Alle kritiek door de overheden over de Ford beslissing zijn eieren na Pasen. Men weet al decennia lang dat de arbeidskosten in België te hoog liggen, doch ondanks deze kennis van zaken zijn het overheden die op een onvoorstelbare wijze morsen met de belastingsgelden, die verkwist worden aan prestige projecten, sociale dienstverlening voor de stroom van immigranten, aan extreme hoge vergoedingen voor top functionarissen en mandatarissen in bestuursraden enz. Het zijn allemaal druppels die het vat vulden tot aan de rand om uiteindelijk over te lopen, terwijl overheden weigeren om ernstige stappen te ondernemen en de lasten naar de hoge inkomens te verleggen. België is het paradijs voor inwijkelingen, de ene vlucht omdat men geen lasten op zijn kapitaal heft, de andere vlucht omdat men hier paria’s en leeglopers kost en inwoon levert en weer anderen komen omdat men hier haast straffeloos als crimineel aan de slag kan.

Men maakt zich druk om Kongo en onze ministers pendelen op en af, terwijl het enige doel de handel in ertsen en de winsten der ertshandel en hun aandeelhouders betreft, daar waar men met eenvoudige doch gezonde overeenkomsten en minder moeite een eerlijke handel met deze landen zou kunnen handhaven, in plaats van geweld te manipuleren om extreme winsten voor aandeelhouders in de wacht te willen slepen.

De Belgische werknemers en brave onderdanen vragen zich niet af “Wie zal dat betalen, wie heeft zoveel geld”. Acht dat liedje is al van voor WO II, en de vrouw moet mee gaan werken wil men met de tijd mee en aan de maatschappelijke trends kunnen voldoen. De heren die rijkelijk hun zakken vullen spartelen als duivels in een wijwatervat als het op betalen aankomst en schuiven de rekening naar de burger.   

Massale tegemoetkomingen door onze overheid aan bedrijven heeft de opbouw van bedrijven op ons grondgebied gestimuleerd, doch deze tegemoetkomingen hebben een ander luik waar niemand over nagedacht heeft, namelijk de noodzaak voor deze bedrijven hun producten massaal te promoten en afzet er van, via massale productie te drukken, waardoor de markten een oververzadiging bereikten.

De enorme opstuw door extra hoge productiviteit door een gunstig investeringsklimaat en een over verzadiging der markten, extra gesubsidieerd om de werkgelegenheid op peil te houden, creëert vroeg of laat een strop rond de nek der investeerders en kredietverleners, daar afzetmarkten niet eindeloos kunnen blijven groeien, net zo min als de verbonden tewerkstelling.

De wisselwerking tussen lage nettolonen voor de arbeider en massaal werkaanbod, bood de overheden een overvloed van inkomsten die vooral door de werkende bevolking werd opgehoest, zonder dat er enerzijds armoede ontstond, terwijl de arbeider een relatief laag loon genoot en desondanks door hoge lasten de loonkosten te hoog opliepen.

Je kunt een ballon opblazen, doch zoals Paul Vanden Boeynants zei; “trop c'est trop”, en inderdaad de ballon knalde in 2008 via de bankencrisis uiteen met als gevolg het instorten van een brokje van een geheel, doch ongelukkig genoeg was er al een oververzadiging waardoor alles al lang op losse schroeven draaide.

De kettingreactie is nog maat net goed op gang, we staan dus voor een catastrofe, doch onze politici hebben het blijkbaar nog niet begrepen en gaan hun gangen maar, bouwen verder aan een Europese Unie die op voorhand op instorten gedoemd was door gebrek aan onderbouw. De opbouw van het Europees centraal gezag, zonder degelijke onderbouw en voorbereiding, heeft de autonomie en het vertrouwen in de politiek bij het volk ondermijnt en het gehele Europese gemeenschap hierdoor op de helling gezet.

De grootschalige politiek en de Unie lijken wel gemaakt om aan het toezicht van de bevolking te worden onttrokken, en Eurocraten de volle gelegenheid te geven om met het geld van de massa, schoon weer te maken. Cumulaties in hun inkomens zijn schering en inslag, waardoor onoverzichtelijkheid en belangenvermenging uiteraard onvermijdelijk zijn, en de werkende krachten van de gemeenschap uitgezogen worden tot er niets meer overblijft. Doch de Unie levert slechts rampspoed en ellende voor de werknemers der lidstaten, terwijl men geconfronteerd wordt met het paradijselijke leventje der groten, mandatarissen en Eurocraten die zich tegoed doen aan de overvloed en per maand tot vele jaarlonen der werknemers binnen halen.

Nee, geloof niet dat dit het einde is, het is nog maar een begin. Weer 10.000 of meer gezinnen die financieel gekortwiekt worden door de sluiting van FORD Genk, waardoor de afzetmarkt verder instort, en dit is slechts een van de vele gevallen waar we haast dagelijks mee geconfronteerd worden, de ene al wat groter en rampzaliger dan de andere.

Net zoals een sneeuwbal die van de berg rolt, steeds dikker en groter wordt en tot lawine zal groeien, zal dit bij aankomst het gehele dorp onderaan die berg verwoesten.