De ACW debacle verraadde het feit dat overheden en regering in onderling overleg wetten misbruiken om de bevolking te benadelen en te bestelen. Een fenomeen terwijl zij hun handelswijze verschoonde door te verwijzen naar het feit dat alles binnen het wettelijke kader gebeurde, en er dus niemand legaal verantwoordelijk gesteld of vervolgd kan worden.

Wetgevingen moeten dringend en verplicht door de juridische machten geïnterpelleerd worden naar de zin en intenties van de wetgever in der maten dat willekeur en misbruiken veroordeeld worden, met prioriteit naar de zwakste van de maatschappij.

Onze maatschappij en haar wetgevers moeten de inzetbereidheid beter naar kunnen en inzet belonen en betere rechten waarborgen terwijl gebrek aan inzet naar kunnen, beter ontmoedig en in rechten naar het minimale beperkt moet worden, om het gebrek aan bereidheid en solidariteit in de maatschappij een banden te leggen.

Er is ook dringende nood aan herschikking van rechten van niet inwonende of niet ingeboren burgers of bezoekers. Men kan of mag gezien de logica en deontologie bekeken geen gelijke rechten geven aan hen die geen deelname door inzet in de gemeenschap maatschappij bieden, en dus geen verplichtingen naar de gemeenschap invullen. Voor zover het de eigen bevolking betreft zitten we vast aan de sociale zorgverlening die door de gemeenschap wordt gedragen voor de eigen bevolking, en steunt op de bijdrage en solidariteit van de bevolking binnen de gemeenschap, een systeem dat trouwen onder de meeste volkeren een norm is.

De Europese betuttelende wetgeving naar Europese maartstaven overstijgen echter de rechten van de bevolking die zij door bijdragen opbouwde, waardoor degene die geen deelname aan de maatschappij rechten krijgen zonder verplichtingen, een fenomeen dat terecht op verzet stuit van de gedupeerden die hun hele leven bijdroegen om dan te horen dat er van hun bijdragen door slechts beheer niets overblijft en zij langer zullen moeten werken om een verdiend pensioen te genieten.

Europa blijkt daarmee structureel een miskleun die door onverantwoorde ingrepen de rechten van de burgers die naar deontologie rechten zouden moeten hebben, negeert en de eigendommen van die burgers, namelijk hun bijdragen verkwanselen.

Ondanks de wetgeving en het feit dat alle Belgen gelijk zouden zijn voor de wet, is dit slechts theoretisch, doch in de praktijk door de federale overheid zelf gesaboteerd naar eigen behoefte.

Een der belangrijkste euvels is daardoor de straffeloosheid van mandatarissen, die door willekeur en misbruik hun verplichtingen negeren. Men schaadt hiermee niet alleen de bevolking en hun rechten veelal om eigen gewin of in het kader van het bevoorrechten van politieke vrienden en het verlenen van hand en spandiensten als vriendendienst of wederdienst.

Collegialiteit zoals die in België bij de overheden wordt gehanteerd en gepromoveerd, verspreidt misbruik als een kanker over de totale ambtenarij, en creëren anarchie en criminaliteit die de totale gemeenschap destabiliseren en hypothekeren. Een neerwaartse spiraal waar de klassieke partijen niets tegen kunnen doen zonder zich zelf op het schavot te plaatsen.

Verwachten dat de bestaande politieke regeringsfracties van de federale overheid onder druk van de bevolking of oppositie, maatregelen zullen nemen is onnodig, ze zullen hooguit maatregelen aangeven doch nooit doorvoeren, daar het zou uitdraaien op het strafbaar stellen van medestanders en de eigen top. Doch er is meer, er zouden grootscheepse speurtochten uit voort kunnen vloeien, waardoor alle vuil van achter de coulissen onder de aandacht van het publiek zou komen, terwijl het er meer en meer op lijkt dat dit alsnog door de oppositie aan het rollen gebracht zal worden.