Europa wordt beheerd en te gronde gericht door psychopathische geldgier, dom kapitalisme en ziekelijk asociale oude adel. Psychopathisch asociaal gedrag en geldgier zijn basis van het ziekelijke kapitalisme en de ondergang van de Europese economie. Ook de omvorming van de Economische Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) naar een Europese Unie zonder voorafgaandelijk de deelstaten economische en monetaire gelijk te schakelen of gezamenlijke belangen en wetten te normaliseren, was en is een blunder zonder weerga.

De Europese Unie:

De grote ongelijkheden op alle terreinen, is en blijft een handicap die echter te diep geworteld is, en het gevolg van maatschappijen die door de eeuwen via natuurlijke selectie totaal uiteengegroeid zijn. Een fenomeen dat ons ontwikkelingen geeft die genetisch bepaald en overgedragen worden op elke volgende generatie, waardoor men vandaag kan vaststellen dat de meerderheid van leerlingen in onze scholen, die stammen uit andere dan West-Europese gebieden, het scholingsniveau van de doorsnee West Europeaan vaak nauwelijks of niet kunnen evenaren. Migraties naar anders ontwikkelde gebieden geeft uiteraard een wijziging in het doorsnee ontwikkelingsniveau wat zowel kan uitmonden in gradatie als in degradatie, afhankelijk van de industriële en ambachtelijke behoefte van het gebied, terwijl industriële of ambachtelijke aanpassing nodig of nuttig en geraadzaam kan blijken.

Hiertegenover staat dat ontwikkeling en mogelijkheden op andere dan hogeschoolopleiding voor leerlingen herkomstig uit sommige vreemde gebieden, vaak beter liggen dan deze van de autochtone bevolking, waardoor migranten en hun kinderen leemte in de arbeidsmarkt kunnen vullen. De hoge graad van automatisering en de wegwerpmaatschappij hebben handvaardigheid verdrongen, waardoor handarbeid slechts een beperkt terrein bestrijkt en handvaardigheid moeilijk aanbod komt.  

De opkomende crisis mag dan als een plaag en bedreiging aanzien worden, doch zal in vrij korte termijn de massaproductie en wegwerpmaatschappij uit pure noodzaak hervormen tot en maatschappij die eisen zal stellen op het terrein van duurzaamheid, met meer hergebruik en herstel van voorwerpen, toestellen en gebouwen, om persoonlijk comfort en sociaalniveau voor de massa te vrijwaren en te onderhouden. Hier zal dus een nieuwe arbeidsmarkt groeien met meer mogelijkheden voor handarbeiders en bekwame stielmannen.

België is één van die rotte appelen:

Dit is een landje dat slechts een stip is op de wereldkaart, en waarvan de doorsnee Amerikaan slechts denkt dat het een provincie is van Frankrijk of Duitsland. België was voordat “de bende van Nijvel en de Dutroux affaire” het wereldnieuws haalden, nauwelijks buiten Europa bekent. De allures die de Belgische federale regering zich echter aanmeet en de middelen die zij besteden om deze allures te onderhouden zijn die van een grootmacht. België bezit trouwens een absoluut wereldrecord aan aantal regeringen om dit lapje grond te regeren, terwijl er van regeren in feiten niets in huis komt, en het landje zich in een voordurende communautaire chaos bevind, waar ministers blijkbaar slechts bekvechten en hun zakken volstoppen.

Als centrum der Unie kan men best begrijpen dat men zich zekere allures aanmeet om de status als hoofdplaats en centrum van de Unie hoog te houden, was het niet dat de heren ministers van de Unie en van diverse regeringen zich aan allerlei extra buitensporige privileges en voorrechten tegoed doen en hun ambt massaal cumuleren met mandaten in bestuursraden en organisaties tegen buitensporige vergoedingen, van het alom voortkomende machtsmisbruik nog maar te zwijgen, terwijl op de koop toe, belangenvermenging niet uit de lucht gegrepen zijn. 

Corruptie is anno 21^ste eeuw gemeengoed van de Belgische federale regeringen, hoewel men hier toch de vraag mag stellen in hoeverre dit de deelregeringen niet infecteert, een gevaar dat niet uit te sluiten is, en men gezien de federale overheid politiek verweven is met de deelregeringen, als onvermijdelijk mag beschouwen. Corruptie en geknoei achter de schermen kan men slechts tijdelijk verborgen houden, tenzij men lekken of intern verzet voorkomt, wat nauwelijks geweldloos verwezenlijkt kan worden, zonder de leden die toetreden tot de regeringen te screenen en integere personen eventueel uit te sluiten of zoals ten tijde van de “Roze Balletten” te chanteren.

Collegialiteit is fenomeen en gemeengoed in alle sectoren van de maatschappij, waarbij gelijkgezinden of collega’s spontaan de rangen sluiten om buitenstaanders op hun terrein te weren, een fenomeen dat voortvloeit uit het individualisme dat de westerse maatschappij domineert, en net zogoed oorzaak is van competitie binnen een kaste van gelijkgezinden. Collegialiteit is nuttig om te voorkomen dat leken op het terrein hun invloed of mening en visie zouden opdringen, en beschermd het professionele terrein tegen ongewenste of lastige indringers. Collegialiteit blijkt door de Belgische regering echter gebruikt te worden om ongehoorde en ondemocratische daden en beslissingen, fouten of onkiese zaken van leden van de regering aan de nieuwsgierigheid en bemoeiing van het publiek te onttrekken. Collegialiteit opent hiermee echter de poort naar de corruptie en criminaliteit op bestuurlijk vlak, en zet daarmee ook de democratie en inspraak van het volk op de helling, en verziekt de maatschappij. 

Criminaliteit bij de overheden zal men in haast alle landen tegenkomen, doch ook hier is België een buitenbeentje, daar de criminaliteit door de Belgische regering zelf in eigen middens georkestreerd is en via de gedwongen collegialiteit beschermd. Zowel de Roze Balletten, onderzoeken en activiteiten van de bende van Nijvel, de moord op Minister André Cools, op Rijkswachter Peter De Vleeschauweren, op Vleeskeurder Karel Van Noppen als de activiteiten van Marc Dutroux en zijn kompanen Michel Nihoul en Michelle Martin, vallen op door ofwel pistes die op bescherming van betrokken misdadigers wijzen ofwel waar overheden en onderzoekers op een ongeloofwaardige en opvallende wijze blunderen. Uit dergelijke gegevens kan men slechts veronderstellen of opmaken dat er opzettelijk geblunderd werd om daders, andere betrokkenen, achter de schermen of zelfs hooggeplaatste opdrachtgevers te vrijwaren.

De turbulente omstandigheden en ontwikkelingen in Kongo, Rwanda en Burundi, voormalige kolonies en mandaatgebieden van België, gepaard gaande met de bemoeiingen en massa’s humanitaire interventies in het gebied roepen heel wat vragen op.

Kongo-Vrijstaat was van 1885 tot 1908 privé-eigendom van de Belgische koning Leopold II. Indien men bedenkt dat de vroegere westerse, zelf uitgeroepen eigenaar, de Belgische Koning Leopold II en na hem vanaf 1908 tot 1960 de Belgische Staat, zich immens en onmenswaardig verrijkte aan de natuurlijke rijkdommen van Oost Kongo, waarop industriële activiteit van de Belgische en West Europese non-ferro metallurgie werd gefundeerd, is de vraag “waarom er nu eigenlijk nog in dit gebied onafgebroken gevochten wordt” meer dan gegrond. Bedenk dat Leopold II in 1906 initiatiefnemer en medestichter was van de exploitaties door oprichting van Union Miniére in zijn persoonlijke kolonie. Een gebied dat na een reeks van schandalen over wreedheden ten opzichte van de bevolking, wreedheden die de slavernij der kolonies niet alleen evenaarden doch ook overtroffen, en hem dwongen het bestuur van het gebied in 1908 aan de Belgische overheid over te dragen. Dat de monarchie de rechten en aandelen in de mijnbouw van het gebied behielden staat buiten kijf, doch betekend dat de rijkdommen voorvloeiend uit de ontginning en handel van ertsen uit het gebied, in belangrijke maten bij de Belgische monarchie terechtkomen, waardoor we mogen aannemen dat deze monarchie over uitzonderlijke en ongekende rijkdom kan beschikken. Deze bedenking roept vragen op betreffende de vermeende genocide van Rwanda, een genocide waarbij Hutu’s, Tutsi’s en extremistische Hutu rebellen betrokken waren, doch deze volkeren leefden vreedzaam gedurende nagenoeg 600jaar samen, terwijl door vermenging van deze volkeren de aanwezigheid van etnische gemeenschappen niet meer mogelijk was, en de bevolking door de tijden en de seksuele vrijheid van ongehuwde jongeren zich tot een mengbevolking had ontwikkeld. Voorgaande is echter het topje van de reusachtige ijsberg die onder de oppervlakte verscholen ligt.

Zie ook: Rwanda, de genocide op geesten uit het verleden (http://oldwarrior-kipdrego.blogspot.com)

De rechtspraak loopt massaal fout, in dusdanige maten dat juristen dit als normaal gaan beschouwen en melancholiek de schouders ophalen als er weer eens een vonnis wordt uitgesproken waarbij de rechten van Jan Publiek worden genegeerd. De juridische activiteiten lijken vaak een koehandel waarbij de positie van de betrokkenen primeert en de kleine man kop van jut is. Scheiding der machten is een dode letter en papier is in België uitzonderlijk verdraagzaam en onbetrouwbaar. Het ministerie van justitie lijkt meer bekommerd om de bescherming van misdadigers dan om deze van hun slachtoffers. Ongeacht de politieke fractie die de minister van justitie levert blijft de asociale en ondemocratische tendens behouden, wat kan refereren naar een machtsinvloed van boven de politiek.

Zie ook http://kipdrego.wordpress.com/2012/04/16/bedlgie-wie-bestuurt-het-land/ 

             http://kipdrego.wordpress.com/2012/03/22/wordt-belgie-bestuurd-door-een- schaduwregering-van-achter-de-coulissen/  

Machtsmisbruik, valsheid in geschrift en verklaring, manipulatie van rechtspraak, parket en onderzoek zijn schering en inslag waarbij gonzende namen van Ministers en Staatssecretarissen uit de rangen der klassieke meerderheden, christendemocraten, liberalen en socialisten, telkens weer opduiken zoals Paul Vanden Boeynants (PSC), Stefaan De Clerck (CD&V), Melchior Wathelet Sr & Jr (PSC-cdH), Karel De Gucht, (Open VLD) Annemie Turtelboom (Open VLD), Maggie De Block (Open VLD), Etienne Schouppe (CD&V), Jean-Luc Dehaene (CD&V) stuk voor stuk, of uitzonderlijk bestuurlijke onbekwaamheid aan de dag leggen, of op sociaal vlak, psychopathische randgevallen die de belangen van de burger op een criminele wijze aan hun laarzen lappen, terwijl corruptie en collegialiteit de lekken moet dichten.

Zowel uitwassen als pedofilie en homoseksualiteit worden in gesloten kringen als norm getolereerd, doch terwijl homoseksualiteit nauwelijks een bedreiging kan genoemd worden, heeft pedofilie vooral Psychisch een gewelddadige achtergrond, terwijl dit fenomeen wel de meest weerloze der maatschappij aan de macht en willekeur van overheden of gezagdragers onderwerpt. Het is net deze gewelddadigheid die het fenomeen in de kijker deed komen, en zowel kerkelijke overheid als bedienaars ten schande werd. Hier is duidelijk gebleken dat gezagdragers maar al te snel van hun macht misbruik maken om hun persoonlijke wensen schaamteloos in te vullen. Schandalen bij kerkelijke overheden brachten de bal aan het rollen, doch de civiele overheden bleven tot hiertoe buiten schot, wat menigeen aan het denken mag zetten. Dat de politieke machten en de regering zich niet schamen om rechters te manipuleren of onderdruk te zetten en zelfs te wraken, is meer dan eens gebleken. De Dutroux zaak en verloop der onderzoeken naar de bende van Nijvel, toonde ons duidelijk dat de werking of klachten bij een parket zinloos zijn indien de regering parketten onder druk zet, of hogere instanties hun werking verbiedt of verhindert.

Hier rijst de vraag of er ooit klachten tegen mandatarissen of ministers werden neergelegd, die door de verantwoordelijken via hun macht op het parket en de rechtspraak werden geseponeerd of genegeerd. Ervaringen met klacht tegen de overheidsdiensten en functionarissen bewezen dat dergelijke klachten onder de mat worden geveegd, terwijl verantwoordelijken ongestoord verder gaan met wansmakelijke en criminele praktijken, en de klager op de korrel wordt genomen of aan pesterijen wordt onderworpen.

Lijvige en overvolle wetboeken zorgen elke jurist kopzorgen terwijl rechters bestormd worden met rechtzaken voor futiliteiten die het college van juristen grof geld bezorgen, terwijl het aanbrengen van onrealistische rechtsgedingen straffeloos het hele systeem in de war sturen, en zelfs deskundigen aan het kluwen nauwelijks nog eraan uit kunnen. Vooral degene die geld en tijd hebben, en een leger van juristen in kunnen zetten, profiteren van deze onoverzichtelijke kluwen van wetten, terwijl de gezonde geest en oordeelkundigheid van rechters aan banden wordt gelegd, en er van gezonde rechtspraak vaak geen sprake meer is. Uiteindelijk zijn het witte boordcriminelen die hieruit munt slaan, terwijl de gedupeerden gefrustreerd achterblijven en de bevolking door groeiend onrecht zich steeds meer eisend gaat opstellen, wat slechts uitmond in meer verzet en meer olie op het vuur van de crisis. Er zijn nochtans mogelijkheden voor juristen om tegen frauduleuze uitspraken verzet aan te tekenen, doch is de rechtspraak maar al te vaak afhankelijk van de macht der partijen, waardoor juristen wijselijk geen verzet betekenen indien de bevoordeelde partij een politieke macht vertegenwoordigd of hierdoor gesteund wordt, zodat zijzelf niet het slachtoffer kunnen worden van de corruptie in het systeem.

De monarchie, vloek op de interne vrede. Terwijl westerse Staten prat gaan op hun democratisch beleid zijn er nog vele landen waar de monarchie een vinger in de pap heeft, om maar te zwijgen van de Belgische en Engelse Monarchen die via hun privaat kapitaal regeringen en regeringsleiders naar hun persoonlijke noden laten dansen, waardoor de democratie en het volk buiten spel gezet worden. Vooral de laatste decennia is het verzet in Europa tegen het opkomend rechtse front opvallend georkestreerd, doch ook hier gaat de invloed van de monarchie in België zover dat men schaamteloos de bevolking en de democratische rechten der meerderheid openlijk omzeilt en negeert. Dat hierdoor de interne vrede en toekomst van de Belgische federatie aan een zijde draadje komt te bengelen hoeft geen betoog, gezien het voor iedereen duidelijk is dat het land dat bestuurd wordt door een samenraapsel van minderheden overeenkomt met een schip waarop iedereen het bevel kan geven, terwijl allen een diverse doelstelling beogen. Centraal hierbij is de monarchie die de politiek manipuleert naar persoonlijke behoefte die tegengesteld zijn met de belangen van de massa der onderdanen, en waardoor er van inspraak van het volk niets overschiet terwijl het ongenoegen van de massa stijgt.

Bescherming van het kapitalisme of de doodsteek voor de economie.

Dat Belgische zowel als Europese overheden alles doen om aandeelhouders en kapitalisten te vrijwaren is duidelijk, doch weigering om grootkapitaal ernstig te belasten, zet kwaadbloed bij de werkende massa die tot de laatste cent belast wordt. Uiteindelijk is het slinken van de koopkracht een feit dat direct gevolg is van de instorting der markten en bijhorende tewerkstelling, en het feit dat men de schade tracht te beperken door lastenverhoging waar nagenoeg alle werkkrachten en minder gegoede, direct of indirect de dupe van zijn.

De instorting van de Banken, markten en de economie, is te wijten aan de ongehoorde subsidieringen van producenten om tewerkstelling te stimuleren, met als gevolg dat er massaal handelsoverschotten werden gecreëerd. Banken die hierin meegingen stonden op grond van de subsidiering ook sneller en vlotter kredieten toe, waardoor de massa onverkochte goederen en producten ten top steeg, en men uiteindelijk de rem op de producties moest zetten, wat zich dan weer vertaalde in werkvermindering of zelfs werkloosheid en daling dar hoopkracht bij de massa, doch dit was een klein sneeuwballetje dat van op een hoge berg naar beneden begon te rollen.

Werkverminderde of zelfs werkloosheid betekent dat de koopkracht van de werknemer slinkt, terwijl de opkomende industrielanden en hun hoge concurrentie, de aftakeling van het westerse industrieelaandeel behoorlijk blijft versterken, en de werkvermindering een extra duw gaf.

Het sneeuwbaleffect: Een vicieuze cirkel met neergaande spiraal die slechts zal eindigen daar waar het aanbod de vraag evenaart, doch de vraag wordt al langer hoe meer door de nieuwe industrielanden ingevuld, waardoor het westerse aandeel, vooral in Europa, zal blijven slinken. Hopelijk komt het einde van de Europese Unie niet te laat, elke uitstel om de unie te ontmantelen en te hervormen tot een confederatie maakt het probleem slechts groter. Elke deelstaat moet terug de eigen bevoegdheden in handen nemen, in eigen behoefte voorzien en naar eigen vermogen en handelsoverschotten zijn handel vrij kunnen bepalen, wil men de crisis overwinnen. Doch confederatie betekend ook dat men extern blijft verbonden en samenwerken, zonder de interne autonomie in te leveren. België is net zoals vele West Europese landen door gebrek aan eigen rijkdommen zeer kwetsbaar, waardoor voor België het behoud van hoogwaardige technologische ontwikkeling een absolute noodzaak is. Wanbeheer en snel stijgende criminaliteit maken echter van België niet direct “a place to be”, integendeel. Investeringen in een land dat het eigen volk geen rechten geeft is investeren in een tijdbom, en kan elke verstandige industrieel ontraden worden. De weigering om kapitalisten te belasten op hun kapitaal mag het landje aantrekkelijk maken voor de rijkeren van de planeet, doch daar heeft de bevolking en economie geen boodschap aan, terwijl de kosten verder naar de werkende bevolking wordt doorgeschoven, en de onrust stijgt. Men kan hieruit opmaken dat monarchieën die officieel of officieus invloed op de politiek kunnen uitoefenen, een vloek zijn op de vooruitgang en democratische rechten van de burger, en een land verlammen in gelijke maten als een dictatuur.

Steun aan bedrijven die duurzame tewerkstelling creëren. Vooral de laagste uurlonen moeten dringend omhoog en gelijktijdig ontlast worden, waardoor de werknemer beloond en niet ontmoedigd wordt. Lagere loonkost moet ook de concurrentiepositie van Belgische bedrijven verbeteren, doch men moet zich wel realiseren dat een groot deel van de Europese markt, onherroepelijk door de sterke concurrentie naar Aziatische bedrijven verhuist. Lagere loonkosten betekend niet de verarming van de beroepsbevolking, doch wel de looninkrimping daar waar zij buitensporig is. Ook efficiëntie van een bedrijf en productiezekerheid moeten verhoog worden, factoren waar vooral de vakbonden wel eens op ongehoorde en onverantwoorde wijze, deel aan hebben door maar al te snel naar het wapen van de staking te grijpen. De ondernemer zelf draag ook een verantwoordelijkheid en moet toezien dat hij bekwame mensen gepast vergoed, zodat ze geen reden tot klagen hebben. Het Amerikaanse systeem waarbij arbeiders zonder vooropzeg kunnen vertrekken, doch waarbij ook de werkgever niet gebonden is aan een vooropzeg, heeft tot gevolg dat beide partijen er alle belang bij hebben om elkaar te ontzien en te respecteren, terwijl het systeem de goede arbeider verzekerd van zijn tewerkstelling, en de minder goede verplicht te aanvaarden waarvoor hij goed is.

Herstel van de economie kan slechts door eerste en vooral Europese behoefte te dekken, en daar waar de externe industrie, producties en markten, op een gezonde en ongesubsidieerde wijze kunnen beconcurreerd worden. Kleinschalige industrieactiviteiten gericht op Europese consumptie of zwak beconcurreerde markten geeft minder risico en betere werkverzekering.

Een direct gevolg van de crisis dat ook op vrij korte termijn de tewerkstelling kan bevorderen, is de noodzaak tot langer gebruik van technische middelen. Dergelijke grootschalige en haast onvermijdelijke groei van de markt voor reconditionering of het “terug in goed conditie brengen” van gebruikte voorwerpen, toestellen, gebouwen enz. zullen een duurzame tewerkstelling geven, terwijl het land en de industrie voor de bevoorrading van de eigen consumptie, minder van import afhankelijk worden.

Jeugdvorming en onderwijs: De vorming van onze jeugd in België laat veel te wensen over, en het initiatief om de Franse taal in Vlaanderen als tweede taal beter te stimuleren terwijl de internationale communicatie haast uitsluitend in het Engels gevoerd wordt, is een maat voor niets in een wereld waarin zowel Frans als Nederlands nauwelijks nog toekomst heeft. België heeft nood aan hoogtechnologische werkkrachten, doch die creëert men niet alleen door meer leerlingen in een universitaire opleiding op te nemen. Het universitaire diploma is een nuttige referentie doch waarborgt geen bekwaamheid, een fenomeen dat we dagelijks kunnen toetsen aan de resultaten van onze regeringen die voornamelijk bestaan uit mandatarissen die een universitair diploma op zak hebben. We weten uit het verleden dat goede krachten met hun bekwaamheden en kunnen, maar al te vaak slechts steun vonden in de VS, en dus naar Amerika uitweken. Vlaanderen moet zijn bekwame mensen zien te behouden en in plaats van zich botweg op diploma’s te oriënteren, zich ook meer baseren op het daadwerkelijke vermogen en kennis van mensen, en bekwame mensen zien te stimuleren. Deskundige testen voor bij schoolverlaters betreffende hun bekwaamheid en mogelijkheden zou veel pistes kunnen blootleggen, die nu nog onbenut blijven.

Gooi het roer om: Kan men en zal men het roer omgooien zonder geweld, of moet men de weg op van het Nazi regime om de man in de straat de rechten te geven waarvoor hij werkt? Eerst en vooral moet het systeem voor recht en orde uitgemest worden, alle oprechte juristen en rechters ten spijt. Doch recht en rechtspraak worden bij gelegenheid van BOVEN de politiek verhinderd, door hen die corruptie benutten om het eigen welzijn te waarborgen, en België telt slechts een constante buiten de politiek of de democratische steminvloed van de massa, namelijk de Belgische monarchie.