Pathogeen of ziekteverwekker is een ziektekiem van biologische origine, met ander woorden een micro-organisme dat infectieziekten kan veroorzaken.  

Obligate of vast-verbonden pathogenen kunnen hun levenscyclus niet voltooien zonder een gastheer, daar deze hen de mogelijkheid tot leven schenkt.

Facultatieve of niet verbonden of niet afhankelijke pathogenen, behoren tot de normale microbiologische huid- en darmflora en veroorzaken problemen bij een verstoring van het natuurlijk evenwicht, bijvoorbeeld door de inname van antibioticum of verzwakking van het immuun- of afweersysteem.

We belanden echter op de terreinen van de Microbiologie die het Microbiologisch leven bestudeert, en van de Neurologie die de werking en functies van het zenuwstelsel en brein bestudeert.

Om het voor een ruim publiek begrijpelijk te maken, gaan we dit op een vereenvoudigde wijze voorstellen:

Men kan ervan uitgaan dat de obligatoire Pathogeen een mispunt en fout is van de natuur, doordat ze ziektes verwekken.

Nochtans blijkt dat deze natuurlijke afwijking die schadelijk is, een zeer nuttige bijwerking te hebben, doordat ze het controlecentrum in de hersenen, dat via miljoenen zenuwen, elke functie van het lichaam en de conditie controleert en bijstelt, confronteert met signalen die in de normale werking niet thuis te brengen zijn, waardoor het controlecentrum gaat trachten de vreemde en storende signaalzender uit te schakelen.

Vanaf dit moment gaat ons stuursysteem in het brein, de functie vervullen van afweer of immuniteit, en spreken we van een immuunsysteem.   

Dit immuunsysteem net zoals de storende of obligatoire pathogeen gaan dus een strijd aan die echter pas kan gewonnen worden door de afweer of immuniteit indien de gastheer een gezond wezen op volle fysieke kracht is.

Hierdoor gaat dit geheel een selectie maken van levende exemplaren en soorten die kunnen overleven en sterk genoeg zijn, en zich kunnen voortplanten, waardoor er gezonde en sterke exemplaren de planeet gaan overheersen, wat we omschrijven als natuurlijke selectie.

Wie dit begrijpt moet ook begrijpen, dat de medische wereld de bevolking toe kan staan optimaal te functioneren door gezondheid mee op peil te houden, doch dat deze medische tussenkomsten die gericht zijn naar het vernietigen van pathogenen, ook en donkere zijde hebben, doordat men ook de natuurlijk selectie en gezondheid van de soort, door medische interventies kan afbreken, en de soort dusdanig kan verzwakken, waardoor ze uiteindelijk niet kan overleven.

Vooral deze obligatoire pathogenen kunnen door overdadige medische interventies hun selectiviteitsfunctie verliezen, terwijl onnatuurlijke afweer niet eindeloos is, en niet mee evolueert met de evolutie en opwaarderingen van de pathogenen, en de soort die beschermd wordt daardoor verzwakken.

Een obligatoire pathogeen kan niet meer verwoesten dan er gastheren zijn die te zwak zijn, om het pathogeen te neutraliseren of te vernietigen.

In de veronderstelling dat en pathogeen al zijn gastheren kan doden, dan verdwijnt de soort, althans in theorie. In de praktijk zou het kunnen, doch de kans is wat de mens betreft zeer klein of onbestaande.

Eerst en vooral zijn mensen te ver verspreid, en leven soms op haast onbereikbare plaatsen, waardoor het haast onmogelijk is, dat een dodelijke pathogeen iedereen zou bereiken.

Anderzijds zijn er nog vele die de medische overconsumptie doelbewust afwijzen, en dus een afweer hebben die constant mee evolueert.

Ten laatste moet men begrijpen dat een uitdunning of decimering de mogelijkheden van een virus zullen verkleinen om een volgende gastheer te bereiken, en het virus dus normaal op een gegeven ogenblik gedoemd is om uit te sterven, nog voor de laatste mogelijke gastheren geconsumeerd zijn.