De angst voor de opkomst van de islam mag men in het westen als een spookbeeld omschrijven, net zoals de angst voor de Sharia.

Sharia is de aanduiding voor de regel, wetgeving en rechten die de maatschappij tegenover Allah (God) en de medemens moeten regelen en bepalen. Het is dus niet gewoonweg een wetgeving of strafrecht doch eerder de moraal die verbonden is aan de islam en het geloof in de profeet.

Het idee dat de Sharia in een normale en gezonde interpretatie een bedreiging zou vormen voor de westerse maatschappij is klinkklare onzin. Het naleven van de Sharia is net hetzelfde als het naleven van onze wetten en voorschriften en heeft slechts tot doel de maatschappij te ordenen, terwijl dit hier gebonden is aan de religieuze voorschriften is er gelijktijdig een binding aan de maatschappelijke moraal en normen op louter civiel vlak.

De Sharia is gebonden aan de interpretaties van deze religieuze, morele en zedelijke normen die er in bepaald worden, terwijl interpretaties gebonden zijn aan de ontwikkeling van de meerderheid in een maatschappij, waardoor Sharia in een westerse maatschappij slechts tot uiting kan komen via een gematigde interpretatie van de in het Midden Oosten of Noord Afrika gegeven waarden en invulling. Godsdiensten en normen komen in een maatschappij slechts tot uiting naar de algemene normen en ontwikkeling van de doorsnee der volkontwikkeling.

Daar het begrip Sharia duidt op de normbepalingen die door de profeet werd geboden aan zijn volgelingen worden deze normen door de koppeling aan het geloof in de Islam en de profeet, strikter opgevolgd door zijn volgelingen.

De Sharia als een extreem strenge wetgeving omschrijven is dus absoluut fout, doch onder extremisten wordt deze normaliserende ideologie op een extremistische wijze vertaalt en krijgt dus een extreme toepassing.