Het mag gek klinken doch de toekomst van een land is veelal een weerspiegeling van het verleden, met dien verstanden dat er schijnbaar veel in de positieve zin verandert, doch in feiten alles hetzelfde blijft.

Onze maatschappij is door de eeuwen heen via de wortels van onze ontwikkeling gevormd tot wat ze nu is, en gezien deze wortels of fundamentele waarden niet in één klap kunnen veranderen, kan ook een maatschappij niet uit haar voegen gelicht worden zonder zijn wortels te vernietigen. De wortels van onze maatschappij zijn wijzelf en ons doorsnee ontwikkelingsniveau, een niveau dat het resultaat is van eeuwen lange natuurlijke selectie die ieder van ons drijft naar de gemeenschap waarin we ons thuis kunnen voelen en kunnen handhaven.

Elke gemeenschap zal streven naar een vestigingsgebied waar de gemeenschap niet door hoger ontwikkelden verdrongen wordt en dat men op grond van het ontwikkelingsniveau kan behouden. Allen die de geschikte ontwikkeling hebben worden in een gemeenschap aanvaard, anderen worden verdrongen of trekken uit eigen beweging weg, op zoek naar een gepast milieu, waardoor er een zekere homogeniteit in het algemene niveau ontstaat, terwijl de uitersten slecht beperkt blijven tot dat wat de gemeenschap weet te verdragen. Ook ons politiek beeld wordt door deze algemene waarden mee bepaald. Bij grote volkverhuizingen in de geschiedenis zalmen merken dat deze telkens resulteren in ofwel het herstel van het maatschappelijke evenwicht van het gebied of tot een durende destabilisatie van het gebied. Het is opvallend dat de interne stabiliteit van een gemeenschap evenredig is aan de leefbaarheid van het gebied dat bewoond wordt, waardoor de interne vrede de hoogste stabiliteit vertoont in gunstige gebieden op het tropische vasteland.

We zullen merken dat ondanks de turbulenties in het middenoosten na de jongste omwentelingen deze gebieden geleidelijk terug in hun oude plooi zullen vallen, waarna er slechts beperkte veranderingen stand zullen houden. Overal ter wereld worden we geconfronteerd met revoltes en omwentelingen, doch uit de as hiervan ontspruit telkens weer een vernieuwing die nauwelijks van het verwoeste te onderscheiden is.

Europa en vooral de Belgische maatschappij liggen echter complexer dan men zou vermoeden, en steunt niet op één ontwikkeling en natuurlijke selectie doch op twee verscheiden en botsende selecties en dito ontwikkelingen. Enerzijds hebben we de West Europese ontwikkeling der kustvolkeren die op grond van betere sociale ontwikkeling, de gunstigste delen van het Europese vasteland wisten in te palmen en minder ontwikkelden naar het noorden, noordelijke eilanden en het binnenland verdrongen. De westelijke kustgebieden werden echter bij de opkomst van de metallurgie en metalen slagwapens door stammen van het centrale en noordelijke binnenland, bij ons gekend als Germanen, in het kielzog van Hunnen overrompelt.

De tweede belangrijke en invloedrijke ontwikkeling is deze der Germaanse overheerser die hun lage sociale ontwikkeling verdoezelden met normen van vermeent fatsoen, aangedikt met verfijnde gebruiksnormen of etikettent. Zij zouden gelijdelijk als van een vermeent betere ontwikkelde en verfijnde klasse, zich tot de adelstand verheffen. Het zijn aan Ariërs verwante families die de voorouders vormen van de huidige West Europese adel, en onze gewesten tot heden op basis van extreem egocentrisme blijven domineren, doch dit via onderdrukking van de burgerij tegen de belangen van deze burgerij in. De invloed van deze Adel ligt numeriek beduidend beneden peil, doch houdt stand op grond van plundering van de onderhorige bevolking en macht die verbonden is aan het geld, terwijl zij het erfrecht met bijhorende macht en vermogen, uitsluitend aan de oudste van de familie overdragen om zo macht en vermogen op een sociaal hoogtepunt te handhaven.

Het is opvallend dat vermeende democratieën die vandaag een monarch aan het hoofd van de maatschappij hebben, vaak de minste vorderingen op sociaal en economisch vlak kennen en in een verstart stramien blijven steken. Juist deze landen worden gelijktijdig in hun internationale positie door snelle vooruitgang van andere ontwikkelingen en gebieden bedreigd.

De politieke en economische verlamming in België is een direct gevolg van de verstarring op politiek vlak die ontstaat door de tweestrijd tussen monarchie en de haaks hierop staande democratie. Twee machten en bestuurlijke uitgangspunten die een uiteenlopen of zelfs tegenstrijdig doel beogen. De monarchie heeft in België doch ook in het Verenigd Koninkrijk blijkbaar het voordeel dat voortvloeit uit de macht van de positie die versterkt worden door een macht verbonden aan de private rijkdommen van deze monarchieën.

Men mag niet vergeten dat de exploitatie van koloniale rijkdommen die werden opgezet voor de WO I door welgestelde adellijke families met het koningshuis vooraan, en niet door de arme en uitgebuite burgerij.

De tweestrijd tussen de twee machtspolen, monarchie en democratie, is ook voeding voor instabiliteit met de daaraan verbonden nood om zich kost wat kost te handhaven. Deze tweestrijd voedt zodoende de corruptie, die door beide partijen niet geschuwd wordt om het laken naar zich te trekken. Corruptie vormt op haar beurt dan weer de grondslagen voor rechteloosheid en criminaliteit die door deze rechteloosheid welig kan tieren, doch rechteloosheid is op haar beurt voeding voor instabiliteit van het land en zijn economie.

De zo geprezen en zaligmakende oppositie die het land en politiek leven in moeten blazen en door de leiders de hemel wordt in geprezen, is echter de sleutel der macht van adel en monarchie die haar macht verzekerd weet door verdeeldheid onder het volk, een verdeeldheid die per slot de grootste bedreiging vormt voor de welvaart van dat volk en de toekomst van het land. Er is echter een zeer sterke hand nodig om een gemeenschap met vele tegenstellingen en ideologieën tot een stabiel geheel samen te smeden en gezond te laten functioneren, wat slechts kan als de leider meer oog heeft voor het volk dan voor zijn persoonlijke belangen.

Onze moderne maatschappij wordt vandaag echter bijkomend beïnvloed door de wijdverspreide en moderne elektronische communicatie en de snelle media en nieuwsverspreiding via radio, tv en internet, die de beperkingen en censuur verdringen en de bevolking een ruimere blik gunnen op wat er zich wereldwijd in werkelijkheid afpeelt.

België noch Vlaanderen kunnen ondanks alles niet tot eenheid komen en zich niet losrukken uit de verpletterende grip van het koningshuis door hun interne onenigheid, die vooral versterkt wordt door de tegenstellingen tussen noord en zuid. Tegenstellingen die zich aftekent met de taalgrens en door de taalbarrière versterkt worden. Deze taalgrens houdt echter een onzichtbare grens in zich die bepaald wordt door de oeroude invloeden die vanuit het zuiden in Europa infiltreerden en zuidelijk van de taalbarrière bleven steken. De Romeinen kwamen nauwelijks ten noorden van deze taalbarrière terwijl ook de Hunnen onder gezag van Attila deze taalbarrière niet doorbraken en de invloed van deze twee dus duidelijk bij deze taalbarrière bleven steken. Veroveraars zoals de Romeinen en Hunnen waren niet uit op verovering van de koude en slecht leefbare gebieden ten noorden van de Europese taalbarrière, stuitte in het westen op de goed sociaal ontwikkelde volkeren der kustgebieden, doch drukten door vermenging en aanwezigheid hun stempel op de bevolking der veroverde en bezette gebieden. Het is zelfs in België merkbaar dat het zuidelijke of Franstalige gebied een grotere interne samenhang onder haar bevolking kent, waardoor hun dominantie tot op de dag van vandaag wordt gesteund. Het is trouwen ook duidelijk dat de heersende monarchieën stammen uit families die uit het vroegere Hunnen gebied, van achter de Rijn, West Europa binnen drongen..  

Het rijk der Hunnen onder Attila werd in het zuiden begrensd door de Donau, in het oosten door de Oeral rivier in het noorden door de Baltische Zee, en in het westen door de Rijn.

Vlaanderen schijnt wel tot besef en eenheid te willen komen doch de Vlaamse machtspolen worden verdeeld door de onenigheid van hun burgers waarbij een meerderheid zich gematigd en realistisch opstelt, en het extreme van zich afzet, wat zich momenteel vertaalt in de opkomst van de Nieuwe Vlaamse Alliantie of kortweg N-VA enerzijds. Deze strekking blijkt echter niet te beantwoorden aan de verzuchtingen van hen die zwaar onder de crisis te leiden hebben waardoor het meer extreem gezinde en radicale Vlaams Belang dat zich hardnekkig tegen buitenlandse integratie verzet, zijn aanhang weet versterkt, doch hiermee de realiteit en ontkent en in de beoordeling van migranten tot bot generaliseren over gaat. De vereniging van deze twee polen zou echter leiden tot een ultieme en niet te stoppen omwenteling op politiek vlak, op korte termijn mogelijk geen voordeel biedend. Door de monarchie op en zijspoor te zetten kan men overgaan tot democratisch regeren zonder verdere en ongewenste inmenging van een monarch, terwijl een president voor een slecht beleid ter verantwoording kan geroepen worden en een monarch niet. Dit is uiteindelijk de enige piste naar interne stabiliteit die de deuren der toekomst open zou zetten, wetten en wetboeken tot nuttig materiaal zal maken dat op iedereen zonder onderscheid toepasselijk zal zijn en zowel de rust als stabiliteit van het land en de burger slechts ten goede zal komen en meer rechtszekerheid zal bieden.

De Belgische omkadering geeft door de monarchie geen aanvaardbare omkadering aan de democratie, terwijl de Europese omkadering een onvoldragen foetus is die maar niet tot volwaardige ontwikkeling weet te komen. De toekomst van Europa is daarmee verder van huis dan ze ooit geweest is. Vlaanderen kan nu noch in de toekomst  steunen op België of Europa zonder de verwijdering van de Belgische monarchie.