Zij bereiken het derde jaar op rij een begroting in evenwicht, dat, in een tijd van economische en financiële crisis, een bijzondere prestatie kan genoemd worden.

De zetelende Vlaamse Minister President Kris Peeters kondigde met fierheid aan dat hij er met zijn Vlaamse regering in geslaagd is om de begroting nog maar eens in evenwicht te kunnen afsluiten, doch zijn toekomstvisie en verwachtingen lijken wat voorbarig. Peeters ziet de crisis op zijn laatste beentjes lopen, en rekent hier blijkbaar ook op, gezien hij de laatste restjes uit de regeringsspaarpot op soupeert om de begroting in evenwicht af te sluiten. 

Het geloof in een naderend einde van een crisis terwijl de schulden zich in zuid Europese landen opstapelen en de schuldenbergen hoger zijn dan men eerst verrekende, is een brug te ver. Het fameuze sneeuwbaleffect zal zich in de komende jaren laten gelden, en landen die het goed deden meeslepen.

Het protectionisme dat zich onder druk van publieke opinie en vakbonden opdringt, dreigt de handel en economie verder uit te benen en te verlammen. Vele roepen om de eigen handel en welvaart af te schermen, en zo de eigen belangen te vrijwaren, doch het sluiten van de vrije handel beperkt ook het aanbod en de vrije concurrentie en komt de consument niet ten goede.

Protectionisme betekent immers: “De bescherming van handel, nijverheid of landbouw van eigen Staat of Gemeenschap door invoerrechten, invoerbeperkingen, uitvoerpremies enz.”

Om het duidelijk te maken moet men zich voorstellen tot een familie of clan te behoren, waarvan iedereen een verschillend beroep of ambacht heeft, en door handel en dienstverlening te beperken binnen de eigen clan, we nog net alles kunnen aanschaffen wat we nodig hebben. We onderhouden zodanig elkaar en verzekeren elkanders omzet en inkomsten door productie en dienstverlening. We beperken ons daarmee ook in het benutten van verder aanbod van buiten uit, en beperken ons van nieuwe ontwikkelingen van buiten uit. We beperken echter ook de eigen groeimogelijkheden en isoleren ons van elke evolutie die zich buiten onze gemeenschap afspeelt, terwijl we onze vriendschappelijke en vrede verzekerende contacten met de omgeving verliezen.

De globalisering van handel en nijverheid is dus zeker geen bedreiging voor de welstand van een land. Europa gaat wel ten onder aan de ongecontroleerde stroom van buitenlanders door het gebied terwijl er voor België nog als extra bij komt dat wetgeving en rechtspraak extreem laks zijn, en niet aangepast aan het geheel van de Europese Unie, terwijl de politiediensten beperkt zijn tot het eigen grondgebied en onvoldoende op kunnen treden bij grensoverschrijdende criminaliteit, met stijgende criminaliteit in de grensgebieden.

Zowel handel nijverheid en bestrijding van criminaliteit moeten wereld omvattend blijven en mogen niet door bot protectionisme beperkt worden.

Globalisering mocht echter nooit ontaarden in het opengooien van grenzen en ongecontroleerde toegang van een gebied, zonder voorafgaande voorzieningen tegen grensoverschrijdende criminaliteit, zoals we dat nu kennen.

Globalisering moet echter kunnen zonder betuttelende inmenging in de interne aangelegenheden van een gebied door een overkoepelend bestuur. Elke regio moet in de gelegenheid blijven om interne ordening naar eigen cultuur, maat en behoefte te voorzien, uiteraard binnen de rede van menselijkheid en rechten voor de gemeenschap en het individu, en zonder hinder of bedreiging te vormen voor buurgemeenschappen.

De Crisis is echter ver van voorbij, en het sneeuwbaleffect is nog volop aan de gang, waardoor elke gemeenschap een beleid moet afstemmen op zekerheden en toekomst. Zekerheden en toekomst betekend echter dat men moet streven naar fiscale overschotten en men liet mag slapen op twee oren zolang men deze overschotten niet in de kassa kan opbergen. De crisis zou regeringsleiders moeten geleerd hebben dat men een spaarpotje moet aanleggen en hebben, wil men achteraf niet met de billen bloot staan. Zo lang er landen binnen de Europese Unie zijn die monetair in een wankele positie verkeren, is de gehele Unie door onderlinge koppeling mee bedreigd, en zijn het de welvarende die de anderen mee recht zullen moeten houden.

De Europese Unie is opgebouwd op een zachte en onstabiele ondergrond, doch de Unie staat overeind, een onvergeeflijke fout, waar men eerst de ondergrond had moeten stabiliseren en draineren.

De Unie is een lappendeken van Staten die monetair, economisch en sociaal elkaar niet kunnen aanvullen, terwijl wetten en collectieve ontwikkeling eeuwen van elkaar verwijderd zijn, net zoals de collectieve mentale ontwikkelingen en erfelijke invloeden per gebied en haar bevolking.