeg tot een graad of 19.
Vanaf hier kregen we prachtige zichten op de inham van Cee.
Nu nog enkel afdalen tot aan de kust
Het kerkje van Cee. We gingen tot aan onze albergue, terug onze dagelijkse taken vervullen en trokken het centrum in op verkenning.
eventjes pauzeren en ik ook
de lido
plezierhaven van Cee
Voor morgen hetzelfde weer. Dat ziet er goed uit voor onze jarige.
Vandaag de langste etappe van deze trip naar Finistera. Vroeg vertrokken en net als gisteren lichte mist, opkomende zon en wat frisjes.
een oud kerkje buiten de kern van Negreira
mooie zichten van de opkomende zon
Het 1° gedeelte was terug heel mooi, veel bos en oude dorpjes met enkele huisjes en soms lichte stijgingen.
Na een 3tal km te hebben gstapt, bracht een pad ons bij een dorp waar gelukkig een bar was waar we konden eten. We genoten van een lekker ontbijt(spek met eieren), maar we konden geen warme dranken krijgen, daar een deel van de cafe zonder stroom zat. Urbain dronk een cola en ik een koude cecemel, misschien een foute combinatie maar het smaakte.
Na dit ontbijt konden we verder wandelen, dit gedeelte was iets minder daar er grote stukken gewandeld werd langs de weg. We kwamen ook niks tegen behalve velden en akkers.
Na een 20tal kms kwamen we opnieuw iets tegen om te drinken, onze laatste halte. Dan begonnen we aan de laatste 13km van deze tocht. Nu stapten we terug door veldwegels, tussen velden en akkers en ook zagen we meer van die horrero's. De plaats waar we zullen overnachten staan er hele oude van die opslagplaatsen.
Toen we in Olveiroa aankwamen zagen we direct een oude horrero staan pal aan de refuge voor deze avond.
Hier zijn gelogeerd voor deze avond, heel ruim en practisch. Daarna gingen we door dit oude dorpje op verkenning en namen ook enkele mooie foto's. We kwamen een Belgisch koppel tegen die zich verplaatste met de mobilehome en bijnader toekomen zag ik dat het de ouders waren van de viking(Luc Dekeirsgieter). Hij was op stap met een Deense naar hier.
We konden ook terplaatse eten in het restaurant en er was ook een klein winkeltje.
enkele mooi bloemen
hier aan het water stond de kamper van de viking.
hele oude horrero's
het kerkje van Olveiroa
en zie s'avonds kwamen zij door het dorp en we dronken samen wat in de albergue en vroegen naar elkaars belevenissen. Zij zouden morgen direct naar Muxia gaan, wij moeten nog naar Cee en dan Finistera en als laatst naar Muxia. Morgen een korte etappe naar Cee een 19km lang.
Rond de klok van 7u verlieten we Santiago en stapten richting Finistera. We lieten de grote baseliek achter ons en via een steil dalend straatje begonnen we het 2° doel van deze onderneming.
Na een kwartiertje stappen waren we aan de bossen aangekomen aan de rand van de stad en keken nog eens om voor de laatste keer naar de torens van Santiago. Een heel mooi zicht met de lichte mist en de opkomende zon.
Deze wandeling naar Negreira is wonder mooi. Bijna de gehele etappe staten we in de natuur, tussen de geurende eucalyptussen. Na een anderhalf uur te hebben gestapt kwamen we aan in een klein dorpje, wat gegeten en dan verder gewandeld richting Finistera door de bossen.
In het dorpje Ponte Maceira hebben we even halt gehouden om iets te drinken en om mooie plaatjes te schieten. Heel mooi dorpje qua huisjes en zijn oudheid.
De rest van deze etappe verliep heel rustig en wandelden we door de natuur. De laatste 2km stapten we langs de weg tot aan onze slaapplaats. We sliepen nu niet in een klooster maar bij een soort moeder Flodder. We hadden een bed en konden douchen en dat was het voornaamste. Morgen gaan we de lange trip doen naar Olvrcroa zo'n 33km lang.
Toen we opstonden vanmorgen was het droog. Vlug aankleden en gebruik maken van het droge weer, de laatste etappe van deze tocht voert langs de plek in Lavacolla waar de pelgrims zich vroeger in de beek wasten en loopt over de Monte de Gozo. Daar kon men voor het eerst de kathedraal zien liggen en de apostel danken voor hun behouden aankomst. Deze etappe was heel rustig, door de latste bossen en kleine dorpjes.
Er was veel volk op de been, veel luxe pelgrims die de laatste kms van deze tocht naar Santiago wandelen. We zagen ook een deel van het vliegveld, dit is gelegen in de voorgemeente van Santiago, het einde kwam heel snel op ons af.
We kruisten het dorp San Marcos, een oud dorp , waar ter ere van het bezoek van de paus in 1989, een reuzeachtig complex is gebouwd om de bezoekers in onder te brengen. De hellingen van de Monte de Gozo zijn nu verpest door afschuwelijke lelijke betonnen bouwsels. Ondertussen waren we het omheinde terrein van het bezoekerscomplex gepasseerd. Een klein pad zette ons op weg naar het pelgrimsbeeld, die wijst in de richting van Santiago.
Nog een 3tal km van ons eerste doel verwijderd. Toen we Santiago kwamen binnen gewandeld, gingen we eerst naar het busstation om onze tickets voor de terug reis naar België te boeken. Na deze stapten we naar onze slaapplaats in het klooster Semenaro Menor. Na ons te hebben geïnstalleerd gingen we om onze oorkonde en naar het infokantoor voor wat informatie naar Finistera. De pelgrimsmis konden we niet bijwonen, we waren wat laat. In de namiddag zijn we dan even op verkenning in de kathedraal geweest en daarna in het stadje. We besloten om niet veel foto's te nemen daar we na onze volgende etappe terug naar Santiago kwamen en er nog enkele dagen te verblijven.
de kathedraal van Santiago de Compostela, hier komen al de pelgrims aan op dit plein.
De op één na de laatste etappe van ons 1° doel.De route voert door een fraai landschap met kleine beekdalen en prachtige boerendorpen. De opvallende horrero's zijn kenmerkend voor dit gedeelte van Galicië. We vertrokken met onze regenkledij aan, want gisterenavond laat en heel de nacht viel er heel veel regen. En ook nu was onze start nat. Het was een kat en muis spel met de natuur. Het was een mooie wandeling, door het prachtig landschap met kleine beekdalen en de unieke boerendorpen.De wandeling verliep grotendeels over paden en onverharde wegen, uitgezonderd de laatste kms. Ook de vele bossen zijn ons niet voorbijgegaan, jammer van het weer. Ophouden met regenen was voor ons direct foto's nemen. We logeren opnieuw in een mooie albergue met naam "Porte de Santiago". Morgen bereiken we Santiago de Compostela en laat ons hopen op redelijk weer.
kat en muis spel met de natuur jammer van het weer, want het was een mooie wandeling
efkes een glimp van de zon
die kan ook een bocht inschatten kerk van Pedrouzo en we brachten ook een bezoekje aan de kerk.
De rest van deze dag was binnen in de albergue waar we onze dagboek bijwerkten en onze route voor de volgende dag bespreken en wat we verder doen bij het binnenkomen van Santiago.
Het regende weeral toen we deze morgen vertrokken. De talrijke beekdalen doorsnijden het laagland van Galicië. Wie door het glooiende boerenland loopt en beken oversteekt, over loopplanken of oude brugjes, waant zich ver van alle drukte. We stapten richting de bossen waar er enkele eucalyptussen groeiden. Hier waren we wat beschut tegen de regen. Na een 3 tal uren te wandelen kwamen we bij het dorpje Leboreiro en het was tijd om te ontbijten. Het stopte met regenen en we kregen terug eucalyptussen onderweg. De pret was van korte duur, de hemel sluizen gingen opnieuw open en was het feller dan de eerste keer. Na goed 2 u in de regen te hebben gestapt bereikten we Melide. Dit stadje is bekend voor de inktvis (pulpo). We waren halverwege deze etappe en het weer klaarde op. In de laaggelegen delen van Galicië liggen veel kleine boerendorpen, waar talloze horrero's (graanopslagplaatsen) staan. Deze komt men overal in Galicië tegen. Het zijn smalle, langwerpige bouwsels met openingen in de wanden, om schimmel tegen te gaan. Om te voorkomen dat er muizen bij kunnen, staan ze op poten met daarenboven een brede uitstekende platte steen. Na het stadje kwamen we terug in de bossen met eucalyptussen. Na doortocht door de bossen, hadden we terug prijs: regen. Gelukkig konden we deze keer wat schuilen in een plaatselijke herberg. Na een tijdje kwam de zon er door en we stapten verder naar Arzua, nog zo'n 8 km te gaan. We zagen het einddoel naderen maar ook opnieuw dreigende wolken die op ons afkwamen. Net voor we Arzua binnen kwamen gingen de sluizen opnieuw open en deze maal heel heftig. We waren doorweekt toen we aan onze slaapplaats waren. Vlug douchen en de rest doen en s' avonds was de regen verdwenen. Hopelijk morgen beter en wandelen we richting Pedrouzo (Arco de Pino).
eucalyptusbomen overal regen dit zijn horrero's
stenen kruis van Galicië een beetje beschut tegen de regen eucalyptusboom een beetje opgelucht, het klaarde wat op
die heeft goesting over de gladde rotsen of door het water binnenkant kerk Melide
We vertrokken onder een regenachtige hemel richting Palas de Rei. Het eerste gedeelte van deze etappe gaat over een bergrug met granietrotsen en heide, waar men zicht heeft op het dal van de Miño. We kregen geringe stijgingen, bijna steeds verharde wegen. Er was niet veel te zien en ondertussen was het aan het regenen, nog een koude wind erbij en amper 7°.In Palas de Rei hebben we het licht glooiend landschap van Galicië bereikt. Hier ziet men de eerste cruzeiros(stenen wegkruisen) en eucalyptussen. Een dag om vlug te vergeten. We zijn wederom goed gelogeerd. Het is nog aan het regenen (mot). Na onze bedden te hebben gekregen gingen we douchen en onze paperassen in orde maken. Buiten was het gestopt met regenen en besloten een tochtje te maken in de gemeente. Morgen naar Arzua nog 65km van Santiago.
Op deze etappe passeert men ruim 20 dorpen en gehuchten. Door dit landschap lopen talloze oude wegen, net als vroeger moet u de waterloopjes oversteken op doorwaadbare plaatsen of stapstenen. Het land van de corredoiras. Rond de klok van 7u vertrokken we uit Sarria richting Portomarin. Ze voorspelden regen en onweer, maar voor het ogenblik was het goed weer. Het is een eenvoudige wandeling in het glooiend landschap met enkele lastige gedeelten, paden ,onverharde en soms geasfalteerde, maar stille wegen. Op het einde van de tocht, toch een regenbui. We zijn de merkpaal van 100km voorbij gegaan. We slapen terug in een mooie vernieuwde albergue. Morgen trekken we verder richting Palas de Rei.
We vertrokken onder een grauwe hemel naar Sarria. Een etappe over groene heuvels, door boerendorpen, en over de pas Alto Riocoba, waar men een prachtig uitzicht had. Ook hier kon men een alternatieve route nemen via Samos, maar die is ook 5km meer. We wandelden een klein stukje langs de weg en daarna verdwenen we het bos in om zo'n 9km te gaan richting Samos, waar er een groot klooster staat. Daar aangekomen hebben we ons ontbijt genomen en dan richting het klooster gestapt.
We moesten wachten tot 10u alvorens men de poort opendeed. We kregen daar een stempel en moesten dan nog eens 45min wachten tot we een rondleiding kregen die zowat een anderhalf uur duurde. Dit konden we niet doen en zijn dan verder gestapt.
Nog een 15tal km voor de boeg en wederom konden we een alternatieve route kiezen, hier ook weer met kleine beklimmingen. We kregen toch wat lichte regen te verwerken. We doorkruisten enkele bijna onbewoonde dorpjes en voor de rest niks anders dan akkers en velden. Heel weinig mensen te zien, net als wij alleen op de weg waren.
Na enkele uren te hebben gestapt kregen we zicht op Sarria. Ondertussen was het gedaan met miezeren en we waren droog aan onze albergue aangekomen.
Morgen wandelen we verder naar Portomarin en zijn nog zo'n 115km verwijderd van Santiago. Ons 1°doel komt in het vizier.
Daar kregen we voor het eerst een badhanddoek en er was douchegel voorzien in de sanitaire kamers. Ook de kamers waren mooi ingedeeld en we sliepen met 8pers.
Een vernieuwde albergue met de naam "Mayor".
één van de kerkjes in Sarria
een overblijfsel van een slot
hier gingen we ons avondmaal nemen
eventjes samen poseren mooie binnenkant van de kerk Morgen wandelen we verder naar Portomarin en zijn nog zo'n 115km verwijderd van Santiago. Ons 1°doel komt in het vizier.
Het was aangenaam weer toen we La Faba verlieten en onze tocht verder zetten richting O Cebreiro. Meteen de beklimming van gisteren verder afmaken, we moesten zo'n 320 meter stijgen en kwamen al van op een hoogte van 920m.
Wanneer de zon doorbreekt, kunt u vanaf de Siërra ver uitkijken over de bergen, heuvels en dalen van het groene Galicië. Meestal zijn de van leisteen gebouwde dorpjes echter in de mist en wolken gehuld.
We kwamen Galicië binnen
Na 5km kwamen we in O Cebreiro, de zon was aan het opklimmen en we kregen mooie taferelen te zien. Hier kregen we voor het eerst Pallozas te zien. Dit zijn lage, ronde of langewerpig-ronde gebouwen van natuursteen. Ze hebben een brede houten kap die aan de onderkant tot vlak bij de grond doorloopt en met stro bedekt is. In dit dorp is er een Palloza gerestaureerd en als museum ingericht. O Cebreiro was een belangrijke bedevaartsplaats op de weg naar Santiago. Sinds de camino bestaat hebben hier grote aantallen pelgrims in de herbergen overnacht. Omdat het klimaat in dit gebied vaak erg guur is (mist, en sneeuw tot in mei), was er behoefte aan voorzieningen waar de uitgeputte pelgrims konden eten en slapen. Palloza
Ons ontbijt van vandaag hebben we hier genomen en gelukkig, want na het ontbijt kregen we een prachtig zicht op de heuvels. De zon trok de mist langzaam omhoog uit het dal en we werden op mooie zichten getrakteerd.
Nadien volgde er een lange afdaling door de bossen. We kregen ook oude onverharde paden. Het was weer een mooi stuk natuur om niet te vergeten. Na de volgende beklimming kwamen we aan op de pas Alto de San Roque, waar links van de weg een metalen beeld staat van een pelgrim die probeert zich tegen de wind te behoeden. Ook het landschap veranderde voortdurend van uitzicht.
De zon stond nu hoog aan de hemel en we begonnen aan de zoveelste beklimming van de dag, en het was een serieuze en erg steil. Je kon het niet raden , toen we uiteindelijk boven waren kwam men uit op een terrasje, we konden onze ogen niet geloven. Dus dat was even rusten en iets drinken.
We trokken verder en nog een 10tal km te gaan. Het laatste stuk was ook op en neer maar niet zo heftig en af en toe wat schaduw, die meer dan welkom was.
Bij het binnenkomen van Triacastela, zagen we een boom van 800j oud, 2,7m breedte en 8m hoog. Een heel mooi exemplaar. Nog een kilometer of twee en we waren aan onze eindplaats voor vandaag. We slapen vandaag in alberge Aitzenea, een particuliere herberg met 38 bedden en gratis internet. Na deze nog wat boodschappen doen en gaan eten. Morgen verder richting Sarria.
We vertrokken vandaag om 6u35 voor een lastige etappe. We wandelen de camino duro. Het grootste gedeelte van de pelgrims nemen bij Villafranca del Bierzo de meest rechtstreekse route, ze bewandelen het oude tracé van de ST Jacobsroute, het dal van Valcare. Wij nemen de alternatieve route en komen maar bij de andere in Trabadelo. Deze heet de camino duro, omdat de stijging heel steil en inspannend is. Maar is bijzonder mooi qua natuur, maar heel lastig en deze is nog eens 5km langer. Toen we over de brug waren moesten we rechts en daarna links weg en we werden meteen gewaarschuwd, zo'n 21%stijgen en dit voor het eerste halfuur. Het was zwaar, maar we kozen ervoor. We hadden prachtige uitzichten en daarna even bekomen van het klimmen, maar niet voor lang. We kregen terug een steile beklimming te verwerken.
Oef na zo'n 2u45 was er een kleine afdaling tot we het dorpje Pradela bereikten. Daar hebben we wat gedronken, nadien een traject van 12km zonder te rusten en een serieuze afdaling. Eenmaal beneden liepen we een stukje langs de weg, gescheiden door betonblokken. In het dorpje Portela namen we ons ontbijt, daarna verder gestapt via een rustige weg naar Ambasmestas, vandaar richting Vega de Valcare, 1 voor 1 heel kleine mooie dorpjes met amper inwoners. Na een hele tijd kwamen we aan in Herrerias op zo'n 5km van La Faba. We verlieten hier een rustige weg en duikten de diepte in. Heel mooi pad, maar na een daling komt er een stijging en die bleef maar duren. Het was terug een hele zware en dan nog op een echt keienpad met die grote losliggende keien. Eenmaal boven waren we in La Faba waar we halt hielden voor deze dag. Morgen gaan we verder op dit pad richting Ocebreiro. We slapen bij de Duitse gemeenschap, terug een mooie albergue. Daarna even op verkenning en op zoek naar een bar om te eten.
Urbain keek naar de helling die wij moesten nemen
Hier op het einde van deze brug, links het gewone en rechts de camino duro die wij namen Hier krijg je al een zicht op Villafranca en dit duurde zo'n halfuur om de eerste stijging te overbruggen Dit stuk hier was erg steil en lastig Nogmaals een zicht op de stad dat we zopas hadden verlaten Heel prachtig zicht
Ook de natuur was heel mooi
zicht op een nieuwe aangelegde snelweg waar weinig drukte is
We verlieten vanmorgen de tempeliersstad Ponferrada en volgden de weg richting Villafranca del Bierzo. Het eerste dorpje daarop namen we ons ontbijt. De zon was terug van de partij en dit was fijn. Deze etappe doorkruist het glooiend landschap met wijngaarden van de Bierzo en eindigt in Villafranca del Bierzo, een stadje die volledig op de pelgrim is gericht en ook wel "Klein Santiago" wordt genoemd.
Veel afwisseling was er niet ten opzichte van gisteren. We kregen wel enkele mooie zichten met de wijngaarden onder een mooie zon te zien. We hebben nog een halte gehouden in Cacabelos, een gezellig dorpje. Nadien hebben we via een mooi grindpad onze tocht verder gezet tot ons einddoel voor deze dag. We slapen vandaag in een mooie albergue genaamd naar dit stadje. Morgen stappen we naar La Faba.
In het dorpje Columbrianos namen we ons ontbijt
af en toe over geasfalteerde wegen, hier over de autostrade mooie zichten de wijngaarden
Even een frisse neus opgehaald in Cacabelos
Wijngaarden rechte en links van ons
in de verte de besneeuwde bergtoppen
We kwamen aan in Villafranca del Bierzo en stapten naar onze albergue. Toen we ons bed hadden, deden we onze dagelijkse rituelen en nadien zijn we het stadje ingetrokken op verkenning.
dit is ook het gewone straatbeeld opgeknapt of vervallen , het staat dooréén
de torens rond het stadje
dit hoorde erook bij, een gezellig terrasje en nen goeie dreupel kon er vanaf
kerk van Villafranca die we ook een bezoekje brachten.
mooi binnenste van de kerk
typisch voor deze Spaanse dorpjes, erg smalle straatjes, gelukkig met weinig verkeer.
Onze menu voor vandaag, zoals je ziet geen te kort aan voedsel voor de pelgrim
zicht op het stadje
Morgen gaan we naar La Faba, met enkele zware beklimmingen en de vermaarde "camino duro".
We verlaten Foncebadon (dit was vroeger een belangrijke pleisterplaats voor de pelgrims, met een herberg, een kerk en een klooster. 1000jaar geleden werd er hier zelfs een Spaans Concillie gehouden. Lange tijd was het dorp zo goed als verlaten, tegenwoordig wordt het met bijdragen van de EU gerestaureerd.) iets na 7u. Het was wat frisjes en een lichte mist. Mijn schoenen waren nog niet helemaal droog van de dag van gisteren.
We begaven ons nu naar de eenzame route Montes de Leon. Daar staat het pelgrimskruis Cruz de Ferro, een monument voor de bedevaarders. Het is één van de indrukwekkendste gedeelten van de camino. De zonsopgang was heel mooi en we waren dichtbij Cruz de Ferro. Zoals elke pelgrim, halt houden en onze meegebrachte steen hier neerleggen,als symbool van de last die we dragen en zich kan bevrijden.
Hier waren we op een hoogte van 1504m. Een 45minuten later, na een lichte daling stapten we door Manjarin. Daar staat enkel een pelgrims herberg, gerunt door de Asociacion Circulo Templario. Hier probeert men de oude tempeliersgebruiken in ere te houden. Het is er niet erg netjes en slechte sanitaire voorzieningen.
We stapten verder en moeten nog een beklimming overwinnen. Ondertussen was de zon in al haar pracht te zien. Op weg naar El Acebo begonnen we terug te dalen en kregen we hier een prachtig uitzicht op de vallei van Ponferrada. We hebben hier ons ontbijt genomen na een 12tal km. We verlieten het dorpje en kwam nu aan het mooiste van deze etappe.
Een steile afdaling , met een hoogte verschil van 900m. We begonnen aan de afdaling op een keienpad (opletten geblazen) en we kregen hier een heel mooi stuk natuur te zien. We zaten te midden tussen de heideplanten zoals de erica's en bremstruiken en anderzijds met de rotsformatie met besneeuwde bergtoppen. Deze pracht deed de dag van gisteren vergeten.
Toen we het kleine dorp Molinaseca door wandelden waren we nog een 8km verwijderd van ons doel voor vandaag. We stapten nu een eindje langs de weg, kort daarna weer een pad en zo kwamen we aan in Ponferrada. Een eindje verder lag onze albergue voor deze dag, een nieuw gebouw met prachtige kamers voor 4pers. Daarna op verkenning in de gemeente, gaan eten en daarna nog eens onze route voor morgen bekijken.
Vroeg opgestaan en we vertrokken uit Astorga terug met de regen. Het was heel zwaar bewolkt en zo te zien zou het voor de hele dag zijn. Na een uurtje te hebben gewandeld hielden we halt in Murias de Rechivaldo,waar we in een kleine gezellige bar ons ontbijt namen. Na ons ontbijt zijn we verder gestapt en onderweg waren we aan het speculeren of we ons programma gingen wijzigen of niet. We wisten dat er in Foncebadon niet te veel slaapplaatsen waren en die Zuid Koreanen voor ons waren. We gingen een stapje vlugger en gingen naar Foncebadon. De regen was de grote spelbreker, vele mooie landschappen ging aan onze neus voorbij. Nu moesten we nog zo'n 6tal km na het dorpje Rabanal del Camino te hebben aangedaan. Wat nu volgde was prachtig en ook vervloekend. We kregen nog een zware beklimming, een 300m hoogteverschil, en dan nog op een keienpad waar je nog eens moet uitkijken waar men de voeten moet plaatsen. Het genieten was een stuk minder door de regen. We stappen nu door tussen de bloeiende brem, de paarse en witte erica's. Onze schoenen zijn doorweekt en ook wij zijn vermoeid. Aangekomen in Foncebadon, dachten we maar één ding,we hebben een bed en dit is het belangrijkste. Morgen naar Ponferrada en hopelijk met beter weer.
mooie erica's
Dit zijn resten van de huisjes in Foncebadon, men kan er gratis de grond hebben maar moet de huizen in hun oorspronkelijke staat herop bouwen
En zo staan er nog wat.
een plaatselijke cafe in Foncebadon in de namiddag iets gedronken in het cafe
alles is hier in stenen borden of bekers in de namiddag, de regen was verdwenen nog enkele foto's genomen betreft die huizen echt een spookdorpje
dit was mijn avondeten een rib met brood en patat en Urbain at vis en dit was ons dessert, een lekkere huisgemaakte chocoladetaart
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gestopt met werken,.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, fotografie.
ben aangesloten bij wandelclub de 12uren van Lauwe.
Dag 25 La Faba - Triacastela 27km:
