Het pad dat we volgden lag iets meer landinwaarts en we moesten regelmatig klimmen. Ook op deze etappe waren er niet veel dorpjes waar we konden iets eten of drinken. Na 3u wandelen kwamen we aan in Lires, daar moeten we zeker een cello(stempel) halen willen we ons diploma geldig maken in Muxia. Dus wij keken er naar uit waar we konden een stempel krijgen. Een casa rural was de eerste en de volgende was gelukkig een bar. Daar hebben we dan ons ontbijt genomen, ondertussen hadden we 14km afgelegd.
Nog 19km te gaan zonder iets tegen te komen qua bar of iets dergelijks, behalve bossen, rotsen en heide. Het was een mooie aangename wandeling, zo dwars door de natuur en dan nog met de zon erbij.










































We bleven maar klimmen, en op 3km van Muxia kregen we zicht op de bruisende oceaan, die beukte tegen de ruwe kust. Wat een mooi spectakel was dit. Deze beelden bleven we zien tot we in het centrum van dit dorpje waren.



Hier heb ik een deel van mijn kledij achtergelaten(vuilnisbak)



Op zoek naar onze albergue, waar onze laatste oorkonde kregen. Yabedabedo, onze buit is binnen we hebben het gehaald. Proficiat aan mijne maat en andersom. Na ons te hebben geïnstalleerd en onze taken te hebben volbracht, gingen we op verkenning en maakten mooie foto's van dit o zo mooi dorpje.




























We zijn nog tot aan het allerlaatste eindpunt geweest, daar kregen de mensen een spectakel te zien tussen de aankomende zee,de strakke wind en de rotsen die de golven deden uiteenspatten. Foto's en nog eens foto's nemen, dit is mooier dan Finistera. Muxia is kleiner en aangenamer en ben heel blij dat we dit hebben mogen beleven.















dit is werkelijk het einde