De Belgische rechtspraak heeft wel zeer uitzonderlijke uitwassen, waardoor deze als pervers en onbetrouwbaar moet omschreven worden.

Eerst en vooral is er het feit dat de rechtspraak wordt gevoerd door één en dezelfde partij, namelijk de advocatuur.

Zowel beoordeling of dus de rechter zelf als de vertegenwoordiging der partijen, worden door advocaten gedaan, waardoor drie hoofdpersonages en de rechtspraak zelf, binnen een onderling verbonden college blijft.

Uiteraard is er toezicht op de rechtspraak, doch deze wordt door een procureur of zijn vertegenwoordiger, substituut, uitgeoefend, welke op zijn beurt advocaten die met hem goed staan, naar voor schuift om als rechter benoemd te worden, en waarmee de vraag rijst in hoeverre deze tak van het parket, als onafhankelijk en neutraal beschouwd kunnen worden.

De praktijk leert ons dat de rechtspraak in België een ongeëvenaarde kakofonie is, terwijl elke rechtszitting de corruptie verder bloot legt, doordat het aantal jaren activiteit aan de balie, bepalend is voor de volgorde waarin de raadslieden naar voor mogen treden, terwijl de oudst gediende voorrang heeft.

Uiteindelijk leidt dit systeem, en de onderlinge gebondenheid, onvermijdelijk tot extra uitwassen in het systeem, gaande van onderlinge afspraken en verdeling van de koek, ongeacht de rechten der vertegenwoordigde partijen in het geding, waardoor uitspraken vaak elke verbeelding tarten, doch ver verwijderd blijven van elke zin voor recht en order.

 Uiteraard heeft de ouds gediende de meeste relaties in het geheel, kan dus het meeste bereiken, staat veelal het dichts bij zijn tot rechter gepromoveerde collega, bepaald daardoor meer dan eens de gang van zaken en afloop van het geding, en kan dus ook de hoogste vergoedingen vorderen.

Het gaat zo ver dat men voor alles en nog wat een rechtsverzekering nodig heeft, wat u per slot een hoop miserie bespaart, doch geen zekerheid geeft, doordat ook hier de onderlinge afspraken onder raadslieden de zaak bepalen.  

Dat dergelijk systeem niet anders kan dan voedingsboden voor corruptie zijn is duidelijk, en wordt ons via de berichtgevingen en media dagelijks voorgeschoteld.

Voor de balie wordt er met wetten en wetteksten gejongleerd en gegoocheld zonder acht te slaan op recht en orde, om uiteindelijk pseudo-legaal degene te bevoordelen die men wil bevoordelen, en dit terwijl zowel rechter als procureur dit rustig aanhoren en laten gedijen.

Nieuwe leden van de advocatuur die het spel niet meespelen verdwijnen in de kortste keren van de balie, en gaan noodgedwongen elders hun carrière maken.  

De vraag in hoeverre procureurs en hun vertegenwoordigers, als onafhankelijk en neutraal beschouwd kunnen worden, dient hier dus blijkbaar niet gesteld te worden, het antwoord is duidelijk negatief.

Er dient echter op gedrukt te worden dat ook vanuit de politiek, door elke regering en elke betrokken regeringspartij, door de jaren heen, dit systeem duidelijk opzettelijk tot op heden aangehouden en gekoesterd wordt.