Het verraad aan de democratie en de Vlaamse meerderheid was duidelijk en onweerlegbaar opzet met betrokkenheid van de Monarch, Albert II. De vorming van een regering waarin de Vlaamse meerderheid ondervertegenwoordigd werd, was een duidelijke weerspiegeling van de ondermijning van de democratie en manipulatie achter de schermen van de rechten en belangen van het volk. Hier moet het al duidelijk geweest zijn dat er op politiek vlak, dingen gebeurden die het volk of hun reëel volkgezinde politici of partijen niet mochten weten, en dus verborgen moesten blijven. Het was ruim voorspelbaar dat een dergelijk ondemocratische manoeuvre slechts uiterst moeizaam en via omkoping tot stand kon komen. Het is absoluut ondenkbaar dat er geen omkoping bij betrokken zou zijn. Alle onderhandelaars wisten vooruit dat ze een graf groeven voor de eigen politieke partij en zette bij de afronding der gesprekken een stap opzij om ander partijleden in de nieuwe regering deel te laten nemen. 

Het volksverraad was rond en de betrokken onderhandelaars waren ofwel debielen die niet inzagen dat ze het eigen graf groeven, ofwel oplichters die het volkbelang voor een buidel geld verkwanselden. Dit laatste was zeker het geval in het kader van de opgangzijnde crisis die in volle hevigheid woede, en het land dreigde te destabiliseren, wat niet anders dan een volkomen feit kon worden bij een instabiele regering, waar de meerderheid geen beduidende stem zou krijgen.

Spijtig dat oorlogswetten in vredestijd niet gelden, of moet ik zeggen, gelukkig voor de onderhandelaars der klassieke Vlaamse partijen, Wouter Beke (CD&V), die op de valreep voor de grap of voor het geld, woordbreuk pleegde en de NV-A die hij zijn woord had gegeven, plots laat vallen. Alexander De Croo (Open VLD), Bruno Tobback (sp.a), Wouter Besien (Groen) die bijsprong om de Vlamingen aan de onderhandelingstafel voldoende onderhandelaar te geven, om hiermee een minderheid der Vlaamse meerderheid voldoende vertegenwoordigers te leveren. (Kunnen jullie nog volgen?)

De doodstraf op landverraad is spijtig in vredestijd niet toepasselijk, doch zou voor deze heren een passende afstraffing, voor het volkverraad dat zij pleegden, zijn.

De vermeende westerse democratieën in Europa hebben meer oog voor het welzijn en inkomen van hun leiders en politici dan voor het duurzame welzijn van de bevolking, terwijl overal graaicultuur en corruptie schering en inslag zijn. De werkende bevolking wordt hiervoor uitgeperst als een citrusvrucht.

De extreme competitiedrang, eigen aan het egocentrische individualisme van een belangrijk deel der westerse bevolking drijft de competitie eindeloos op, terwijl bedrijven uit puur winstbejag een eindeloze concurrentiestrijd voeren, hun productiviteit hiervoor eindeloos verfijnen en automatiseren. Vooral automatisering geeft bedrijven meer armslag en maakt de industrie meer onafhankelijk van de werknemer die een redelijk loon vraagt, doch die men liever zo min mogelijk vergoed om de winsten hoog en de productkost laag te houden. Deze mallemolen wordt tot overmaat van ramp door de politiek onverantwoord opgedreven, om zo de bevolking aan voldoende tewerkstelling en inkomen te helpen. Beter inkomen en voldoende tewerkstelling betekenen uiteraard ook betere staatsinkomsten door loonlasten. Staatsinkomsten die nodig zijn om de maatschappij van sociale en maatschappelijke infrastructuren te voorzien, welke dan weer toelaten om ofwel zelf ofwel vrienden een betere vergoeding in te laten pikken. Zowel vermogen als bereidheid van het volk zijn door te lage netto lonen voor de laagste categorieën der werknemers, ruim overschreden, een fenomeen dat veelal door een tweede inkomen werd verheeld, doch bij het wegvallen van dit tweede inkomen aan de oppervlakte komt drijven, nog versterkt door extreme loonsverschillen waarbij de ene presteert voor een tiende of honderdste van het loon van de andere, terwijl ze beiden een vergelijkbare prestatie en tijdsbesteding neerzetten. Grenzen en mogelijkheden van zowel de markten als de werknemers zijn echter ruim overschreden, terwijl onverantwoorde speculaties door overheden en verantwoordelijken de economie op de helling geplaats hebben, wat een monetaire en economische crisis teweeg bracht.

We kunnen dit geheel slechts omschrijven als een debiele warboel door vooral demente gezagvoerders opgebouwd, terwijl er een Europese Unie uit de grond werd gestampt om Europa te versterken, zonder eerst een degelijke koppeling en gelijkschakeling der deelstaten te verwezenlijken.

We worden geregeerd door mensen die veelal de nodige studies met vrucht volbracht (zouden) hebben, doch hier blijkt dat studies geen waarborg zijn voor intelligentie en kunnen, doch slechts een bewijs van met vrucht gevolgde lessen en bijhorende examens, of zeg maar bewijs van kennis, niet van de nodige intelligentie om dergelijke kennis deskundig en verantwoord te gebruiken. Het westerse individualisme en het egocentrisme dat hieruit, bij gebrek aan sociaal inzicht en intelligentie, voortvloeit, steekt daarbij de kop op en brengt ons bij een degradatie die leidt naar de Arische ziekte of Psychopathische geldgier. Het is een ziekelijke geldgier die door algemene verspreiding de westerse beschaving te gronde dreigt te richten.

Dat het westen crepeert onder de lasten van corruptie en criminaliteit mag niemand verwonderen, net zo min als dat de ene werkt voor een honger loon terwijl de andere het doet voor een keizerlijke vergoeding. Het zijn echter die toestanden die onze vermeende beschaving maken tot wat een beschaving niet is of mag zijn. Het moet duidelijk zijn dat daar waar het kapitalisme bloeit de armoede troef is. Men kan niet aan iedereen gelijke rechten geven indien, men rijkdom nastreeft. Indien de ene alles voor hem wil, zal de andere met kruimels te vrede moeten zijn, waardoor uitbuiting de enige sleutel tot succes en kapitalisme genoemd kan worden.

Via massale overheidscriminaliteit, onder mom van pseudo-legale spitsvondigheid op juridisch gebied, schriftvervalsing en schaamteloze leugens, worden massa’s belastingsgelden onterecht naar private personen verplaats, doch het hoge aantal ambtenaren maakt dat dit een onvoorstelbare stroom van gelden en verlies van middelen der gemeenschappen inhoudt, waardoor de rendabiliteit van westerse landen op een dieptepunt terecht zijn gekomen. Dat Oost Azië en groeilanden het economische en monetaire roer overnemen mag niemand verwonderen, terwijl het duidelijk moet zijn dat pogingen om het tij te keren, zonder het kapitalisme aan banden te leggen, een uitzichtloze strijd of boerenbedrog is, dat onze leiders uit eigenbelang willen houden zoals het is.

Het westen is als overrijp fruit dat begint te rotten, een proces dat eens begonnen niet te stoppen is.