Onze regeringsleiders zijn net als een kudde koeien, die domweg de eerste koe van de kudde of de herders volgen. Het beleid in Europa veranderd fundamenteel niet, en financiële injecties van overheden om tewerkstelling en banen te creëren, zijn boter aan de galg ten koste van de belastingsbetaler, waarbij koopkracht slecht slinkt en de economie verder van kant geraakt.

De westerse industrie is te kostelijk en heeft een lage rendabiliteit in verhouding tot de kostprijs, een probleem dat men door extreme modernisering tracht te keren, wat echter dagelijks slechts banen kost en de bevolking verarmd. Europa zal zich daardoor moeten beperken tot een markt die direct en slechts door hen rendabel bevoorraad kan worden. Hierdoor moet productie en voorziening meer naar de eigen markt en concurrentie lauwe of vrije markten gericht worden. Europa moet zich toespitsen op markten die een lage toevoer van grondstoffen nodig hebben, gezien het weinig of geen eigen grondstoffen kan gebruiken. Europa is dus kwetsbaar en heeft vaak op de koop toe, zoals in België, een complex en kostbaar sociaal vangnet voor de bevolking en hun koopkracht door een sociaal zekerheidssysteem. Misbruik door opeenvolgende regeringen en financiële bedruiping van vrienden of de eigen persoon via systemen voor vermeende humanitaire tegemoetkoming van derdewereldburgers en vluchtelingen, net zoals het creëren van systemen voor allerlei dotaties en vergoedingen voor eigen diensten of deze van vrienden, kosten te veel aan bijdragen voor de werkende bevolking die vaak niet van één vol inkomen kan overleven. Ondanks voltijdse betrekking zijn er vele gezinnen die in armoede blijven steken en een te lage koopkracht vertegenwoordigen, een groep die door onverantwoord beleid blijft stijgen, en waarbij de Europese economie steeds verder van kant geraakt.

De Europese maatschappij wordt eveneens verstikt door een onophoudelijke reeks van stakingen, die echter een direct gevolg zijn van het individualisme dat de Europese gemeenschappen domineert en stuurt. Individualisme dat echte solidariteit verhinderd terwijl iedereen persoonlijk het onderste uit de pot wil en graait om te hebben. Slechts leidinggevende en gezagdragers weten daarbij de koek onder hen te verdelen. De werkman wordt hierbij in vele westerse landen als moderne slaaf, een schamel loon toegekend dat een tiende of minder van dit der heren behelst. Dergelijk loon volstaat echter in bepaalde landen niet om de redelijke behoefte naar moderne maatstaven en zonder overtolligheden of luxe voor een gezin te dekken.