De prestatiedruk op de werknemer ligt nergens hoger dan bij ons, de scholingsgraad overtreft de meeste westerse landen, de gemiddelde arbeidslonen zijn onvoldoende voor het minimaal onderhouden van een gezin. De huren zijn te hoog, nutsvoorziening als gas, water en elektriciteit kosten vaak meer dan in onze buurlanden ondanks de lage distributie en onderhoudskosten. Het minimum arbeidsloon ligt relatief laag in relatie met de minimale behoefte voor een modern gezin en dekt een eenvoudig gezin niet. De loonkost voor de werkgever is te hoog en dwingt bedrijven tot de vlucht naar landen met lage loonkost, en dit ondanks de hoge prestatie die in onze landen geleverd wordt.

Zowel overheden als bedrijven hebben op diverse niveaus vergoedingsculturen gekweekt voor hun bestuurders en bestuursraden die buitensporig zijn, zeker gezien het hoge aantal dat hiervan geniet, waardoor kosten van bedrijven en overheden extra mee opgedreven worden. Dergelijke grote loonsverschillen creëren een te grote massa die met een karig inkomen moet consumeren, terwijl een te grote massa meer bezit dan een rijkelijke consumptie vereist.

Het bijkomende probleem is echter dat het optrekken van het loon tot het absurde eenvoudig is, zolang er wel geld doch geen noemenswaardige concurrentie is. Doch de concurrentie uit de landen met lage lonen blijft in een ijltempo toenemen, terwijl haast niemand van ernstige loonmatiging durft spreken uit angst voor een vlucht van de beste werkkrachten. Bedrijven verplaatsen hun activiteiten naar landen met lagere loonkost, overheden echter zitten in de tang en verliezen bij ernstige matiging van lonen voor hun bestuursorganen de steun en populariteit van deze bestuurorganen, en de steun van  hun achterban.

De reserves in de sociale zekerheid voor de werknemer werden gul uitgedeeld aan toeristen, vluchtelingen en vermeende vluchtelingen die uiteraard hun identiteit niet konden aantonen, doch dank zij de steun van de Unie aan Europeanen uit andere Europese lidstaten, aangetrokken door ons goed sociaal systeem en met steun van debiele regeringen die hen zeer menslievend ontvingen. Ook het feit dat vluchtelingen en asielzoekers geen werk mochten aannemen zorgde voor een stroom bedelaar en vooral parasieten aan de OCMW loketten.

Erger nog, de vele fraudes en illegaliteiten van mandatarissen kunnen slechts gedekt blijven indien de collegialiteit stand houdt. Lekken in het systeem dreigen de gehele regeringscoalitie van de voormalige populaire politieke linker vleugel te verlammen, zeker in landen zoals België die slechts een schijndemocratie behelzen en druipen van de corruptie en criminaliteit binnen de regeringen. Een totale verschuiving naar rechts zou in België een einde betekenen van het toedekken van schandalen en sabotage rond onderzoeken naar de bende van Nijvel en de betrokkenheid van de overheid zelf. Ook de duidelijke en onmiskenbare bescherming van Dutroux en zijn kompanen, en door wie hij beschermd wordt, zou bij grondig onderzoek uit kunnen lekken. Om van de massa illegale praktijken van mandatarissen, die zich via de collegialiteit gedekt weten maar te zwijgen.

De Belgische en Europese politiek zit in de klem tussen eigen belangen en de bevolkingswoede voor tegenslagen en hopeloze vooruitzichten. Het massale banenverlies vangt men op met bijkomende banen in dienstensectoren, doch deze laatste putten de overheidsreserves slechts verder uit en verhogen de schuldenberg, waardoor men putten graaf om putten te vullen.