Pesterijen zijn niets minder dan een psychische foltering die geen waarneembare of fysieke wonden slaat, doch des te afschuwelijkere impact heeft op het slachtoffer, gezien de omgeving er veelal geen weet van heeft en geen directe sporen van kan waarnemen. Door het uitblijven van waarneembare en fysiek visuele sporen worden de klachten der slachtoffers maar al te vaak genegeerd en wordt het morele geweld versterkt tot een ware foltering. De wetgever daar en tegen houdt onvoldoende rekening met het geweld dat door pesterijen en moreelgeweld wordt gepleegd, terwijl de strafmaat ondermaats blijft wat het pestgedrag en moreelgeweld slechts aanwakkert. Pesterijen door kinderen gepleegd zijn eigen aan de ontwikkeling van een kind uit de individualistische westerse wereld, doch moeten via opvoeding en straf ingeperkt en ontraden worden, om te voorkomen dat dit door volwassenen als een norm zou beschouwd en aanvaard worden.

Het gebruik van psychisch geweld ontstaat veelal bij hen die niet in staat zijn zich te handhaven ten overstaan van anderen, toestanden of omstandigheden, en is daarbij gevolg van het eigen gebrek en onvermogen de eigen persoon of positie op een redelijke wijze te handhaven. Pesterijen en psychisch geweld verhelen daarbij de onbekwaamheid en sociaal gebrek van de pestkoppen. Vooral mensen die door onbekwaamheid deze onbekwaamheid willen verhelen, gaan moreelgeweld plegen tegen hen die de bekwaamheden wel heeft.

Er zijn vele redenen waarom men psychisch geweld tegen anderen richt.

Men richt zich tegen de zwakste in de omgeving en wel in aanwezigheid van anderen, om de eigen persoon als sterkere en bekwamere te accentueren.

Men richt zich tegen ondergeschikten die door hoge en werkelijke bekwaamheid de eigen positie bedreigen.

Men richt zich tegen de onderhorigen om de eigen persoon te verheerlijken en het zelfgevoel en eigen machtsgevoel te verhogen.

Men richt zich tegen personen die de fouten die men begaat opmerken, doch waarvan men weet of verondersteld dat zij niet bereid zijn ernstige fouten te verzwijgen of te coöpereren.

Telkens weer staat het gemis aan sociaal en maatschappelijke intellect centraal, en ontplooit de pestkom zich als zwakkeling of mentaal ziekelijke en achterlijke persoon. Het is dan wel verrassend dat universitair ontwikkelden zich vaak in deze groep manifesteren, wat aantoont dat hoge studie geen manifest bewijs is van ruim verspreide of hoge sociale intelligentie.

Cordon Sanitaire is een vorm die gebaseerd is op het Generaliseren, en zowel sociaal als psychisch het laagste waaraan men zich kan vergrijpen. Generaliseren staat haaks op intelligentie en is absurd onder werkelijke intellectuelen. Het uitsluiten van gemeenschappen op grond van Generaliseren leidt tot onder anderen rassendiscriminatie, wat een gevolg is van domme benadering door vooroordelen.

Politiek uitsluiten van een partij omwillen van haar ideologie is een directe aanval op de democratie en de vrijheid van meningsuiting van de bevolking of aanhang van de uitgesloten partij, en een vervalsing van de politieke beoordeling en democratische rechten van het volk.

De Cordon Sanitaire rond de Vlaams rechtse partij “Vlaams Belang” is een voorbeeld hiervan en bewijst dat er in België van democratie geen sprake kan zijn, doch het is ook een vorm van psychische foltering gericht naar allen die zich bij dergelijke partij aansluiten, een misdrijf waaraan alle andere partijen zich aansluiten, incluis “NV-A” dat zelf slachtoffer dreigt te worden van dergelijk Cordon Sanitaire, en zelfs incluis de gerechtelijke instanties die het vroegere “Vlaams Blok” veroordeelden voor racisme.

Het optrekken van een “cordon sanitaire” of het isoleren door een schutkring, dat gericht is naar een bepaalde groepering staat echter principieel gelijk aan racisme daar in beide gevallen men steunt op het principe van de beoordeling op grond van het “behoren tot een bepaalde ontwikkeling” of met andere woorden op het botweg Generaliseren.

De opvolger van het “Vlaams Blok”, namelijk het “Vlaams Belang” beging echter de cruciale fout zich zelf te vergrijpen aan het Generaliseren door alle islamieten over dezelfde kan te scheren en als extremisten en bedreiging voor de veiligheid te bestempelen en hiervoor uit te sluiten. Een houding die echter door een groot deel van haar aanhang werd afgestraft door het verlaten van de partij. Hier was het de democratische macht van het volk, en alleen deze macht en het volk die zich liet gelden en het recht hadden en hebben te oordelen. Andere politiekpartijen hebben niet het recht een partij of stem van het volk uit te sluiten.

Indien er een direct en onbetwist gevaar voor de gemeenschap aanwezig is, zijn het de politiële machten en de gerechtelijke instanties die behoren op te treden. Ook zij die tegen die stelling name van een ideologie zijn hebben niet het recht deze ideologie zonder meer uit te sluiten, zeker niet indien blijkt dat een behoorlijk deel van de bevolking binnen een gemeenschap deze ideologie goedkeurt of stem geeft. Het is aan de politiek om te luister en naar elke stem in de gemeenschap en aan de wensen en verzuchtingen van het volk tegemoet te komen, en ernstige rede tot klagen te voorkomen.

De politieke stromingen in België zijn echter duidelijk gericht naar de behoefte en belangen van de monarchie, terwijl moreel geweld, morele foltering en pesterijen tegen opposanten schering en inslag zijn, en de pers hier duidelijk niet op ingaat, wat op zich, ernstige vragen oproept betreffende de persvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Vooral de regeringspartijen met op kop CD&V en Open VLD, schuwen geen louche praktijken doch komen om de haverklap in opspraak, terwijl via achterpoortjes en allerlei pistes of druk op parketmagistraten er rechters, rechtbanken belet worden om hen te vervolgen of te veroordelen.

Niemand kan ontkennen dat men vanuit regeringskringen meer aandacht heeft voor het welzijn van extreme criminelen dan voor de belangen van hun slachtoffers.  

België is een geciviliseerd land waar malafide praktijken van topambtenaren en mandatarissen die tot de regerende partijen behoren via collectieve collegialiteit voor het publiek verborgen gehouden worden.

De duidelijke druk die door het succes van het opkomende NV-A wordt opgevoerd zou een signaal moeten zijn voor de traditionele partijen om naar het volk te luisteren, doch de druk en het morele geweld tegen de oppositie, in het bijzonder de rechtse partijen “NV-A” en “Vlaams Belang” wordt echter duidelijk opgevoerd net zoals verdoken pesterijen en geweld tegen hardnekkige opposanten. Er worden geen vuile praktijken van achter de schermen geschuwd, en vervalsingen van verklaringen en geschriften zijn schering en inslag, waaraan vooraanstaande leden van regeringspartijen zich schuldig maken.

Met de carnavalsviering anno 2013 te Aalst, werd het publiek geconfronteerd met het feit dat een groepje carnavalsvierders die in Aalst optraden in “Nazi”uniform compleet met een deportatiewagen voor joden en containers met het zogenaamde “Zyklon-B-gas”, een gas dat de Nazi’s voor de vergassing van joden gebruikte, daarbij duidelijk verwijzend naar de NV-A en expliciet naar hun leider Bart De Wever. Een directe en duidelijke doch smerige aanval op de centrumrechtse politieke opkomst en populariteit van NV-A en hun leider. Afkeurende opmerkingen over deze walgelijke voorstelling vanuit de hoek van UNESCO werden door Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege(CD&V) prompt vergoelijkt. Minister Joke Schauvliege een dame van de regering anno 2013, portretteert zichzelf hierdoor als sociaal debiel, doch ook haar vrouwelijke collega en Staatssecretaris van Open-VLD van XXL size, Maggie De Block, moet hierin voor haar niet onderdoen en schuwt zelfs bewust en extreem moreel geweld, ook tegen kinderen, niet. Doch ook en vooral minister Annemie Turtelboom en de overige leden van de regering die stilzwijgend instemmen hebben tonnen boter op hun hoofd en zijn in alle toonaarden mee schuldig.

De vraag rijst, of er nog anderen dan sociaal zwakzinnigen in de Belgische regeringen zijn, doch de vrees is wel of er andere dan deze mogen deel nemen in dergelijke regeringen, en of normale mensen niet als storend verdrongen worden door de ziekelijk asociale massa van regeringsmandatarissen. Het feit dat dit door de politieke meerderheden als aanvaardbaar en carnavalesk wordt omschreven roept toch wel vragen op, en wijst op een grootschalige sociale verloedering van de Belgische politieke gemeenschap. Ook Zijne Majesteit vliegt hiervoor niet uit zijn kram, zoals de laatste tijden wel eens het geval was, doch zwijgt in alle talen en betuigd hiermee schaamteloos zijn stilzwijgende instemming.