Men heeft de mond vol over opvoering van economie en tewerkstelling, doch de markten zijn verzadigd, en het efficiënte en tevens goedkope Azië neemt een groot deel van onze producties en handelsmarkt over, waardoor de tewerkstelling in het westen blijft dalen.

Het stimuleren van massaproductie die oorspronkelijk een gevolg waren van oorlogen en bewapening, leidde tot snelle en goedkope productie aan de lopende band, waardoor uit noodzaak vele vrouwen mee aan de slag werden gezet. Beëindiging van de wereldoorlogen liet de maatschappij een erfdeel van goed geoliede industrieën, aangepast en berekend op massaproductie, die om rendabel te blijven ook verder moesten en konden functioneren in dit proces van productie aan de lopende band.

Vele van deze bedrijven schakelde over naar de productie van particuliere en huishoudelijke voorwerpen en apparaten, gebruik makend van de aanwezigheid van gezinnen met een tweede inkomen door de werkende echtgenote. Hierdoor kon de werkende klasse mee genieten en een betere welstand bereiken.

Massaproductie leidde naar bandwerk en automatisering waardoor massaproductie een onontbeerlijk element werd om de bijhorende organisatie en lagere loonkost met hogere omzetmogelijkheden te kunnen verzekeren en rendabel te houden, wat trouwens verdere automatisering vereiste en daardoor dit ook steeds meer arbeiders aan de kant zette. Verbeterde welstand bij de werkende klasse werd echter in vele landen uitgebuit om de productieve massa zwaarder te belasten en een belangrijk deel der winsten naar industrie en overheden af te leiden. Uiteindelijk leidde dit systeem vooral in combinatie met een tweede inkomen tot een steeds hogere welstand bij de verdienstelijke bevolking, terwijl het de derdewereldburger naar onze westerse contreien lokte. Stijgende belastingen op de betere inkomens leidde tot een grotere spilzucht der overheden waar ook mandatarissen zich rijkelijk aan tegoed deden.

Vooral dit laatste leidde tot steeds grotere wedijver met uiteindelijk een groeien gebruik van kredieten en schulden bij de massa en de overheden. Terwijl de combinatie van steeds stijgende uitgaven en verspillingen de lastendruk steeds verder opvoerde, liep ook de druk der kredieten op en werden de markten om de mallemolen aan het draaien te houden, overladen met overschotten, die op hun beurt massa’s dood kapitaal en kosten vertegenwoordigden, waardoor de prijzen der goederen uitzinnig stegen.

De, door NAZI  Duitsland gedurende WO II, ingevoerde sociale diensten en wetten leidde in vele landen tot de installatie van complexe sociale dienstverlening, waar zich her en der een snelgroeiende corruptie en misbruik aan vast nestelde, en naast de eigen bevolking ook illegale en legale inwijkelingen gebruik van weten te maken.

Dat vertraging van deze mallemolen, of erger nog het stilvallen, wat vroeg of laat onvermijdelijk is, een catastrofale impact zou krijgen was al lang te voorzien, doch niemand bekommerde zich hierover.

Loonverlies bij de massa door stijgende misbruiken, verspillingen, kosten en kredieten, werd echter een strop rond de nek der industriëlen die hun rendabiliteit door verlaagde koopkracht en bijhorende verminderde productiviteit zien slinken tot het niveau van verlies. Hier komt nog bij dat steeds meer landen in de derdewereld, onze producten en productiesysteem overnemen, terwijl vooral in zuiderse landen de overlevingskost door gebrek aan noodzaak voor verwarming, duurzame behuizing en kleding aanzienlijk lager uitvalt en de bevolking dus ook lagere looneisen stelt, waardoor hun bedrijven aan lagere kosten kunnen produceren en de westerse markt zwaar beconcurreren. Oost Azië profiteert hierbij van het ontbreken van het individualisme dat het westen verzadigd van een egoïstische en egocentrische bevolking, waardoor de Aziaat zich niet zozeer inzet om het eigen imago, doch voor de eigen behoefte en welzijn zonder buitensporigheden. De pro Indonesische bevolking daar en tegen, die op het vasteland nog 20 à 30% van de bevolking uitmaakt en vooral langst de kusten verspreid leeft bekommer zich totaal niet om het eigen welzijn, wel om dit van het eigen nest, terwijl ook bij hen geen buitensporige eisen ontstaan, en men met een goede beloning vrede neemt.

Het nabije Europa ondervindt de concurrentie uit Azië aan den lijven en de Europese consument zal weldra moeten kiezen tussen betere Reconditionering van gebruikte materialen en voorwerpen, en de verhoging van de tweedehandse markt, of zullen hun welstand en comfort drastisch terug moeten schroeven.

Reconditionering van gebruikte voorwerpen betekend dat deze terug in een staat worden gebracht waarin zij gelijkwaardig aan nieuwe materialen of voorwerpen zijn of benaderen, terwijl er een belangrijke besparing op materialen en productiekosten wordt verworven, en het ook een intensieve tewerkstelling van deskundigen vereist wat ook de gezinsinkomens moet kunnen verzekeren. Degelijk proces zal echter de massaproducties die we nu kennen terug dringen, waardoor ook massale ontginning en verspilling van grondstoffen zullen afnemen.

Onze westerse landen teren vaak te veel op een tweede inkomen per gezin, wat door oplopende lasten het gezin met één inkomen in de kou zet. Men moet echter terug naar een maatschappij waar elk gezin van één minimum inkomen menswaardig kan overleven, waardoor de extreem hoge lonen afgeroomd zullen moeten worden.

Politici ijveren voor de beschikking van spaargelden om de industrie terug op een aanvaardbare koerst te krijgen, doch gezien de huidige situatie en de grote overschotten in productiecapaciteiten is dit een vooraf verloren zaak en slechts boter aan de onherroepelijke galg. Wil men de economie stimuleren en de groei in de tewerkstelling aanpakken, moet men er voor zorgen dat de lasten komen daar waar er draagkracht is en de arbeid ontlasten. Arbeid ontlasten en het redelijke inkomen van de arbeider en zijn gezin verzekeren, moet arbeid aantrekkelijk maken, terwijl de lasten op producten of verbruik moeten opgedreven worden zodat de grootste eindverbruiker de zwaarste lasten draagt. Ook het opdrijven van lasten op zuivere luxe producten tegenover ontlasting van levensmiddelen en noodzakelijke producten kan een ontlasting van de arbeid bevorderen en gelijktijdig een betere levenstandaard voor de verdienstelijke bevolking bewerken.

In dichte woongebieden of daar waar deze een betere bestemming kunnen krijgen, moeten braakgronden, verwaarloosde woonpanden, meervoudige woonsten en soortgelijke verspillingen, om optimale benutting van openbare en particuliere eigendommen te verzekeren, extra belast worden.

Groei is onmogelijk, tenzij de automatisering terug gedrongen of extra belast worden in plaats van de arbeid of arbeider. Automatisering heeft tot gevolg dat bedrijven extreme winsten kunnen noteren zonder een aanzienlijke tewerkstelling, zoals nu al in de petrochemische industrie het geval is. Redelijke spreiding der middelen en winsten moet de koopkracht der zwakste onder de verdienstelijke bevolking verbeteren, wat slechts kan door het inperken of hoger belasten van vermogens en extreem hoge inkomsten.

Men wil overal meer werk creëren, wat in de strijd van onze politici om kiezers te winnen, een graag gebruikt onderwerp is en mooi overkomt, doch dit is slechts boter aan de galg en puur boerenbedrog.

De markten zijn oververzadigd terwijl onze westerse economie door modernisatie en automatisering een te hoge productiviteit levert bij een te lage bezetting door arbeidskrachten en bedienden. Uiteraard komt het gemiddelde inkomen per gezin in het gedrang terwijl machines op hun prestatie niet belast worden, waar dat wel zou moeten zijn om de minder inkomsten door dalende tewerkstelling te compenseren, en de actieve bevolking te ontlasten. Men heeft de keuze, ofwel belast men de automatiesering, ofwel trekt men de lasten op producten op. Lasten moeten trouwens gericht worden naar de consumptie van niet noodzakelijke en vooral milieu belastende producten, doch ook oplopend naar pure luxe producten en verspillingen.

Betere spreiding van verdiensten onder de verdienstelijke bevolking en de afbouw van het parasitisme kunnen de industrie en economie terug op dreef brengen, niet het domweg beogen van het creëren van arbeidsplaatsen. Het westen moet op het terrein van producties afbouwen naar het redelijke niveau, niet opbouwen naar het absurde zoals in het verleden het geval was.

Westers egoïsme en egocentrisme geven echter via sociale degradatie voeding aan de psychopathische geldgier van een minderheid, doch vormen ook een tijdbom waarop de westerse maatschappij steunt.