Dorothee Sölle

1.

Ik je boom

Niet jij moet mijn problemen oplossen

maar ik de jouwe

god van de asielzoekers

niet jij moet de hongerigen verzadigen

maar ik moet jouw kinderen beschermen

voor de terreur van banken en militair geweld

niet jij  moet  vluchtelingen opvangen

maar ik moet je opnemen

slecht verborgen god van de ellendigen

Jij hebt mij gedroomd god

hoe ik  oefen om rechtop te gaan

en  leer te knielen

mooier dan  ik nu ben

gelukkiger dan ik durfde te zijn

vrijer  dan bij ons geoorloofd

Hou niet op

mij te dromen god

ik wil niet ophouden mij te herinneren

dat ik je boom ben

geplant aan de waterbeken

van het leven.

Uit: Loben ohne lügen, Dorothee Sölle, Verlag Wolfgang Fietkau, Berlin 2000

                                         ©Vert.: Piet Thomas

2.

Een zoon van het leven

                                 Dorothee Sölle

Ik geloof in Jezus christus

zoon van het leven, broer van de mensen

eerstgeborene van heel de schepping

die ons aan onze broers en zussen herinnert

de bomen en de vogels des hemels

zuster water en broer vuur

hij verbindt ons met alles wat leeft

op onze kleine planeet aarde

ik geloof in jezus

de zoon van het leven

dat ons geschonken wordt

opdat wij het door zouden geven

hij heeft de zieken genezen en de treurigen

hij heeft de hongerigen gespijzigd en de vertwijfelden

een medewerker aan de schepping

die voortgezet wordt

in onze arbeid

als we onze heimat tegen plundering beschermen

onze klein planeet  aarde.

ik geloof in Jezus

zoon van het leven en van een arme moeder

politiek gevangene onder pontius pilatus

ten dode gefolterd ook vandaag in politiekelders

in pakhuizen en oorlogen

die wij nog altijd dulden

op onze kleine planeet aarde

ik geloof in Jezus

de eerstgeborene uit de dood

zij konden hem niet liquideren

hij is uit de doden opgestaan

hij verbindt ons met de doden voor ons

die wij betreuren

en de doden naast ons

die we niet gered hebben

zij allen zijn onze zusters en broers

op deze kleine planeet aarde

ik geloof in Jezus christus

kind van het leven

een zuster voor alle mensen

de waarheid die ons zal bevrijden

van de dwang om uit te buiten

en uit de dood profijt te halen

in christus ontdekken wij de geest van het leven

in een doodzieke wereld

wij staan met hem op om te strijden

te lijden en ons leven te geven

tot god alles in allen is

op onze kleine planeet aarde

amen

                                     ©Vert.: Piet Thomas

Hans Waltersdorfer

Een God met vele namen

Hans Waltersdorfer

Refr.: Een God met vele namen,

Van alle dingen ‘t diep geheim,

een beeld van duizend kleuren,

een God voor alle mensen.

1

Wij loven jouw geheim,

jij heilige,

jij  vol van licht,

niet te noemen God.

2

Wij loven jouw wijsheid,

jij goede,

minzame,

bron van alle zijn.

3

Wij verkondigen jouw grootheid,

jij eeuwige,

heerlijke,

schepper van het heelal.

4

Wij vieren jouw nabijheid,

jij tedere,

troostende,

hand die alles draagt.

5

Wij smeken jouw erbarmen,

vergevende,

genadige,

redder in de nood.

6

Wij delen jouw zegen,

belevende,

beschuttende,

kracht onderweg.

7

Wij bouwen aan jouw vrede,

waarachtige,

enige,

levenschenkende God.

www.werkstatt-waltersdorfer.at/liederwerkstatt

    ©Vert.: Piet Thomas

William Blake

Doen jullie maar

                                 William Blake

Doen jullie maar, Voltaire, Rousseau,

laster maar op, ’t is al vergeefs.

Werp maar wat zand tegen de wind.

De wind blaast het wel weer terug.

En elke korrel wordt een edelsteen.

Weerkaatst in goddelijke  stralen

verblinden zij  het spottend oog,

maar schijnen nog op Israëls paden.

d’ Atomen van Demokritos

en Newtons deeltjes licht:

zandkorrels aan de Rode Zee

in ’t zicht van Israëls tenten.

                                         ©Vert.: Piet Thomas

Robert Burns 

 Mijn lief is als een rode  roos

                                                     Robert Burns 

Mijn lief is als een rode roos

in juni pas ontsprongen.

Mijn lief is als een melodie

op heldere toon gezongen.

Zo mooi ben jij mijn lieve schat

en ik ben gek van jou.

Zolang de zee nog water heeft

blijf ik mijn engel trouw.

En heeft de zee geen water meer

En smelt de rots in ’t avondrood,

aleer mijn liefde wegebt, schat,

ga ik nog liever dood.

Vaarwel dan enig lief van mij,

vaarwel nu voor een wijl.

Eens kom ik weer, mijn hartendief

ook na tienduizend mijl.

                                    ©Vert.: Piet Thomas

Rafael  Alberti

1.

Lied 31

                                    Rafael  Alberti

Ik zing, stroom, met je wateren:

Van steen, wie niet wenen.

Van steen, wie niet wenen.

Van steen, wie niet wenen.

Ik zal nooit van steen zijn.

Ik zal wenen als het moet.

Ik zal wenen als het moet.

Ik zal wenen als het moet.

Ik zing, stroom, met je wateren.

Van steen, wie niet schreeuwen,

Van steen, wie niet lachen,

Van steen, wie niet zingen.

k zal nooit van steen zijn.

Ik zal schreeuwen als het moet.

Ik zal lachen als het moet.

Ik zal zingen als het moet.

Ik zing, stroom, met je wateren:

Zwaard ben ik, stroom, zoals jij,

net als jij, ben ik zwaard.

Ik ook, als jij, ben zwaard.

Een zwaard, net als jij, stroom,

zwaaiend over de klank van je wateren.

Van steen is wie niet wenen.

Van steen, wie niet schreeuwen.

Van steen, wie niet lachen.

Van steen wie niet zingen.

                                     ©Vert.: Piet Thomas  

2.

Lied 37

                                                   R. Alberti

Laten we de nieuwe mens scheppen,

al zingend.

De nieuwe mens van Spanje,

al zingend.

De nieuwe mens van de wereld,

al zingend

Ik bezing de nacht van de sterren,

waarin ik alleen ben, verbannen.

Maar op aarde is niemand

 alleen als hij zingt.

De boom vergezellen de blaren,

 en verdord is de boom geen boom meer.

Een vogel heeft wind en wolken,

verstomd is hij geen vogel meer.

De zee heeft een lijfwacht van golven

en haar vrolijk gezang zijn de boten.

Het vuur heeft de vlam en de vonken

en ook schaduwen als oplaait..

Niets op aarde is eenzaam.

Laten we de nieuwe mens scheppen al zingend.

                                                        ©Vert.: Piet Thomas

Lothar Zenetti

1.

Opwekking

              Lothar Zenetti

Als ik dood ben

gaat alles zonder mij,

gaat alles over mij heen,

hoog over mij gaat het verder,

het leven, zoals men dat noemt

alles gaat verder.

Alleen ik die dood ben,

die bewegingloos neerlig

met gesloten ogen

in het donker der aarde

ik hou op.

Kan ook zijn dat ik dan

de stilte beluister

die mij omgeeft.

Eindelijk, heet het,

is daarin aanvankelijk een woord

een onweerstaanbare stem.

Die noemt mijn naam.

Die zingt in mij.

Die beveelt me op te staan.

Een kracht tilt me op

en over alles heen

in een onbeschrijfelijk licht.

Kijkt toch, zeg ik dan,

kijkt, ik leef al,

Terwijl jullie nog dood zijn.

                                   ©Vert.:Piet Thomas

2.

Wij zijn in zoveel angsten

                                              L. Zenetti

Wij zijn in zoveel angsten

en zie – wij leven

Die in jou geloven

zij lopen door woestijnen

en vinden het manna het water in de rots

Die in jou geloven

zij lopen door het water

met droge voeten door stijgende stromen

Die in jou geloven

zij lopen door de muren

lopen als in droom door gesloten deuren

Die in jou geloven

zij lopen door de vlammen

levende fakkels die toch niet verbranden

Die in jou geloven

zij lopen door het donker

zij schijnen te sterven  en zie  - zij leven

Wij zijn in zoveel angsten

en zie – wij leven

Bron: Lothar Zenetti. In Seiner Nähe. Texte des Vertrauens. Topus plus Verlagsgemeinschaft. Taschenbuch Band 431, 2002

                                      ©Vert.:  Piet Thomas

  Martinus

   Een krijgsman, een soldaat,

   met levensgrote faam

   en stoer Carthaans gelaat.

   Martinus was de naam.

  ’t Gebeurde bij Amiens,

  waar toen zijn leger lag.

  Een mantel warm en fijn

  droeg hij die koude dag.

  Hij zag een bedelaar

  die bij de stadspoort zat.

  Halfnaakt met groot misbaar

  en bevend als een blad.

  Martinus op zijn paard

  vroeg niet om wat hij wou,

  maar trok spontaan zijn zwaard,

  en met een grote houw

  sneed hij zijn mantel stuk

  en gaf de helft toen weg.

  De arme had geluk.

  Verdwenen kou en pech.

  Maar er was ook venijn.

  Men spotte luid en hard.

  Hoe hij zo dwaas kon zijn,

  door listigheid verward,

  een groot stuk van zijn kleed

  aan iemand af te staan

  die helemaal niet leed,

  maar, ’t veinzen toegedaan,

  omwille van wat kou

  de noodkreet klinken liet

  en steeds maar klagen wou

  dat niemand hulp hem biedt.

  Martinus, onvervaard,

  trok zich die taal niet aan.

  Hij klom weer op zijn paard

  en liet de spotters staan.

  Wie goed is kijkt niet om

  naar wat hij heeft gedaan.

  Dat is wat slim en dom

  en groot en klein verstaan.                                      

                               © Piet Thomas