Angelus Silesius (c. 1624 –1677)

I, 1

Wat zuiver is bestaat

Zuiver als het puurste goud,

Weerbaar als een sterke rots,

Helder als het fijnst kristal

Moet je hart zijn heel en al.

I, 2

De eeuwige rustplaats

Een ander mag zich zorgen maken

Hoe hij begraven kan geraken.

En voor de madenzak kan hij

Aan een trots bouwwerk denken.

Mijn zorg zal het niet wezen.

Mijn graf, mijn rots en schrijn

Waarin ik eeuwig rusten wil,

Het hart van Jezus moet het zijn.

I,3

God alleen kan verblijden

Weg , jullie serafijnen,

In wie ‘k geen vreugde vind.

Weg, jullie vrome sinten

Die daar zo staat te blinken,

‘k Wil niet van jullie weten

Nu ik me gans alleen

Wil storten in de zee 

Van d’ ongeschapen godheid.

I, 5

Men weet niet wat men is

Ik weet niet wat ik ben.

Ik ben niet wat ik weet.

Een ding of niet een ding,

Een stipje of een kring.

I, 9

Ik heb het van God en God van mij

Dat God zo zalig is

En leeft zonder verlangen

Heeft Hij zowel van mij

Als ik van Hem ontvangen.

I, 10

Ik ben als God en God als ik

Ik ben zo groot als God,

Hij is als ik zo klein.

Hij kan niet boven mij,

Ik onder Hem niet zijn.

I,13

De mens is eeuwigheid

Ikzelf ben eeuwigheid

Als ik de tijd verlaat

En ik in God verdwijn

En God in mij bestaat.

I, 17

Een Christen is Gods zoon

Ik ook, ik ben Gods zoon.

‘k Zit aan zijn rechterhand.

In geest en vlees en bloed

Ben ik aan Hem verwant.

I,28 

De zaligste dood

Geen dood is zaliger

Als in de Heer te sterven

En al het eeuwig goed

Met lijf en ziel te erven.

I, 36

Geen dood zonder leven

Ik zeg: niets gaat echt dood.

Alleen een ander leven,

Ook als het pijn inhoudt,

Wordt door de dood gegeven.

 I, 47

Tijd is eeuwigheid

Tijd is als eeuwigheid

En eeuwigheid als tijd.

Als je dat zelf beslist

Is er geen onderscheid.

I, 51

De gelijke Gods

Wie onbeweeglijk blijft

In vreugde, leed en pijn,

Die kan voortaan niet ver

Van Gods gelijke zijn.

I, 60

Lijf, ziel en godheid

De ziel is een kristal,

De godheid is haar schijn.

Het lijf waarin je leeft

Is van hun beide ’t schrijn.

I, 69

Melk met wijn heet sterker zijn

De mensheid is de melk.

De godheid is de wijn.

Drink melk in wijn gemengd

En je zult sterker zijn.

I, 80

Elk in het zijne

De vogel zoekt de lucht.

De steen rust op het land.

In ’t water leeft de vis.

Mijn geest is in Gods hand.

                                  © Piet Thomas

I, 85

Hoe hoort men Gods woord

Als je het eeuwig woord

In jou wil horen spreken,

Dan moet bij jou vooraf

De onrust gans ontbreken.

I, 94

De deemoed

De deemoed is de grond,

Het deksel en het schrijn

Waarin de deugden staan

En opgesloten zijn.

I, 119

Naar de oorsprong moet je gaan

Water dat de bron verlaat,

Is nog zuiver en nog klaar.

Als je uit die bron niet drinkt,

Ben je zeker in gevaar.

I, 129

Het boze ontstaat  in jou

In God is niets dan goed.

Dood en verdoemenis, pijn

En wat men boosheid noemt

Kan, mens, in jou slechts zijn.

I, 144

Alleen de Schepper kan het

Wat beeld je jou toch in,

Kan je de sterren tellen?

De Schepper, Hij alleen,

Kan je ’t getal vertellen.

I, 153

Kind moet je worden

Mens, word je niet een kind

Dan treed je niet naar binnen

Waar God zijn kinderen zijn:

De deur is veel te klein.

I, 155

Hier moet het beginnen

Mens, wil je in de eeuwigheid

Bij het lam Gods gaan staan,

Dan moet je al op de aarde, hier,

Ook in zijn sporen gaan.

I, 156

God zelf is onze weide

Bekijk dit wonder toch!

God maakt zich graag zo klein

Dat Hij voor al zijn lammeren

De weide zelf wil zijn.

I, 168

Christus is alles

O wonder! Christus is de rank,

De waarheid en het Woord,

Lucht, leven, spijs en drank,

Pad, pelgrim, deur en oord.

I,170

God is noch hoog noch diep

God is noch hoog noch diep.

Wie ooit iets anders riep,

Die heeft verkeerd geleerd

Hoe men de waarheid eert.

I,171

God vinden door niet te zoeken

God is noch hier noch daar.

Wie Hem verlangt te vinden,

Die laat zich hand en voet

En lijf en ziel vastbinden.

I, 174

De gaven zijn niet God

Wie God om gaven smeekt

Weet niet wat hem ontbreekt.

Hij spreekt het schepsel aan

En laat de Schepper staan.

I,175

Zoon zijn is al genoeg

Zoon is het liefste woord

Dat God tot mij kan spreken.

Als Hij dit woord gebruikt,

Kan niets mij nog ontbreken.

I, 177

Uiteindelijk is alles een

Men spreekt van tijd en plaats,

Van nu en eeuwigheid.

Wat is dan tijd en plaats

En nu en eeuwigheid?

I, 184

God is wat ik verlang

God is mijn staf, mijn licht,

Mijn doel, mijn spel, mijn pad,

Mijn vader, broer en kind,

Al wat ik steeds graag had.

I, 187

De ruimte voor de ziel

Te eng is mij de wereld,

De hemel mij te klein.

Waar zou toch voor mijn ziel

Toch nog een ruimte zijn?

I, 188

Tijd en eeuwigheid

Jij zegt: verplaatst je maar

uit tijd en eeuwigheid.

Is tussen tijd en eeuwigheid

nu echt een onderscheid?

I,191

Wie God wil zien moet alles zijn

Wie zelf niet alles is,

Die is nog te gering

Om Jou te zien, mijn God,

En ieder ander ding.

I, 203

Steeds hetzelfde

Ik werd wat ik was

En ben wat ik mocht wezen.

Ik zal het eeuwig zijn,

Eens lijf en ziel genezen.

I, 212

Ik als God, God als ik

God is dat wat Hij is;

Ik ben dat wat ik ben.

Ken je de ene wel,

Dan ken je mij en Hem.

I, 213

De zonde

De dorst is niet een ding

En toch kan hij je plagen

Hoe zou dan niet de zonde.

Bij bozen eeuwig knagen?

I,217

De acht zaligheden

Wees arm en zacht en hongerig,

Barmhartig, vreedzaam, rein,

Bedroefd, om God vervolgd

En je zal zalig zijn.

I, 222

De hoop

De hoop is als een zeil

Kon een verdoemde hopen,

God trok hem uit de poel

Waarin hij was verzopen.

I, 232

Heer, jouw wil geschiede

Het woord dat God van jou

Het allerliefste hoort,

Is dat je innig zegt:

’t Geschiede naar jouw woord.

                              © Piet Thomas