Nelly Sachs ( 1891-1970) 

Volkeren der aarde,

verbrijzel niet de wereld van de woorden,

snij niet aan flarden met de messen van de haat

't geluid dat samen met de adem werd geboren.

Volkeren der aarde,

dat niemand dood bedoelt en leven zegt,

en niemand bloed meent, als hij wieg uitspreekt.

                                   © Vert.: Piet Thomas

Tussen

je wenkbrauwen

staat jouw herkomst

een chiffre

uit vergetelheid van zand.

Het zeeteken

heb je omgebogen

ontwricht

in de bankschroef

van de hunkering

Met alle secondekorrels

zaai je jou in het

ongehoorde.

De opstandingen

van jouw onzichtbare lentes

zijn in tranen gebaad.

De hemel oefent aan jou

zijn instorten.

Aangewezen

ben je op genade.

                                   © Vert.: Piet Thomas

Wat deden jullie,

toen jullie handen van kleine kinderen waren?

Klemden jullie een mondharmonica vast,

grepen jullie naar de manen van een hobbelpaard

of naar de rok van moeder in het donker,

wezen jullie een woord aan in een kinderboek -

Was het God wellicht, of mens?

                                      ©Vert.: Piet Thomas

In de vroege ochtend,

als een vogel oefent met ontwaken -

begint het hartstochtuur van alle stof

dat de dood verloor.

O uur van geboorten,

kringen in de pijn, waarin de eerste rib

gevormd wordt van een nieuwe mens.

Liefste, de hartstocht van jouw stof

trekt bruisend door mijn hart.

© Vert.: Piet Thomas

Israël,

ooit nameloos,

omsponnen nog door doodsklimop,

werkte in jou verborgen eeuwigheid,

klom je droomzwaar

naar de magische spiralen van de maantorens,

rondcirkelend in het met

dierenmaskers verhulde gesternte -

of, met de stormkracht van de ram ,

in de mirakelstomheid van de vissen -

Tot de verzegelde hemel openbrak

en jij,

de grootste waaghals van de nachtelijke zwervers,

door de wonde Gods geraakt,

in de afgrond uit het licht viel.

                                           © Vert.: Piet Thomas

Zo klimt de berg

mijn venster binnen.

Onmenselijk is de liefde,

verplaatst mijn hart

in de glans van jouw stof.

Weemoedig graniet wordt mijn bloed.

Onmenselijk is de liefde.

Nacht en dood bouwen hun land

naar binnen, naar buiten -

niet voor de zon.

Ster is een verzegeld avondwoord -

stukgescheurd

door het onmenselijke bergpad

van de liefde.

                                   ©Vert.: Piet Thomas

Hoe ver jouw weg van de zegen

langs een eeuwigheid tranen

tot aan de kromming van de weg

waar jij in as gevallen,

jouw vijand met de rook

van jouw verbrande lijf

jouw doodverlatenheid

aan het voorhoofd van de hemel schreef!

Wat voor een dood!

Waar alle helpende engelen

met bloedende vleugels hingen,

verscheurd in de prikkeldraad 

van de tijd.

                              ©Vert.:Piet Thomas

Als vlammen soms

jaagt het doorheen ons lichaam -

als was het nog verweven

met de geboorte

van de sterren.

Hoe traag lichten wij op in helderheid -

                             ©Vert.: Piet Thomas

Troostlichten

Waarom ween je, ziel, hier zo beneden?

Glimlach, want de liefde, zij is zeker -

Speel, al is een snaar gesprongen.

Wat verstomd is speelt nu in Gods vrede.

Tranen, word droog. Zie toch hoe ze fonkelen,

Jouw lichten die je wijzen waar de weg is-

Zoals zwaluwen naar heimwee geuren,

Reizen de slagen van jouw hart weg uit het duister.

                                                  ©Vert.: Piet Thomas