Mogen we ons afvragen of het niet beter zou zijn de doodstraf terug in te voeren om de wildgroei der criminaliteit in te dijken.

Het is echter de vraag of er voldoende politieke wil zal zijn om dergelijk voorstel te berde te brengen, gezien de hoogste graad van onverantwoorde schendingen der mensenrechten zich vooral in politiek middens citeren.

Voor België zou de doodstraf ons zeker van het deels mentaal ongezonde koningshuis verlossen naar het goede voorbeeld van de Russische oplossing van het Tsaristisch regime. Men mag wel bedenken dat het uitroeien van de criminaliteit in regeringskringen de enige weg naar een degelijke bestrijding der criminaliteit is, en bestrijding der criminaliteit onder een crimineel overheidsregime slechts dweilen met open kraan betekent.

Men moet echter consequent zijn en bedenken dat in België het drastisch optreden tegen de criminaliteit, betekend dat men met het opruimen van de wortels en steunpunten, of de monarchie ook de  leiders der grote partijen die met de monarchie heulen moet vervolgen en veroordelen voor hun volksverraad en de imbeciele wijze waarop zij het vertrouwen van het volk misbruiken.

Verscheidene vooraanstaande leden van de grote politieke strekkingen steunen latent de laksheid van optreden tegen de criminaliteit, waardoor zij zich voluit profileren als beschermelingen van dergelijke criminelen en hun activiteiten, de zaak Dutroux indachtig en de ijver die men aan boord legt om zijn medestanders in vrijheid te stellen, wat slechts als voorteken van de in vrijheidstelling van Dutroux kan aanzien worden. Men kan echter wel bedenken dat de opdrachtgevers van dergelijke criminelen de enige zijn die belang hebben bij de invrijheidstelling van criminelen om zo te voorkomen dat daders of uitvoerders hen als opdrachtgever zouden aanduiden.

De Belgische monarch bemiddelde in de regeringsvorming van 2010 met als resultaat dat de Vlaamse meerderheid terzijde werd geschoven en er compromissen vereist waren tussen enerzijds 4 Franstalige en 4 Nederlandstalige partijen, wat uitmondde in een regeringsvorming met een recordduur van 541 dagen of nagenoeg 1.5 jaar. Door dit politiek manoeuvre werd tegen alle democratische normen in, de Vlaamse meerderheid in de nieuwe regering, met steun van de monarch en de verliezende partijen, ondervertegenwoordigd.

Tot overmaat negeren de regeringspartijen met stilzwijgende instemming van het koningshuis de eigen wetten en alle grenzen der menselijkheid om extreem zware criminelen te vrijwaren en opposanten de mond te snoeren.

De instabiliteit die door toedoen van de monarch Albert II tot stand kwam heeft echter een extra nefast effect en belet de krachten der massa en democratie, om drastische doch dringend vereiste hervormingen door te voeren. De bescherming van extreme criminelen zoals de medewerkers van Dutroux, wordt naar een hoogtepunt opgevoerd en de criminaliteit in regeringskringen door de onvoorwaardelijke solidariteit, welke vereist wordt van de regeringsleden daarentegen heimelijk afgeschermd.

Niemand en zeker geen regering kan in een land, met een democratisch kiessysteem, openlijk,  ongestraft en onweerlegbaar de criminaliteit in bescherming nemen. Zelfs de grootste idioot moet begrijpen dat dit zal uitmonden in een negatieve reactie van de kiezer die zich door toenemende criminaliteit bedreigd voelt, en in zijn kiesgedrag de politici, die zij verantwoordelijk achten, zullen afstraffen. De vraag is dan ook gerechtvaardigd wie deze politici heeft omgekocht, of moeten we aan nemen dat het met hun IQ nog erger gesteld is dan dat van een idioot.

Dat de monarch Albert II niet onschuldig is aan de ongewone gang van zaken kan men niet ontkennen, doch hier rijst de vraag wat de monarchie met de bescherming van de zwaarste criminaliteit van de voorbij eeuw, namelijk de activiteiten der bende van Nijvel en van Dutroux, te maken heeft. Het is uiteraard niemand ontgaan dat de heren Procureurs des Konings, die oorspronkelijk door hun titel als vertegenwoordiger van het koninklijk gezag werden geacht toezicht op de rechtspraak te houden, zonder verzet van de monarch of zijn diensten, hun naam en gezag misbruikte door verwarring in de lopende onderzoeken naar deze criminaliteit uit te lokken, en zo de naam en faam van de monarchie in het gedrang brachten.

Het feit dat zelfs de grootste dwaas niet ander kan dan aannemen dat deze criminelen van aan de top van de maatschappij werden en worden beschermd, rechtvaardigt het vermoeden dat ook hun eventuele opdrachtgevers op dit terrein terug te vinden zijn. De massa gruwelijke onwettigheden en schendingen der democratische regels en wetten en de gebrekkige functie van recht en rechtspraak steunen het vermoeden dat dit met opzet in stand gehouden wordt, en de burger slechts op rechten kan rekenen indien het de overheden uitkomt.

De openlijke en schriftelijke bevestiging en bescherming van wandaden en schiftvervalsing van de dienst Vreemdelingenzaken, asiel en migratie, door de nieuwe staatssecretaris Maggie De Block wijst trouwens in dezelfde richting, terwijl de collegialiteit onder regeringambtenaren elk optreden tegen laakbare praktijken van buiten uit, in de kiem smoort. Collegialiteit wordt door de regering vereist met als excuse dat dit de onderlinge samenwerking der regeringleden moet verzekeren, doch het sluit ook gerechte veto’s binnen de regering uit, waardoor slechts de criminaliteit gebaat kan zijn en de burger zich de vraag kan stellen waar het verschil wel ligt tussen de Belgische regering en een maffia organisatie?

Het moet voor iedereen duidelijk zijn dat elke partij die hieraan geen einde wenst te maken of de verdere inspraak van de monarchie tolereert, de steun van het volk, de zelfstandige ondernemer of de industrieel niet verdient, terwijl slechts de chaos en rechtloosheid gediend worden, niet het volk, de toekomst of de industriële overlevingskansen van de regio.

De machtstrijd tussen monarchie of dictatuur in een vermeende democratische maatschappij heeft niet alleen en nefaste invloed op het getroffen gebied, doch ook op alle verbonden regio’s of maatschappijen van een eventuele federatie waarmee de betrokken maatschappij verbonden is.

De voltallige Europese Unie wordt hierdoor onderhevig door onderlinge verbondenheid aan de tweestrijd en instabiliteit van zijn lidstaten.