Tewerkstelling en heropbouw der economie, laat ons niet lachen! Eerst en vooral mag men niet uit het oog verliezen dat men de massaproductie en automatisering, door hoge lasten op arbeidsuren, voordurend heeft gestimuleerd. Uit noodzaak om productiekosten en hoge loonkosten te drukken werden noodgedwongen mensen vervangen en machines ingezet. Hoge omzet zn massa verkoop moesten het systeem in stand houden. De tweede wereldoorlog verspreide het NAZI systeem over de, door Duitsland, bezette gebieden, een systeem met uitgebreide sociale voorziening en bescherming voor de werknemer, waardoor de industrie zich plots voor een nagenoeg tweevoudige loonkost geplaats zag. Daar grondstoffen tegen belachelijk lage prijzen uit de derdewereld werden ingevoerd leverde dit systeem zowel de industrie als overheden grof geld. Het einde van der koloniale bezettingen brachten ook het einde van de roof van grondstoffen uit ontwikkelingslanden en daarmee ook een onvermijdelijke ommekeer in het systeem. Hoewel men de roof der koloniale gebieden en derde wereld trachtte op te vangen door handelsovereenkomsten met voormalige kolonies, stuitte men hier op weinig begrip en bereidheid, waardoor vaak geweld tegen vermeent ondemocratische heersers werd aangevoerd om in deze gebieden hun eigen vazallen aan de macht te brengen. (Kongo Rwanda Het middenoosten enz.) Zowel de industrialisering en productie aan de lopende band, als de verbeterde inkomens der arbeiders en werknemers stuwden de modernisering en industrialisering verder op, net zoals de welstand bij de werkende bevolking. Onder druk van vakbonden werd het betere loon een gemeengoed en steeg de welstand onder de bevolking, een gegeven dat door vele overheden gul werd aan gegrepen om de loonlasten door extra belastingen op te voeren, waardoor de loonlasten voor industrie en werknemer verder stegen. De industrie kan echter haar kosten door rekenen aan de consument en wentelt daarmee de hogere lasten af, de werknemer daar en tegen niet, en moet dus de volle lasten dragen. De massale inzet van vrouwen in het werknemerscircuit, veroorzaakte echter bij vele gezinnen een uitzonderlijke doch welverdiende welstand. Waar westerse bedrijven, overheden en particulieren, met steun van overvloedige kredietverlening, hun leefwijze en investeringen op grond van de schijnbaar eindeloze stroom van goedkopen producten en grondstoffen, de onderlinge competitie en weelde ten top hadden gevoerd, loopt uiteindelijk de molen spaak op overproductie en schuldenbergen bij overheden, ondernemingen en particulieren. De opkomst van nieuwe industrielanden en de naoorlogse industriële opmars van Oost Azië met Japan op kop, ontplooide een reusachtige concurrentie voor de westerse industrie. De instorting van het systeem was voor hen die de wereldwijde evolutie volgden te voorspellen, doch ook de logica verried dat dit niet eindeloos kon blijven duren. Heropbouw van de westerse economie naar het model van voor 2000 is een waanbeeld en zinsbegoocheling, ver buiten de mogelijkheden van de westerse maatschappij. Geld en macht hebben echter hun plaats veroverd en een groot deel van de bevolking geïnfecteerd, en terwijl luxe een gemeengoed werd, bood dit de Psychopathische geldgier (Arische ziekte) de gelegenheid om de kop op te steken wat extra voeding gaf aan graaicultuur, fraude en corruptie. Door de jaren zijn rechten ver van evenredig met plichten gegroeid, en werden steeds meer rechten en voordelen toegewezen aan hen die zich niet nuttig maakten voor de gemeenschap, naast een stroom van voordelen en vergoedingen die voor verantwoordelijken en mandatarissen buiten elke proportie worden toegekend. Neem hierbij dat in vele der westerse landen, rechten en voordelen worden erkend op grond van politieke kleur, wat slechts de vonk in het kruitvat der corruptie doet terechtkomen.
Een drastische ommezwaai is meer dan nodig, doch hiervoor is, vooral in Europa, eerst en vooral het herstel van de democratie nodig, wat slechts kan door het opblazen van de Europese Unie en deze om te vormen tot een confederatie. Echter de ongelijkheid op alle terreinen der lidstaten, is en blijft op korte en middenlange termijn een handicap die de Unie de nek omwringt, en vooruitgang onmogelijk maakt. Via een confederatie kan Europa toch tot een eenheid groeien, zonder dat de band met het volk verbroken wordt.
Landen als België zitten niet alleen met de betutteling van Europa opgezadeld, doch hebben op de koop toe af te rekenen met het feit dat hun democratie via de invloed van de monarchie een lege doos is. Dat de corruptie ten diensten van de monarchie onderhouden wordt, en de democratische meerderheden in het land terzijde worden geschoven waar het de monarch past, mag niemand verwonderen. Uiteraard wordt de rechtszekerheid bij dergelijke toestanden ondermijnd, en kan de burger op minder rechten steunen dan criminelen en illegalen, terwijl de rechtspraak ondanks integriteit bij de meeste rechters een lugubere grap is. In immense wetboeken wordt elk mogelijk dispuut via wetsartikels behandeld, waardoor de bekwaamheid en oordeelkundigheid der rechters aan banden wordt gelegd, terwijl de hoeveelheid der wetten en uitzonderingen de rechtspraak en rechten onoverzichtelijk maken. Deze onoverzichtelijkheid is vooral waardevol voor hen die tijd en geld kunnen besteden om recht naar hun hand te zetten, zodat de Jan Publiek nauwelijks kans heeft om op zijn rechten te hunnen rekenen. Een nog grotere handicap in de rechtspraak is limitering in tijdsduur en verjaring der feiten, waardoor kapitaalkrachtigen een procedure weten te rekken tot de termijn verstreken is en hierdoor vrijuit gaan, terwijl de termijn waarin een procedure of beroep gevoerd moet worden, vaak zodanig kort is dat de benadeelde niet zelden te laat te weten komt dat er nog beroep mogelijk was. In bepaalde rechtzaken kan en mag de particulier zelf zijn rechten verdedigen, doch hier wordt Jan Publiek niet zelden via corrupte uitspraak voor schut gezet, waardoor de gedupeerde zijn vertrouwen in de rechtspraak aan diggelen wordt geslagen, en hij ontmoedigd af zal zien van verdere stappen om zijn rechten op te eisen. Vooral dit laatste schaad de rechtspraak en draagt bij tot het wantrouwen en ongeloof in de rechtspraak en het recht bij de meerderheid van de bevolking.
Heropbouw van de tewerkstelling is de eerste hindernis die moet genomen worden.
Economie herstellen naar de oude glorie, lijkt onhaalbaar en zelfs niet wensbaar, doch tewerkstelling kan men herstellen zodat de economie een evenwicht kan bereiken en de welstand voor de verdienstelijke bevolking op een gezond peil kan blijven. Hier is echter de interne autonomie de enige piste die dit doel binnen een landelijk en aangepast bereik zal brengen. Voor België moet de monarchie afgeschaft worden wil men de democratie en rechten van de bevolking vrijwaren. Monarchieën hebben tegengestelde belangen dan democratieën, en kunnen daar waar zijn politieke invloed hebben of kopen, hun persoonlijke belangen laten primeren ten nadelen van het volk. Subsidieringen van bedrijven mag men gerust afschaffen, waardoor slechts gezonde en goed beheerde bedrijven tot ontwikkeling kunnen komen en overblijven. Lasten op extreme luxe moet verder verhoogd worden. Lasten op een tweede verblijf moet men drastisch verhogen. Corruptie moet bestrijden door cumulaties van ambten voor mandatarissen en topambtenaren te verbieden. Persoonlijk inkomen uit tewerkstelling, onderneming of mandaat van de echtgenote of wettelijke partner van mandatarissen en topambtenaren verbieden. Bedrijfswinsten moet men hoger belasten, ook indien deze niet uitgekeerd worden. Werving van personeel door oplopende lastenverminderingen naar het aantal werknemers bemoedigen. Arbeidsuren moet men direct ontlasten tot een netto basisinkomen van 2000. In België moet men koopkracht voor de verdienstelijke bevolking verzekeren door basis gezinsinkomens extra vrij te stellen vanaf 1000 per gezin, vermeerderd met 700 per gezinslid. (Vb. Man + Vrouw = 1000 + (2x700) = 2400 vrij van lasten index 01.11.2012 kinderbijslag, invaliditeit en andere sociale uitkeringen niet inbegrepen. Een minimum behoefte waarvan men anno 2112 nog ver verwijderd is.) OCMW herleiden tot tegemoetkoming voor legale burgers. Werkloosheidsuitkeringen koppelen aan het aantal gepresteerde jaren, uitgezonderd werkloosheid door toedoen van heerkracht, zoals bedrijfssluiting of bewezen ontslag door herstructurering enz. Directe uitzetting van illegalen die geen bedreigende situatie ontvluchten of hun identiteit niet onbetwist kunnen aantonen. Het aanmoedigen van hergebruik van materialen en bedrijven die zich op hergebruik specialiseren, wat vooral een hoge tewerkstelling zal opleveren.
Heropbouw van de welstand voor de verdienstelijke bevolking is de volgende hindernis.
Diegene die zich niet in wil zetten voor de gemeenschap kan zich ook niet beroepen op verworven rechten of verdiensten. Heropbouw van de welstand is een gegeven dat slechts kan gerealiseerd worden door werkverschaffing met redelijk inkomen voor de werkende bevolking, niet door de werkende bevolking uit te buiten, noch door de arbeider tot werken te dwingen tot op de leeftijd boven de 60 jaar, om een vol pensioen te genieten. De praktijk net zoals de wetenschap wijzen op het feit dat de werkkrachten die na hun 60ste nog 100% productief zijn, slechts tot de uitzonderingen moeten gerekend worden. Het afschaffen van vergoedingsrecht voor werkloosheid voor de schoolverlaters moet leiden tot een hogere graad van tewerkstelling bij jongeren, waardoor de noodzaak voor langer werken bij de arbeiders boven 60 jaar vervalt. Zonder drastische maatregelen om de tewerkstelling te herstellen loop men de volksopstand tegemoet. De Belgische regeringen der laatste decennia hebben hun kiezers bedrogen met tewerkstellingscijfers op basis van niet productieve en deeltijdse tewerkstelling, en het aanmoedigen hiervan om hun statistieken hiermee te tooien, waardoor men een oneerlijk beeld van de economische toestand aan de bevolking voorhield, terwijl hun mandatarissen schaamteloos het geld binnen graaiden. Scholing moet lokaal beter afgestemd worden op de noden van plaatselijke industriële activiteiten in overleg met de industrieën. Het wordt tijd dat men in dit bekrompen landje rekening gaat houden met de noodzaak van de kennis van het Engels, en dit als tweede taal gaat aanbieden, zodat de jeugd beter bewapend is tegen de toekomst en de toenemende globalisering op alle terreinen. Gebrek aan kennis van het Engels zal in de naaste toekomst elke werknemer zijn kansen om een degelijke betrekking aan te nemen beperken.
