Tussen het 4^de en 6^de levensjaar ontwikkeld zich bij de peuters het onderscheid in sekse met geleidelijk meer neiging om met de eigen sekse om te gaan. Kinderen zitten in deze periode in een constante nood aan begeleiding en vertonen een grote leergier, doch hun ontwikkeling is in hun kleuter & peuter periode tot fysieke ontwikkeling en beheersing van beweging toegespitst, waardoor aandacht voor onderscheid in sekse slechts na deze eerste ontwikkelingsfasen plaatsgrijpt en besef van onderscheid slechts een vaag karakter vertoont gedurende deze periode. Hun eerste werkelijk onderscheid blijft echter beperkt tot waarneming van vooral fysieke kenmerken, terwijl de prepuberteit een duidelijker onderscheid kenmerkt naar het gedrag en de mentale ontwikkelingen van de jongeren, met als eerste reactie het zich onbeholpen afsluiten van het andere geslacht, gepaard gaande met nieuwsgierigheid en verwarde gevoelens, die versterkt en benadeeld wordt door het afzonderen van kinderen van de andere sekse.

Vooral sterk egocentrisme dat onderdeel is van gebrekkig sociaal inzicht in combinatie met aangeboren individualistisch instinct, een combinatie die specifiek basis blijkt te vormen van een deel der westerse of Indo-Europese ontwikkeling, vormen basis voor het zich gemakshalve richten tot de eigen sekse. Het aanpassingsvermogen aan de diversiteit van de andere sekse dreigt net hierdoor onvoldoende impact en ontwikkeling te krijgen. Dit fenomeen wordt niet zelden bevorderd door onvoldoende openheid of veel te sterke afscheiding in omgang met kinderen van het andere geslacht. Ook taboes uit godsdienstige of filosofische oogpunt kunnen de leemte bij jongeren, in omgang met leeftijdsgenoten van het andere geslacht, verhinderen, waardoor de aanpassing naar de diversiteit van het andere geslacht gebrek aan ontwikkeling krijgt.

Merkwaardig genoeg ervaart men bij de Indonesische en Oost Aziatische bevolking nauwelijks of geen blijvende homoseksualiteit bij jongens of meisjes, terwijl de intieme openheid naar leden van het eigen geslacht er duidelijk groter is dan bij de westerse bevolking, doch geen durende factor of seksuele omgang meebrengen. De Indonesische ontwikkeling die door onvoorwaardelijke solidariteit en opoffering binnen een nestgemeenschap, leden telt die geen bezwaren hebben in het zich prostitueren met toeristen van zowel het eigen geslacht als van het andere geslacht, kent echter geen tegennatuurlijke ontwikkelingen uit seksuele drang of behoefte, waardoor ogenschijnlijk homoseksuele mannen en vrouwen slecht acteren als dusdanig, uit noodzaak en instinctieve verplichting tegenover het eigen nest.

Hiervan uitgaande kan men stellen dat homoseksualiteit deels aan een aangeboren gebrek verbonden is. Ook het opvoedkundig deel van de seksuele ontwikkeling mag niet verwaarloosd worden. Opvoeding betekend echter geen sluitende waarborg voor de ontwikkeling van een kind, gezien opvoeding op zich ook gebonden is een het bevattingsvermogen van het op te voeden kind.

Uit voorgaande  kunnen we concluderen dat scheiding der geslachten bij jongeren de vervreemding in de hand werkt en de kans op homoseksuele ontwikkeling verhoogt, vanaf de prepuberteit of gedurende de periode tussen 9^de en 12^de jaar merkt men dat kinderen zelf een spontane scheiding naar het andere geslacht opbouwen, een fenomeen dat de ouder of opvoeder er toe aan moet zetten om de diversiteit en impact van seks en seksualiteit deskundig en zonder terughoudendheid aan te bieden en de jongeren duidelijk en vooral neutraal voor te lichten.