België: De nieuwe regering en de kracht der veranderingen.
De nieuwe regering moet anno november 2014 nog beginnen aan haar werk, doch de chaos die de voorgaande regering heeft achtergelaten is enorm en haast onoverzichtelijk, om van het financiële slagveld maar te zwijgen.
Landelijk beheer van de naoorlogse jaren werd duidelijk door kapitalisme overheerst, zonder enig respect voor de bevolking, terwijl men het land als een democratie trachtte af te schilderen, en men systematisch de democratische waarden die de Duitse bezetter achter lieten, wist uit te hollen tot een land waar de burger nauwelijks nog rechten kreeg in de maten dat het de overheden en hun mandatarissen schikte.
Een goed beleid begint bij de communicatie met alle betrokken partijen. Een mandataris moet in eerste instantie zorgen voor goede communicatie, niet alleen met meerderen, collegas en ondergeschikten, doch ook met het publiek, en daar zit de grote fout van de meeste vermeende democratische regeringen.
Democratie staat voor inspraak van het volk en inspraak zonder communicatie is onbestaand en onaanvaardbaar.
Elke vraagstelling moet beantwoordt worden, afwijzend, positief of negatief, met duidelijke motivatie en uitleg.
Elke mandataris moet de rechten van de kiezer behartigen en verdedigen daar hij per slot in opdracht van de kiezer zijn mandaat uitoefent.
In de nieuwe regering zitten enkele zwaargewichten uit de voorgaande regering, die de boel nogal behoorlijk uit de hand hebben laten lopen, en blijkbaar lak hadden aan de rechten en belangen van de bevolking, en die zouden dus plots bekeerd moeten zijn?
Tot hiertoe werden er al heel wat initiatieven van N-VA door de nieuwe regering afgestopt, en de vraag wordt dus wat blijft er straks nog over?
Komen er veranderingen of blijft het bij extreem nodige monetaire ingrepen, waarvoor de N-VA de zwartepiet of boeman moet spelen en de schuld van het publiek in de schoenen geschoven zal krijgen?
Hoe zit het vandaag met de rechten van de burger, veranderd daar iets aan en wordt er gesleuteld aan de rechtspraak en de betrouwbaarheid der overheidsdiensten?
Een E-mail gericht en vraag aan de nieuwe verantwoordelijke van een dienst waarin het tijdens de voorgaande regering behoorlijke fout liep leert mij althans dat er blijkbaar nog veel werk aan de winkel is en er nog geen veranderingen op til blijken. Of misschien toch, doch het opzetten van goed geoliede diensten zal deze nieuwe regering wel enkele weken of maanden zoet houden, daar ze mogelijk van niets moeten beginnen.
Het antwoord ? Oeps ? Geen dus! Natuurlijk, dit is ook niet te verwonderen, laten we hen wat tijd gunnen.
Waar blijft de democratie indien mandatarissen de persoonlijke vragen aan hen niet moeten beantwoorden of hun beslissingen niet wettelijk moeten rechtvaardigen. Dat een mandataris niet naar de pijpen en behoeftes van elke burger kan dansen is logisch, en de gemeenschappelijke doelstellingen mogen niet gekelderd worden in het belang van de enkeling, doch de rechten en wetten voor de bevolking mogen niet genegeerd worden zonder dit te rechtvaardigen. Anno 2014 stellen we vast dat mandatarissen die ernstig in overtreding waren in de voorgaande regering hun plaats in de nieuwe regering innemen zonder dat zij ooit hun wandaden en overtredingen moesten uitleggen of rechtvaardigen.
Ernstige geschillen zouden principieel neutraal onderzocht moeten worden door een gemengd team met openbaar maken van hun bevindingen en de rede waarom zij tot die bevindingen komen, wil men maatschappij en het systeem als democratisch voorstellen.
Brieven met vragen aan politieke verantwoordelijken beantwoorden is een essentieel deel van de verantwoordelijkheid tegenover de kiezer die een mandaat geeft. We stemmen voor een regering en mogen verwachten dat indien we vragen stellen er op gereageerd wordt en de brief beleefdheidshalve ook beantwoord wordt, met tekst en uitleg over het onderwerp, beslissing of gang van zaken. Beslissingen die duidelijk ongegrond zijn moet men kosteloos aan kunnen vechten, met automatische volle vergoeding van alle kosten van de ten onrechte benadeelde partijen.
Uiteraard heeft de nieuwe regering mogelijk een chaos geërfd, en moet er heel wat op poten gezet en rechtgetrokken worden, wat mogelijk niet in één, twee, drie, door de nieuwe ploeg gedaan kan worden en dus tijd en organisatie kost.
Politici nemen diensten en verantwoordelijkheden over, doch men moet niet alleen zien dat men verkozen en aangesteld wordt, men moet ook het mandaat dat men toegezegd krijgt, in weten te vullen, zodat het geheel functioneert, wat betekend dat men verbonden overheidsdiensten moet organiseren of reorganiseren, en men er bekwaam voor moet zijn. Een mandaat opnemen gaat gepaard met een grote verantwoordelijkheid jegens het publiek dat door de verkiezing dat mandaat ter beschikking heeft gestelt, en dus bij vraag stelling recht heeft op een correct antwoord, wat in het verleden niet het geval was, en hopelijk vandaag wel.
Er rijzen echter veel vragen die nog onbeantwoord zijn en niet direct beantwoord kunnen worden.
Een gezonde democratie staat niet alleen voor communicatie en inspraak, doch ook voor gelijke rechten voor iedereen.
Hoe kan men spreken van gelijke rechten voor iedereen indien ernstige wandaden van parlementariërs niet aan de kaak gestelt kunnen worden en parlementariërs vrijuit gaan indien ze individuele rechten van inwoners negeren? Is dit kracht van verandering die men belooft heeft?
Hoe kan men spreken van democratie waar de laagste betaalde gezinnen de zwaarste lasten moeten dragen, terwijl de kapitaal krachtige nauwelijks of geen lasten te dragen hebben? Waar blijft de kracht van veranderen?
Hoe kan men spreken van een democratie als fulltime werkende geen gezin van het hoogstnodige kunnen voorzien en een vierde van de bevolking onder de armoede grens leeft.
Hoe kan men spreken van democratie als duizenden inwoners geen betaalbare woonst kunnen huren en migranten met de bijdragen van de bevolking voorrang op diensten en sociale tegemoetkomingen krijgen. Elke democratie moet eerst voor de eigen bevolking zorgen net zoals een goede huisvader eerst voor de leden van het eigen gezin zorgt vooraleer hij tijd en geld spendeert om anderen te helpen.
België is bij uitstek een paradijs voor oudere van dagen met een extreem uitgebouwd net van verzorging en hospitalen met extreem snelle interventies figuurlijk wel om elke hoek van de straat. Het netwerk van supermarkten, toeleveringen en civiele diensten kent nergens enig vergelijk, ook buiten de steden heeft men alles op een boogscheut van zijn verblijf. De droom voor iedereen in de oude dagen, waarom heeft men dan angst om kapitaal krachtige personen te belasten? Waar gaan ze vergelijkbare mogelijkheden en diensten vinden. Wie het geniet van België met zijn hoog gekwalificeerde netwerk van diensten en voorzieningen dicht bij huis wil zal de voor moeten betalen, terwijl men de verzorgingstarieven voor niet inwonende best mag optrekken en de tegemoetkomingen mag koppelen aan het al of niet bijdragen als vaste bewoner van het grondgebied.
