België en met hen vele Europese landen storten in een ravijn.

Elke gemeenschap binnen de Europese Unie die monetair of economisch ver achter blijft, is een bedreiging en handicap voor de gehele federatie van Europese staten die deel uitmaken van de Unie.

Indien corruptie en misbruiken een land uitputten, stort dit na verloop van tijd in een chaotische diepte. Elke deelstaat van de Europese Unie die instort trekt de Unie mee naar de afgrond. 

Voor België wordt het tijd dat er iemand gaat sleutelen aan het rechtssysteem, zodat verantwoordelijke in overheidsdiensten of parastatalen kunnen aangeklaagd worden. Je moet vandaag voor een duidelijk en onweerlegbaar feit van fraude of machtsmisbruik van gemeenschapsgeld of anderen gemeenschappelijke of individuele belangen, eens proberen een klacht neer te legging of de fraude aan te kaarten. Geen enkel parket wil, kan of mag een klacht tegen de overheid of tegen door de regering beschermden behandelen, zelfs niet wanneer een gedupeerde persoonlijk de klacht neerlegt, ook niet wanneer duidelijk en onweerlegbaar wordt aangetoond dat het om corruptie of misbruik, zonder enige verantwoording of aantoonbare rechtvaardiging gaat. Hierdoor vormt corruptie nergens duidelijker en meer openlijk het beeld van de maatschappij. 

Geen enkele gemeenschap, instelling, bedrijf of organisatie kan functioneren en overleven op grond van wanbeheer, chaos of corruptie.

Het is duidelijk dat verantwoordelijke niet onfeilbaar zijn en het moet uitgesloten blijven om mensen in overheidsdienst te vervolgen, indien er geen moedwil of machtsmisbruik mee gemoeid is of aangetoond kan worden, ongegronde klachten moeten trouwens als laster omschreven en vervolgd kunnen worden, om misbruiken van de bevolking of individuen tegenover gezagdragers, regeerders en verantwoordelijken uit te sluiten.

Men kan trouwens uitvoerders in opdracht van meerderen slechts beoordelen als uitvoerder en niet als opdrachtgevende, rekening houdend met het feit dat weigering tegenover een meerdere, ernstige gevolgen kon hebben voor de positie en inkomen van een ouder met volle gezinslast. Een ambtenaar of mandataris die niet noodzakelijk een gezinslast moet onderhouden kan en moet echter handelen naar eer en geweten en een criminele opdracht weigeren. Bewezen criminaliteit of daden die een gevolg zijn van bewust en vrijwillig plegen van onrecht en geweld, zullen en moeten gestraft worden en procedurefouten mogen niet aangehaald worden om een bewezen criminaliteit van vervolging of veroordeling te ontlasten, ook niet bij criminaliteit die door verantwoordelijken en macht- of gezaghebbende werd gepleegd.

oplossingen zijn hard doch dringend.

Europa en vooral België gaan te gronde tenzij men drastisch ingrijpt, de corruptie en overheidscriminaliteit terugdringt en de loonkost drastisch verlaagd. De overheden aarzelen, het kost inkomen en deze compenseren met zeer hoge lasten op hoge en extreem hoge lonen, boezemt hen angst in. Dergelijke maatregelen gaan een woede over hen laten komen vreest men, en men moet daarbij ook in eigen vel gaan snijden.

DOCH JA, HET KAN.

Kosten en uurlonen drastisch verlagen, de arbeider meer laten verdienen, terwijl de kosten voor de bedrijven flink verbeterd en tewerkstelling bij ons aantrekkelijk wordt. Dit is een basis idee, doch in deze pisten en voorwaarden moet men een weg zoeken om Europa terug op economisch spoor te zetten, en de eigen industrie gezond te maken.

Gaan we even nuchter de zaak op een rijtje zetten, lonen van arbeid der laagste categorieën volledig ontlasten kost hopen geld dat men dringen nodig heeft, doch drukt lonen van de laagst geschoolden en dus grootste massa voldoende om het beste werkaanbod van Europa te bieden. Door compensatie met hogere lasten en beperkingen op extreme lonen kan het grootste deel hiervan hersteld worden en is de schade beperkt, doch zal in ijl tempo de tewerkstelling aanzwengelen en van België een prijsbeest maken, terwijl ondanks lage loonkost bij de massa er een behoorlijk en wel verdiende koopkracht zal ontstaan. Indien men dit dan weer koppelt aan een optrekking van 10% van het netto loon bij de laag geschoolden en zo het netto voor hen verhoogd heeft men ook meer tevredenheid van de arbeider en meer interne vrede in de bedrijven. De lasten verlaging wordt dus gedeeltelijk uitgekeerd aan de arbeiders met lage lonen en aan de bedrijven die hun loonkost zien dalen. Dit kan alleen werken en door iedereen aanvaard worden, als de hoogste lonen drastisch beperkt worden en de overvloed door lasten afgeroomd wordt, verschillen moeten blijven doch redelijk en in verhouding. Hoe groter de verantwoordelijkheid die succesvol wordt genomen en ingevuld, hoe hoger de beloning en redelijkheid aanvaardbaar is. Extreme verschillen van meer dan het twintigvoudige van een vol loon voor een arbeider is wel met de haren getrokken, en gaat alle redelijkheid te boven, doch verlamt echter ook de westerse economie en het industriële aandeel.  

De uitkeringen van schoolverlaters moeten weg, wie zich niet inzet, doch wel kan inzetten heeft geen rechten, zeker niet als de persoon geen gezinslast of niemand ten laste heeft. Schoolverlaters moeten daar en tegen de eerste zes maanden een loon ontvangen dat 50 % van het statutaire minimum dat in de categorie gangbaar is, en hebben recht op 10% verhoging na 6 effectieve maanden, vanaf de aanvang van het tweede jaar heeft men een verhoging van 10% en word deze telkens om de drie maanden toegepast waardoor men vanaf de aanvang van het derde jaar het volle loon ontvangt. Zodoende zijn zij binnen de twee jaar en ingewerkt en op vol minimum loon, een recht dat behouden blijft bij een wissel naar een ander bedrijf of werkgever, ongeacht de categorie of functie die door hen bekleed wordt. 

Het optrekken van minimum lonen en beperken van uitkeringen zal trouwens nog een extra voordeel aan het licht brengen, namelijk de verhoogde motivatie die het zal geven aan jongeren om zeker een diploma of getuigschrift te halen, waardoor scholing een extra en verhoogde belangstelling van jongeren zal krijgen.

Een werkgever die dus een kracht aanneemt die na zijn schoolverlaten al op het volle loon is beland, moet dus voor de werknemer het volle loon uitkeren. Dergelijk systeem geeft de bedrijven meer gelegenheid om eigen krachten op te leiden zonder dat het veel kost of verlieslatend zou kunnen worden. 

Jongeren moeten vanaf hun 16^de in leercontract kunnen gaan in plaats van verplichte school tot hun 18^de, waardoor degenen die geen lust hebben voor opleiding naar het klassieke systeem toch van meet af, in een arbeidscircuit terecht komen, en dit aan dezelfde voorwaarden als schoolverlater voor de eerste twee jaar, doch blijven in de categorie der ongeschoolden, tenzij ze voor een middenjury vakkennis aantonen en erkenning verwerven. Om het geheel leefbaar te maken moet er voor lichtere arbeid zoveel mogelijk omgeschakeld worden naar ongeautomatiseerde arbeid en moeten er zoveel mogelijk mensen rendabel ingezet worden.

Pensioen is een verworven recht op basis van de bijdragen die een persoon heeft gestort.

Pensioen en pensioenleeftijden met volgende mogelijkheden naar keuze van de werknemer:

                Vanaf 50 jaar 75% arbeid en 25% van het volle pensioen uitgekeerd. 

Vanaf 55 jaar 50% arbeid en 50% van het volle pensioen uitgekeerd.

Vanaf 60 jaar volpensioen na zware fysieke arbeid of duidelijk fysieke problemen of 25% arbeid en 75% van het volle pensioen uitgekeerd 

Vanaf 65 jaar voor iedereen vol pensioen.

Verhogingen van pensioenleeftijden is zinloos gezien de gezonde ouderdomsgrens bij de meerderheid van de bevolking tussen 55 en 60 jaar ligt en te veel mensen boven de 55 ernstige problemen krijgen vooral om zware fysieke arbeid te verrichten. Ook voor bedienden de grens rond 60 a 65 bereikt is, doch uitzonderingen bevestigen de regel en ouderen moeten ongestraft zich in kunnen blijven zetten naar vermogen, tegen compensatie in verhouding, zonder dat er aan hun rechten en pensioen geraakt wordt.

Het korps voor recht en orde, loopt mank.

Het werkelijke probleem ligt uiteraard bij de wetgever, die verantwoordelijk is voor de richtlijnen, opdrachten en beperkingen in het systeem en de goede werking er van.

Het systeem voor recht en order, te verstaan de parketten, rechtbanken, rechters, politiediensten en juristen, moeten een redelijke vergoeding behouden, wat wil zeggen dat specifiek deze diensten hun vergoeding moeten behouden, en hun lonen niet aangetast mogen worden, zijn vormen namelijk de ruggengraat van onze maatschappij. Vrije juristen en advocaten of raadslieden moeten daar en tegen strafbaar zijn indien zij duidelijk zaken ter gerechtelijke behandeling voordragen terwijl er overduidelijk geen rechtsgronden zijn, en zij van hun positie dus misbruik maken en raadzoekende onbetwistbaar en onverantwoord op kosten jagen, en rechtbanken onverantwoord belasten. 

Alle leden van het korps voor recht en orde en gezagdragers der overheden moeten zwaarder gestraft worden indien er duidelijke een moetwillige fraude aan het licht komt, en zij hun positie en macht, duidelijk en onweerlegbaar, misbruiken, zonder dit onomstotelijk te kunnen verantwoorden. De gezondheid van de maatschappij steunt namelijk voor een belangrijk deel op hun schouders

Cumulatie van overheidsfuncties of deze der top en regeringsambtenaren moet verboden worden. Een regerings- of topambtenaar mag dus niet cumuleren, waardoor belangenvermengingen uitgesloten moet worden.

Onze maatschappij kan terug op spoor gezet en gezond gemaakt worden, doch dit begin ligt bij het gezag van het gebied, en hun wil en kunnen om een maatschappij te besturen, wat perfect kan, ook terwijl de bevolking na duidelijke informatie, inzage van alle stappen en doelstellingen kent, en eventueel haar instemming geeft of kenbaar kan maken. Steun van de massa en industrie kan men slechts krijgen indien men de maatschappij democratisch en inzichtelijk maakt.