België zal bij deze ronde niet veranderen.

Wie hoopt dat er eindelijk een einde zal komen aan het communautaire probleem van België, mag gerust aannemen dat er momentgeel slechts een winnaar uit de bus kan komen, niet Wallonië, niet Vlaanderen noch het Brusselse gewest doch Albert II haalt de slag thuis, die hem en de zijnen de minste schade berokkend.

En de man in de straat zal zich geplaats zien in een vervolg van een maatschappij met meerdere en tegengestelde stromingen. Naast de bemoeienissen in elkanders huishouding, reilen en zeilen zal men ook geconfronteerd worden met de vrije verplaatsingen van mensen naar andere gebieden of gewesten binnen de gemeenschappen, om uiteindelijk hun oorspronkelijke identiteit teloor te zien gaan, met vervreemden in de eigen omgeving als toemaatje.

Brussel zal langzaamaan een enclave worden, door verfransing der bevolking en onderwijs, vervreemd van Vlaanderen en zijn oorsprong, waardoor de Vlaamse grip en aanspraken op Brussel zinloos zullen worden. Niet dat het er veel toe doet, daar de welvaart van het volk de prioriteit moet blijven en niet tot welke staat of federatie men gerekend wordt.

Daar Europa geen eenheidstaal heeft zal taal het struikelblok blijven die voor tumult zal zorgen, en twistappel voor linguïstische groepen die het land in een blijvende onenigheid zullen dompelen.

Het westerse individualisme staat geen andere dan de sterkste heersende macht toe, en plooit zich slechts naar het absolute gezag, wat echter met de huidige evolutie in België ver te zoeken is. De behoefte aan een sterke leiding is de enige oplossing, doch staat de toekomst der monarchie in de weg.

Elke poging om een gezonde samenleving op te bouwen, zonder de Belgische monarchie, stuit op de weerstand van deze monarchie, die echter te zwak is om doel, functie of gezag te vertegenwoordigen en het land te redden, en trouwens meermaals bewees slecht begaan te zijn met eigen belangen en niet met deze van het land of het volk.

Kleinere doch gezonde en onafhankelijke gewesten zouden kleinere doch betere bouwstenen voor de opbouw van Europa zijn, en Europa in zijn geheel meer toekomst bieden. Dit is echter geen optie voor machthebbers die hierdoor slecht het welzijn van het volk zien, terwijl zij dit niet beogen en slechts aan eigen belang hechten. Een ongezonde en instabiele maatschappij kan men uitbuiten, een stabiele maatschappij echter nauwelijks of niet.

Europa, voor de nuttige krachten meer vloek dan zege.

Europese regeringen en machthebbers hebben een monetaire en economische unie gecreëerd waar slecht kapitalisten en beleggers beter van worden, terwijl arbeider middeleeuws worden uitgebuit. Industriëlen en hun aandeelhouders dreigen met sluitingen en banenverlies, om onder mom van noodzaak voor de werkgelegenheid, subsidies van overheden af te dwingen, waardoor de spaargelden van de bevolking versast worden naar de zakken der beleggers, en om als economisch en monetair vangnet te dienen, op kosten van hardwerkende werknemers.

Ook de onvoorwaardelijke monetaire koppeling onderdrukt de verantwoordelijkheid van regeringen en hun ministers, terwijl de toekomst van Europa op de helling komst, en men alle lasten op degene die verantwoordelijkheid nemen, gaat afwentelen.

Het westen wordt sociaal, economisch en monetair bestuurd door impotente regenten en ministers die slecht goed zijn om appelen voor citroenen te versjacheren, wat zeker niet pleit voor het sociale inzicht van de zogenaamd beschaafde en ontwikkelde westerling in de 21ste eeuw, die per slot in alle vrijheid voor deze politieke vertegenwoordigers kiezen.