De Feiten:

Dutroux groeide op in Belgisch Congo. Toen zijn ouders scheidden, ging hij bij zijn moeder wonen, in het Waalse Obaix. Hij maakte een rebelse en moeilijke jeugd door maar behaalde zijn diploma als elektricien, desondanks was hij vaak werkloos.

Dutroux trouwde voor het eerst toen hij 22 was, en kreeg twee kinderen. In 1985 scheidde hij en werd hij door zijn ex-vrouw beschuldigd van mishandelingen. Dat jaar werd Marc Dutroux ook voor het eerst gearresteerd (verdenking van diefstal en verkrachting).

In 1988 trouwde hij voor de tweede keer, met Michelle Martin, met wie hij al een kind had. Samen kregen ze nog enkele kinderen. Sinds het midden van de jaren tachtig zou Martin geholpen hebben bij het ontvoeren van meisjes, naar eigen zeggen omdat ze bang was voor Dutroux.

In 1989 werden Dutroux en Martin beiden veroordeeld voor verkrachting van minderjarigen. Dutroux kreeg hiervoor een gevangenisstraf van 13 jaar, en zijn echtgenote Michelle Martin een straf van 5 jaar. In 1992 werden ze door de toenmalige Minister van Justitie Melchior Wathelet in het kader van de Wet Lejeune vervroegd vrijgelaten. (Let wel dat Dutroux hier slechts drie jaar van de 13 jaar uitzat)

Marc Dutroux bezat zeven huizen, maar vier ervan zijn gebruikt door Dutroux voor zijn kidnapping.

Het onderzoek:

Het gedwongen vertrek van onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte, vanwege het spaghetti-arrest, leidde in het najaar van 1996 tot commotie. Connerotte had op een benefietavond voor de ouders van vermiste kinderen deelgenomen en er een bord spaghetti gegeten en een vulpen gekregen. Dit was een overtreding van de onpartijdigheid die zijn functie vereiste en hij werd ontslagen. (Was dit de rede of deed hij zijn werk te grondig?)

Het grote publiek wantrouwde politie en overheid, en toonde dat met een grote protestdemonstratie in Brussel, de zogeheten Witte mars. Connerottes opvolger Jacques Langlois bleek een beginner, het Dutroux onderzoek was zijn eerste zaak. Anders dan procureur Michel Bourlet geloofde hij niet dat Dutroux en medeverdachte Michel Nihoul betrokken waren bij een prostitutienetwerk. Het kostte Langlois bijna acht jaar om de zaak rond te krijgen.

Het is onbegrijpelijk en zelfs verdacht dat men Connerotte verving door een beginneling.

Het Proces:

Op 1 maart 2004 startte het proces tegen Marc Dutroux, zijn vrouw Michelle Martin , vriend Michel Lelièvre en zakenman Michel Nihoul.

Het werd gehouden in Aarlen, omdat de zittingszaal van het Hof van Assisen niet voldoende plaats zou bieden aan de duizenden journalisten en andere belangstellenden voor -wat al snel werd genoemd:- "Het proces van de Eeuw".

Hoofdverdachte Dutroux stondt terecht voor ontvoering en opsluiting van Julie Lejeune, Mélissa Russo, An Marchal, Eefje Lambrecks, Sabine Dardenne, Laetitia Delhez en van zijn handlanger Bernard Weinstein. Dutroux stond ook terecht voor de moord op Bernard Weinstein en An en Eefje. Daarnaast werd hij aangeklaagd wegens de gijzeling van vier tieners in zijn vrachtwagen, verkrachting van de bovengenoemde meisjes en nog 3 andere meisjes, drugshandel, illegale autohandel, valse identiteitsbewijzen en diefstal met geweld. Deze misdaden werden in een apart proces behandeld.

De verklaringen van getuige X1 (Regina Louf) over een geheim netwerk waarin kinderen werden misbruikt en vermoord en waarvan Dutroux en Nihoul deel zouden uitmaken, werden onderzocht, maar er werden volgens het parket geen aanwijzingen gevonden dat haar verhaal op waarheid zou berusten. Het gerecht besloot dit spoor noch het spoor naar Satanisch ritueel misbruik verder te volgen. Waarom deed men dergelijk onderzoek niet?

Naast onderzoeksrechter Connerotte werden ook de beide overlevende slachtoffers Sabine Dardenne en Laetitia Delhez gehoord. Beide meisjes verklaarden door Dutroux te zijn ontvoerd en langdurig te zijn vastgehouden en misbruikt. Sabine zat 81 dagen vast in een kleine ruimte in Dutroux' kelder. Haar getuigenis staat beschreven in het boek Ik was twaalf en ik fietste naar school uit 2004. Ze weigerde nadrukkelijk de excuses van Michelle Martin te aanvaarden. Laetitia verklaarde hoe zij als 14-jarige op straat door Dutroux in een busje werd ontvoerd en naar zijn huis gebracht. Hier werd ze door hem gedrogeerd en misbruikt. Ze zat samen met Sabine opgesloten in de kelderruimte.

In tegenstelling tot Sabine geloofde Laetitia wel dat Dutroux onderdeel uitmaakte van een pedofielennetwerk. Het bestaan van dit netwerk werd niet onderzocht in het proces.

Tussen 8 maart en 19 mei 2004 werden meer dan 560 getuigen gehoord. Na het requisitoir en de pleidooien kregen op 10 juni 2004 de verdachten het laatste woord. In een drie uur durend betoog presenteerde Dutroux zich andermaal als slachtoffer in plaats van dader.

Het vonnis:

Op 17 juni 2004 verklaarde de jury de verdachten schuldig aan alle ten laste gelegde feiten. Dutroux werd ook schuldig bevonden aan ontvoering van en moord op zes meisjes. Volgens de jury stond hij aan het hoofd van een criminele bende en is hij ook verantwoordelijk voor de verkrachting van drie meisjes uit Slowakije. Op 22 juni 2004 werd hij veroordeeld tot levenslange celstraf en 10 jaar internering. Michelle Martin kreeg 30 jaar cel, Michel Lelièvre 25 jaar. Michel Nihoul werd vrijgesproken van betrokkenheid bij de ontvoeringen maar kreeg 5 jaar voor de drugshandel en bendevorming.

De strafuitvoering:

Zowel Martin als Lelièvre heeft de vervroegde invrijheidsstelling gevraagd, in toepassing van de Wet Lejeune. Op 31 juli 2012 werd die toegekend voor Martin, onder voorwaarden. Dit leidde tot verontwaardiging van de families van de slachtoffers en tot manifestaties. Op 19 augustus 2012 stapten 5000 mensen op naar het gerechtsgebouw, op initiatief van vader Lejeune. Op 28 augustus 2012 verliet Michelle Martin de gevangenis. (zie ook in WikipediA “Dutroux”)

De voorwaardelijke vrijlating van Michelle Martin terwijl de minder gevaarlijke medeplichtige Michel Lelièvre zijn verzoek verworpen werd wijst ontegensprekelijk naar een bevoorrechte behandeling van Michelle Matin, die echter in hogere maten mee verantwoordelijk kan gesteld worden, wat het vermoeden van exclusieve bescherming van hogerhand slechts versterkt.  

Het idee dat Dutroux beschermd werd en er een organisatie achter schuil ging is, gezien zijn algemene ontwikkeling haast onvermijdelijk, terwijl in dergelijk geval ook Michel Nihoul, gezien zijn verleden, persoonlijkheid en activiteiten, verdacht moet worden van het spelen van een cruciale rol in een eventueel achtergrond organisatie. Hier rijst ook de vraag, waar haalde Dutroux zijn vermogen vandaan, het bezit van zeven huizen, die grotendeels door hem zelf werden benut, is geen akkefietje? Hierop voortgaand is het de vraag waarom men geen onderzoek deed naar een achterliggende organisatie of netwerk?

Het merkwaardige aan deze story is dat men jaren lang weet dat de dader telkens hervalt en men hem om veiligheidsredenen niet meer vrij mag laten, doch men onderneemt niets om de voorwaardelijke invrijheidstelling in dergelijk geval te stuiten, in tegendeel de meest gevaarlijken worden eerst vrijgelaten.